Nauka czystości polega na wyznaczeniu miejsca, gdzie mały szczeniak może się załatwiać, przenoszeniu go tam, gdy objawia niepokój, chwaleniu za załatwienie się w wyznaczonym miejscu, przerywaniu załatwiania się w miejscach zakazanych ze spokojnymi słowami "nie", "źle" i przenoszeniu w miejsce wyznaczone. Podobnie postępować powinniśmy, ucząc starsze szczenię załatwiania się na dworze. Obserwujmy je uważnie - po posiłku, po przebudzeniu się, gdy szczenię zaczyna zbliżać się do miejsca, w którym dotąd się załatwiało w domu, natychmiast wynieśmy je na dwór, wyraźnie pochwalmy lub nagródźmy, kiedy się na dworze załatwi. Jeśli szczenię na naszych oczach zaczyna siusiać w domu, powiedzmy mu spokojnie: "nie", "źle", i znów wynieśmy na dwór, chwaląc, gdy tam spełni swą naturalną potrzebę. Ganienie psa za kałużę, którą zrobił pod naszą nieobecność w domu, nie ma sensu - nasiusianie i naszą naganę dzieli tak dużo czasu, że pies na pewno nie skojarzy, za co go karcimy. Maczanie psiej mordki w kałuży niczego szczeniaka nie uczy, może tylko wyrobić w nim strach przed właścicielem.
Nauka pozostawania w domu musi być prowadzona od chwili kupna szczeniaka, pełnienie dyżurów przy piesku przez domowników to dobry sposób, aby dorastający pies bał się zostać sam. Na tę naukę trzeba poświęcić trochę czasu. Najlepszą karą jest brak nagrody. Gdy po wyjściu na dwie minuty szczenię zachowuje ciszę, wracamy, chwalimy, bawimy się. Jeśli skowycze i rozpacza, wracamy, by powiedzieć lub zawarczeć "źle" i natychmiast wyjść.
Artykuł oparty jest na książce "Sam wychowasz swojego psa" Bogusława Górnego i Zofii Mrzewińskiej, która ma się ukazać nakładem wydawnictwa Multico
Autor
Wątek: Nauka - czystość (Przeczytany 858 razy)