Forum Zwierzaki

Pod takim tytułem będę snuł opowieści o zwierzętach. Na jednym z innych forów pisywałem o sprawach (być może nie znanych) szerszemu kręgu osób.
Wszystkie z nich poświęcam pamięci mojego największego przyjaciela Mohra Mendoga. Mam nadzieję, że się Wam spodobają.

Szympansy część 1.

Najbardziej znanym przykładem używania przez szympansy narzędzi jest stosowanie specjalnie w tym celu przygotowanej cienkiej gałązki do wyławiania termitów i mrówek z ich gniazd. To zachowanie odkryła Jane Goodall. Szympansy używają jednak również innych narzędzi. Odłamane akacjowe kolce długości do pięciu centymetrów służą im jako wykałaczki do zębów po zjedzeniu mięsa. Gdy woskowina zbiera się w ich uszach czyszczą  jej nadmiar końcem ptasiego pióra. Zakatarzone szympansy wkładają sobie do nosa trawę i zaczynają kichać. Pełni ona funkcję naturalnej chusteczki do nosa. Duże liście są dla nich bardzo przydatne jako serwetki oraz papier toaletowy, lecz tylko gdy małpy te mają biegunkę.
Wschodnioafrykańskie szympansy odkryły, że przeżute i zgniecione liście są wspaniałymi gąbkami. Przy ich pomocy pozyskują wodę w czasie suszy z trudno dostępnych szczelin i hamują krwawienia z ran. Walcząc z lampartami stosują jako środek obronny grube kije.
Widzimy więc jak różnorodne są narzędzia używane przez te małpy człekokształtne.

Szympansy część 2.

Moim zdaniem to jedna z najpiękniejszych opowieści wziętych z życia tych małp człekokształtnych. Student Geza Teleki badający szympansy w Gombe pozwolił sobie pewnego wieczoru na odpoczynek. Wszedł więc na okoliczne wzgórze, żeby podziwiać zachód słońca nad jeziorem Tanganika. Nagle spostrzegł, że na wzgórze wspinają się dwa szympansy. Małpy wchodziły na nie niezależnie od siebie. Na szczycie zauważyły siebie nawzajem i powitały uderzeniem dłoni. Następnie siadły blisko siebie. Szympansy i Geza Teleki patrzyli z zachwytem na zachodzące słońce. O czym mówi nam to niezwykłe zdarzenie? Nie tylko ludzie są w stanie podziwiać i czerpać przyjemność z owego spostrzegania piękna. Są do tego zdolne również zwierzęta.

No ciekawe, czekamy na więcej. ;)

niesamowite :)

chciałabym móc w taki sposób badać zwierzęta jak wyżej wspomniany student, ale wątpię czy się to spełni...

szympansy jak widać są inteligentniejsze niż sie niektórym wydaje ;)

Szympansy część 3.

Zdaniem Jane Goodall u szympansów nie znajdziemy miłości romantycznej. Ta wielka przyjaciółka szympansów nigdy nie dostrzegła u nich uczucia, które można by przyrównać do czułości, opiekuńczości, wyrozumiałości, serdeczności, troskliwości, tolerancji jakie występuje u zakochanej pary ludzkiej. Na co więc może liczyć szympansica pod względem miłości? Na krótkie zaloty, kopulację której czas trwania wynosi co najwyżej pół minuty, następnie (lecz nie zawsze) parę chwil przyjacielskiego iskania.
Widać więc jak na dłoni duże różnice między miłością szympansów a ludzi.

Szympansy część 4.

John Mitani prymatolog na Uniwersytecie Michigan w Ann Arbor zajmuje się już ponad 15 lat badaniem akustycznej komunikacji małp, w tym również szympansów. Całkiem niedawno odkrył u samców szympansów zaczątki regionalnie zróżnicowanych dialektów czy też akcentów. U nas ludzi rozpoznajemy się przy pomocy akcentów i już możemy z dużą dozą prawdopodobieństwa określić jakie jest pochodzenie, czy też przynależność społeczna osoby mówiącej. Mitani przypuszcza, że u szympansów może być podobnie. Jeżeli tak rzeczywiście jest ciekawe jest pytanie: czy akcenty szympansów przypominają nasze ludzkie? Czy są one wyuczonymi, czy też są uwarunkowane genetycznie? Jakim celom służą one w społeczności szympansiej? Pytania te są wciąż otwarte, być może kiedyś poznamy na nie odpowiedzi.   

Szympansy część 5.

Jane Goodall odkryła u szympansów rytuał, któremu blisko do zaklinania duchów praktykowanego przez pierwotne społeczności ludzkie. Nazwała go bardzo trafnie "tańcem deszczu".Przedstawię Wam na czym ono polega.  Cały ranek lało. Szesnaście szympansów należących do jednego plemienia zeszło z drzewa i usiadło jeden przy drugim na stromym zboczu. Około południa zaczęło jeszcze bardziej padać, grzmieć i błyskać niż poprzednio. Teraz zaczęło się przedstawienie. W pewnym momencie muskularny samiec podskoczył z krzykiem i nastąpiło bębnienie pięściami w ziemię i gałęzie drzew. Takie zachowanie podchwyciło sześć innych samców. W dwóch grupach pobiegły co sił w nogach na szczyt wzgórza. Znalazłszy się już blisko wierzchołka jeden z nich nagle zmienił kierunek biegu na dół, z głośnym skrzeczeniem uderzając z całej siły gałęzią w pnie drzew. Podobnie zrobił inny szympans z drugiej ich grupy przeciąwszy mu drogę. Szympansice wraz z młodymi weszły na okoliczne drzewa patrząc na przebieg tego niezwykłego tańca. Następny z szympansów znalazł się na krawędzi zbocza i z uniesionymi rękoma pognał w dół. Inne samce wspięły się na okoliczne drzewa, następnie skacząc z siedmiu lub ośmiu metrów. Porywały, ułamane przez siebie gałęzie i wydając głośne skrzeki ciągnęły je zjeżdżając na dół.
Padało ciągle mocniej, niebo rozświetlały błyskawice, a dzikie okrzyki szympansów mieszały się z odgłosami nawałnicy. Niespodziewanie po 15 minutach "tańca deszczu" nastąpił koniec przedstawienia.
Zdaniem Jane Goodall, która takie zachowanie szympansów obserwowała już sześć razy jest to zbiorowa demonstracja skierowana przeciwko bóstwu deszczu. Szympansy nie mogąc bezpośrednio się z nim policzyć pokazują na okolicznych drzewach jaką potężną siłą dysponuje ich stado.   

hm, czy to są tylko zapisane obserwacje czy któreś z nich jest nagrane na jakąś kamerę?

hm, czy to są tylko zapisane obserwacje czy któreś z nich jest nagrane na jakąś kamerę?

Prawdę mówiąc nie wiem czy są nagrane. Nie słyszałem o filmie pokazującym "taniec deszczu". Czasami jednak opis jest bardziej sugestywny od obrazu.

Jane Goodall odkryła u szympansów rytuał, któremu blisko do zaklinania duchów praktykowanego przez pierwotne społeczności ludzkie...

...Zdaniem Jane Goodall, która takie zachowanie szympansów obserwowała już sześć razy jest to zbiorowa demonstracja skierowana przeciwko bóstwu deszczu. Szympansy nie mogąc bezpośrednio się z nim policzyć pokazują na okolicznych drzewach jaką potężną siłą dysponuje ich stado.   

Pierwotne społeczności ludzkie chyba raczej z pokorą prosiły bóstwa o łaskawość (m.in. składając ofiary), a nie pokazywały im swoją moc? ;) Wynikaloby z tego, że szympany są bardziej harde, niż ludzie... O ile naprawdę był to protest przeciwko bóstwu, a nie zwykłe świrowanie z nudów... ;) Tak czy siak, fajnie musiało to wyglądać :D

Szympansy część 6.

Szympansy o czym już kiedyś wspominałem prowadzą między sobą wojny (patrz obce sobie stada tych małp). Znane szympansy z Gombe nie niepokojone napadały na stada innych szympansów. Świadomie zabijały i zjadały członków innego stada. Przedstawię teraz wydarzenie, które głęboko poruszyło mój umysł i duszę i jest niezwykle ciekawym z etologicznego punktu widzenia.
Rodzina szympansów z grupy zwanej Kasakela spotkała na drzewie obcą samicę z szympansiątkiem. Zaczęły na nią warczeć, następnie czymś w nią rzucać, w końcu dały jej spokój i przystąpiły do jedzenia. Samica w pokornej pozie przysunęła się do jednego z samców dotykając go. Z jego strony nie było żadnej reakcji. Już chciała się oddalić, lecz kilka samców stanęło na jej drodze. Zbliżyła się do szympansa zwanego Satan, dotykając go. Jego reakcja była ksenofobiczna. Natychmiast urwał z drzewa kilka liści i zaczął się nimi wycierać jakby uważał, że szympansica go zbrudziła. Momentalnie kilka szympansów rzuciło się na samicę, wyrywając jej dziecko. Przez osiem bardzo długich minut z determinacją matki usiłowała obronić swoje dziecko. Bezskutecznie, w końcu okaleczona była zmuszona do ucieczki. Nastąpiły teraz wydarzenia przerażające i zdumiewające. Jeden z szympansów zaczął walić nieszczęsnym dzieckiem najpierw o drzewo, następnie o skały, w końcu wyrzucił je na ziemię. Szympansiątko wciąż żyło. Podszedł do niego Satan, wziął je z ziemi, wyczyścił i postawił na niej. Przez kilka godzin dwa inne samce oraz Satan kołysały małego szympansa, czyściły oraz iskały w końcu porzucając. Czy szympansy pożałowały tego co zrobiły? Czy najpierw dominowała w nich nienawiść, a potem współczucie? Bardzo chciałbym wiedzieć co działo się wtedy w ich mózgach. Jedno jest pewne szympansiątko najpierw było dla nich wrogiem, potem dzieckiem.
Wrócę, jeszcze do "tańca deszczu" i tego co napisała IBDG. Na pewno nie były to nudy (patrz sześć razy obserwowane zdarzenie). Szympansy być może myślą, że bóstwo deszczu będąc pod wrażeniem "tańca deszczu" poprawi pogodę. 

Od dawien dawna fascynują mnie słonie. Pamiętam będąc brzdącem wchodząc do ogrodu zoologicznego zaraz krzyczałem: " do sionia, do sionia". Tak więc nadszedł czas na:
Słonie część 1.

Opisywane wydarzenie, jest dla mnie jednym z najbardziej bohaterskich jakie możemy spotkać w świecie zwierząt. G.G. Rushby tanzański strażnik słoni spostrzegł pewnego dnia jedzące w wysokiej trawie trzy słonice i młodego samca. Do jego funkcji należało ograniczanie populacji słoni na danym terenie. Zabił więc słonice i lekko zranił młodego słonia. Nagle zauważył, że razem z nimi przebywały jeszcze dwa słoniowe niemowlęta. Nie zobaczył ich wcześniej, gdyż były schowane w wysokiej trawie. Strażnik zaczął głośno na na nie krzyczeć machając przy tym kapeluszem. Liczył na to, że je przestraszy, słoniki uciekną i spotkają inne stado słoni, gdzie zostaną adoptowane. Nic takiego nie nastąpiło. Zraniony słoń był przerażony, nie miał pojęcia co dalej robić.   Słoniowe niemowlęta zamiast salwować się ucieczką podeszły do niego i podtrzymując go z obu stron przeprowadziły w bezpieczne miejsce.   

Słonie część 2.
W tej części chciałbym przedstawić niezwykłe rytuały żałobne słoni. Gdy jeden z nich umrze wówczas pozostali członkowie stada pilnują jego zwłok przez trzy dni broniąc je przed sępami i hienami. Następnie próbują zmarłego pogrzebać rzucając na jego zwłoki ziemię, trawę oraz gałęzie. Zrozpaczone słonice noszą na ciosach przez kilka dni swoje zmarłe dzieci.
Zawodowy myśliwy Tony Dyer w swojej książce "Classic African animals" New York 1973 przytacza niesamowite zachowanie słoni. Otóż w okolicy Jeziora Alberta w środku łąki leży olbrzymia, biała czaszka słonia. Wokół tej czaszki znajdują się w rzędzie orzechy z palmy zwanej dum w kształcie regularnego okręgu. Są to nie strawione nasiona, które znajdowały się w odchodach dużej liczby słoni odwiedzających to miejsce. Słonie skierowane były głowami ku czaszce. Z całą pewnością jeszcze wiele z nich przybędzie tutaj, aż słońce, wiatr oraz deszcz całkowicie czaszki nie zniszczą.
Intrygujące jest pytanie: co było w jej właścicielu tak niezwykłego, czym wyróżniał się od innych słoni, że pamięć o nim ciągle trwa i trwa? 

Słonie część 3.

W tej części o gruboskórnych żartach słoni. Dużo bardziej subtelnymi są figle delfinów. Poldy był rocznym słoniątkiem. Pewnego dnia spłatał kawał stepowym pawianom. Najpierw z całych sił dmuchnął w nie wypuszczając powietrze ze swojej trąby. Na małpach jednakże nie zrobiło to najmniejszego wrażenia. Przeciwnie było dla nich przyjemnym orzeźwieniem. W związku z powyższym Poldy udał się do źródła wody i nabrał do trąby 10 litrów wody. Wrócił do pawianów robiąc na nich użytek z zawartości trąby. Byłoby dla słoniątka lepiej gdyby tego nie czynił, gdyż pawiany wzięły na nim srogi odwet. Gdy drzemał pod akacją, jeden z nich niepostrzeżenie zbliżył się do słoniątka i zatkał mu oba otwory nosowe znajdujące się na końcu trąby.
Poldy przestraszony zrobił koziołka głośno trąbiąc na alarm. Na posterunku zjawiły się wszystkie dorosłe słonie z jego stada, lecz nie spostrzegły żadnego wroga. Pawian już dawno był ukryty w gąszczu korony jakiegoś drzewa. Matka słoniątka dała mu klapsa trąbą w tylną część ciała, myśląc, że to jakiś głupi żart swojego dziecka. 

Słonie część 4.

Przyszedł czas na przedstawienie niezwykle ciekawego problemu etologicznego. Mam tu na myśli tzw. płaczące słonie. Osobiście uważam, że u niektórych gatunków zwierząt oprócz łez fizjologicznych istnieją również łzy emocjonalne. W 1955 roku ukazała się książka wędrownego tresera słoni George Lewisa zatytułowana "Elephant Tramp" ( Słoń włóczęga). Dane mu było tylko raz zetknąć się z płaczącym słoniem. Tym zwierzęciem była słonica o imieniu Sadie. Razem z pięcioma innymi słońmi uczestniczyła ona w tresurze przygotowującej je do pokazu w cyrku Robbins Brothers.
Pozostałe słonie szybko pojęły swoje zadania, jedynie Sadie nie potrafiła nauczyć się swoich sztuczek. Któregoś dnia nie rozumiejąc czego od niej wymagają uciekła z miejsca próby. Została złapana i bestialsko ukarana poprzez bicie kijem w głowę. Ku olbrzymiemu zdumieniu uczestników tego zdarzenia, słonica zaczęła płakać, a z jej wielkich oczu spływały łzy. Treserzy słoni przystąpili do pocieszania biednej Sadie. Nigdy więcej już nie była karana, przyswoiła sobie wreszcie swoje zadania cyrkowe.
Biolog Douglas Chadwick wspomina opowieść o młodym słoniu indyjskim płaczącym, gdy strofowano go z powodu zbyt gwałtownej zabawy w czasie której wywracał inne słonie. Opowiadano Chadwickowi również o słoniu, który uciekł, następnie odnaleziony ronił łzy wraz ze swoim kornakiem.
Patrząc na sieroty indyjskich słoni, Chadwick zauważył płaczącego słonika. Kornak wyjaśnił mu, że niemowlęta słoni często płaczą, gdy czują głód. Nadchodziła wtedy właśnie pora karmienia. Jednakże nawet po zjedzeniu mały słonik płakał dalej.
Mam nadzieję, że dalsze badania etologiczne rzucą dużo więcej światła na płaczące słonie i inne gatunki zwierząt.

Hmm... Przypomniało mi się, jak spotkana na ulicy pani rozpoznała mojego Toffika jako psa, ktorego widziała w schronisku... Szukała tam swojej dawno zaginionej suczki, a pracownik schrona, najwyraźniej nie mający złudzeń co do szans na jej odnalezienie, zachęcał ją do wzięcia innego psiaka... Wskazał na Toffika, mówiąc, że jest bardzo grzeczny :) Kobieta zaczęła go głaskać, a że nadal miała nadzieję na odnalezienie własnej psiny, zaczęła mu tłumaczyć, że nie może go wziąć, bo nie jest jego panią... I wtedy, jak twierdziła, z jego oczu popłynęły łzy... Szczerze mówiąc, i wtedy, i teraz, traktuję tę opowieść z lekkim przymrużeniem oka... Opiekowałam się wieloma psami, ale nigdy nie zauważyłam u nich emocjonalnych łez... Co nie znaczy, że zwierzęta innych gatunków nie mogą ich ronić... Zresztą, ze łzami czy bez, wiadomo, że zwierzęta przeżywają przeróżne emocje, a brak łez nie oznacza wcale, że są to emocje gorszego gatunku, niż nasze...

Bardzo ciekawe te Twoje opowieści, Zoologu :)

mały off  :roll:
w sobotę na Animal Planet o godz. 20 będzie ciekawy program, mam nadzieję że nie zapomnę go obejrzeć

Jane Goodall rozmawia ze zwierzętami (1/2)
Razem z Jane Goodall zgłębiamy tajniki relacji ludzi ze zwierzętami, opartych na wzajemnym porozumiewaniu się. Twórcy dokumentu zastanawiają się, czy dzięki temu uczynimy nasz świat lepszym miejscem do życia.
Badaczka szympansów Jane Goodall jako jedna z pierwszych starała się poznać sposób porozumiewania się obserwowanych przez siebie zwierząt. Nie miała wątpliwości, że jej podopieczni mają własny język. Fakt, że mają one własną mowę niosło nadzieję na to, że ludzie i zwierzęta mogą się ze sobą z powodzeniem komunikować. Doświadczenia badaczki potwierdzają opiekunowie psów, kotów, z którymi zwykle udaje się nawiązać bliską więź oraz... słoni. Te ostatnie porozumiewają się między sobą przy pomocy niesłyszalnych dla ludzkiego ucha dźwięków. Gdy jednak zwracają się do ludzi, wydają dudniące pomruki, jakby szukały języka, który zdołamy zrozumieć. Niektórzy z przedstawicieli świata zwierzęcego natomiast potrafią nauczyć się ludzkiego języka. Fenomenem naukowym jest papużka żako N'kisi, która zna 1077 słów i umie budować krótkie zdania.

Dziękuję IBDG za tak ciepłe słowa. Estel jeszcze większym fenomenem naukowym jest papuga żako Alex, która rozumie to co mówi. Jest to jedyny taki przypadek w świecie papug. Alex zna ponad 70 pojęć, liczby od jednego do sześciu, oraz takie kolory jak: czerwony, zielony, niebieski, żółty, pomarańczowy, szary i purpurowy. Jest w stanie rozróżnić trójkąty, kwadraty, pięciokąty i sześciokąty.

Słonie część 5.

W tej części opowiem o spotkaniu dwóch spokrewnionych ze sobą stad słoni. Zjawisko to obserwowała znana badaczka tych olbrzymów Cynthia Moss. W jednym stadzie była przewodniczką doświadczona słonica Teresia, natomiast w drugim Slit Ear (Naderwane Ucho). Te dwa stada, były w kontakcie głosowym z odległości kilkuset metrów. W pewnym momencie Teresia skorygowała kierunek wędrówki swojego stada, jednocześnie szła szybciej. Wszystkie słonie z jej stada uniosły w górę głowy i uszy, natomiast z ich gruczołów skroniowych ciekł płyn w formie wydzieliny. Na chwilę przystanęły, zatrąbiły, słysząc głosy dochodzące z drugiego stada pobiegły w ich kierunku. Spomiędzy drzew wyszło im na spotkanie stado Slit Ear. Oba stada słoni zaczęły biec w swoją stronę, wydając głośne odgłosy oraz trąbiąc. Teresia oraz Slit Ear uderzyły się ciosami, połączyły swoje trąby i mocno wachlowały swoimi uszami. Inne słonie również się witały. Robiły kółka, uderzały się nawzajem trąbami pocierając się o siebie oraz trąbiąc.
Cynthia Moss uważa, że była świadkiem obserwacji radości sloniowej, zupełnie niepodobnej do ludzkiej. Jednakże, była to na pewno radość.
W pełni się z nią zgadzam.   

