Co sadzicie o tego typu zwierzatkach czyż nie sa urocze. Ja kiedy złapałam biała łasiczke (gronostaj ) młoda, ale ona sliczna była oczywiscie ją wypusciłam. Byłam wtedy mała. jak wieci mam dwie Tchórzofretki (fretki)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Gronostaj (Mustela erminea)
Gronostaj jest smuklejszy i mniejszy od kuny (osiąga długość 20-30 cm), ma też od niej krótsze nogi. Grzbietowa strona ciała gronostaja jest brązowa, brzuszna biała. W zimie jest on czysto biały, ma tylko czarny koniec ogona.
Występowanie:
Gronostaje możemy spotkać w różnych środowiskach: od leśnych polan po nieużytki przemysłowe. Najczęściej jednak widuje się je na urozmaiconych terenach rolniczych, przede wszystkim w pobliżu wód.
Warto wiedzieć:
Wprawdzie gronostaj potrafi się wspinać, lecz z reguły poluje na ziemi. Chętnie przy tym wnika w korytarze karczownika - chodniki mniejszych gryzoni (np. norników) są już dla niego zbyt ciasne. Jako niezmordowany łowca szkodliwych gryzoni, który poluje także od czasu do czasu na dzikie króliki, podlega całorocznej ochronie.
Gronostaj jest drapieżnikiem częściowo aktywnym w ciągu dnia, dodatkowo bardzo wścibskim, jest więc częściej widywany niż inne łasicowate.
Nawet w swej białej szacie zimowej gronostaj jest raczej dobrze widoczny niż dobrze zamaskowany, przede wszystkim ze względu na ostatnie, prawie bezśnieżne zimy. Szata zimowa gronostaja ma jednak i zalety. Wypełnione wewnątrz powietrzem (i dlatego białe) włosy zapewniają tym zwierzętom świetną ochronę przed zimnem.
W rejonie śródziemnomorskim i innych ciepłych stronach gronostaj nie zmienia sierści na białą zimową lub robi to tylko częściowo.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Kuna domowa - kamionka
(Martes foina)
Kuna jest wielkości kota domowego. Ubarwienie ma szarobrązowe. Futro kuny domowej podobne jest do sierści kuny leśnej - różni się od niego tylko kolorem i kształtem plamy na podgardlu. Kuna domowa ma długą, białą plamę, rozwidloną na piersiach, sięgającą aż do górnej część przednich nóg. Kuna domowa jest mniejsza od swojej leśnej krewniaczki. Charakterystyczne dla niej jest także cieliste ubarwienie noska.
Występowanie:
Kunę domową spotkać możemy w Eurazji. Jest ona szeroko rozprzestrzeniona i miejscami dość liczna, zwłaszcza na peryferiach osiedli, ale także w zwartych kompleksach leśnych. W Polsce kuna domowa jest stosunkowo rzadka.
Warto wiedzieć:
Kuna domowa żyje na strychach domów i w zabudowaniach gospodarczych, wśród zwałów drzewa lub gałęzi, albo też w kamionkach w pobliżu gospodarstw. Spotyka się ją także w lesie.
Na zachodzie Europy kuna domowa stała się zwierzęciem w pełni synantropijnym (zwierzęciem nie udomowionym i nie oswojonym, a jednak występującym w pobliżu ludzkich osiedli i domów), w związku z czym miało z nią styczność znacznie więcej osób niż można byłoby przypuszczać. To właśnie kuny są "duchami" buszującymi na strychach i poddaszach. Ogólnie jednak kuny domowe wiodą skryty, nocny tryb życia.
Kuna domowa żywi się drobiem, zarówno młodym, jak i starym, drobnym ptactwem i jajami, zjada także owoce, ale jej podstawowym pożywieniem są myszy i szczury. W osiedlach ludzkich kuny domowe pełnią więc pożyteczną rolę.
