Forum Zwierzaki

Przypływ weny twórczej. Od razu mówię, że tematem opowiadania tego nie będą codzienne problemy nastoletniej dziewczyny, lecz nie chce od razu przechodzić do głównego tematu;> Miłego czytania
---


Jak tak sobie patrze na to cholerne niebo, to śmiać mi się chce. Durne chmurki, które zapewne myślą, że są bardzo "edżi", płyną po niebie, którego sam kolor przyprawia mnie o mdłości. W moim własnym świecie sklepienie niebieskie jest fioletowe, a obłoczki żółte. Tak, jak pewnie ktoś się już domyślił- zastosowałam relatywizm barw. Czy coś w tym stylu, nie zagłębiajmy się w szczegóły. Ponoć każdy ma swój mały świat, niestety, mój nie jest taki mały. Jest całkiem duży. Mieszka tam mała dziewczynka, o brązowych włosach, oczach bez wyrazu i patykowatym ciałku. Ona pilnuje tam porządku. Zabija wszystkich "jak leci". O tak, zabijanie jest jej ulubionym zajęciem. Czasem jej zazdroszczę. Też bym chciała tak pomordować, iść przez życie z kosą w łapkach i mając wszystko w głębokim poważaniu. Słowo daję, Kazu, bo tak brzmi jej imię, jest świetna. Skłonna bym była do wszystkiego, żeby choć na chwilę wejść to Kazuessowego świata, który tak praktycznie jest moim światem. Chciałabym porozmawiać z nią, uścisnąć jej dłoń, popodziwiać z bliska jej "narzędzie zbrodni". Co poradzę, dla takiego śmiertelnika jak ja bramy do wyobraźni są zamknięte. Szkoda, wielka szkoda.

Z rozmyślań bezczelnie wyrwała mnie Val, która tak naprawdę na imię ma Walerianna, ale nie jestem aż takim chamem, żeby przypominać o fakcie, jak naprawdę się nazywa. Dostałam od niej z płaskiej dłoni w tył głowy. Bezczelna, nawet nie można się pozastanawiać nad czymś bardziej interesującym niż lekcja WF-u na świeżym powietrzu.
-Oho, Gabi zaczęła używać mózgu- zakrzyknęła ucieszona Val.
Phie, czy ona uważa, że ja nie myślę? Bez słowa wstałam z ziemi, otrzepałam spodeki wf'owe z piasku i "przeniosłam się" pod inne drzewo, rzucając mordercze spojrzenie koleżance. Nawet nie wiecie jak bardzo mnie ona denerwuje. Tak właściwie, to prawie wszyscy mnie denerwują, ale jak tak sobie poważnie pomyślę, to dochodzę do wniosku, że też jestem wkurzająca. No cóż, trza przyznać, że nie należę do osób miłych, przyjaznych itp. Jestem raczej typem osoby, uważającej się za lepszą, mimo, że lepsza nie jest. Straszne jest to, że zdaje sobie z tego sprawę, a i tak mam to gdzieś. Wychowanie Fizyczne skłania do dziwnych przemyśleń.

Dzwonek oznajmiający koniec lekcji jest zdecydowanie jednym z moich ulubionych dźwięków. Szybko pobiegłam do przebieralni, założyłam ubranie codzienne i wybiegłam ze szkoły, potrącając przy okazji Panią Woźną. Z bólem przyznaję się, że tak się śpieszyłam, że zapomniałam przeprosić. Szybko dotarłam do domu i kiedy po długim poszukiwaniu kluczy, wreszcie je znalazłam, okazało się, że dom jest otwarty. Weszłam do środka, mając nadzieję, że rodzicielka nie usłyszy jak wchodzę do domu. Akurat nie miałam ochoty na durne rozmowy typu "Córciu, jak było w szkole? Jakieś nowe oceny?". Niestety, matka ma słuch sokoła  i już chwilę później ujrzałam ją w drzwiach do pokoju dziennego. Wbrew moim przypuszczeniom nie spytała się jak minął dzień, ale z poważną miną, zlustrowała mnie swoimi wielkimi oczami.
-Gabrielo, musimy porozmawiać.- rzekła, nie zmieniając wyrazu twarzy.
O czym, kurna, o czym? Ciekawe co tym razem ma mi do powiedzenia. Skrzywiłam się, myśląc jakiego kazania przyjdzie mi słuchać, bo ja przecież...No, co ja niby znowu zrobiłam?

Podoba mi się i aż mnie zżera ciekawość, co będzie w następnej części ;)

Pixi pisz kolejną część ;D Zanim wena zniknie ;)

pixooool, dawac mi tu next part ;)

łaaa.... fane ^^
ja ce kolejną część, nał :)

co dalej? bo mnie zżera mały głód ciekawości ;P

i tu danio nie pomaga xd