Teresia oraz Slit Ear uderzyły się ciosami, połączyły swoje trąby i mocno wachlowały swoimi uszami. Inne słonie również się witały. Robiły kółka, uderzały się nawzajem trąbami pocierając się o siebie oraz trąbiąc.
Cynthia Moss uważa, że była świadkiem obserwacji radości sloniowej, zupełnie niepodobnej do ludzkiej.

No, ja pewne podobieństwo widzę... Może poza wachlowaniem uszami... ;p

Słonie część 6.

W moich opowieściach nie może zabraknąć akcentów "ochroniarskich". Parę więc słów o sytuacji słonia afrykańskiego (Loxodonta africana). Został on uznany za zagrożony wyginięciem i w 1978 roku wpisany na listę zwierząt zagrożonych ( Dodatek II CITES). W styczniu 1990 roku uznano słonia afrykańskiego za gatunek ginący (Dodatek I CITES).
Jednym z problemów z jakimi borykają się organizacje i osoby zaangażowane w ochronę tego gatunku jest kłusownictwo. Zabijane są samce, a nawet ciężarne samice co jest szczytem bestialstwa ludzkiego. Popyt na kość słoniową jest tak duży, że rocznie traci z tego powodu życie około 70 tysięcy słoni. Około 80% kości słoniowej spływa z działalności kłusowniczej. Około 20% pochodzi z odstrzału chorych zwierząt. W związku z tym ciosy słoni stają się coraz mniejsze. W 1982 roku ich średnia waga wynosiła 9,7 kg, w 1988 roku jedynie 5,9 kg. Różnica jest zasadnicza.
Kłusownicy to nie jedyny problem zagrażający egzystencji słonia afrykańskiego. Innym problemem jest szybki przyrost populacji ludzkiej i wynikające z tego zabieranie dzikich siedlisk ważnych dla słoni. W 1989 roku populacja słonia afrykańskiego liczyła 75 tys osobników.
Przyszłość pokaże jakie będą dalsze losy tego niezwykłego i wyjątkowego gatunku ssaka.   

Lwy część 1.

Jedna z najciekawszych zagadek etologicznych wiąże się właśnie z tymi wspaniałymi kotami. Zdarzenie to opowiedział mojemu Mistrzowi (patrz Vitus B.Droscher) afrykański przewodnik Everest. Jedna z lwic w trakcie wspólnego polowania chwyciła za głowę oryksa. Antylopy te mają długie na 1.20 m oraz bardzo ostre rogi. Współtowarzyszki lwicy przyszły jej na pomoc. W tym momencie nieostrożnie zwolniła ona swój chwyt. Bardzo szybko oryks wbił swoje rogi pod żebra innej lwicy. Po czterech dniach owa lwica zmarła w wyniku poniesionych ran. Po jej śmierci żaden z lwów nie chciał pechowej lwicy ukarać, jak również wypędzić ze stada.
Lwica jednakże odeszła ze swojego stada, przez parę tygodni włóczyła się po sawannie. Akurat był czas wielkiej wędrówki gnu i zebr na północ. Sawanna opustoszała z nich i nasza lwica nie miała szans upolować jakiegoś większego zwierzęcia. Udało się jej schwytać, tylko kilka góralków i innych drobnych zwierząt. Podjęła nawet próby podkradania się do turystów, którzy beztrosko zostawili swoje samochody terenowe. Dzięki czujności strażników próby te zakończyły się niepowodzeniem. Niedługo potem nad jej chudym ciałem zaczęły krążyć sępy.
Powstaje pytanie czy lwica czuła zwierzęcy wstyd? Czy czuła, że zawiodła swoje stado i nie chciała pokazywać się mu już więcej? Są to niestety pytania retoryczne z lekkim wskazaniem twierdzącym.

w sobotę na Animal Planet o godz. 20 jest druga ostatnia część programu Jane Goodall rozmawia ze zwierzętami (2-ost.)

Razem z Jane Goodall zgłębiamy tajniki relacji ludzi ze zwierzętami, opartych na wzajemnym porozumiewaniu się. Twórcy dokumentu zastanawiają się, czy dzięki temu uczynimy nasz świat lepszym miejscem do życia.
Zwierzęta wywierają pozytywny wpływ na ludzką psychikę. Przekonał się o tym zbuntowany nastolatek Anthon. Dzięki czworonożnemu przyjacielowi, którego otrzymał w ramach programu terapeutycznego dla młodocianych przestępców, chłopak od 13 roku życia należący do ulicznego gangu, rozpoczął uczciwe życie. W szkole podstawowej w Seattle natomiast psy pomagają uczniom w nauce głośnego czytania. Dzieci, które przed przystąpieniem do eksperymentu z trudem radziły sobie z trzyliterowymi wyrazami, zrobiły wyraźne postępy. Zwierzęta widzą też to, co dla nas niewidoczne gołym okiem. U Gill Lacey jej suczka Trudy wykryła czerniaka skóry. Badania Johna Churcha, który zajmuje się takimi przypadkami, potwierdzają, że psy są w stanie wykryć nowotwór u człowieka na 95%. Z kolei wielkoszczury, ssaki z rodziny myszowatych, po odpowiedniej tresurze odnajdują ukryte w ziemi miny.

Lwy część 2.

W tej części o emocjach tylko zwierzęcych. Badana przez George Schallera lwica pozostawiła pod pochylonym drzewem trzy małe lwiątka. W czasie jej nieobecności, dwa lwy z innego stada zabiły owe lwiątka. Jeden z nich zjadł kawałek ciała lwiątka. Drugi z lwów przemieszczał się z martwym lwiątkiem , wylizując je od czasu do czasu. Upłynęło dziesięć godzin, a lew jeszcze go nie zjadł. Gdy lwica powróciła, powąchała trzeciego, zabitego lewka, polizała go i zjadła pozostawiając tylko głowę i przednie łapy.
Wielu z Was czytających te słowa zapewne zapyta: "dlaczego tak uczyniła?", lub "przecież to było jej dziecko!".
To co uczyniła lwica mieści się w zakresie emocji przynależnych tylko i wyłącznie zwierzętom. My ludzie ich nie rozumiemy, nie jesteśmy w stanie nigdy ich pojąć. Nie znaczy to jednak, że one nie istnieją. Lwica zjadła swoje dziecko z jakiegoś ważnego dla niej powodu.

Lwy część 3.

Przyjrzyjmy się życiu społecznemu lwów. Fundamentem tej społeczności są lwice. To one chronią terytorium, polują oraz zajmują się wychowywaniem młodych. Stada lwów ładnie nazywane są drużynami. W skład takiej drużyny wchodzą: 4 lub 5 dorosłych samic, dorosłe samce oraz dzieci. Najmniejszą drużynę stanowi matka ze swoim potomstwem, największe z nich mogą dochodzić do 40 osobników, średnio lwia drużyna liczy około 15 osobników.
Samice w drużynie łączą więzy pokrewieństwa, to matki, córki, ciotki, kuzynki.
Bardzo rzadko daleko z nimi spokrewnione lwice lub nawet w ogóle nie spokrewnione mogą łączyć się z drużyną. Natomiast lwy w razie potrzeby mogą tworzyć wspólną grupę nawet gdy nie są ze sobą spokrewnione. Pary samców lub ich trójki są tak samo często spokrewnione jak nie posiadające więzów krewniaczych. Jeżeli natomiast chodzi o czwórki lub większe grupy samców są one zwykle krewnymi (bracia, bracia przyrodni, kuzyni) wywodzącymi się z tej samej drużyny. Taka grupa lwów aby przeżyć musi wspólnie polować. Zespoły takich wyrośniętych samców mogą być niebezpieczne dla drużyn. Istnieje realne niebezpieczeństwo podjęcia prób przejęcia przez nie sąsiedniej drużyny. Próby te kończą się sukcesem szczególnie wtedy, gdy lwy broniące drużyny są osłabione przez chorobę lub jeden z nich szuka sobie partnerki. Zmiana panowania nie pozostaje bez wpływu na drużynę. Nowi władcy gonią i zabijają wszystkie kocięta, młodzież, również dorosłe samice, jeżeli nie chcą z nimi kopulować. W związku z tym nowe potomstwo, przychodzące na świat ma ich geny. Lwice mogą się jednak zabijaniu młodych przeciwstawić. Zbadali to w 1988 roku na Czarnym Lądzie Julie Menella i Howard Molz. Jedne z nich po prostu uwodzą zdobywców, mrucząc i ocierając się o ich boki. Tymczasem inna lwica-matka dzieci przenosi potomstwo do bezpiecznej kryjówki. Nie może się jednak dać schwytać, gdyż wtedy lwiątka czeka zguba. Gdy gniazdo jest już sprzątnięte i puste lwica przyprowadza tam jednego z nowych władców pozwalając mu powąchać legowisko. Pochwa lwicy wydziela tzw. "feromon uspokojenia". Im dłużej nowy przywódca stada go wącha, tym bardziej jest spokojny. Ta jego przemiana trwa od trzech do pięciu dni. Co się dalej stanie z potomstwem drużyny zależy od tego, czy zostanie ono odkryte przez nowych władców.

Zoologu - a czy będzie ( w przyszłości ) coś o psowatych? :P

Zoologu - a czy będzie ( w przyszłości ) coś o psowatych? :P

Przewiduję takie części, gdyż ta rodzina Carnivora zajmuje ważne miejsce w moich zainteresowaniach oraz życiu.

Słonie część 7.

Wrócę jeszcze do wspaniałych słoni. Jak wiadomo przewodniczką stada słoni afrykańskich jest zawsze doświadczona, stara słonica. Jej funkcje są niezwykle ważne dla stada. W okresach suszy musi znajdować czynne źródła wody, które oznaczają życie dla członków stada. Ważnym dla niej zadaniem jest również unikanie niebezpieczeństw takich jak: stada lwów lub innych drapieżników, sąsiedztwa osiedli ludzkich, kłusowników szukających kości słoniowej, łańcuchów górskich itd.
Co jednak dzieje się w stadzie, gdy z tej czy innej przyczyny przewodniczka umiera? Mianowicie nie dzieje się nic. Jej zastępczyni wcale nie ma ochoty zająć jej miejsca. Trwają tygodniami niepewność i brak jakiejkolwiek decyzji. Żadnej ze słonic nie w głowie zostanie przewodniczką stada, dawnej zastępczyni tym bardziej. Po pewnym okresie czasu stado wybiera sobie nową przewodniczkę, wbrew jej zgodzie. Wszystkie słonice skupiają się tylko wokół niej, pożywiają się gdy ona je, również biegają, śpią i kapią się w tych momentach gdy ona to robi. Ciągle są w jej pobliżu. Tymi metodami wybrana przez nie słonica, bardzo niechętnie zostaje przewodniczką stada. Rzadko zostaje nią dawna zastępczyni, najczęściej jest to słonica zajmująca średnią rangę w hierarchii stada.   

Mohr Mendog część 1.

Parafrazując słowa piosenki: był taki ktoś, kogo tak bardzo teraz brak, za którym krwawi moje serce, dusza i umysł.
Mohruś urodził się 15 kwietnia 1996 roku w hodowli Mendog (patrz Sosnowiec).
Jego rodzicami byli Kora Scand oraz Bruno od Różyckich (znakomita warszawska hodowla rottweilerów). Mohr był największym rozrabiaką z całego swojego miotu. Wieczorem, pierwszego dnia po przybyciu do naszego stada, wszedł pod łóżko, tam przesypiając noc. Będąc szczeniakiem uwielbiał brać do pyska kamienie. W każdym takim przypadku istniało niebezpieczeństwo połknięcia kamienia. W związku z powyższym szybko nauczyłem się je wyciągać. Wkłada się fafle psa między jego zęby. Wtedy na pewno nas nie ugryzie, gdyż musiałby ugryźć swoje fafle. Czego ja Mohrusiowi nie wyciągałem. Zabawkę- czołg wnuka mojego Wujka, muszlę ślimaka winniczka z jej mieszkańcem, wieczko konserwy (to był chyba majstersztyk), fiolkę po jakichś tabletkach, nawet tampon kobiecy.
Mohr przybył do nas w czerwcu. W pobliżu płota w naszym ogrodzie rosły wtedy gladiole. Mohruś trzymany na smyczy był w stanie, wszystkie je sukcesywnie powyciągać razem z cebulkami, które z upodobaniem gryzł. Podobnie rozpracował małe poletko kukurydzy jadalnej. Surowe jej kolby obgryzał ze smakiem.

Mohr Mendog część 2.

Mohruś bardzo szybko nauczył się załatwiać swoje potrzeby fizjologiczne w ogródku. Po załatwieniu sprawy był chwalony i dostawał sucharka (uwielbiał je). Jako, że należał do ras psów szybko rosnących, będąc szczeniakiem nie lubił chodzić na spacery. W przypadku takich psów nie należy ich do tego przymuszać, szczenięta powinny same sobie to regulować.
Szczególnie zabawnie wyglądał Mohr w tzw "wieku pajaca". Głowa rottków w tym wieku ma bardzo charakterystyczne kształty. Najbardziej jednak nas bawiło przechylanie główki, gdy się coś do Mohrusia mówiło np: "sztuczna kość". Praktycznie opis tego nie oddaje, po prostu trzeba to zobaczyć.
Mohruś uwielbiał syntetyczne kości (nazywaliśmy je sztucznymi). Bardzo szybko zaczął reagować na te wyrazy i nie można było ich używać. Gdy, je tylko usłyszał zaraz biegł w kierunku miejsca, gdzie owe kości były wydawane. Tato powiedział kiedyś: "bardzo bolą mnie kości". Reakcja psa była natychmiastowa. W czasie zjadania sztucznych kości Mohr często przychodził do mnie lub mojej Mamy, w celu potrzymania ich (patrz lepsze gryzienie). Przepadał również Mohr za giczami cielęcymi. Niestety ostatnie ich twarde kawałki połykał i potem były wymioty. 

Tak tylko szepnę, że zdjęcie Mohrusia byłoby mile widziane :)

Tak tylko szepnę, że zdjęcie Mohrusia byłoby mile widziane :)

Mohruś posiada swoją galerię na jednym z forów poświęconych rottweilerom. Nie wiem jednak czy mogę podać adres internetowy tego forum?

Mohr Mendog część 3.

Ulubionymi zabawkami Mohrusia były ciężkie piłki kauczukowe. Wspaniale można się było nimi bawić, gdyż były nie do przegryzienia, a ich odpowiednia wielkość była zabezpieczeniem przed połknięciem. Po rzuceniu na beton świetnie skakały. Często można było obejrzeć taki obrazek: Mohr siedzący w ogrodzie przed naszym balkonem czekający na rzucenie owej piłki i ja stojący na balkonie i rzucający ją. Po jednym lub większej ilości podskoków piłka lądowała w psim pysku, Mohr natomiast udawał się truchcikiem z nią w pysku do swojej domowej budy (patrz pokój). Miał trzy takie piłki: żółtą, pomarańczową i czerwoną (patrz kolejność ich zakupu). Następną z ukochanych zabawek Mohrusia był delikatniejszy od piłek krążek koloru żółtego. Czasem zakładał go sobie na głowę, śmiechu było wtedy co niemiara. Dobre były również jako zabawa skarpetki zawiązane w węzeł. Służyły one do przeciągania się z psem lub rzucania. Do dzisiaj przechowywane są one jako pamiątki po Mohrze w szufladzie będącej psią izbą pamięci. Mohruś czasami lubił pobawić się wiaderkiem, które atakował gryząc je i groźnie przy tym warcząc. Kiedyś na jednym ze spacerów znalazł wyrzuconą w krzakach oponę traktorową. Niestety (może raczej na szczęście) nie udało mu się jej zabrać ze sobą do domu. Do ulubionych zajęć Mohruniu należało odkorowywanie patyków. Oddawał się tej psiej pasji z wielką starannością. Po takiej "pracy" sprzątanie dywanów stawało się koniecznością.

Fajnie byłoby zobaczyć jego zdjęcia. :)

Mohruś posiada swoją galerię na jednym z forów poświęconych rottweilerom. Nie wiem jednak czy mogę podać adres internetowy tego forum?

No, nie za bardzo, niestety... Ale gdybyś uzyskał zgodę na umieszczenie tam naszego banerka, to chyba byłoby można ;)

W związku z tym można poradzić sobie inaczej. Każdy kto chce zobaczyć Mohrusia niech wbije w wyszukiwarkę hasło Mohr Mendog (koniecznie używając "     "  czyli "Mohr Mendog"). 

Heh,pierwsze dwa linki prowadzą do nas ;),ale potem już jest właściwy adres :P
fajne fotki  :)

Noo... i Zoologa tam widzimy ;)

Fajne zdjęcia ;D.

Mohr Mendog część 4.

W tej części opowiem o bardzo smutnych wydarzeniach związanych z Mohrem.
W 2005 roku Mohruś zachorował na złośliwy nowotwór kości. Był on bardzo agresywny. Został usunięty wraz z jednym palcem. Po operacji psu nie wolno było ruszać rany. W związku z tym pierwszą noc cały czas czuwaliśmy przy naszym wielkim psim przyjacielu. Następne noce i dnie Mohr spędził w kołnierzu. Nawet polubił go traktując jako coś swojego. Niestety w kołnierzu nie mógł sikać. W celu załatwienia potrzeb fizjologicznych wychodził do ogrodu w specjalnym buciku. Niezwykle szybko nauczył się w nim chodzić.
W marcu 2007 roku Mohr zaczął dużo pić i przestał jeść (patrz bardzo niepokojące objawy). Od tej pory był karmiony z ręki. Następnie wystąpiły coraz większe trudności z chodzeniem aż do praktycznie całkowitego unieruchomienia psa. Stało się to czego najbardziej obawialiśmy się: przerzut nowotworowy do barku. Mohr zmarł 26.05 2007 roku w wieku 11 lat, miesiąca i 11 dni. Został uśpiony, była to jedyna możliwa,odpowiedzialna oraz wynikająca z wielkiej miłości do Mohrusia decyzja. Oczywiście byłem przy nim cały czas do ostatniej chwili życia, nie mogło być inaczej. Tato, który słynął z twardego charakteru płakał jak bóbr. Pierwszy i ostatni raz widziałem go płaczącego. W chwili gdy piszę te słowa Jego również już nie ma.
Cóż jeszcze mogę napisać o Mohrze Mendogu? Był to mój pierwszy i zarazem ostatni pies jakiego miałem. Z całą pewnością był psem niezwykłym, daleko wykraczającym poza przeciętność. Każdy pies ma swoją osobowość, Mohr Mendog również ją miał i to jaką! 

Bardzo smutny post, Zoologu... :tuli:

Bardzo smutny post, Zoologu... :tuli:

Dziękuję IBDG za pocieszenie. Pasowaliśmy do siebie z Mohrusiem niezwykle (patrz charaktery, psychika). Pan o bardzo małej sile przebicia i jego przebojowo przez życie biegnący na czterech łapach pies.

Dlaczego nie masz psa teraz?

Każdy z nas kochał swojego psiego przyjaciela, jednak to nie przeszkadzało, a wręcz nawet pomagało by zaopiekować się następnym psiakiem. Na pewno będzie miał inne usposobienie, charakter, ale będziesz go równie mocno kochał jak poprzedniego.

Ja nie wyobrażam sobie domu bez zwierzaka i żadne niewygody typu wychodzenie w czasie deszczu na spacer nie są w stanie zmniejszyć radości z obcowaniem z psem. W dorosłym życiu to 3 jamniczka, pierwsza przeżyła 17,5 roku, druga 14, a Roxia jest smarkata, ma dopiero 1,5 roku i choć jest zupełnie niepodobna do poprzednich, tak samo jest mi droga.

Jest tyle psów do adopcji, już odchowanych, dorosłych, z którymi nie ma już takich problemów jak ze szczeniakami...

Ja uważam,że lekarstwem na stratę psa,jest nowy pies i to jak najszybciej
po niespodziewanej stracie poprzedniego Mikiego było nam ciężko,ale wytrzymaliśmy bez psa tylko niecałe dwa tygodnie - i pomimo tego że jest to zupełnie inny pies od poprzednika,to kochamy go tak samo i myślę,że właśnie dlatego,że jest tak iny,a zarazem tak podobny z wyglądu.
Strata psa to cios,ale im szybciej zajmie się nowym zwierzakiem,tym szybciej wróci się do jakiejś równowagi - i nie mówię tu o tym,żeby zapomnieć o poprzedniku,ale o tym żeby żyć dalej i przelać miłość na kolejne,potrzebujące jej zwierzę.

