Niewiele pamiętam z miejsca, gdzie się urodziłem. Było ciasne i ciemne, i
nigdy nie bawiliśmy się z ludźmi. Pamiętam Mamę i jej miękkie futro, ale
często chorowała i była bardzo chuda. Miała niewiele mleka dla mnie, moich sióstr i braci. Wielu z nich zmarło i strasznie za nimi tęsknię.
Pamiętam dzień kiedy zabrano mnie od Mamy. Byłem taki smutny i wystraszony. Dopiero co wyrosły mi zęby mleczne i powinienem nadal przebywać z Mamą. Ale ona była taka chora i ludzie powiedzieli, że chcą wreszcie otrzymać pieniądze, bo mają powyżej uszu bałaganu, który robiliśmy z rodzeństwem. Umieszczono nas w skrzynce i trafiliśmy do dziwnego miejsca. Zostalo nas tylko dwoje. Przytuliliśmy się do siebie i strasznie się baliśmy. Tak dużo nowych obrazów, i dźwięków, i zapachów! Trafiliśmy do sklepu zoologicznego, gdzie są różne zwierzęta! Jedne skrzeczą, inne miałczą, a jeszcze inne piszczą! Razem z siostrą zostaliśmy zamknięci w małej klatce. Słyszymy obok
inne szczeniaki. Widzę ludzi patrzących na mnie, lubię tych "małych ludzi", dzieci. Wyglądają tak słodko, tak wesoło. I lubią bawić się ze mną! Cały dzień siedzimy w małej klatce, czasem ludzie stukają w szybę i straszą nas. Czasem jesteśmy brani na ręce i pokazywani ludziom. Niektórzy są delikatni, inni nas krzywdza. Zawsze słyszymy "Oh, one są takie słodkie! Chcę jednego!" ale nie biorą żadnego.
Moja siostra umarła zeszłej nocy, kiedy w sklepie było ciemno. Położyłem
głowe na jej futerku i czułem jak życie opuszcza jej małe, chude ciałko.
Słyszałem jak powiedziano, że była chora i powinna być sprzedana za niższą cenę i szybko opuścic sklep. Myśle, że moje ciche skomlenie było jedynym pożegnaniem dla jej ciałka, które zostało zabrane z klatki i wyrzucone. Dziś przyszła do sklepu rodzina i kupiła mnie! Co za szczęśliwy dzień! Jest to bardzo miła rodzina. Oni na prawdę mnie chcieli! Kupili mi miskę i jedzenie, a mała dziewczynka wzięła mnie czule w objęcia. Tak bardzo ją kocham! Mama i tata powiedzieli jak słodkim i dobrym jestem pieskiem! Mam na imię Angel. Uwielbiam lizać moich nowych ludzi. Rodzina bardzo się o mnie troszczy. Są kochający, czuli i słodcy. Delikatnie uczą mnie co jest dobre, a co złe, dają mi dużo jedzenia, i dużo miłości! Kocham małą dziewczynkę i
uwielbiam z nią biegać. Dziś poszliśmy do weterynarza. To było bardzo dziwne miejsce i bałem się. Dostałem kilka zastrzyków, ale moja mała dziewczynka trzymała mnie
delikatnie i powiedziała, że wszystko będzie OK. Więc się odprężyłem.
Weterynarz musiał powiedzieć mojej ukochanej rodzinie coś zlego, bo
wyglądali bardzo smutno. Słyszałem coś o dysplazji i o moim sercu....
Słyszałem jak wet mówił o pseudohodowcach i że moi rodzice nie byli
prześwietleni. Nie wiem co to znaczy, ale rani mnie, ze moja rodzina jest
taka smutna. Ale nadal mnie kochają, i ja kocham ich tak bardzo!
Mam już 6 miesięcy. Mimo, że inne szczenięta są krzepkie i rozbawione, ja czuję straszny ból przy każdym ruchu. Ból nigdy nie znika. Sprawia mi ból bieganie i zabawa z ukochaną małą dziewczynką. I ciężko mi oddychać. Próbuję
być silnym szczeniakiem, takim jak wiem, że powinienem być, ale to strasznie
trudne. Pęka mi serce, gdy widzę smutek dziewczynki, i gdy słyszę słowa mamy
i taty "chyba już czas". Kilka razy byłem u weterynarza, ale wiadomości
nigdy nie są dobre. Ja tylko chce czuć na skórze promienie słońca, i biegać,
bawić się z moją rodziną.
Ostatnia noc była najgorsza. Ból jest moim stałym towarzyszem. Boli mnie,
gdy wstaję i gdy chcę się napić. Gdy próbuję się podnieść, czuję tylko
przejmujący ból. Zabrano mnie do samochodu. Wszyscy byli tacy smutni i nie
wiem dlaczego. Byłem niegrzeczny? Próbowałem być dobry i kochający, co
zrobiłem źle? Oh, gdyby tylko ten ból przeminął! I gdybym mógł osuszyć łzy
małej dziewczynki. Podniosłem głowę by polizać jej ręke, ale poczułem tylko
ból. Stół u weterynarza jest taki zimny. A ja tak się boję.Wszyscy ludzie
mnie sciskają i wypłakują w moje futro. Czuję ich miłość i smutek. Polizałem
ich ręce. Nawet weterynarz nie wygląda dziś tak strasznie. Jest delikatny i
czuję, że chce ukoić mój ból. Mała dziewczznka trzyma mnie delikatnie, a ja dziękuje jej za całą miłość jaką mi dała. Czuję małe ukłucie w łapę. Ból
zaczyna znikać, a ja czuję spokój. Mogę też lizać ręke dziewczynki.
Moja wizja zaczyna się rozmywać. Widzę w oddali moją Mamę, moich braci i siostry. Mowią mi, że tu nie ma bólu, jest tylko spokój i szczęście. Żegnam się z moją rodziną lekkim machnięciem ogona. Chciałem z nimi spędzić wiele, wiele dni, ale nie było to nam dane. "Widzisz" mówi weterynarz "wiele szczeniaków nie pochodzi od porządnych hodowców". Ból znika, i wiem, że inie wiele lat zanim zobczę ponownie swoją ludzką rodzine. A mogło być całkiem inaczej....
Autor
Wątek: Ah to psie zycie..... (Przeczytany 1319 razy)