Być kundelkiem
Być kundelkiem, być schroniskowym kundelkiem!
Urzekać odwiedzające dzieci swym wdziękiem!
Liczyć na herbatnika, kabanosa, biszkopta,
Machać ogonem do dziewczynki czy chłopca,
Co odwiedzić mnie przyszedł.
To dopiero jest życie!
Uczepion łańcucha, głaskany raz na tydzień:
Niechże to życie czym prędzej minie…
Urodzon na ulicy, biesiadując na śmietnikach,
Poczęty z matki włóczęgi i ojca rozpustnika,
Chowałem się na ulicy
W pewnej płockiej dzielnicy.
Podrosłem- dokarmił ten i ów,
Wtem patrzę- człowiek- ma jakiś dziwny sznur,
Przepasawszy mi nim szyję, wsadził do wozu,
Bym w razie zimy nie cierpiał zbytnio mrozu,
Zabrał do schroniska.
Tam hałas i wrzawa, i konusy, i wilczyska.
Oddał mnie człekowi innemu. Jednym słowem
Prowadzili mnie jak na ubój krowę,
Uczepili łańcucha, postawili miskę wody,
Odeszli ludzie młodzi.
Jeden z tych miał mi od owej pory
Jedzenie skąpo dawać, jak reszcie głodomorów.
Tu ma być lepiej?
Wśród głodu, pcheł wojska, wśród mnóstwa psich cierpień?
Na ulicy byłem wolny, tu dyndam na łańcuchu,
Ni rzucić się na kota, ni nic- zero ruchu.
Co z tego, że dzieciak przyjdzie raz na tydzień,
Kiedy prócz ludzi owych młodych nikogo prawie nie widzę?
Mam gdzieś Wasze ciasteczka. Jedzenie, choć mało,
Jest. Nikomu do tej pory się nie pomyślało,
Że będąc tu lat kilka, mi, Nerowi, Misiowi, Reksiowi (to imiona moje)
Nic takiego nie daje pogłaskanie Twoje.
Wolałbym być przy Tobie, mieszkać w Twoim domu
Z dala od schroniskowych, strasznych śmierci plonów,
W schronisku raz na tydzień jakiś pies żywot kończy,
Nikt nim się nie przejmuje- „Taka kolej życia, był psem i psem się skończył”.
Nawet jak mnie nie możesz zabrać,
Nie daj mi zaznać braku uczucia, jak zaznała moja mać.
Więc jeśli coś Cię obchodzę, chcesz mojej radości,
Nie musisz brać mnie do domu. Daj mi nieco miłości.
KONIEC
Na razie tylko jeden, będziecie chcieli, mogę dać i drugi, ale to już nie o zwierzakach:?
Autor
Wątek: Moja skromna twórczość:D Wiersyk (Przeczytany 802 razy)