Soboz 4 wiele jest powodów dla których nie mogę zdecydować się na przyjęcie do mojego domu czworonożnego, psiego przyjaciela. Chcę być dobrze zrozumiany ta decyzja wynika z mojej odpowiedzialności w stosunku do zwierząt i wielkiej miłości do psów. Nie jest również przejawem żadnego egoizmu. Po prostu nie chcę narażać żadnego psa na niedogodności wynikające z życia w moim domu. Jednym z naczelnych powodów jest fakt, że opiekuję się trójką przygarniętych kotów: Szarką oraz jej dziećmi: Bolkiem i Kasią. Do tego dochodzi moja praca (patrz nieobecność w domu), odpowiedni wiek mojej Mamy itd.
Lisie Konrad Lorenz twierdził podobnie jak Ty (patrz po śmierci ukochanego psa, pojawienie się w domu nowego pieska). Muszę przyznać, że mój pogląd  w tej sprawie jest odmienny.

Po prostu nie chcę narażać żadnego psa na niedogodności wynikające z życia w moim domu.

Nie chcę truć, ale jestem pewna, że mnóstwo psów schroniskowych 'z pocalowaniem ręki' przyjęłaby na siebie te 'niedogodności'... ;p
Szkoda, by miejsce w domu i sercach fajnych ludzi zapełniały tylko wspomnienie wspaniałego, ale nieobecnego już przyjaciela... No szkoda, i już :P

Wierz mi IBDG, że ta sprawa została bardzo dogłębnie rozważona i przedyskutowana. Można by rzec do bólu.

Słonie część 8.
Wszystko to o czym opowiem miało miejsce w 1930 roku w Birmie. Wykonująca pracę dla ludzi słonica Ma Shwe znalazła się wraz ze swym dzieckiem w pułapce powstałej przez podniesienie się poziomu wody rzeki Taungdwin. Opiekunowie słoni pobiegli im pomóc, jednakże nic nie mogli zdziałać. Na brzegach rzeki panowała stromizna wynosząca około czterech do sześciu metrów. Ma Shwe stała jeszcze nogami na dnie, lecz słoniątko już nie mogło dosięgnąć dna. Było unoszone przez nurt rzeki. Ma Shwe za każdym razem gdy nurt porywał jej dziecko, trąbą wyciągała je z niego. Woda jednak podnosiła się bardzo szybko, w końcu całkowicie porywając słoniątko. Wówczas matka popłynęła około 50 metrów, wyciągnęła dziecko z wody przyciskając je swoją głową do brzegu. Następnie trąbą, stojąc na tylnych nogach uniosła dziecko do góry, kładąc je na skalnym występie około półtora metra powyżej poziomu wody. Nagle wpadła do rzeki i gdzieś znikła w kipieli. Kierownik obozu słoni J.H. Williams z niepokojem patrzył na drżące słoniątko zastanawiając się jak je wyciągnąć ze skalnej półki.
W tym momencie usłyszał bardzo głośne trąbienie (patrz miłość matki do dziecka). Słonica przeszła przez rzekę, pokonała brzeg i wracała do swojego dziecka. Słonie zostały same, ludzie wycofali się. Rankiem gdy poziom wody zdecydowanie obniżył sie, Ma-Shwe zdjęła słoniątko ze skalnej półki.

Rottweilery cześć 1.

W moich opowieściach oczywiście jest zarezerwowane miejsce dla części poświęconych rottweilerom. Oto historia, która wydarzyła się naprawdę, a jej bohaterem jest właśnie rottweiler. Znajdziemy ją w książce Barbary i Pawła Machów "Mój obrońca rottweiler" Wydawca: Firma "Bapol" Łańcut 1994.
W niedużym miasteczku blisko przejścia dla pieszych siedział w wózku inwalidzkim chłopiec mający około 10 lat. Ulicą pędziły z dużą szybkością auta, a on patrzył na nie. W pewnym momencie wózek zaczął zjeżdżać po nierównej powierzchni chodnika prosto pod zbliżający się samochód. Błyskawicznie z okna domu sąsiadującego z ulicą wyskoczył rottek. W czasie  liczonym w ułamkach sekund podbiegł do wózka. Ze wszystkich swoich sił czarny pies popchnął wózek na chodnik. Przerażony chłopiec został uratowany.
Myślę sobie, że to wydarzenie dobrze oddaje charakter tej rasy, którą chcę  Wam przybliżyć.

Rottweilery część 2.

W tej części garść moich refleksji co zachwyca mnie w tej rasie . Ich siła i wspaniałe umięśnienie, z czym wiąże się sylwetka tych psów. W jednym z poradników dotyczących rottków możemy natknąć się na zdjęcie rottweilera, który ciągnie sanki z dziewczynką. Można powiedzieć, że wykonywanie różnego rodzaju prac sprawia rottweilerom psią przyjemność. To co podziwiam u rottków to również ich wielką odwagę oraz bardzo dużą odporność na ból. Psy te świetnie sprawdzają się w policji, według mojej opinii lepiej niż owczarki niemieckie. Kocham rottweilery również za opanowanie, spokój oraz wielką inteligencję. Pies tej rasy najpierw pomyśli, przeanalizuje w swoim mózgu dany problem, potem dopiero podejmuje odpowiednie działanie. Rottki są bardzo wyważoną psychicznie rasą, spokojnie reagującą na zmiany w swoim otoczeniu. Uwielbiam także ich umaszczenie- czarne z podpalaniem, którego może być mniej lub więcej.
Do tego wszystkiego muszę dodać spojrzenie rottweilera i jego piękne oczy. Patrzą na nas z miłością i psią mądrością życiową- rasy, która ma za swoich przodków psy legionów rzymskich. W końcu takie szlachetne pochodzenie do czegoś zobowiązuje. :wink:

Rottweilery część 3.

Rottweiler jest jedną z najstarszych psich ras. Jego przodkami były psy poganiające bydło w starożytnym Rzymie. Te psy zmieniły się w rasę jaką znamy obecnie dzięki rzymskim cesarzom, którzy chcieli uczynić Europę sobie poddaną. Rottweilery chroniły bowiem stad bydła w czasie przemarszu wojsk. Jak wiadomo kwestia aprowizacji armii to w czasie wojny podstawowa sprawa. Rottki były już wtedy psami obronnymi. W 74 roku naszej ery ich rola w jednej z bitew była niebagatelna. Niejednokrotnie zapewne zastanawiamy się skąd pochodzi nazwa tej rasy psów.
Wywodzi się ona od miasta Rottweil, które jest położone nad dopływem Renu- Neckarem w miejscu dawnego rzymskiego obozowiska Arae Flaviae.
Obecnie Rottweil jest miastem niemieckim, a w jego centrum znajduje się pomnik rottweilera.
W 1901 roku powstał Klub Rottweilera i Leonbergera. Nie istniał jednakże długo. W latach 1901-1907 rottki zostały psami policyjnymi. W 1921 roku został założony Allgemeiner Deutscher Rottweiler Klub (ADRK). W tym okresie zostało zarejestrowanych około 3400 rottweilerów. W USA psy tej rasy pojawiły się po raz pierwszy w 1910 roku. Obecnie znajdują się na drugim miejscu wśród najbardziej popularnych ras w Stanach Zjednoczonych. W Polsce pierwsze wzmianki o tej rasie sięgają 1919 roku. Wtedy to przy Oficerskiej Szkole Wojsk Telegraficznych tresowane były w tzw. szkole psów meldunkowych również rottweilery. Rozwój hodowli rottków to dopiera lata 60-te XX wieku. Pierwsze osobniki hodowlane  głównie pochodziły z NRD. Wśród zasłużonych hodowców tej rasy należy wymienić: Jana Borzymowskiego, Krystynę Babirecką, Witolda Kszystańskiego.

Rottweilery część 4.

Parę uwag na temat tak bardzo pokutującego wśród ludzi fałszywego wizerunku rottweilerów. Nie są to żadni psi mordercy jak niektórzy z nas je określają. To psy bardzo oddane swoim opiekunom, kochające i godne zaufania towarzysze naszego codziennego życia. Skąd wynika negatywny odbiór psów tej rasy? Przyczyny tego stanu rzeczy są różne. W wielu filmach sensacyjnych rottweilery są ukazywane jako psy-mordercy, a w horrorze pt. "Omen" występowały w roli strażników diabła. Kultura masowa uczyniła z nich psich wysłanników zła.
Z całą pewnością rottweiler nie jest rasą psa dla każdego. Jak zawsze powtarzam psy te potrzebują konsekwencji w wychowaniu, lecz jeszcze więcej miłości. Z moich obserwacji wynika, że rottweilery wymagają jeszcze większego kontaktu emocjonalnego z człowiekiem niż inne rasy. Uwielbiają być chwalone za prawidłowe wykonanie jakiegoś zadania. Bardzo lubią, gdy się do nich przemawia. W niewłaściwych rękach mogą jednak stać się bardzo niebezpieczne. Mam tu na myśli celowe ich drażnienie przez nieodpowiedzialnych opiekunów, trzymanie w kojcach, czy wręcz na łańcuchach. Są tym bardziej groźne dzięki swojej muskulaturze oraz niezwykle silnym szczękom o nacisku 1,5 tony/cm kwadratowy ! Rottweilery należą do psów o dużych skłonnościach do dominacji. Z tego powodu mogą wynikać problemy wychowawcze.
Rottweiler ma zakodowaną swoją porcję agresji, która naprawdę starcza mu na wszystkie zdarzenia życiowe. Dużym błędem jest wzmacnianie w nim tej agresji, próby uczynienia go "ostrzejszym". Moim zdaniem działania nasze w tym względzie powinny być tego przeciwieństwem. Szkolenia tych psów muszą być prowadzone profesjonalnie. Niewłaściwie szkolony rottek może być przyczyną jakiejś tragedii. 

Delfiny część 1.

Moja fascynacja delfinami zaczęła się w czasie ferii zimowych 1979 roku (to już tyle lat temu). Wyświetlany był wówczas w TV kultowy film animowany produkcji francuskiej ze wspaniałą muzyką Vladimira Cosmy "Przygody delfina Uma". Następne części chciałbym więc poświęcić tym zdumiewającym ssakom morskim.
Jeden ze zwiedzających oceanarium w Port-Elizabeth palił grube cygaro. Zauważyła to niedawno urodzona samiczka delfina imieniem Dolly. Bardzo chciała naśladować zachowanie gościa oceanarium. Tylko jak to zrobić? Nagle wpadła na genialny pomysł. Przypłynęła do swojej matki, wzięła do pyska dużą porcję mleka i pyknęła nim zupełnie tak samo, jak ów człowiek stojący za szybą czynił z cygarem.
Jakie mądre wnioski można wysnuć z tego wydarzenia. Takie, że delfiny posiadają wyższy i bardziej subtelny poziom humoru zwierzęcego niż małpy oraz słonie. Są zdolne do nauki poprzez przypatrywanie się i do powtórzenia jakiejś sztuczki zaraz za pierwszym razem. Co bardzo istotne mogą naśladować lepiej, niż wzór z którego czerpały swoją zwierzęcą inspirację, a nawet przekładać zachowanie wzoru na swoje delfinie możliwości.

To TY z forum zwierzęta ? Ja jestem tamta wik18! Chyba mnie znasz... Tam też pisałeś .

A co do opowieści, są przepiękne .

Dziękuję Wik 18 za tak miłe słowa skierowane pod moim adresem.

Delfiny część 2.

Parę słów na temat zwierzęcego umiłowania pokoju przez delfiny. Otóż żaden z ich gatunków jeszcze nigdy nie zrobił najmniejszej krzywdy człowiekowi. Nawet największy gatunek delfina (mam tu na myśli orkę) na wolności ani razu nie zaatakował ludzi. Pomijam przypadki ataku w oceanariach czyli w warunkach nienaturalnych dla orek.
Przeciwnie od czasów starożytnych istnieje wiele przekazów mówiących o ratowaniu życia ludzkiego przez te ssaki morskie. Jak wygląda natomiast ta kwestia ze strony gatunku Homo sapiens? Często musimy się niestety palić ze wstydu wiedząc o krwawych rzeziach urządzanych delfinom np. na duńskich wyspach Faroe, czy w japońskiej Taiji. Podczas tych masakr delfiny zupełnie się nie bronią. One, które są w stanie z łatwością pokonać rekiny. Dlaczego tak się dzieje? Tu dochodzimy do sedna sprawy- podobnie jak mój Mistrz Vitus B. Droscher uważam, że mają one całkowicie inne podejście do zachowania pokoju oraz stosunku do innych zwierząt na kuli ziemskiej.

Delfiny część 3.

Około 500 widzów przyszło oglądać popisy delfinów w oceanarium w Port-Elizabeth. Pierwszy numer przebiegł bez zakłóceń. Po nim dopiero zaczęło się dziać. Delfin o imieniu Dan zamiast zgodnie z planem wykonywać skoki przez obręcze, tak mocno chlusnął wodą, że widzowie aż w pięciu przednich rzędach byli kompletnie mokrzy. Samica Paloma miała w swojej sztuczce żonglować piłką. Co natomiast uczyniła? Zepchnęła swoją opiekunkę Lindę Sodini do basenu. Co było przyczyną takiego zachowania delfinów?
Mianowicie jak się później wyjaśniło śledzie, które dostały w nagrodę za udaną pierwszą sztuczkę nie były pierwszej świeżości. Osobom, które przyszły zobaczyć delfinie przedstawienie zwrócono pieniądze za bilety.

Delfiny część 4.

W książce znanego naukowca doktora Johna C. Lillyego "Man and Dolphin" ("Człowiek i delfin") można odszukać takie dramatyczne zdarzenie z życia delfinów. Młody delfin odłączył się od swojej grupy i doznał ataku ze strony trzech rekinów. Delfiny i rekiny jak powszechnie wiadomo są wielkimi wrogami.
Delfin zaczął wysyłać sygnały alarmowe w postaci krótkich podwójnych gwizdów. Pierwszy gwizd był wznoszący, drugi natomiast odwrotnie opadający. Ponad 20 delfinów, które ze sobą intensywnie "rozmawiały" natychmiast przestały wydawać dźwięki. Zapanowała absolutna cisza. Następnie delfiny popłynęły z największą szybkością około 60 km/ godz. w kierunku zaatakowanego towarzysza. Przy takiej samej prędkości samce delfinów uderzyły z całym rozpędem w niczego się nie spodziewające rekiny. Po chwili ich martwe ciała spadały już na dno oceanu. Równocześnie samice pomagały rannemu delfinowi, który nie był w stanie sam wypłynąć na powierzchnię. Dwie samice, jedna po lewej, druga z prawej strony poturbowanego delfina włożyły po jednej płetwie pod jego ciało i tak podniosły go w górę, że jego otwór nosowy był powyżej lustra wody. Delfin mógł do woli oddychać. Cała operacja była przeprowadzona niezwykle skrupulatnie w czym zasługa porozumiewania się między sobą przez delfiny.

Delfiny część 5.

Pamiętam żywą dyskusję na jednym z for internetowych na temat, czy psy są w stanie popełnić samobójstwo. Tak się złożyło, że brałem w niej udział cierpliwie tłumacząc, że nasi czworonożni przyjaciele nie są do tego zdolni.
Jak natomiast sprawa wygląda w przypadku delfinów? Istnieją przesłanki, które mówią nam, że delfiny mogą być zdolne do takiego czynu.
A.G. Tomilin w swojej książce dotyczącej waleni pisze o samcu delfina, który stracił swoją towarzyszkę życia. Oboje żyli w jednym z delfinariów. Po jej śmierci samiec zaczął z całych sił uderzać głową w ścianę basenu. W końcu wskutek bardzo poważnych obrażeń głowy zmarł.
Ernst Meckelburg w "Sekretnym życiu zwierząt" Amber 2004 opisuje historię, która ciągle mnie zastanawia. W Instytucie Badań Morskich w St. Thomas (patrz Wyspy Dziewicze) delfin Peter uczestniczył w eksperymencie prowadzonym przez trenerkę Margaret Howe. Po jego zakończeniu Margaret wyszła za mąż. Jednakże jej mąż nie chciał, żeby dalej pracowała w Instytucie. Margaret zrezygnowała ze swoich zajęć. Od tego momentu Peter był coraz bardziej smutny. W końcu utopił się w basenie. Jego śmierć należy wiązać z tym co jest napisane powyżej. Otóż delfiny będące w tarapatach ślą do innych delfinów SOS. Na ten sygnał ich towarzysze podążają z pomocą i podtrzymują mające kłopoty zwierzę, zapobiegając jego uduszeniu. W basenie w którym przebywał Peter były jeszcze trzy inne delfiny. On jednak nie wysłał do nich sygnału SOS. Bardzo to wszystko jest zastanawiające. Pozostaje jeszcze pytanie co czuł delfin Peter do swojej trenerki? Zwierzęcą miłość?

Jakie zwierzęta jeszcze popełniają samobójstwa?

Jakie zwierzęta jeszcze popełniają samobójstwa?

Bardzo dobre pytanie. Prawdopodobnie mogą je popełniać szympansy. Oczywiście emocje i uczucia zwierząt to wciąż dla nas wielka niewiadoma. Badanie ich z wielu względów jest skomplikowane, czasem wręcz niemożliwe. Etologia kognitywna jednakże ku mojemu wielkiemu zadowoleniu rozwija się gwałtownie.

Delfiny część 6.

Jak wiadomo na Pacyfiku delfiny polują wspólnie z tuńczykami. Tuńczyki otaczają swoje ofiary dużą liczbą członków swojego stada i zaczynają regularny atak z każdej strony. W całkowicie inny sposób prowadzą taktykę łowiecką delfiny. Polują w dużo mniejszych, znacznie lepiej zorganizowanych grupach. Każdy członek takiej grupy jest znany pozostałym co znacznie ułatwia współpracę. Zwykle spotykają one ławice ryb za duże na jeden posiłek. Tworzą się wówczas luki w pierścieniu trzymającym w uścisku ryby i duża ich liczba ucieka. W związku z powyższym te "cudowne dzieci morza" współpracują z tuńczykami. Obie techniki łowieckie wówczas świetnie się uzupełniają i finalny wynik polowania jest dużo lepszy.
To swoje zachowanie jest jednakże dla delfinów również niebezpieczne. Otóż, gdy delfiny działają razem z tuńczykami często wyskakują nad powierzchnię oceanu. Wykorzystują to zjawisko rybacy, którzy przy pomocy ogromnych sieci łapią tak tuńczyki jak i delfiny. Co niezwykłe delfiny znalazły na ten problem grożący wielkim niebezpieczeństwem rozwiązania.
Sprawę badała dogłębnie biolog morski Karen Pryor. Mianowicie, te delfiny które uratowały się z tych jatek, uzmysłowiły sobie, że ich skoki w powietrze są zdradliwe. Od tego momentu widząc statki rybackie w pobliżu, nie skaczą w powietrze. Zamiast tego, posuwają się minimalnie pod powierzchnią wody. Nikt z rybaków nie jest w stanie ich zauważyć. Zdumiewające jest to, że te ssaki morskie są zdolne do rozpoznania statku rybackiego od innych jednostek pływających. W okolicy statku badawczego Karen Pryor, będącego zmienionym kutrem rybackim delfiny były zupełnie swobodne wykonując skoki radości. Gdy z daleka majaczył statek rybacki natychmiast zmieniały swoje zachowanie.

Cikeawe, czekamy na więcej. (:

Delfiny część 7.

W moich opowieściach poświęconych delfinom specjalne miejsce należne jest orkom (Orcinus orca). Zwane są one również miecznikami i są największymi z gatunków delfinów. Mniejsze od powszechnie znanych orek są orki karłowate (inna ich nazwa to szablogrzbiety). Istnieje jeszcze trzeci gatunek orek- są to orki najmniejsze.
Powróćmy jednak do gatunku Orcinus orca. Śmiało można zaryzykować twierdzenie, że są one "wilkami oceanu". Właśnie u nich proporcja wielkości, pomiędzy nimi, a zdobyczami jest największa. Polują one bowiem z powodzeniem (sic) na płetwale błękitne. Orki mają spore apetyty. Badano kiedyś żołądek jednej z nich. Było w nim trzynaście morświnów o wadze 50 kg oraz czternaście fok. U innej orki znaleziono co najmniej sześćset dorszy i dość dużą liczbę śledzi- równowartość 10-dniowego zaopatrzenia dużego sklepu rybnego.
Białuchy (wale białe) gdy wykryją przy użyciu swoich sonarów grupę orek całkowicie nieruchomieją. Wygląda, na to, że takie zachowanie chroni je przed żarłaczami białymi i rekinami polarnymi. Jednak nie chroni ono przed orkami. Orki posiadające również system sonarów, namierzają je bez trudu.
Życie społeczne tych waleni jest bardzo serdeczne. Pod wodą występują liczne ich pocałunki i czułości (patrz łaskotanie płetwami). Społeczną jednostką organizacji orek jest rodzina po matce czyli grupa od 5 do 20 zwierząt. Trzy lub cztery rodziny to stado liczące do osiemdziesięciu osobników. Dwa lub trzy stada to z kolei klany mające około 172 członków. Stada odwiedzają się między sobą. Jest bardzo prawdopodobne, że każdy zna każdego osobiście w danym klanie orek. Każdy z klanów posiada własny, odrębny od innych dialekt. Samice orek mogą osiągać wiek 80 lat. Samce umierają mając lat 50. Skąd takie różnice? Nie mamy pewności dlaczego tak jest.

