Albercik zamieszkał u nas pod koniec maja 2006 roku.
Był bardzo bojaźliwy; aż do końca wakacji nie można było wziąć go na ręce, pogłaskać - nie gryzł, ale ze strachu traktował nas jak toaletę.
Po kilku miesiącach jednak się przyzwyczaił.
Dziwiło nas jednak dziwne zachowania chomika - nigdy nie dawał nam do zrozumienia, że nie chce być głaskany albo wyciągany z klatki, nigdy nie gryzł - gdy coś mu się nie podobało, po prostu spuszczał łepek albo kładł się na plecy w geście podporządkowania. Nie piskał, nie skrzeczał.
Codziennie wieczorem obserwowaliśmy jego rytuał - po dokładnej toalecie wdrapywał się na najwyższe pięterko, siadał wygodnie kuląc się i zaczynał dumać... Czasem zdarzało się, że gdy postawiłyśmy klatkę vis-a-vis okna, chomiś uproczywie wpatrywał się w krajobraz za szybą.
Niestety, wczoraj stało się coś niedobrego.
Wieczorem dostrzegłysmy czerwone ślady wokół legowiska-byłam pewna, że to wynik spożycia buraków, ale mama zarzekała się że nie dawała mu ich do jedzenia.
Ponadto z "tyłu" chomika zaczęło mu coś wyrastać...
Chomik stał się osowiały, nie jadł, nie pił... Nie miał siły podnieść łepka.
Nie miałyśmy pojęcia, co mu jest.. Cały dzień zachowywał się normalnie, nic nie wskazywało że jest chory...
Odszedł dzisiaj... Lekarz stwierdził wypadnięcie jelita... Podobno jakaś wada genetyczna, nie spotkał u chomika nic podobnego.
Nie było szans na ratunek - jelito było całe poszarpane - pewnie denerwowało chomika podczas mycia i chciał się go pozbyć...
Podczas wyciągania z klitki, w której go przynieśliśmy do weta, aż ściskał w pyszczku trociny z bólu...
2.11.2007[^] Albercik..
Prawdziwy dżentelmen, w czarnym smokingu z białym krawatem...[^]
Autor
Wątek: Albercik - dżentelmen w każdym calu... [^] (Przeczytany 1495 razy)