Kuna domowa znajduje się pod ochroną gatunkową.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Kuna leśna - tumak
(Martes martes )
Kuna leśna podobna jest do kuny domowej, ale jej futro jest bardziej brązowe niż szare. Plamę szyjną ma mniejsza niż jej domowa kuzynka, nierozwidloną, przeważnie żółtopomarańczową. Nos kuny leśnej jest czarny, kita puszysta, z długim, ostrym, ciemniejszym włosem. W całości futro jej jest lśniące, w zimie ciemniejsze niż w lecie. Kuna leśna osiąga długość około 50 cm, wysokość około 20 cm, masę do 1,5 kg, a jej ogon może mierzyć około 30 cm.
Występowanie:
Kuna leśna występuje w lasach Eurazji. W Polsce nie jest zbyt liczna, ale mimo wszystko liczniejsza od kuny domowej. Żyje ona w lasach całego kraju, najchętniej w gęstych lasach mieszanych. Trzyma się stale obranej przez siebie części lasu.
Warto wiedzieć:
W przeciwieństwie do kuny domowej, kuna leśna unika kontaktów z człowiekiem. Zamieszkuje niemal wyłącznie lasy (niekiedy duże parki), w których przemierza spore odległości, często przemieszczając się w koronach drzew. Urządza legowisko w dziuplach starych drzew, najchętniej dębów, w opuszczonych gniazdach lub zarośniętych kamionkach. Dzień spędza zwykle ukryta w swoim legowisku.
Kuna leśna żywi się głównie złowionymi drobnymi zwierzętami i ptactwem. Łapie myszy, zające, króliki, a nawet małe sarniątka. Ze szczególną zawziętością ściga wiewiórki. Zjada również jaja ptasie, jagody i owoce leśne (szczególnym jej przysmakiem są jagody jarzębiny).
Po zachodzie słońca, a czasem i wcześniej, kuna leśna wychodzi na żer. Zdarza się, że poluje także w ciągu dnia. Zmienia swój rejon polowania dość regularnie. Zwykle na opuszczony wcześniej teren wraca po 5-7 dniach, w zależności od swoich zwyczajów.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Łasica - łaska
(Mustela nivalis)
Łasica jest najmniejszym krajowym drapieżnikiem. Osiąga długość 10-25 cm. Jej ogon nie ma czarnego wierzchołka. Łasice żyjące w wysokich górach i na północy Europy w zimie zmieniają szatę na białą.
Występowanie:
Łasice zamieszkują otwarte tereny leśne, zręby, urozmaicone tereny uprawne. Można je też spotkać w ogrodach i parkach.
Warto wiedzieć:
Łasice żyją samotnie. Są aktywne w dzień i o zmroku. Szybko biegają, dobrze się wspinają - potrafią wcisnąć się nawet do skrzynek lęgowych przeznaczonych dla ptaków.
Łasice żywią się myszami, pisklętami i jajkami, czasem także szczurami i młodymi królikami. Potrafią polować na drobne gryzonie w ich własnych chodnikach.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Tchórz
(Mustela putorius)
Długość ciała tchórza dochodzi do 30-45 cm. Ma on białoszare włosy puchowe rozjaśniające ciemnobrązową okrywę, która wskutek tego sprawia wrażenie dwubarwnej. Na białawym pysku tchórz ma ciemną "maskę".
Występowanie:
W środkowej Europie tchórze żyją głównie na skrajach lasów i w pobliżu ludzkich osiedli.
Warto wiedzieć:
Tchórze słabo się wspinają, dobrze natomiast pływają i nurkują.
Ich gruczoły odbytowe wytwarzają silnie cuchnącą wydzielinę, którą w razie zagrożenia zwierze wystrzykuje na wroga.
Udomowioną, albinotyczną formą tchórza jest fretka - najczęściej ma ona ciemnoszary kolor futerka i białą maskę. Fretki bywają używane do polowań na króliki.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
I.Z.Z.I.
Autor
Wątek: Zwierzatka łasicowate :kocham: (Przeczytany 11886 razy)