Delfiny część 8.

Delfiny nie tylko ratują tonących, ale również leczą. W styczniu 1995 roku rozpoczęło działalność Dolphin-Human Therapy Center korzystając z efektów pracy psychologa Davida Nathansona. Prowadzi ono zajęcia terapeutyczne z udziałem delfinów. Przyjrzyjmy się jednemu z przypadków leczenia. Z początkiem lipca 1995 roku do ośrodka przyjechał sześcioletni chłopiec ze Szkocji. W jego historii choroby tradycyjne metody leczenia nie przynosiły znaczących rezultatów. Prawie wcale nie mówił, wymawiał jedynie kilka niezrozumiałych dla słuchacza słów oraz wypowiadał słowa :"mama i "tata".  W przeciągu 15 minut terapii z butlonosem o imieniu Squirt dziecko samo i wyraźnie powiedziało słowo "yellow" oraz "bird" (patrz przelatujący nad basenem pelikan). Tak więc delfiny mogą otwierać umysły swoich pacjentów.

Gepardy część 1.

Te wspaniałe koty są dla mnie jednym z wielu cudów przyrody. Są ucieleśnieniem zwierzęcej gracji. Zapraszam więc Was w podróż do ich świata.
U dyrektora frankfurckiego zoo prof. Bernharda Grzimka zdarzały się nieprzyjemne wizyty. W ostrej dyskusji bywały chwile krzykliwe i gruboskórne. Wtedy zza biurka wstawała jego gepardzica Cheetach i szła bezszelestnie obok gości. Ci natychmiast przestawali dyskutować, nieruchomieli ze strachu po czym cichutko wychodzili z gabinetu profesora. Ich przerażenie było jednak zupełnie niepotrzebne. Dlaczego?
Mianowicie gepard nie jest w stanie zaatakować żadnego zwierzęcia, które przed nim nie ucieka. Tym różni się od swoich krewnych: lwów, tygrysów, lampartów oraz jaguarów. Co więcej zdobycie ofiary musi następować po pościgu za nią przebiegającym z wielką prędkością. Człowiek ucieka z prędkością około 25 km/godz. ( dla porównania zwycięzca olimpijski w biegu na 100 metrów porusza się z prędkością około 36,7 km/h). Dla geparda jest to o wiele, wiele za mało. Mknie on bowiem z szybkością 120 km/h. Nasze biegi to dla niego prawie stany bezruchu. W związku z powyższym żaden gepard jeszcze nigdy nie zabił i nie zabije człowieka. Co dzieje się gdy potencjalna zdobycz geparda nagle zatrzyma się? Wówczas łańcuch myśliwski tego kota zostaje przerwany, i gepard niezależnie od tego jak bardzo jest głodny zaprzestaje polowania na wybraną sztukę. Dlaczego gepardy polują w taki właśnie sposób? Ze względów bezpieczeństwa. Zwierzę nie zmęczone morderczym pościgiem posiada jeszcze duże zapasy sił. W czasie szamotaniny jego ofiara mogłaby się wyswobodzić i poturbować tego posiadającego lekką budowę ciała kota. Poza tym gepard z taką ofiarą musiałby walczyć najmniej 10 minut. Jest to związane również ze sposobem uśmiercania stosowanym przez gepardy czyli duszeniu i wgryzaniu się w szyję swojego łupu.   

Gepardy część 2.

Niezwykle istotnym dla każdego gatunku rośliny i zwierzęcia jest ich sukces rozrodczy. Gepardów również dotyczy to zagadnienie. Tym bardziej, że są gatunkiem zagrożonym wyginięciem. U gepardzicy ciąża trwa 90-95 dni. W miocie może być do 6 kociąt, lecz zazwyczaj jest mniej. W ciągu dwóch pierwszych miesięcy życia obserwujemy bardzo dużą śmiertelność młodych.
Dla przykładu w Parku Narodowym Serengeti (Tanzania) około 90% tych kotów umiera nie dożywszy trzech miesięcy. Powodami tego są: drapieżniki, porzucenie przez samicę, pożary stepu, choroby, ekspozycja młodzieży gepardziej na ostre, palące słońce oraz prawdopodobnie eliminacja kociaków przez samce. Gdy kocięta osiągają wiek 3 miesięcy możemy założyć, że średnio 3 na 5 opuszczających swoje gniazda dalej nie będzie cieszyć się życiem. W czasie wychowu młodych, gepardzice modyfikują swoje zachowanie. Mniej więcej w okresach pięciodniowych zabierają potomstwo do nowych gniazd. Przypuszczalnie, czynią w ten sposób, żeby przeciwdziałać coraz silniejszemu zapachowi małych gepardów wyczuwalnemu w kryjówce.
Reasumując, niestety wysoka śmiertelność wśród młodych komplikuje ochroniarzom opiekę nad tym fascynującym kotem.   

kiedyś coś w tv mówili że już ileś lat wcześniej gepardów prawdopodobnie było kilka/kilkanaście sztuk (już nie pamiętam) i było ze sobą spokrewnione przez co aktualnie zdarza się że gepardy mają np. dziwnie zakrzywiony ogon lub inne wady genetyczne
tylko nie jestem pewna czy czegoś nie przekręciłam  :|

Gepardy część 3.

We wczesnych latach siedemdziesiątych XX wieku szacowano liczbę tych królewskich kotów na 14 tysięcy (może ktoś z Was dysponuje nowszymi obliczeniami). W takich państwach afrykańskich jak Kenia, Botswana oraz Namibia policzono ich ponad 2 tysiące. W pozostałych 25 krajach afrykańskich zagęszczenie gepardów było niskie. Według danych z 1992 roku w Namibii polowano na nie legalnie traktując je jako szkodniki (o ich obecnej sytuacji w tym kraju nie wiem). Opierając się na tych samych danych (1992) polowano na nie też w Zimbabwe. W południowej Afryce oraz na przylądku Horn obserwowano w małym zakresie handel skórami gepardów. Istnieje Plan Ratowania Gatunku działający pod koordynacją Amerykańskiego Stowarzyszenia Ogrodów Zoologicznych i Akwariów (AAZPA). Przeszkodę w tych zabiegach stanowi fakt, iż gepardy w niewoli rzadko się rozmnażają. Podobno w zwierzyńcu Mogoła Akbara, który był cesarzem Indii liczącym 3 tysiące gepardów zanotowano wychów jedynie jednego miotu (3 młode). Obecnie w czasach współczesnych, gepardy mnożą się lepiej, niemniej jednak mniej niż 25% dorosłych kotów mnoży się częściej niż jeden raz w swoim życiu.
Z ostatniej chwili: Wikipedia podaje, że na wolności żyje około 12 tys gepardów.

Gepardy część 4.

Opisywałem kiedyś system społeczny lwów, jakże różny jest od niego układ społeczny gepardów. Samice tych kotów prowadzą życie samotne (wyjątkiem jest posiadanie potomstwa). U samców gepardów struktura społeczna jest dużo bardziej skomplikowana. Mianowicie około 40% samców jest spotykana jako pojedyncze osobniki, następne 40 % żyje w dwuprzymierzach, 20% innych w trójprzymierzach. Mało tego obserwować można również współpracujące czwórki gepardów! Takie grupki zwane koalicjami najczęściej stanowią bracia pochodzący z tego samego miotu. Jednakże 30% owych koalicji składa się z nie spokrewnionych ze sobą zwierząt. Dowiodły takiego stanu rzeczy badania etologa dr Tima Caro z Uniwersytetu Cambridge oraz zoologa dr D. A. Collinsa z Uniwersytetu w Edynburgu. Co daje przewagę koalicji gepardów nad pojedynczymi osobnikami?
Samce egzystujące samotnie boją się lwów i lampartów, swych wielkich wrogów, niepokoją się, że ich zdobycz (z trudem upolowaną) zabiorą im hieny, szakale oraz sępy. Ogranicza to ich witalne siły i powoduje szybsze starzenie organizmu. W koalicji jest dużo lepiej. Gdy jeden z gepardów wchodzących w skład, dajmy na to dwójki śpi, drugi czuwa (patrz stoi na straży tej dwójki). W dwójkę, trójkę lub czwórkę gepardy mogą dużo bardziej efektywnie pilnować swojego łupu.
Podsumowując badania wspomnianych wyżej naukowców burzą nasze dotychczasowe wyobrażenia o gepardach- kotach samotnikach. U tych kotów obserwujemy zaczątki związków społecznych.

Gepardy część 5.

Jednym z moich ukochanych działów biologii jest taksonomia (systematyka). Pozwolę więc sobie na parę słów poświęconych pozycji systematycznej geparda (Acinonyx jubatus). Dla przypomnienia nazwę rodzajową piszemy zawsze z dużej litery, natomiast gatunkową z małej. Co jednak z klasyfikacją gepardów? Otóż ich pozycja taksonomiczna jest nieustalona. Naukowo nazywamy taki przykład Incertae sedis. Gepard stwarza duże problemy systematykom. Różni się od innych kotów, a jego pokrewieństwo z innymi kotowatymi jest co najmniej niejasne.

Do kotów na pewno jeszcze kiedyś powrócę bo budzą  mój wielki podziw.
Teraz zapraszam na:
Miłość u zwierząt część 1.

To jeden z moich ukochanych tematów etologicznych. Gatunek Homo sapiens może się dużo w tym względzie od zwierząt nauczyć.
Elza i Parsifal byli szczęśliwą parą łabędzi niemych (Cygnus olor). Co roku zgodnie wychowywali swoje potomstwo. Mieli swoje tereny lęgowe nad Jeziorem Bodeńskim. W 1954 roku wszystkie ich jaja zostały skradzione przez ludzi. Nasza para łabędzi nie czuła się już w tym miejscu bezpiecznie. Poleciała szukać nowego domu. Zasiedliła Jezioro Starnberg. Cztery lata później doszło do dramatycznego wydarzenia. W pobliżu przystani dla statków wycieczkowych ludzie rzucali pokarm Elzie, Parsifalowi i siedmiorgu ich małych. Pisklęta nie zauważyły zbliżającego się statku, jedząc dalej. Spostrzegła to Elza, płynąc z rozpostartymi skrzydłami chciała odgonić maluchów od pomostu. Niestety znalazła się między nim, a bokiem statku. Zginęła na miejscu. Swoim małym rozmiarom dzieci Elzy i Parsifala zawdzięczały życie. Ornitologowie drżeli o ich dalsze losy. U łabędzi niemych rolę matki pełni bowiem tylko samica, samiec zaś broni i pilnuje terytorium lęgowego. Naukowcy jednak nie mieli w tym przypadku racji. Parsifal stał się matką dla swojego potomstwa, wychowując je wszystkie. Jednakże nigdy nie wszedł w następny związek. U łabędzi spotykamy się bowiem z zasadą, im szczęśliwsze małżeństwo, tym mniejsze prawdopodobieństwo ożenku zwierzęcego ptaka, który stracił partnera (partnerkę). Opisywane wydarzenia miały miejsce 20 lat temu. Do dzisiaj jednakże można spotkać wiernego Parsifala pływającego obok pomostu, w tym miejscu gdzie zmarła Elza. 

Miłość u zwierząt część 2.

Mattie Sue Athan znawczyni papug, poszukiwała kiedyś samiczki dla samca kakadu. Wybór jej padł na samicę o wspaniałym upierzeniu. Chciała stworzyć z nich parę. Ku jej wielkiemu zdumieniu samiec nie zwracał w ogóle na nią uwagi. Kilka miesięcy od tych wydarzeń Athan otrzymała dużo starszą od poprzedniej samicę w kiepskim stanie. Niedobrze znosiła ona życie w klatce, stale wyrywając sobie pióra. Poniżej szyi w dół nie posiadała ani jednego piórka, stopy jej miały narośla, wokół dzioba można było dostrzec zmarszczki.
Tymczasem samiec właśnie ją wybrał za swoją partnerkę, zakochał się po zwierzęcemu (właściwie po papuziemu). Ptaki niedługo potem opiekowały się swoim potomstwem. Jakie z tego płyną wnioski? Takie, że zwierzęta w swoich wyborach dotyczących łączenia się w pary nie postępują zgodnie z zasadą na chybił- trafił. Grają tu rolę inne czynniki: popęd wiążący, zwierzęca miłość, zapewne również indywidualne cechy osobowości.

Miłość u zwierząt część 3.

Chciałbym zastanowić się nad związkiem psów z człowiekiem. Wspólne życie psa i jego ukochanego opiekuna zawiera wiele elementów miłości. Dwukierunkowej zresztą, psa do człowieka oraz człowieka do psa. Ileż oddania, szacunku i właśnie miłości możemy odnaleźć w psich oczach. Czasami miłość ta kończy się poświęceniem swojego życia w obronie ludzkiej połówki. Tak było w przypadku brata Rogera Foutsa (znacie może to nazwisko?) Eda i suczki Brownie. Rodzina zbierała na farmie ogórki. Brownie miała za zadanie pilnować Rogera i Eda. Zbliżał się czas kolacji. Ed zdecydował się ruszyć do domu, na dużo większym od niego rowerze. Brownie pobiegła za nim. Pozostali członkowie rodziny jechali do domu samochodem kierowanym przez brata Rogera- Boba. Opisywane zdarzenie miało miejsce w porze suchej. Jechali polną drogą z ograniczoną widocznością do około dwóch stóp. W pewnym momencie usłyszeli głośne szczekanie Brownie. Znajdowała się w pobliżu przedniego zderzaka samochodu, próbując uchwycić zębami jego prawą oponę. Bob jechał dalej. Nagle Brownie pobiegła wprost pod koło ciężarówki. Zaskowyczała, równocześnie słyszeli głuchy dźwięk. Bob zatrzymał samochód. Suczka nie żyła. W odległości mniej więcej dziesięciu stóp przed samochodem znajdował się unieruchomiony w koleinie drogi Ed. Gdyby nie odwaga Brownie, niechybnie zostałby przejechany. Jej bohaterska śmierć była ogromną tragedią dla rodziny Foutsów.

Motyle Polski część 1.

Przepięknie o motylach pisał prof. Władysław Strojny w kultowych dla mnie książkach "Spotkania ze zwierzętami" oraz "Spotkania z owadami". Chciałbym zbliżyć się do tego mistrzostwa pióra, lecz obawiam się, że nie jest to możliwe.
Mnie również spotkała pewna przygoda z motylami. Historia ta wydarzyła się w 1994 roku w Krynicy Górskiej, gdzie spędzałem wakacje. Był słoneczny, gorący, lipcowy dzień. Razem z Rodzicami siedziałem na łące graniczącej z niedużym laskiem. W pobliżu szemrał niewielki potok. Oczywiście byłem pochłonięty lekturą książki przyrodniczej ("Ogrody zoologiczne- wczoraj, dziś, jutro"). Byłem spocony, gdyż jak wspomniałem panował tego dnia upał. Nagle przelatujący w pobliżu motyl zmienił kierunek i siadł w okolicy mojej pachy łaskocząc niemiłosiernie. Odpędzony odleciał. Po chwili jednak następny zajął jego miejsce. Sytuacja taka trwała około 20-30 minut. Motylami tymi były bielinki kapustniki oraz listkowce cytrynki. Ile motyli siadało na mnie, nie jestem w stanie dzisiaj dokładnie określić. Nie ulega jednak, dla mnie wątpliwości, że zwabiał je zapach mojego potu. Czy był on podobny do zapachu feromonów samic tych motyli?   

Motyle Polski część 2.

Pochylam się z zachwytem nad rusałkami. Wszystkie ich gatunki spotykane w naszym kraju są niezwykłe i jedyne w swoim rodzaju. Moim ulubionym z nich jest rusałka żałobnik. Posiada ciemnobrunatne skrzydła z domieszką purpury. Na brzegu skrzydeł umieszczona jest jasna przepaska z rzędem błękitnych plamek. Gąsienice tej rusałki zjadają liście topoli, brzozy oraz wierzby.
Przepięknym motylem jest rusałka pawik o "oczkach" na skrzydłach kojarzących się ze skrzydłami pawia (stąd jej polska nazwa gatunkowa). Na pokrzywach możemy spotkać liczne zgrupowania gąsienic tej rusałki.
Natomiast rusałka admirał szczyci się czarnymi skrzydłami. Na parze przednich jej skrzydeł widnieje czerwona skośna przepaska.
Ciekawym gatunkiem jest także rusałka pokrzywnik. Jej skrzydła są czerwonobrunatne. Na ich przedniej parze widoczne są liczne żółte oraz czarne plamy. Jej pierwsze osobniki w razie ładnej pogody, możemy obserwować już w marcu.
Z kolei rusałka osetnik ma jasne skrzydła w kolorze cegły zaopatrzone w ciemne plamy. Końce przednich skrzydeł tego motyla są czarne z białymi plamkami. Podobnie jak rusałka admirał, osetnik należy do motyli migrujących.
Opisane przeze mnie gatunki to tylko część rusałek występujących w naszym kraju. Może kogoś z czytających te słowa, zainteresowałem do tego stopnia, że będzie chciał się dowiedzieć więcej o rusałkach?

Piękno motyli doceniają nawet laicy, choć tylko niektórych. Ćmy już raczej budzą obrzydzenie a nawet strach, a przecież gdy się im przyjrzeć też ich skrzydła są pełne pięknych wzorów. Jeszcze gorzej sprawa ma się z chyba gąsienicami, a to przecież przyszłe motyle. A jeśli już o rusałkach mowa, jest mały bałagan w polskiej nomenklaturze. Przyjęło się nazywać co ładniejsze motyle rusałkami, choć nie jest to poprawne, gdyż większość należy do innych rodzajów. Mnie fascynują zwłaszcza zawisaki.
Również zachwyca mnie rusałka żałobnik, jest to motyl bardzo czujny, szybko latający i trudny do sfotografowania, gdyż zwykle siada na korze drzew lub ziemi.
Tu jeden z nielicznych, którego udało mi się sfotografować:
(http://images27.fotosik.pl/56/29ca9fb5c7737b4dmed.jpg) (http://www.fotosik.pl)

ja widziałam przepiękną ćmę w bieszczadzką noc :) nie mam pojęcia co to za gatunek ani dokładnie nie pamiętam jak wyglądała, wiem że wtedy mnie zachwyciła swoim wyglądem :)

Arkady 111 piękne zdjęcie.

Motyle Polski część 3.

Pazia królowej (Papilio machaon) można nazwać "arystokratą" wśród naszych motyli. Widziałem go, tylko raz w 1993 roku, będąc na praktyce w Pińczowie. Jego widoku nigdy nie zapomnę, gdyż jest motylem o niezwykłej urodzie. Gąsienice pazia królowej żerują na liściach roślin baldaszkowatych. Zdecydowanie nie sprzyja temu gatunkowi nowoczesne rolnictwo. Należy do motyli latających wytrwale oraz szybko. 

to ja ci powiem, ze kiedys w mojej okolicy widywalam je czesto. Aktualnie niestety praktycznie wogole motyli juz nie ma... Kiedys rusalki (pawik) byly w mojej okolicy tez BARDZO czesto spotykane...

Pozwolę sobie znów ozdobić Twój wątek fotką bohatera opowieści. Sfotografowałem go w 2007 roku, który był bardzo upalny. Wtedy widziałem wiele osobników w kilku miejscach. Jak widać przeżył już kilka ataków, gdyż brakuje na jego skrzydłach czerwonych plamek u dołu.

(http://images29.fotosik.pl/56/d24f830871d2c751med.jpg) (http://www.fotosik.pl)

Bardzo ciekawe zdjęcie Arkady 111. Miło mi, że ilustrujesz moje opowieści (serdeczne dzięki!).

Motyle Polski część 4.

Największym polskim motylem dziennym jest niepylak apollo (Parnassius apollo). Jest ubarwiony biało w plamki: na przednim skrzydle widać ich 5 czarnych, na tylnym znajdują się dwie czerwone w czarnej obwódce. Motyl ten posiada ubarwienie ochronne. Spotykany jest w Tatrach Zachodnich oraz Pieninach. Moim marzeniem jest go zobaczyć.
Dla zoologów niepylak apollo jest symbolem ochrony bezkręgowców (symbolem ochrony kręgowców jest żubr). W 1993 roku cała jego polska populacja liczyła około 20 osobników. Ostatnią ostoją był masyw Trzech Koron w Pieninach. Walka o uratowanie tego niezwykłego motyla trwała kilkanaście lat. Jego polska populacja była osłabiona genetycznie, dlatego zasilono ją osobnikami schwytanymi po słowackiej stronie Pienin. Najwięcej niepylaków apollo lata w Pieninach, niedawno przeprowadzono jego reintrodukcję w Górach Kruczych leżących w Sudetach. Obecnie polska populacja niepylaka apollo liczy 800-1200 osobników ( z rocznymi oscylacjami). Innymi słowy zanotowano około 40 krotny! wzrost liczebności populacji. Dalej jednakże niepylak apollo jest przedmiotem troski entomologów oraz ekologów.   

Motyle Polski część 5.

Z kolei największą polską ćmą jest słynna zmierzchnica trupia główka (Acherontia atropos). Należy do rodziny motyli zwanej zawisakowatymi. Swoją polską nazwę zawdzięcza rysunkowi znajdującemu się na śródpleczu. Można się w nim dopatrzyć zarysów ludzkiej czaszki. W kulturze europejskiej ta piękna ćma jest kojarzona ze śmiercią. Samice tego motyla składają jaja na ziemniakach, dyni, także kolcowoju. Z jaj wylegają się wielkie gąsienice mierzące 12-15 cm długości. Mają barwę zieloną z niebieskimi lub granatowymi pręgami.
Zmierzchnica trupia główka, jeżeli jest czymś zaniepokojona wydaje piszczący dźwięk. Powstaje on przez wydmuchiwanie powietrza trąbką. Motyl ten bardzo lubi miód i jest częstym gościem w pasiekach, gdzie wieczorem wlatuje do uli. Polska Wikipedia podaje, że ćma ta spokojnie pożywia się miodem, pszczoły jej natomiast nie atakują, gdyż wydziela specjalne związki chemiczne. Prof. Władysław Strojny w "Naszych zwierzętach" PWRiL W-wa 1981 pisze, że pszczoły miodne najczęściej zabijają zmierzchnicę, nawet pokrywając ją woskiem.

miałam okazje ją widzieć, niestety raz i to jeszcze parę lat temu

Polska Wikipedia podaje, że ćma ta spokojnie pożywia się miodem, pszczoły jej natomiast nie atakują, gdyż wydziela specjalne związki chemiczne. Prof. Władysław Strojny w "Naszych zwierzętach" PWRiL W-wa 1981 pisze, że pszczoły miodne najczęściej zabijają zmierzchnicę, nawet pokrywając ją woskiem.

Hmmm... I kto ma rację? ;)

Całkiem możliwe, że rację ma wersja polska Wikipedii. Książka prof. Władysława Strojnego pochodzi bowiem z 1981 roku. Natomiast Wikipedia cytuje pracę z 1991 roku (Moritz, Kirchner, Crewe).
Estel zazdroszczę Ci tego spotkania! Jakie były Twoje wrażenia związane ze zmierzchnicą trupią główką?

..wtedy wydawała mi się ogromna, kolory miała piękne, "rysunek" czaszki ciekawy jednak więcej ci nie powiem, bo po prostu już niepamiętam  :wstydnis:

W jednym z odcinków „Życia bezkręgowców” (Life in the underground) Davida Attenborough jest scena, w której ćma (przypuszczalnie właśnie z zawisakowatych) wnika do wnętrza roju pszczół nocującego na gałęzi by ukraść miód, po czym po kilku sekundach bezpiecznie go opuszcza. Jest to możliwe, gdyż wydziela feromon dzięki któremu pszczoły identyfikują ją jako „swojego”.
Żałuję, że nie miałem okazji podziwiać tego pięknego motyla, jest on podobno rzadkim gościem w naszym kraju. Miałem natomiast okazję widzieć lot Zawisaka powojowca, który jest niewiele mniejszy i wrażenie jest niesamowite.

Tu z kolei najmniejszy z naszych zawisakowatych i najczęściej obserwowany – Fruczak gołąbek, który zawitał do moich balkonowych fuksji
(http://www.iv.pl/images/86068175007738344100.jpg) (http://www.iv.pl/)

Wspomniany przeze mnie Zawisak powojowiec. Znalazłem go wczesnym i chłodnym rankiem pod lampą przy jednej z wielu klatek schodowych na osiedlu. Był na tyle zmarznięty, że dał się przenieść na patyk na którym go sfotografowałem. Po pewnym czasie zaczął rozgrzewać mięśnie przed lotem co widać na drugim zdjęciu. To co różni zawisakowate od wielu innych motyli, których lot wydaje się chaotyczny to ich sposób latania.  Lot jego jest majestatyczny, wygląda niczym śmigłowiec, potrafi zawisnąć w powietrzu a równocześnie lata bardzo szybko.

(http://www.iv.pl/images/42244651457879605136.jpg) (http://www.iv.pl/)

(http://www.iv.pl/images/73498475808686532175.jpg) (http://www.iv.pl/)

Arkady 111 niezwykle interesujące zdjęcia oraz spotkania.

Wielcy przyjaciele zwierząt część 1.

Mój Mistrz Vitus B.Droscher przyszedł na świat 15.10.1925 w Lipsku. W latach 1947-1953 zgłębiał tajniki zoologii i psychologii w Hanowerze. Tworzył seriale przyrodnicze dla telewizji takie jak: Afrikanische Tierwelt, Droschers Tierwelt.
Aktywnie działa na polu ochrony przyrody, między innymi pełni funkcję wiceprezydenta Rettet die Elefanten Afrikas. Organizacja ta zajmuje się ochroną słoni afrykańskich. Książki Droschera stały się bestsellerami w wielu krajach osiągając łączny nakład ponad 8 mln egzemplarzy. Te informacje oparte są na polskiej wersji Wikipedii.
Od siebie muszę je uzupełnić. Droscher jest wspaniałym popularyzatorem wiedzy etologicznej. Potrafi pisać o skomplikowanych zagadnieniach w zadziwiająco przejrzysty i zrozumiały dla czytelnika sposób. To właśnie On ukształtował moje spojrzenie na świat zwierząt. Pamiętam do dziś jak z dreszczykiem emocji oraz wypiekami na twarzy czytałem "Regułę przetrwania". Na kartach Jego dzieł przewija się głęboki szacunek dla każdej żywej istoty. Vitus Droscher podnosi bardzo ważki problem niedoskonałości nauczania biologii w szkołach.   

Wielcy przyjaciele zwierząt część 2.

Jane Goodall urodziła się 3.04.1934 w Londynie. Już będąc dzieckiem pasjonowała się przyrodą. Wspomina, że jej matka od zawsze czytała Jej książki o zwierzakach. Ukochaną przytulanką Jane, był oczywiście pluszowy szympans. Podobno koledzy rodziców Jane, sugerowali, że taka maskotka może powodować u dziewczynki koszmary senne. Nic takiego nie miało miejsca. W 1950 roku Jane Goodall skończyła szkołę w Londynie. Następnie zdobyła tzw Higher Certificate. Sukcesem życiowym tamtego czasu było uzyskanie pozwolenia na podróż do Afryki. Na Czarnym Lądzie Jane została asystentką doktora Louisa Leakeya. Pracowała w słynnym rezerwacie Gombe. Właśnie w tym miejscu, zaczęła obserwować zwyczaje szympansów. Początki wcale nie były łatwe. Po powrocie do Anglii Jane Goodall kształciła się dalej. W 1964 roku została doktorem etologii broniąc rozprawy doktorskiej na Uniwersytecie w Cambridge. Od 1967 roku kierowała badaniami w Gombe Stream Research Center. Z końcem lat 60-tych XX wieku studiowała również zachowania hien cętkowanych. W październiku 1960 roku to Ona jako pierwsza odkryła, że szympansy używają narzędzi. Jest to moim zdaniem jedno z najważniejszych osiągnięć w historii etologii. Również Jane Goodall wykazała, że szympansy polują oraz posiadają jakże złożone osobowości. Uczona była jedną z inicjatorek nadawania zwierzętom w publikacjach naukowych imion, nie numerów. W tamtych czasach nie było wcale to takie oczywiste i wymagało naukowej oraz moralnej odwagi. Jane Goodall jest autorką wielu ważnych książek. Najbardziej znanymi z nich są : "Zabójcy bez winy" (napisana wspólnie z  mężem Hugo van Lavick) Londyn 1971, "W cieniu człowieka" Boston 1971 oraz "Przez dziurkę od klucza. 30 lat obserwacji szympansów" Boston 1990. Tworzyła również dla najmłodszych zmieniając ich sposób widzenia szympansów oraz przedstawiając dzieciom pozytywne obrazy zwierzęcego życia. Jest założycielką organizacji znanej na całym świecie Jane Goodall Institute, która wspaniale troszczy się o te małpy, zresztą nie tylko one.
Powszechnie uważa się, że nie ma ludzi niezastąpionych. Tymczasem Jane Goodall jest właśnie jedną z takich osób.

czekamy na jeszcze więcej do czytania ;)

czekamy na jeszcze więcej do czytania ;)

Miło mi, że ktoś mnie czyta. To dla autora (jeżeli tak można mnie nazwać) największa nagroda. Będzie więcej, tylko muszę przygotować następne części.

A jest jakiś wątek z pytaniami ;d ?

A jest jakiś wątek z pytaniami ;d ?

Jest,jeśli o to Ci chodzi:  http://www.zwierzaki.org/index.php?topic=34358.0

O tak, to. :)

Wielcy przyjaciele zwierząt część 3.

Charles Darwin- urodził się 12 lutego 1809 roku w Shrewsbury, zmarł 19 kwietnia 1882 roku w swojej posiadłości w Down wskutek drugiego zawału serca. Spojrzę na sylwetkę tego wielkiego biologa z trochę innej perspektywy. Darwin nie był ateistą, lecz agnostykiem. Bardzo martwiło to Jego żonę Emmę, która była osobą religijną. Mimo tego Darwinowie stanowili wspaniałe i niezwykle szczęśliwe małżeństwo. Uwielbiali grać w trik-traka co wieczór rozgrywając dwie partie. Jak podają Michael White i John Gribbin w książce "Darwin. Żywot uczonego" Prószyński i Spółka W-wa 1998 przez wiele lat prowadzili oni aktualny zapis wygranych pojedynków w tej grze. Rodzina Emmy posiadała słynną na całą Anglię manufakturę porcelany.
Będąc dzieckiem Karol Darwin mocno zbił szczeniaka. Po latach wspominał, że wydarzenie to dało mu uczucie władzy. To okrutne wspomnienie prześladowało Go do końca życia. Zapewne niejeden z czytających te słowa zastanowi się, dlaczego umieszczam Darwina w mojej liście wielkich przyjaciół zwierząt. Tym bardziej, że jako chłopiec zbierał żywe owady do swojej kolekcji. Darwin uwielbiał polować. Jednakże to Karol Darwin był pierwszym naukowcem, który zainteresował się światem zwierzęcych emocji. Można powiedzieć, że był prekursorem badań w tej dziedzinie. Uważał, że zwierzęta mają swoje uczucia. Zaobserwował również, że ssaki mogą odczuwać lęk, żal, przygnębienie, rozpacz, radość, miłość, rozczulenie,oddanie, poirytowanie, chandrę, determinację, nienawiść, gniew, pogardę, poczucie urażenia, wstręt, poczucie winy, dumę, bezradność, cierpliwość, zaskoczenie, zdumienie, strach, przerażenie, wstyd, onieśmielenie i zażenowanie. 

Powiedziałabym, że więcej zrobił dla zwierząt dobrego, niż złego... W sumie niezły wynik, patrząc na to, co na sumieniu mają inni ludzie...

Podsumowałbym życie Darwina inaczej IBDG, mimo tego to bardzo ciekawe resume.
Myślę, że wybaczycie mi mały przerywnik w opisywaniu wielkich przyjaciół zwierząt ponieważ teraz na chwilę:

Słonie część 9.

Jak wiadomo słonie wykazują niezwykłe zainteresowanie śmiercią oraz kośćmi przedstawicieli swojego gatunku. Karen McComb wspólnie z innymi naukowcami przeprowadziła fascynujący eksperyment. Badała zaciekawienie tych olbrzymów w stosunku do śmierci. 19 słoniom żyjącym na wolności zaprezentowano czaszki oraz inne przedmioty. Jakie były wyniki tych badań? Wyszło na jaw, że słonie były w stanie rozróżnić czaszkę słonia od należącej do innego stworzenia. Mało tego zaobserwowano, że słonie poświęcały dwa razy więcej czasu oględzinom swoich czaszek, niż czaszek bawołów i nosorożców.

Wilcze spojrzenie.

Patrzą na mnie z filmów przyrodniczych,fotografii oraz ze "skórki" przeglądarki Mozilla Firefox. Wilki i ich oczy. Zdaniem Douga Smitha, który prowadzi projekt powrotu tych drapieżników do Parku Narodowego Yellowstone spoglądanie w oczy tych psowatych jest jednym z najświętszych darów dla miłośników natury. Co ja natomiast widzę w ich oczach (niestety opieram się jedynie na filmach i zdjęciach oraz osobniku z ogrodu zoologicznego). U wilka, którego spotkałem w zoo widziałem smutek, żal oraz tęsknotę. W niesamowitym spojrzeniu dzikich wilków dostrzegam zwierzęcą dumę, radość z życia oraz nieposkromioną niczym wolność.
Jakie są Wasze przemyślenia z tym związane?

Gatunki, których nie możemy stracić część 1.

Kakapo (Strigops habroptilus) posiada unikalne cechy różniące ją od innych przedstawicieli rodziny Psittaciformes. Jest jedynym gatunkiem papug prowadzącym nocny tryb życia. Kakapo jest również najcięższą z nich. Jej pióra są miękkie w odcieniach zielonych. Strigops habroptilus to jedyna papuga nie mogąca latać. Jej kości straciły swoją pneumatyzację. Kakapo nie posiada grzebienia na mostku do którego u latających ptaków są przyczepione mięśnie skrzydeł. Tak podaje "Encyklopedia Zwierząt.Ptaki" Elipsa W-wa 1992 (konsultant tekstu, wybitny znawca papug dr Joseph Forshaw). Natomiast według "Wielkiej Encyklopedii Przyrody. Ptaki" Muza W-wa 1999 grzebień mostkowy kakapo jest w zaniku.
Bardzo ciekawe są zwyczaje godowe tego ptaka. Papugi te prowadzą samotniczy tryb życia (kolejny wyjątek od reguły). W czasie godów samce nocą zbierają się na tokowiskach. Wabią tam samice charakterystycznym pohukiwaniem. Samice dokonują wyboru odpowiedniego samca. Następnie gniazdują w wykopanych przez siebie jamach pod skałami lub jakimiś korzeniami. W zniesieniu jest od 1 do 3 jaj. Wychów młodych nie odbywa się co roku, lecz w odstępach 2-4 lat i jest zależny od dostępności pożywienia. Kakapo odżywiają się sokiem liści lub łodyg. Aby, go pozyskać żują owe części roślin.
Maorysi jadali te papugi, ich piórami ozdabiając swoje stroje. Gdy na Nowej Zelandii znalazły się szczury, psy, koty oraz gronostaje rozpoczął się exodus kakapo. Najpierw wyginęła na Wyspie Północnej, następnie Południowej. Ostatnie 37 ptaków żyjących na wyspie Stewart przesiedlono na trzy pozbawione drapieżników naziemnych wysepki. Według danych z 1999 roku stan liczebny populacji kakapo nie przekraczał 50 osobników.
Znalazłem dużo świeższe dane o liczebności tej papugi w polskiej Wikipedii. Dane z 2009 roku! mówią o żyjących 125 osobnikach tego ptaka. Widzimy więc wzrost populacji. Mam nadzieję, że ten trend zostanie utrzymany.

Wielcy przyjaciele zwierząt część 4.

Bernhard Grzimek- urodził się 24.04.1909 roku w Neisse (obecnie Nysa-Opolsczyzna). Był weterynarzem, zoologiem oraz etologiem. W latach 1928-1932 był studentem medycyny weterynaryjnej- najpierw w Lipsku, później w Berlinie. W 1933 roku został doktorem. W okresie 1933-1937 wykonywał funkcję rzeczoznawcy i referenta żywieniowego, następnie aż do końca wojny był radcą w ministerstwie wyżywienia Rzeszy. Na tym stanowisku zmagał się z zarazą bydła i ptactwa domowego oraz poprawiał warunki przechowywania jaj. W wyniku Jego zabiegów psuły się one nawet 500! razy rzadziej.
Oprócz tego prof. Grzimek zgłębiał zachowanie zwierząt głównie małp człekokształtnych i wilków. W 1944 roku odkrył u lisów zachowanie, które nazwał "reakcją rowerzysty" (na marginesie ważna informacja dla naszego Lisa). Termin ten jednak nie utrwalił się w nazewnictwie etologicznym. Chodziło o rozprzestrzenianie się grożenia od zwierzęcia najwyższej rangi w dół hierarchii społecznej lisów.
Grzimek ratował Żydów dając im schronienie oraz zaopatrując w prowiant. W związku z tym gestapo z początkiem 1945 roku rozpoczęło rewizję w Jego mieszkaniu. W wyniku tych działań Grzimkowie wyjechali z Berlina, najpierw do miejscowości Detmold, następnie do Frankfurtu nad Menem gdzie stacjonowali już Amerykanie. 1 maja 1945 roku Grzimek objął posadę dyrektora frankfurckiego zoo. Dokonał odbudowy tego ogrodu zoologicznego. Amerykańskie oskarżenia o członkostwo Grzimka w NSDAP, zostały odrzucone w 1947 roku. Dzięki temu mógł On bez przeszkód pełnić funkcję dyrektora zoo do emerytury czyli do roku 1974. W latach 1970-1973 był pełnomocnikiem rządu RFN ds. ochrony przyrody, a w 1975 roku jednym ze współzałożycieli Niemieckiego Związku Ochrony Przyrody i Środowiska. To właśnie Grzimek zwrócił uwagę na błędne pierwotne granice Parku Narodowego Serengeti znajdującego się w Tanzanii. W ich obrębie nie znalazły miejsca sezonowe wędrówki zwierząt w kierunku południkowym. Dzięki Grzimkowi Serengeti zyskało swoją właściwą, przyjazną zwierzętom formę. Prof. Grzimek był redaktorem wielkiego, wielotomowego dzieła zoologicznego, słynnego "Grzimeks Tierleben".
Bernhard Grzimek zmarł 13.03.1987 we Frankfurcie nad Menem. Jego prochy zostały umieszczone obok krateru Ngorongoro przy grobie syna Michaela, który zginął tragicznie zderzając się awionetką z sępem plamistym. Nasuwa to nieodparte skojarzenia z miejscem wiecznego spoczynku naszego wybitnego filmowca przyrody Włodzimierza Puchalskiego.
Przygotowując życiorys Grzimka korzystałem z informacji zawartych na stronie internetowej Polskiego Towarzystwa Etologicznego poświęconej tej wybitnej postaci.     

W 1944 roku odkrył u lisów zachowanie, które nazwał "reakcją rowerzysty" (na marginesie ważna informacja dla naszego Lisa). Termin ten jednak nie utrwalił się w nazewnictwie etologicznym. Chodziło o rozprzestrzenianie się grożenia od zwierzęcia najwyższej rangi w dół hierarchii społecznej lisów.

Dzięki Zoologu całkiem ciekawa informacja,nie słyszałem o tym zjawisku - dopiszę jednak lepsze wyjaśnienie bo Twoje jest troszeczkę zbyt niejasne bo zbyt krótkie ;)

U lisa opisał (1944) zjawisko, które nazwał Radfahrer Reaktion („reakcja rowerzysty”; nazwa ta nie przyjęłą się i np. Heymer (1977) po ang. użył na to wyrażenia redirected aggression to an inferior). Chodzi tu o transfer otrzymanego grożenia od osobnika wyższego rangą w hierarchii społ. ku podporządkowanemu; tak np. gdy kierownikowi zmyje głowę dyrektor, ten pierwszy „odwzajemnia się”... referentowi.

http://www.nencki.gov.pl/ptetol/biogramy/grzimek.htm

 :)
Nadal jednak nie wiem co owe zachowanie ma wspólnego z rowerzystami? ;)

Przypuszczam Lisie, że to zachowanie skojarzyło się w jakiś sposób Grzimkowi z rowerzystami. Innym wytłumaczeniem może być dosłowne tłumaczenie tego terminu z języka niemieckiego na polski (niestety nie znam języka Droschera).

Wielcy przyjaciele zwierząt część 5.

Farley Mc Gill Mowat- urodził się 12 maja 1921 roku w miejscowości Belleville w kanadyjskiej prowincji Ontario. Jest pisarzem oraz działaczem ochrony przyrody. Był jednym z pierwszych patrzących na wilki bardzo przyjaznym okiem. W 1963 roku wydał książkę pod tytułem "Never Cry Wolf" ( polski tytuł "Nie taki straszny wilk"). Każdy miłośnik tych wspaniałych zwierząt z całą pewnością zna to dzieło. Farley Mowat stara się w niej zmieniać nasz sposób postrzegania wilków. Jego publikacja miała swój wkład w próbach odtworzenia watah szarych wilków w okolicach północnego Michigan w 1974 roku.
W innej książce "Wirunga. Pasja życia Dian Fossey" Mowat przybliża nam w sposób bardzo ciepły postać tej wielkiej duchem kobiety. Nie idealizuje jednak Dian Fossey, przedstawiając sylwetkę badaczki goryli górskich niezwykle obiektywnie. 

Errata kakapo należy oczywiście do rzędu papug Psittaciformes nie zaś do rodziny.

Wielcy przyjaciele zwierząt część 6.

O Pani dr Dorocie Sumińskiej chciałbym skreślić parę zdań w inny sposób niż przedstawiam Wam wielkich przyjaciół zwierząt. Nie będę opisywał Jej życiorysu, ponieważ uważam, że nikt nie jest w stanie zrobić tego lepiej od Niej. Mam tu na myśli niezwykłą "Autobiografię na czterech łapach".
Dr Dorota Sumińska szanuje i kocha wszystkie stworzenia, niezależnie od tego czy jest to komar, błotniarka moczarowa, karp, ropucha zielona, padalec, dzięcioł czarny, wilk, bezpański kot czy pies. W tym co pisze, mówi, a przede wszystkim działa zawiera się Jej wielka empatia w stosunku do zwierząt i ludzi. Wspaniale rozumie zależności występujące w przyrodzie. Z determinacją walczy o szczęśliwy los bezpańskich kotów i psów. Obala panujące mity dotyczące różnych gatunków zwierząt. Jest mądrym i odpowiedzialnym przyjacielem wszystkich dużych, średnich oraz małych istot.

Wielcy przyjaciele zwierząt część 7.

Marek W. Kozłowski- jest profesorem w Katedrze Entomologii Stosowanej SGGW. Zajmuje się ekologią behawioralną owadów, fizjologią chemoreceptorów, oraz związkami między owadami i roślinami. Już w czasie studiów rozstał się z zatruwaczką. Zaniechał również prowadzenia kolekcji entomologicznych. Zwrócił się w kierunku dokumentacji fotograficznej i filmowej. Muszę zaznaczyć, że jest to olbrzymi krok naprzód w historii badań entomologicznych. Prof. Kozłowski jest współzałożycielem oraz wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Etologicznego. Współpracował z Davidem Attenborough z BBC.
W swoim dziele "Owady Polski" w niezwykle inteligentny i zajmujący sposób wprowadza nas w świat owadów. Przekonuje, że można polubić, a nawet pokochać tą grupę stawonogów. Z sympatią pisze o kowalach bezskrzydłych, osach, szerszeniach, pchłach, muchach domowych itd.
Śmiało mogę go nazwać wielkim przyjacielem owadów i nie tylko ich. 

Gatunki, których nie możemy stracić część 2.

Ara hiacyntowa (Anodorhynchus hyacinthus) jest największym gatunkiem wśród papug. Mierzy około 95-100 cm (długość ogona aż 58 cm). Rozpiętość jej skrzydeł wynosi 120-140 cm. Spotykana jest w środkowej Brazylii, wschodniej Boliwii oraz północno-wschodnim Paragwaju. Ubarwiona jest niezwykle atrakcyjnie dla ludzkich oczu. Jest cała w barwie granatowych hiacyntów, oprócz szaroczarnego dzioba i żółtego obramowania w jego dolnej części. Jej czarne oczy okalają żółte obrączki. Samica ma takie samo ubarwienie jak samiec, jest tylko od niego drobniejsza.
Środowiskiem życia tej papugi są lasy deszczowe w pobliżu rzek. Odżywia się orzechami i nasionami, najczęściej owocami palm. Jest w stanie poradzić sobie swym potężnym dziobem również z orzechami kokosowymi.
Żyje w związkach monogamicznych. Odbywa lęgi w czasie pory deszczowej. Gniazdo umieszczone jest w dziupli palmy, lub innego drzewa, czasami także w norach wykopanych w stromych brzegach rzek. Samica składa 2-3 jaja, które wysiadywane są przez 28 dni. Młode nie wylęgają się równocześnie, w związku z tym drugie pisklę jest mniejsze oraz słabsze. Często więc ginie. Pisklęta trzymają się z rodzicami do wieku 4-6 miesięcy.
Zaczynają latać po 3 miesiącach, dojrzałość płciową uzyskują po 7 latach. W niewoli ary hiacyntowe mogą żyć nawet 80 lat.
Posiada status zagrożenia EN wg IUCN. Czynnikami zagrażającymi tej papudze są polowania, łapanie ptaków do hodowli oraz degradacja siedlisk życiowych. Czasami na ptaki te polują Indianie dla mięsa oraz piór. Obecnie w stanie dzikim żyje tylko 2500-5000 ar hiacyntowych (głównie w Brazylii).
Gatunek ten jest objęty Konwencją o Handlu Zagrożonymi Gatunkami Dzikiej Fauny i Flory (zabrania się handlu tymi papugami).

Wielcy przyjaciele zwierząt część 8.

Simona Gabriela Kossak urodziła się 30 maja 1943 roku w Krakowie, zmarła po długiej i ciężkiej chorobie 15 marca 2007 roku w Białymstoku. Jej grób znajduje się w Porytem.
Pochodziła z rodziny o wspaniałych tradycjach artystycznych. Jej ojcem był Jerzy Kossak, dziadkiem Wojciech Kossak, natomiast pradziadkiem Juliusz Kossak. Ukończyła studia na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 2000 roku została profesorem nauk leśnych. Od stycznia 2003 roku prowadziła pracami Instytutu Badawczego Leśnictwa w Zakładzie Lasów Naturalnych. Przedmiotem jej zainteresowań naukowych była ekologia behawioralna ssaków. Wymyśliła urządzenie, które ostrzega dzikie zwierzęta przed pociągami. Odstraszacz UOZ-1 (tak nazywa się ten aparat) około minuty przed pojawieniem się składu lokomotywowego wydaje następujące odgłosy: ostrzegawczy krzyk sójki, ujadanie psów na nagonce, rżenie konia z dodanymi kniazieniem zająca oraz dźwiękami zabijanej świni (wyszperane w polskiej wersji Wikipedii).
Od 2001 roku prof. Simona Kossak prowadziła gawędy pod wspólnym tytułem "Dlaczego w trawie piszczy" emitowane w Radiu Białystok oraz innych regionalnych oddziałach radiowych. Za swój cykl popularyzatorskich audycji otrzymała nagrodę "Osobowość Radiowa Roku 2003" wręczoną przez Radio Gdańsk. W 2000 roku za swoje wielkie przyrodnicze zasługi została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. Walczyła ze wszystkich sił i z całego serca o uratowanie swojej małej ojczyzny legendarnej Puszczy Białowieskiej. W jej ostępach mieszkała w leśniczówce o wdzięcznej nazwie "Dziedzinka" ponad 30 lat. Miałem wielki zaszczyt podziwiać tę ostoję domową z bliska. Widok "Dziedzinki" jak z bajki utkwił na zawsze w mej pamięci. Prof. Kossak zawsze zwracała baczną uwagę na stronę etyczną badań naukowych. Dobro badanych dzikich zwierząt było dla Niej nadrzędną kwestią. Bowiem w badaniach prowadzonych w środowiskach naturalnych najważniejsze są zwierzęta, nie zaś ich wyniki i efekty.
Bardzo żałuję, że nie znałem prof. Simony Kossak osobiście. 

Wielcy przyjaciele zwierząt część 9.

Andrzej Kruszewicz jest weterynarzem, dyrektorem warszawskiego ogrodu zoologicznego. Dr Kruszewicz jest wybitnym specjalistą w zakresie rehabilitacji ptaków. W słynnym "Azylu dla Ptaków" znajduje fachową pomoc i opiekę około 2 tysięcy ptaków rocznie. To naprawdę liczba, która rzuca na kolana. Dr Andrzej Kruszewicz propaguje wiedzę o ptakach i ich życiu pisząc takie ważne książki jak dwutomowe "Ptaki Polski".

Zoologu ,może Napiszesz coś o Timothym Treadwellu? - to trochę dziwna osobowość,nie wszyscy uważają go za przyrodnika ale myślę że nieważne od konsekwencji swojego wyboru wierzył on w to co robił i gotów był nawet na to ostatnie,największe poświęcenie.
Narrator filmu " Grizzly men " mówił że w wzroku,we spojrzeniu niedźwiedzi nie dostrzegł żadnego przywiązania,żadnej litości,jest tylko zobojętnienie,nuda i zainteresowanie jedzeniem i że nie ma czegoś takiego jak niesamowity,wyjątkowy świat niedźwiedzi co mnie troszkę zniesmaczyło ... myślę że jednak jakaś więź pomiędzy człowiekiem a dzikim zwierzęciem i na odwrót istnieje ale jest ona trochę inna zależnie od gatunku zwierzęcia - niedźwiedzie po prostu krążyły po innej orbicie niż ich obrońca ale mimo tej połowicznej obojętności na pewno wiedziały o jego obecności na swoim terenie.
Więź pomiędzy człowiekiem a dzikim zwierzęciem najlepiej ilustruje zażyłość Timothego z lisami - oprócz lisiczki Ghost były zapewne jej młode oraz lis " Timmy " ;) - Treadwell mówił że ma " chorą duszę " i że niedźwiedzie a także lisy odmieniły jego życie,natchnęły go i sprawiły że stał się lepszym człowiekiem / przestał pić i narkotyzować się / ,zmienił się.
Opowiadał o swojej przyjaźni z lisami,o tym że lisa Timmiego poznał gdy ten opuścił rodzinna norę,nasikał mu na buty i zrobił kupę na ubranie ;) - mówił że najdziwniejsza w całym jego ponad dziesięcioletnim obozowaniu na Alasce w labiryncie niedźwiedzi ( spędził tam 13 letnich sezonów ) jest ta zażyłość,przyjaźń bardzo dzikiego zwierzęcia jakim jest / są / lis / lisy / i tego zwariowanego człowieka ;)
bardzo ładnie opowiadał o lisach,ze dla większości ludzi liczy się ich futro,dlatego je zabijają,łapią we wnyki,trzymają na fermach w strasznych warunkach a jeszcze inni polują dla przyjemności,dla sportu,ale nikt z nich nie zna lisów i nie wie jakimi są zwierzętami,że gdyby ludzie je poznali,zrozumieli to nigdy by ich nie krzywdzili ...
Jego obóz zwykle był w pobliżu lisiej nory a lisy przychodziły do niego,chyba z nimi udało mu się nawiązać prawdziwą więź.
Przewrotne jest to że zginął zabity przez niedźwiedzia,zwierzę które chciał chronić ... mieszkańcy Alaski nie za bardzo go lubili,mówili że przekroczył granicę której oni nie przekroczyli przez wiele stuleci,za bardzo zbliżył się do niedźwiedzi ... myślę że mimo wszystko był to jego sposób na życie,na odnalezienie wewnętrznego spokoju,równowagi - w przeciwieństwie do innej grupy ludzi którzy twierdzą że to co robią stanowi ich sposób na życie,on nigdy nikogo nie skrzywdził,nie miał ze sobą broni,chyba nawet bał się trochę innych ludzi których traktował jak intruzów ...
Zginął dość niespodziewanie bo w tym czasie / późna jesień,październik / nie powinno go już być na Alasce,na filmie pokazywali że pokłócił się o ważność swojego biletu lotniczego / on i jego dziewczyna byli już spakowani / i rozżalony wrócił do swojej ostoi niedźwiedzi gdzie stwierdził że wielu jego niedźwiedzich podopiecznych opuściło już to miejsce i udało się do gawr a tu pojawiły się nowe,obce i groźne osobniki,właśnie jeden z takich obcych niedźwiedzi ich zabił ...

Już wcześniej Lisie myślałem o opowieści tyczącej Treadwella. Będę miał to na uwadze.

Wielcy przyjaciele zwierząt część 10.

Shaun Ellis jest angielskim biologiem. Założył Wolf Pack Management. Bierze udział w dużej ilości projektów realizowanych w Polsce oraz w Parku Narodowym Yellowstone. Badał lisy rude w Wielkiej Brytanii (coś dla naszego Lisa) oraz kanadyjskie kojoty. Jednakże najbardziej znany jest z rozpoczętych w 1990 roku obserwacji wilków. Stał się pełnoprawnym członkiem wilczego stada. Razem z wilkami poluje, bawi się, wyje, pożywia się. Przez kilka miesięcy był nawet samcem alfa. Potem jednak spadł w hierarchii do szczebla omega. Zadaniem Ellisa w wilczym stadzie jest rozładowywanie napięć. Czyni to poprzez skomlenie, wycie oraz zabawę.
Ciekawym zagadnieniem jest jako kogo traktują go wilki? Nie ulega wątpliwości, że wyznacza on zupełnie nowe kierunki w badaniach tych drapieżników.
W Wikicytatach znalazłem następujące stwierdzenie Shauna Ellisa: "Ale najtrudniejsze było porzucenie emocji. Wilkom są obce takie odczucia jak zazdrość czy żal". Nieśmiało przyznaję, że polemizowałbym z tymi słowami.
Wilki to przecież niezwykle emocjonalne stworzenia. Jak myślicie skąd bierze się tyle rozmaitych emocji u psów domowych?

Całkiem niedawno oglądałam program o Shaunie Ellisie. Między innymi pomagał polskiemu rolnikowi upiorać się z wilczą watahą, nachodzącą jego teren. Nagrał wycie innej watahy i zalecił odtwarzać je, aby zwierzęta uznały rejon za 'zarezerwowany'...

Moim zdaniem, choć z wilkami nie mieszkałam, byłoby dziwne, gdyby nie odczuwały tak podstawowych emocji... Psy, mieszkając z nami, rozbudowały to, co zapewne i wilkom nie jest obce...

Wielcy przyjaciele zwierząt część 11.

Timothy Treadwell urodził się 29.04.1957 w Nowym Jorku, zmarł 5.10.2003 roku. Był amerykańskim ekologiem, który podglądał życie niedźwiedzi. Przez 13 lat uczył się ich zwyczajów w Parku Narodowym Katmai leżącym na Alasce. Był absolwentem bardzo prestiżowego uniwersytetu. Niestety potem został narkomanem. Razem z Jewel Palovak oraz Jonathanem Byrnem Treadwell stworzył organizację Grizzly People. 5 października 2003 roku grizzly zbliżył się do miejsca, w którym spali Treadwell i jego narzeczona Amie Huguenard. Zostali przez niego zabici, a ich ciała częściowo zjedzone. W 2005 roku reżyser Werner Herzog mając do dyspozycji nagrania Treadwella wykorzystał je w swoim filmie "Grizzly Man".

Słonie część 10.

Historia miała miejsce w ogrodzie zoologicznym w Zagrzebiu. Długoletni partner słonicy o imieniu Suma, Patny zmarł na nowotwór. Po jego śmierci Suma bardzo cierpiała. Przypadkowo jej opiekunowie spostrzegli, że pomaga jej ukoić żal muzyka Wolfganga Amadeusza Mozarta. W czasie słuchania jednego z jego dzieł Suma była spokojna, stała oparta o ogrodzenie wybiegu z zamkniętymi oczami. Nie ruszając się wysłuchała w całości utworu.
W związku z tym wydarzeniem, pracownicy zagrzebskiego zoo zakupili urządzenie do odtwarzania muzyki. Suma została poddana muzykoterapii dla słonia.
Opowieść powyższa jest przyczynkiem do wpływu muzyki na zwierzęta.

Wielcy przyjaciele zwierząt część 12.

Tą część moich opowieści chciałbym poświęcić zwykłym ludziom, którym należą się ogromne słowa uznania i podziękowania za ich zaangażowanie.
Wolontariuszom pracującym w schroniskach dla zwierząt, mającym codziennie do czynienia ze zwierzęcym cierpieniem. Lekarzom weterynarii, którzy z poświęceniem ratują swoich pacjentów niezależnie od tego jaki gatunek one reprezentują. Czasami czynią to z narażeniem zdrowia, a nawet życia (patrz ogrody zoologiczne). Etologom i innym naukowcom prowadzącym badania w terenie, dzięki którym poszerzane są nasze horyzonty myślowe. Mało tego ich badania przyczyniają się często do skutecznych działań ochroniarskich. Osobom walczącym z wszelkimi przejawami okrutnego traktowania zwierząt jak prowadzenie na nich eksperymentów naukowych, przeciwstawianie się corridzie (można wymieniać by takie zjawiska bardzo długo).
Ekologom ratującym przyrodę przed nami samymi. Tym z nas wspierającym różnego rodzaju petycje dotyczące dobra zwierząt (ich poparcie jest bardzo ważne).

Wielcy przyjaciele zwierząt część 13.

George Alexander Graham Adamson urodził się w Etawah w Indiach, wtedy będących kolonią brytyjską. Miało to miejsce 3 lutego 1906 roku. Jego matka Katherine była Angielką, ojciec Harry był pochodzenia irlandzkiego. Mając 18 lat George przybył do Kenii, żeby pracować w plantacji kawy swojego ojca.
Był rok 1924. W następnych latach George zmieniał swoje priorytety życiowe oraz miejsca pracy.
Wiele lat potem w 1968 roku Adamson opisał swoje przygody życiowe w książce zatytułowanej "Bwana Game" (tytuł europejski), w USA znanej jako "A Lifetime With Lions". Jego druga pozycja czytelnicza ukazała się w 1986 roku pod tytułem "My Pride and Joy".
W 1942 roku spotkał na drodze swojego życia Joy. Był jej trzecim mężem. Drugim był szwajcarski botanik Peter Bally. Właśnie z nim Joy w 1939 roku znalazła się w Kenii. Adamsonowie pobrali się w 1944 roku.
George Adamson tworzył afrykańskie parki narodowe. W kenijskiej Prowincji Północnej pełnił obowiązki starszego łowczego. Historię Elzy zapewne wszyscy znacie, więc nie będę jej tu przytaczał. Po pewnym czasie George zrezygnował z pracy strażnika zajmując się wyłącznie ratowaniem osieroconych lwiątek. Joy wpływy ze sprzedaży swoich książek przeznaczała na ochronę zwierząt. Jako ciekawostkę podam, że honorarium za "Moją lwią rodzinę" zostało przekazane na ochronę polskich żubrów.
W 1970 roku niestety małżonkowie rozstali się. George znalazł się w Kora, gdzie założył ośrodek Kampi ya Simba (Obóz Lwa). Do roku 1978 uratował 23 młode lwy. Joy natomiast zajęła się lampartami w Shaba. 4 stycznia 1980 roku została znaleziona martwa w niedalekiej odległości od swojego obozu. Sprawa wyjaśniła się-zabił ją Paul Nakware Ekai z plemienia Turkana, który u niej pracował. W 1981 roku otrzymał wyrok dożywocia. Jednakże w 2005 roku wycofał swoje zeznania, twierdząc, że nie jest sprawcą jej śmierci. Zabójstwo Joy do głębi zasmuciło Adamsona.
W tamtych czasach Kora nie była jeszcze obszarem chronionym. Napadło na ten teren jedno z plemion somalijskich niszcząc tamtejszą przyrodę. Do roku 1988 wytępili wszystkie słonie i nosorożce. Zabijali również strażników przyrody. W sierpniu 1989 roku miał miejsce ich atak na kolegów Adamsona. George ruszył im na ratunek. Został przez tychże Somalijczyków zamordowany. Spoczywa obok swojego najdroższego lwa, syna Elzy o imieniu Boy. George żył w symbiozie oraz w harmonijnych związkach z przyrodą. Może być wzorem takiego postępowania dla współczesnych.
Był prawdziwym Baba ya Simba (Father of Lions). 

Aneks dotyczący Adamsona. Zginął 20.08.1989 roku.

Jak odróżnić kruka od gawrona?

Kiedyś miałem okazję w lokalnej prasie pisać na ten temat. Postanowiłem również w tym miejscu skreślić parę słów, ponieważ te dwa gatunki Corvidae są często przez nas mylone.
Gawron (Corvus frugilegus) jest mniejszy od kruka. Posiada czarne upierzenie z fioletowym połyskiem, którego u kruka nie spotkamy. Jest powszechnie spotykany na polach uprawnych co stanowi również cechę odróżniającą go od kruka. Gniazda zakłada w niedużych lasach lub zgrupowaniach drzew. Należy do ptaków licznie spotykanych w naszym kraju. Jego głos jest nosowy oraz chrapliwy.
Kruk (Corvus corax) jest ptakiem większym od myszołowa. Występuje w parach (gawrony są stadne) także poza okresem lęgowym. Sporadycznie możemy spotkać większe zgrupowania kruków, jednak nie tak duże jak gawronów. Jest nielicznym polskim ptakiem lęgowym, choć ostatnimi czasy zwiększył swoją liczebność. Odbywa lęgi bardzo wcześnie bo już w lutym i marcu. Gniazda umieszczone są na półkach skalnych lub drzewach. Jego lot jest przepiękny z niezwykle silnymi uderzeniami skrzydeł. Głos kruka ma swoją głębię i jest donośny (patrz prrruk).

O działach biologii.

Jak zauważyłem często gubimy się, lub nie wiemy, czym zajmuje się dana dziedzina biologii. Traktujcie więc to co napiszę jako swego rodzaju ściągę.
Protozoologia bada pierwotniaki. Malakologia ma za podmiot badań mięczaki.
Lepidopterologia zajmuje się motylami i jest jedną z części większego działu entomologii. Podobnie jak koleopterologia (chrząszcze). Cetologia jest utożsamiana z waleniami, chiropterologia zaś z nietoperzami.
Socjobiologia ma za zadanie badać życie społeczne zwierząt.
Czas na działy botaniczne. Dendrologia to drzewa oraz krzewy, mykologia-grzyby, algologia-glony, briologia-mszaki, pterydologia-paprotniki, lichenologia-porosty.
Egzobiologia koncentruje się na problemach życia pozaziemskiego. Kryptozoologia natomiast poszukuje gatunków zwierząt nieznanych nauce.
Oczywiście to nie wszystkie dziedziny biologii. Wybrałem z nich moim zdaniem sprawiające najwięcej kłopotów.

Czego nauczyły mnie psy?

Od psów możemy się uczyć wielu wspaniałych rzeczy. Moje związki z nimi są już bardzo długie i głębokie. Tak więc czego mnie one nauczyły? Przede wszystkim bezwarunkowej miłości. Dla psa nie liczy się, czy jesteś piękny czy brzydki, biedny czy bogaty, chory czy zdrowy, masz rower czy wypasioną brykę. Liczy się dla niego to, że istniejesz i kochasz go. Psia miłość jest najsilniejszym ze związków pomiędzy istotami na Ziemi.
Nauczyły mnie również psy radości. Czystej i przejrzystej jak kryształ górski oraz tak wielkiej jak odległości kosmiczne. Parę razy udało mi się zbliżyć do jej głębi, lecz nigdy jej nie osiągnąłem. Pies cieszący się na wspólny spacer z opiekunem jest tryskającym wulkanem radości.
Wielką lekcją pokory wobec psów jest ich wierność. Pies nigdy nas nie zdradzi, co niestety w przypadku Homo sapiens jest bardzo częste.
Psy są również nauczycielami odpowiedzialności. Psie miski muszą być wypełnione świeżą wodą i smakowitym, odpowiednim psim jadłem. Gdy pies zachoruje, chodzimy z nim do weterynarza. Bawimy się z nim, wyprowadzamy naszych przyjaciół na spacery. Uczymy ich wspólnego życia z nami. Natomiast w przypadku, gdy jest ciężko chory i nie ma dla niego ratunku, w sposób mądry i odpowiedzialny (właśnie) usypiamy dla dobra naszego pupila.   

Czy pies jest najlepszym pasożytem człowieka?

Swego czasu w magazynie popularnonaukowym "Focus" ukazał się artykuł o związkach człowieka z psem pod kontrowersyjnym tytułem "Pies najlepszy pasożyt człowieka". Myślą przewodnią tego artykułu było stwierdzenie, że z układu panującego między nami i psami, o wiele więcej korzystają psy niż ludzie. W związku z tym psy można nazwać naszymi najlepszymi pasożytami. Czy rzeczywiście jesteśmy upoważnieni do takiego myślenia? Moim zdaniem absolutnie nie. Po pierwsze słowo pasożyt jest odbierane przez nas wybitnie negatywnie. Mówimy np. o pasożytach społecznych.
Po drugie nie jest prawdą, jakoby psy ze związku z nami miały większe profity. Niejednokrotnie jest wręcz odwrotnie (psy wykrywające nowotwory, poszukujące ładunków wybuchowych, ludzi w gruzach, walczące z przemytem narkotyków). W innych przypadkach korzyści z tego związku są rozłożone równomiernie, nigdy nie przeważają one w kierunku naszych czworonożnych przyjaciół. Tak się składa, że obserwuję i całkiem prywatnie badam zależności między Homo sapiens a Canis lupus familiaris.
Nasz związek określiłbym jako bardzo specyficzny rodzaj symbiozy.
Jestem bardzo ciekaw Waszej opinii na ten temat.

Moim zdaniem ten 'pasożyt' brzmi bardzo dziwnie... To my często wykorzystujemy psy (i inne zwierzęta, rzecz jasna), nie dając im w zamian nic albo prawie nic... Póki zwierzę jest 'pożyteczne', korzystamy z jego umiejętności, by, kiedy się zestarzeje, pozbyć się go jak śmiecia... Uważam, że żadne zwierzę nie wyszło dobrze na bliskich związkach z człowiekiem... Oczywiście chodzi mi o gatunek, nie o konkretne jednostki. Symbioza? Czasem tak, a czasem bezwzględna eksploatacja, przy jednoczesnym braku szacunku, empatii, bez zadania sobie najmniejszego trudu zrozumienia zwierzęcia, służącego nam wiernie przez całe życie :roll:

Jak psy korzystają na " symbiozie " z naszym gatunkiem można zobaczyć na przykładzie czystek jakich dokonuje się obecnie w Iraku ( Bagdad ) lub na Ukrainie (min. Kijów ) przed Euro 2012  - psy są tam zabijane z broni palnej i trute przez wetów i hycli ... :roll:

IBDG piszesz, że żaden gatunek nie wyszedł dobrze na związkach z człowiekiem. Jako biologa moje poglądy na ten problem są inne. Spójrz na gatunki synantropijne, które niezwykle korzystają z bliskich zależności z Homo sapiens (patrz mucha domowa, szczur wędrowny i wiele innych).
Wrócę jeszcze do symbiozy. Mianowicie nazywając tak układy ludzi z psami miałem na myśli normalne współistnienie tych dwóch części całości oparte na wzajemnym zrozumieniu, szacunku, oraz przede wszystkim miłości. W moich rozważaniach pominąłem przypadki anormalne.
Lisie zgadza się, spójrzmy jednak również na pozytywy. Na przykład uratowanie psa z piekła wojny w Iraku. Dzięki zaangażowaniu tysięcy ludzi (patrz społeczność Care 2) udało się uzyskać zgodę na podróż psa do nowego domu w USA wraz z jego wybawczynią sierżantem armii amerykańskiej. 

Swego czasu w magazynie popularnonaukowym "Focus" ukazał się artykuł o związkach człowieka z psem pod kontrowersyjnym tytułem "Pies najlepszy pasożyt człowieka". Myślą przewodnią tego artykułu było stwierdzenie, że z układu panującego między nami i psami, o wiele więcej korzystają psy niż ludzie.

Tytuł jest ogromnym nadużyciem lub wskazuje na brak wiedzy autora. Pasożyt to organizm przynoszący szkody swojemu żywicielowi. Również uważam, że w ogromnej większości przypadków najbliżej jest nam do symbiozy.

IBDG piszesz, że żaden gatunek nie wyszedł dobrze na związkach z człowiekiem. Jako biologa moje poglądy na ten problem są inne. Spójrz na gatunki synantropijne, które niezwykle korzystają z bliskich zależności z Homo sapiens (patrz mucha domowa, szczur wędrowny i wiele innych).

Korzystają ale to zależy od nastawienia człowieka - zwierzęta synantropijne korzystają na naszej bliskości ( dostępność pożywienia,schronienia,terytorium ) ale też i tracą,wiele z nich jest nie lubianych a nawet gorzej ( wspomniany już szczur ),inne uważane są za śmieciarzy,roznosiciele chorób i szkodniki ( gołębie,lisy,etc. )
są nawet ludzie którzy wytłukliby wszystko co ośmieli się żyć w naszym sąsiedztwie ( np.niezbyt lubiane nietoperze których ludzie się boją i apelują o likwidację gniazd a które to nietoperze są naszymi sprzymierzeńcami jeśli idzie chociażby o kłopotliwe komary )  - tak więc wszystko zależy od nastawienia człowieka bo człowiek akceptuje dany gatunek tylko do momentu gdy jest on dla niego użyteczny - niestety.

Lisie zgadza się, spójrzmy jednak również na pozytywy. Na przykład uratowanie psa z piekła wojny w Iraku. Dzięki zaangażowaniu tysięcy ludzi (patrz społeczność Care 2) udało się uzyskać zgodę na podróż psa do nowego domu w USA wraz z jego wybawczynią sierżantem armii amerykańskiej. 

Masz rację, Zoologu ale nawet jeden szczęśliwy przypadek nie zamaże tych setek tysięcy innych psów traktowanych jako " nieczyste " i zwalczanych za pomocą broni palnej i trucizny ...

Nie miałem na myśli żadnego zamazywania Lisie. Wskazałem tylko na przykład pozytywny relacji ludzko-psich. O wiele więcej takich wspaniałych przypadków znajdziesz we wzruszającej książce "Balsam dla Duszy miłośnika psów".
BTW natomiast ukraińskich psów donoszę, że podniosły się przeciwko temu barbarzyńskiemu aktowi głosy oburzenia.

Nie miałem na myśli żadnego zamazywania Lisie.

Ale ja nigdzie nie piszę o Tobie ;)
chodzi mi tylko o to że na garstkę ludzi którzy przejmują się losem zwierząt,w tym psów,przypada o wiele większa grupa takich którzy mają to gdzieś ...

Innymi słowy - tylko niewielka część potrzebujących psów może liczyć na naszą " wspaniałomyślność " bo ludzi im oddanych jest stanowczo za mało w porównaniu z ilością psów w potrzebie - dlatego trochę powątpiewam w te korzyści jakie pies czerpie z symbiozy z człowiekiem.

Powiem tak - pies może zyskać ale pod warunkiem że trafi na odpowiedniego człowieka - inaczej gdy się znudzi może wylądować w lesie a w najlepszym wypadku w schronie.

Jeszcze w kwestii związku człowieka z psem - szczególnego moim zdaniem związku:

na innym forum śledzę dyskusję odnośnie spożywania psiego mięsa w Chinach - zaczęło się od tego że spożywanie psiego mięsa jest tak samo normalne jak to ze my jemy mięso z hodowlanych zwierząt ( świnie,krowy,drób ) i zakazywanie tego procederu w Chinach jest objawem hipokryzji i braku tolerancji.
Dalej temat przerzucił się na wegetarian i część dyskutantów uznała że wegetarianin nie powinien mieć zwierząt mięsożernych ( w tym psów i kotów ) gdyż człowiek zjada miesięcznie tylko kilka kg mięsa a pies potrzebuje go nawet ok.30 kg i kupowanie mięsa dla psa też jest przejawem hipokryzji.
Idźmy dalej - oto ciekawy post:

Argumenty, że pies nie ma wyboru i musi jeść mięso mnie nie przekonują. Jeśli ideowy wegetarianizm, to należy postulować maksymalne ograniczenie liczby psów i kotów, a może nawet ich stopniową eksterminację. Z nielicznymi wyjątkami to zwierzęta, które niczemu nie służą, oprócz dostarczania człowiekowi przyjemności. Trzymanie kilku psów w kontekście ideowego wegetarianizmu to czysty hedonizm.

Zaczynam się więc poważnie zastanawiać nad ową symbiozą człowieka i psa i nad wyjątkowością tych wspólnych relacji,skoro osoby na psim forum potrafią stwierdzić że istnienie psa niczemu nie służy ...  :roll:

Cytowany przez Ciebie Lisie post sprowadza związki człowieka z psem do kompletnego absurdu. Jeżeli ktoś uważa, że psy dostarczają nam tylko przyjemności jest w poważnym błędzie. Czytając ów post mam wrażenie, że znalazłem się w Matrixie.
Piszesz Lisie, że jedynie garstka ludzi przejmuje się psami. Nie było prowadzonych badań jak liczna jest to grupa osób. W związku z powyższym nie możemy mówić o garstce. Nie jesteśmy do tego upoważnieni.   

Piszesz Lisie, że jedynie garstka ludzi przejmuje się psami. Nie było prowadzonych badań jak liczna jest to grupa osób. W związku z powyższym nie możemy mówić o garstce. Nie jesteśmy do tego upoważnieni.   

Chodzi mi o ogólną wrażliwość na cierpienie psów ( choć można by to rozszerzyć na inne zwierzęta ) na przykładzie,np.schronisk,psów bezdomnych - nawet akcja zbierania podpisów pod petycją w sprawie zakazu odstrzału psów i kotów zgromadziła ok.5 tysięcy podpisów.
Mogę się mylić ale uważam że osób naprawę oddanych psom jest zdecydowanie za mało jeśli się tę liczbę zestawi z liczbą psów w potrzebie - nigdy nie będzie tylu chętnych żeby pomóc wszystkim psom ale na szczęście, ci którzy są starają się jak mogą i trzeba ich w tym wspierać.

IBDG piszesz, że żaden gatunek nie wyszedł dobrze na związkach z człowiekiem. Jako biologa moje poglądy na ten problem są inne. Spójrz na gatunki synantropijne, które niezwykle korzystają z bliskich zależności z Homo sapiens (patrz mucha domowa, szczur wędrowny i wiele innych).

No tak, korzystają, ale też płacą za te korzyści wysoką cenę... Muchy kończą na lepach, szczury dostają krwotoku po zjedzeniu trutki... W sumie nie wiem, czy im sie opłacają bliskie kontakty z nami... :/

Wrócę jeszcze do symbiozy. Mianowicie nazywając tak układy ludzi z psami miałem na myśli normalne współistnienie tych dwóch części całości oparte na wzajemnym zrozumieniu, szacunku, oraz przede wszystkim miłości. W moich rozważaniach pominąłem przypadki anormalne.

Można polemizować, co jest normą w znaczeniu najczęstszego występowania, a co nie...

Lisie zgadza się, spójrzmy jednak również na pozytywy. Na przykład uratowanie psa z piekła wojny w Iraku. Dzięki zaangażowaniu tysięcy ludzi (patrz społeczność Care 2) udało się uzyskać zgodę na podróż psa do nowego domu w USA wraz z jego wybawczynią sierżantem armii amerykańskiej. 

A psy, ktore służyły w Wietnamie, wyszkolone do wynajdowania min, na zakończenie dostały kulkę w łeb. I było ich więcej, niż ten jeden uratowany. Summa summarum... Kiepsko widzę tę symbiozę... Nie, żebym chciała się sprzeczać, po prostu tak to odbieram...

IBDG jeżeli rozpatrujemy ten problem na poziomie gatunku, to z całą pewnością gatunkom synantropijnym opłacają się bliskie związki z Homo sapiens. To właśnie stanowi o ich sile ewolucyjnej.
Wrócę jeszcze po raz kolejny do symbiozy ludzko-psiej. Znam z autopsji oraz z innych źródeł mnóstwo przykładów na poparcie takiego układu. Zresztą nie trzeba daleko szukać (patrz Mohr Mendog i ja). 

Wielcy przyjaciele zwierząt część 14.

Dian Fossey urodziła się 16.01.1932 roku w San Francisco. Jej rodzice szybko się rozwiedli, gdy była dzieckiem. Ojciec Dian był komiwojażerem. Dian zawsze chciała zostać weterynarzem, przeszkodziła Jej w tym jednak nieszczęsna fizyka. Ukończyła więc terapię zajęciową na San Jose State College (obecna nazwa San Jose State University). Po skończeniu szkoły w 1954 roku podjęła pracę w szpitalu dla dzieci w miejscowości Louisville (stan Kentucky).
Niedługo potem zafascynowała Ją Afryka. Miały na to wpływ opowieści snute przez przyjaciela Dian. W 1963 roku wybrała się do wschodniej Afryki. W Tanzanii odwiedziła słynnego Louisa Leakeya oraz jego małżonkę Mary. To spotkanie miało zaważyć na całym przyszłym życiu Fossey.
Leakey poważnie zainteresował Ją gorylami górskimi. Po wizycie u wybitnego antropologa Dian ruszyła w góry Virunga. Nie bacząc na trudy wyprawy spotyka goryle górskie. Po powrocie do USA ciągle myśli o Afryce i gorylach. W międzyczasie w 1966 roku Leakey otrzymuje grant National Geographic dla badań nad gorylami górskimi. Kontaktuje się z Dian Fossey, która decyduje się sprostać temu zadaniu. Gdy mówi o tym swojej matce, ta jest przerażona zupełnie nie rozumiejąc decyzji córki.
Dian zaczęła swoją pracę terenową w Kongo. Panowała tam jednak niepewna sytuacja polityczna. W związku z tym przeniosła się do Rwandy.
Tamże w Wulkanicznym Parku Narodowym w 1967 roku utworzyła ośrodek naukowy o nazwie Karisoke Research Centre. W owym ośrodku w warunkach życia nie dla zwykłego człowieka, badała swoje ukochane goryle górskie. Na tym polu dokonała wielu wiekopomnych, etologicznych odkryć.
Stwierdziła, że samice goryli górskich zmieniają haremy z własnej woli, jednakże czasami zdarzają się ich porwania przez samce. Dzięki Jej badaniom następuje zmiana spojrzenia na te wielkie małpy i dostrzega się konieczność ich ochrony.
W latach 1967-1972 Dian współpracowała z brytyjskim filmowcem dokumentalistą Bobem Campbellem. Łączyło tych dwoje jednak coś więcej.
Łączył ich romans (Bob był żonaty). Nie zdecydował się na odejście od żony. Dian zdecydowanie nie miała szczęścia w miłości.
W 1970 roku Fossey otwiera swój doktorat w Sub-Department of Animal Behaviour (uniwersytet w Cambridge). Po upływie czterech lat uzyskuje tytuł. Ciekawostkę stanowi fakt, że otwierając doktorat nie posiadała stopnia magisterskiego. Od 1974 roku rozpoczyna wykłady na Cornell University w Nowym Jorku (dlaczego mnie tam nie było zapewne z racji wieku). Równocześnie walczy z kłusownikami. Pozbywa się sideł i wnyków, lecz także pali ich chaty, istnieją też przesłanki, że poddaje kłusowników torturom oraz kaleczy ich bydło. Absolutnie nie popieram takich metod działania, muszę jednak przyznać, że rozumiem Dian. Zdaję sobie sprawę z silnych emocji Jej towarzyszących- bólu, rozpaczy oraz wściekłości, gdy widziała zmasakrowane ciała swoich zwierzęcych przyjaciół. Takie działania nie przysparzały Jej zwolenników, jedynie wrogów. Pojawiały się głosy, żeby odwołać Dian z Rwandy. 27 grudnia 1985 roku Dian Fossey odnaleziono nieżywą w Jej górskim domku. Zginęła od uderzenia maczetą. Kto był sprawcą tej zbrodni? Do dziś nie możemy być tego pewni- jest to niezwykle zagmatwane. Obecnie uważa się, że zleceniodawcą był gubernator prowincji Ruhengeri- Protais Zigiranyirazo. Obecność Fossey wyraźnie była mu nie na rękę.
Dian Fossey jest pochowana obok swoich wielkich przyjaciół- goryli górskich. Leży w pobliżu ukochanego Digita. Jeszcze przed śmiercią Dian w 1983 roku została wydana Jej autobiografia pod tytułem "Gorillas in the Mist" ("Goryle we mgle"). Na jej podstawie powstał film z Sigourney Weaver w roli głównej. Ukoronowaniem żmudnej pracy Fossey było założenie organizacji pozarządowej The Dian Fossey Gorilla Fund International.

Czego nie lubią psy?

Z całą pewnością nasi czworonożni przyjaciele wręcz nie znoszą obejmowania za szyję oraz klatkę piersiową. U psów w ten sposób manifestuje się wyrażanie dominacji. U ludzi gest ten ma zupełnie inne znaczenie. Jest wyznacznikiem sympatii, miłości. Czasami takie nasze zachowanie w stosunku do ukochanych pupili może mieć smutne zakończenie. Zostajemy ugryzieni, bo nasz pies nie mógł już więcej zdzierżyć takich "dowodów miłości". W skrajnych przypadkach może dochodzić z tego powodu do uśpienia niewinnego całego zamieszania zwierzaka. Psy również nie lubią klepania ich po głowie. Tu znowu się między sobą różnimy.
Natomiast są bardzo zadowolone z poklepywania po bokach ciała. Mohruś w takich momentach pięknie się uśmiechał po psiemu. Gdy był obejmowany za szyję warczał. Dziś już rozumiem dzięki Patricii Mc Connell dlaczego (patrz mądra Jej książka "Z miłości do psa" Galaktyka Łódź 2009).

Przykazania szczęśliwego drzewa.

Wieki temu na łamach "Przyrody Polskiej" ukazały się takie słuszne napomnienia. Ponieważ rzecz jest godna popularyzacji oraz odświeżenia umieszczam w tym miejscu moje własne, zmodyfikowane przykazania botaniczne.
1. Nie zrywaj moich liści przecież służą one do fotosyntezy.
2. Nie przypinaj do mojej kory ogłoszeń i innych wiadomości przy pomocy pinezek, gwoździ itd. Do tego służą tablice ogłoszeń i słupy, nie drzewo.
3. Nie zrywaj wiosną moich bazi, często mnie przy tym okaleczając. O wiele piękniej wyglądają na mnie niż w wazonie. Poza tym dłużej się trzymają.
4. Nie niszcz mojej kory, która stanowi ważną część mnie.
5. Nie płosz żyjących na mnie tysięcy rozmaitych stworzeń. Zapewnij im spokój i bezpieczeństwo.
6. Udostępnij moim korzeniom swobodny dostęp do życiodajnej wody.

Koci pogrzeb?

Ta historia przydarzyła się Lindzie Mihatove z Layton w stanie New Jersey.  Piwnica wiekowego kościoła katolickiego w miejscowości Englewood stała się azylem dla dużej ilości bezpańskich kotów. Linda każdego dnia przejeżdżała tamtędy do pracy. Dokarmiała te biedne koty pełniąc w ich życiu bardzo ważną funkcję. Koty poznawały opiekunkę, nie uciekając przed nią. Jeden z kotów naznaczony dużą liczbą blizn był prawdopodobnie przywódcą kociego towarzystwa. Pewnego dnia Linda jechała samochodem wieczorem do swojego domu.
Nagle spostrzegła w światłach auta nieżywego kota leżącego na drodze. Okazał się być nim ów przywódca grupy. Zdziwiona patrzyła jak poszczególne koty wyskakiwały z czeluści kościelnej piwnicy. Bez żadnego głosu przechodziły obok zwłok kocura, następnie lokując się na podwyższeniu. Jedna z kotek prawdopodobnie główna z samic usadowiła się bardzo blisko martwego towarzysza. Parę razy dotknęła go nosem. W końcu wolnym krokiem oddaliła się wraz z pozostałymi członkami kociej społeczności.
Mimowolnie ciśnie mi się na usta pytanie czy Linda Mihatove była świadkiem kociego pogrzebu?

Do kochanych psów.

Z miłością liżecie nas po twarzy. Wiernie czekacie na nas, gdy jesteśmy w szkole, w pracy ,na zakupach lub z innych powodów nie ma nas w domu. Czekacie nawet wtedy, gdy już nas nie ma. Jeżeli oczekujecie na nasz powrót na dworze jesteście tam niezależnie od stanu pogody. Skutecznie pocieszacie ludzi w chwilach dla nich bardzo trudnych. Bawicie się z nami dając upust nieokiełznanej psiej radości. Ratujecie ludziom życie zasypanych lawiną śnieżną, uwięzionych pod gruzami zawalonych budynków czy w jakikolwiek inny sposób. Walczycie z przemytem narkotyków oraz innymi przejawami przestępczości zorganizowanej. Jesteście z nami rzeczywiście na dobre i na złe. Nigdy nie opuszczacie swoich ukochanych opiekunów. Nawet ,gdy umieracie jesteście psy w naszych myślach oraz sercach.
Jako jeden z Homo sapiens chciałbym Wam za to wszystko i wiele innych rzeczy gorąco z całego serca podziękować.
Jednocześnie muszę przeprosić Was za niektórych przedstawicieli mojego gatunku i te wszystkie krzywdy, które Wam wyrządzają. Niegodni są oni bowiem posiadania tak nobliwej nazwy gatunkowej Homo sapiens (człowiek rozumny).
Pozdrawiam wszystkie psy tysiąckrotnym Hau,Hau.

Świat pod mikroskopem.

Był rok 1984. Przebywałem wówczas na wakacjach nad Balatonem w urokliwym miasteczku Fonyod. Za zebrane przez siebie oszczędności kupiłem sobie mikroskop produkcji japońskiej (w tamtych czasach nie było jeszcze takiego zalewu chińskimi produktami). Ktoś powie, że był to mikroskop-zabawka. W pewnym sensie mogę się z nim zgodzić. W każdym razie mikroskop dysponował następującymi powiększeniami obiektywu: 75x, 450x oraz 750x. Cały zestaw był bardzo solidnie przygotowany nawet dla pasjonata mikroskopii. W skład niego wchodziły odpowiednio przygotowane preparaty mikroskopowe, niezbędne przyrządy oraz w osobnej fiolce martwa pszczoła miodna do spreparowania.
Dlaczego o tym wszystkim piszę? Z prostego powodu, żeby zachęcić Was do poznawania świata pod mikroskopem. Jego śledzenie jest doprawdy fascynujące i spełnia bardzo ważną funkcję poznawczą.
Wiele lat potem popełniłem jeden z największych błędów w moim życiu. Otóż podarowałem mój mikroskop wnukowi mojego wujka. Było to z mojej strony bezmyślne. Zapewne dzisiaj już ów mikroskop nie istnieje.
Szkoda, wielka szkoda. No cóż podobno uczymy się na własnych błędach.

Garść uwag o błędach biologicznych.

Przez lata moich związków z przyrodą nasłuchałem się i naczytałem różnych niezgodnych z prawdą naukową informacji. Chciałbym bliżej przybliżyć Wam przynajmniej parę z nich oraz odczarować rzeczywistość.
Kasztanowiec często nazywany jest kasztanem. Tymczasem z gatunkiem o nazwie kasztan jadalny (patrz najlepsze kasztany są na placu Pigal) niewiele go łączy wspólnego.
Podobnie jest z przepięknym drzewem spotykanym w naszym kraju czyli robinią akacjową. Popularnie mówi się o niej akacja. Akacje spotykamy np. w Afryce, lecz nie w Polsce w warunkach naturalnych. Nawiasem mówiąc robinia akacjowa jest jedynym drzewem w obrębie rodziny motylkowatych.
Często o dżdżownicy powiemy glista. O zgrozo! Wyjaśniam więc, dżdżownica należy do gromady skąposzczetów (Oligochaeta) umieszczonej w typie pierścienic (Annelida). Glisty natomiast reprezentują typ obleńców (Nemathelminthes) będąc przedstawicielami gromady nicieni (Nematoda).
Z kolei słynne szczypawki lub szczypawice są skorkami pospolitymi (gatunek owada).

O akacji nie wiedziałam... Dzięki, Zoologu :)

Garść uwag o błędach biologicznych.

Dobrze, że wspomniałeś, niestety tego typu błędy są często popełniane. Najczęstszym jest moim zdaniem stosowanie określenia „robaki”, bądź „robale” w stosunku do owadów, pająków itp.

Nawiasem mówiąc robinia akacjowa jest jedynym drzewem w obrębie rodziny motylkowatych.

Nie jedynym, jest ich trochę więcej:
Glediczja – spotykana jako drzewo parkowe, z wielkimi ozdobnymi strąkami i o ciekawych liściach pierzasto złożonych a czasem podwójnie pierzasto złożonych.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Glediczja

Karagana – zwykle krzew, rzadziej niskie drzewo – roślina ozdobna, często jako ozdobna lub żywopłotowa w miastach.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Karagana_syberyjska

Złotokap – również ozdobne, niewielkie drzewo lub krzew.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Złotokap
http://www.drzewapolski.pl/Drzewa/Zlotokap/Zlotokap.html

Poza nimi jest tez kilka niskich krzewów jak: żarnowiec, janowiec, kolcolist, szczodrzeniec oraz ciekawostka – półkrzew, wilżyna.

Obecnie nie używa się dawnych nazw rodzin określających specyficzne cechy budowy roślin (motylkowe, krzyżowe, wargowe). Nazewnictwo pochodzi od podstawowych rodzajów w obrębie danej rodziny: motylkowe (dawniej Leguminosae) to obecnie bobowate (Fabaceae), krzyżowe (Cruciferae) to kapustowate (Brassicaceae), wargowe (Labiateae) to jasnotowate (Lamiaceae) itp.

P.S.
IBDG, dzięki  za zwrócenie uwagi. Dodałem dodatkowy link do złotokapu, poprzedni chyba przez ł w nazwie się nie otwiera.

Kurcze, próbowałam poprawić link do złotokapu, ale się nie daje... Trzeba ręcznie wpisać, wtedy otworzy się właściwa stronka... :/

Arkady 111 dziękuję za jak zawsze niezwykle fachowe i rzetelne uzupełnienie moich opowieści.

W sprawie tabliczek ostrzegających przed psami.

Ostatnimi czasy pojawiło się dużo rozmaitego typu tabliczek umieszczanych na bramach, płotach  mówiących nam, że w tym domu mieszka pies.
Z niepokojem stwierdzam, że większość z nich zawiera w sobie głupawe, a nawet idiotyczne mające być prawdopodobnie śmiesznymi treści.
Na przykład "uwaga ostry pies". Ostry jest nóż, nie zaś Canis lupus familiaris. Kolejny przykład: "uwaga zły pies". Niedobrzy są ludzie, psy na pewno nie.
Jeszcze jeden przykład: "ja dobiegam do furtki w 5 sekund, a Ty w ile?". Myślę, że nie wymaga on mojego komentarza.
Chciałbym natomiast pochwalić tabliczki przedstawiające sylwetkę danej rasy z napisem przekazującym takie słowa: "Ja tu pilnuję". W mojej opinii takie psie tabliczki zasługują na złoty medal.
Korzystajmy z dobrych wzorów, nie powielajmy wzorów złych.   

Mnie najbardziej podobają się tabliczki specjalnie humorystyczne. :P
Np. ze zdjęciem kota, albo "pies zły, a właściciel jeszcze gorszy", "Uwaga! Dobry pies, ale ma słabe nerwy", "Uważaj! Tego psa ja też się boję. Właściciel", i takie różne.

Więcej nie pamiętam. :P

Entomologiczna przygoda Charlesa Darwina.

Jak wiadomo Karol Darwin był namiętnym zbieraczem owadów w tym szczególnie ciekawych okazów chrząszczy.
Pewnego dnia spotkała Darwina taka oto przygoda. Znalazł pod korą dwa niezwykle ciekawe chrząszcze z rodziny biegaczowatych. W tej samej chwili spostrzegł dostojnego, żółto-czarnego Panagaeus cruxmajor. Ani myślał żadnego z tych owadów porzucić. W związku z czym chwycił jednego z biegaczy swoimi zębami. Efektem tego było silne poparzenie gardła oraz strata wszystkich znalezionych chrząszczy.

Moje pięć groszy o psach łańcuchowych.

Jak zapewne zauważyliście ostatnio sporo piszę o psach. Psy bowiem zajmują jedno z naczelnych miejsc w moim sercu, które otwarte jest dla wszystkich zwierząt.
O psach łańcuchowych powiedziano, napisano, dyskutowano i kłócono się niezwykle dużo.
Ja chciałbym się skupić na jednym aspekcie z nimi związanym, chodzi mi o ich emocje. Nie wiem, czy zastanawialiście się nad tym, jakie emocje odczuwa pies trzymany całe życie na łańcuchu. Z całą pewnością jakieś odczuwa, lecz spróbujmy je nazwać po imieniu. Strach, przerażenie, złość, wściekłość, rozpacz mają swoje pole do popisu w życiu emocjonalnym takiego psa. Nie ma tu miejsca na radość, szczęście i inne pozytywne emocje.
Te negatywne emocje znajdują swoje ujście w psychice tych biednych zwierząt. Często są one agresywne, a ich reakcje bywają nieobliczalne. Z całą mocą podkreślam to nie jest wina tych psów. Tymczasem, gdy kogoś zaatakują czasami są usypiane. Wierzę, że część z tych psów można uratować. Miłością, dobrocią i traktowaniem z należnym im szacunkiem. Niestety niektóre z nich mają tak poważne zaburzenia psychiczne, że nie ma już dla nich ratunku. Bardzo to wszystko przygnębiające, zastanawiam się czy kiedyś ulegnie to zmianie? Wszakże natura ludzka krętymi i nieznanymi drogami podąża. 

Bardzo to wszystko przygnębiające, zastanawiam się czy kiedyś ulegnie to zmianie? Wszakże natura ludzka krętymi i nieznanymi drogami podąża. 

Mimo wszystko, podąża ku empatycznemu i rozumnemu podejściu do świata.

Kiedyś ludzie ludzi zakuwali w łańcuchy i też uważali, że wszystko jest ok... Coraz więcej osób rozumie, że nie tylko my czujemy, cierpimy... Nie tylko my mamy prawo do godnego życia. Jakby nie patrzeć, cywilizacja postępuje, szkoda tylko, że tak wielu opóźnia jej marsz...

Między nami gatunkami część 1.

Do tego cyklu esejów zachęcił mnie Lis zapytując czy istnieją kontakty międzygatunkowe. Odpowiedź na nie przynajmniej dla mnie jest oczywista. Z całą pewnością tak. Postaram się jednak w moich skromnych esejach dokonać uzasadnienia tej odpowiedzi. Chciałbym również spojrzeć na pewne aspekty tego intrygującego tematu w sposób głębszy.
Na pierwszy ogień moich rozważań rzucę kontakty Homo sapiens z udomowionymi przez nas zwierzakami.
Zacznę (domyślacie się zapewne od kogo) od psów.
Kontakty naszego gatunku z psami domowymi są bardzo głębokie. Zaczynają się od nauki szczeniaka podstawowych zasad czystości i posłuszeństwa. Nie zapominajmy również o nauce miejsca psa w hierarchii ludzko-psiego stada. Owa nauka jest bardzo ważna dla prawidłowego funkcjonowania tej jednostki socjobiologicznej.
W sferze kontaktów z naszymi psami umiejscowione są również wspólne spacery oraz zabawy. Na spacerze wszakże mówimy do naszego pupila: "nie ciągnij", "zostaw", "wracamy do domu", "jesteś już zmęczony". Bawiąc się z towarzyszem naszego życia również kontaktujemy się z nim używając na przykład takich zwrotów :"gdzie jest piłeczka, patyk?", "puść".
Nasze wzajemne kontakty czasami nie kończą się wraz ze śmiercią psa lub jego opiekuna. Dość wspomnieć psy wiernie warujące na grobach swoich panów, lub opiekunów noszących do końca życia żałobę w sercach po śmierci swoich ukochanych psich przyjaciół.
Na zakończenie tej części odbiegnę w sposób zasadniczy od tematu. Mianowicie moim marzeniem jest spopularyzowanie tego co piszę (patrz większa liczba czytających osób). Może macie jakieś pomysły na to jak tego dokonać?

Nasze wzajemne kontakty czasami nie kończą się wraz ze śmiercią psa lub jego opiekuna. Dość wspomnieć psy wiernie warujące na grobach swoich panów, lub opiekunów noszących do końca życia żałobę w sercach po śmierci swoich ukochanych psich przyjaciół.

W mojej rodzinie wszystkie psy, które od nas odeszły, wracają we wspomnieniach... Stale przypominamy sobie przeróżne historie ze wspólnego życia, psoty, zwyczaje, upodobania...

Na zakończenie tej części odbiegnę w sposób zasadniczy od tematu. Mianowicie moim marzeniem jest spopularyzowanie tego co piszę (patrz większa liczba czytających osób). Może macie jakieś pomysły na to jak tego dokonać?

Zrobić losowanie, co dziesiąty czytający wygrywa... ;p A na poważnie, nie przejmuj się liczbą czytelników, tylko pisz :)

Ja czytam chociaż nic nie piszę. :)
Może na innych forach też pisz ;) ?

Może na innych forach też pisz ;) ?

PPX chce nam porwać Zoologa... Muszę wymyślić karę straszliwą, jakieś męki albo co... ;p

:lol: :lol:

Między nami gatunkami część 2.

W tej części parę moich refleksji na temat wzajemnych kontaktów ludzi i koni domowych. Zapewne ucieszyłby się z niej mój pradziadek, który posiadał pięknego konia oraz równie ładną bryczkę. Gdy prababcia z tego czy innego powodu patrzyła na niego krzywo szukał pocieszenia u swojego kopytnego przyjaciela.
Ale do rzeczy, do rzeczy...
W dawnych czasach los niejednej bitwy zależał właśnie od koni i wzajemnego komunikowania się obu gatunków. Szyki obronne, atak, gwałtowna szarża-wszystkie te manewry wojenne mogły się odbywać dzięki doskonałemu porozumieniu konia i jeźdźca. Człowiek siedzący na rumaku wiedział co ma robić i tenże rumak również.
Podobnie sprawa wygląda w przypadku skoków przez przeszkody. Nagrodą za najlepsze zrozumienie występujące między tymi dwoma gatunkami jest zwycięstwo. Niezrozumienie kończy się totalną porażką. Identycznie wygląda to w konkursach WKKW oraz w wyścigach.
I pomyśleć, że przodkiem konia domowego było niepozorne Hyracotherium. Ale to już zupełnie inna historia. 

Przykazania szczęśliwego psa.

1. Nigdy mnie nie bij, to nie jest żadna metoda wychowawcza.
2. Chwal mnie również za niepoprawne wykonanie komendy. Następnym razem na pewno się poprawię.
3. Pamiętaj zawsze o czystej wodzie do picia i właściwym dla mnie psim jedzeniu.
4. Zapewniaj odpowiednie ćwiczenia psychiczne mojemu mózgowi. Szczególnie jest to ważne gdy jestem starym psem.
5. Pozwól uczestniczyć mi w życiu domowników. Jestem zwierzęciem stadnym i bardzo tego potrzebuję.
6. Nie trzymaj mnie w kojcu , ani na łańcuchu, to boli nie tylko fizycznie, również psychicznie.
7. Gdy jestem chory opiekuj się mną, przecież należę do twojej rodziny.
8. Pozwól mi czasami spać z tobą w łóżku, to wzmacnia więzi między nami.
9. Gdy umrę nie przeznaczaj mojego ciała na mączkę kostną. Zapewnij mi godny pochówek.
Dziękuję hau hau!   

Między nami gatunkami część 3.

Wzajemne kontakty dotyczą również Homo sapiens i kotów domowych. Choć koty są bardzo tajemniczymi stworzeniami, także i one komunikują się z nami używając do tego celu różnorodnych sygnałów. Przykładowo miauczą, mruczą, piszczą, ocierają się o nasze nogi. Wszystko to służy porozumiewaniu się między nami a kotami.

W schronisku kilka razy dopadły mnie całą zgrają koty i wszystkie ocierały się o nogi... Stałam jak słup, a one oblepiały mnie ze wszystkich stron :)

wsrod ludzi panuje uogolniona opinia,ze koty chodza wlasnymi sciezkami, przywiazuja sie tylko do miejsca itp.

Nic bardziej blednego. Moja matka miala wlasnie takie zdanie natemat kotow - nie lubila ich... dopokiich nie poznala...

Na poczatku byl Szirak - gdy byl mlody potwierdzal w pewien sposob ta opinie o kotach - czesto nie dawal sie nawet poglaskac, uciekal, do kogos innego niz moja siostra przychodzil praktycznie tylko gdy czegos chcial. Z wiekiem to sie zmienilo, stawal sie coraz bardziej przylepny. Byl kiedys kotem wychodzacy, zdarzylos ie raz ze moja siostra gdzies wyjechala ana dluzej. Wtedy po raz pierwszy zasial ziarno watpliwosci co do przyz2yczajania sie tlko do miejsca. Normalnie nie zapuszczal sie daleko - wtdy kilkakrtonie sie go widzialo w znacznej odlegosci od domu. Kolejne ziarna watpliwosci zasialo to, ze gdy sie go wolalo - przychodzil. Pozniej zaistniala sytuacja, ze siostra sie wyprowadzila, z poczatku wraz z nim - posmutnial znacznie. Nie chodzilo o miejsce - chodzilo o to, ze zostawal sam gdy wychodzila do pracy. W koncu zaistniala taka sytuacja, ze siostra wziela nowego kota - a szirak zostal juz w domu na stale. Obrazil sie na nia. Przez prawie ro ewidentnie i ostentacyjnie ja olewal gdy przyjezdzala, ale w koncu jej wybaczyl. Nauczyl sie jednak ze siostry nie ma juz w domu przez caly czas. Mial nawyk spania ludziom na glowie - jedyny moment kiedy mruczal, to byl ten gdy wplatywals ie we wlosy. . Od pewnego wieku staral sie byc zawsze blisko kogos, gdy siedzialam przy komputerze, to albo kolana, alb ogolnie - gdzies w poblizu. Gdy mnie nie bylow  domu, umiejscawial sie w poblizu mojej matki. Zaczelam pracowac na noce - nie bylo mnie po kilkanascie godzin w domu. tesknil, ale w koncu zrozumial ze wracam i przestal demonstrowac tesknote. jednak gdy dyzur mis ie przedluzal, przestawal jesc, szukal.. chodzil jak smetny.

Pod koniec swego 17 letniego zycia przestal juz akceptowac inne miejsca niz kolana. nawet gdy byl juz bardzo oslabony, ze niemogl wskoczyc na krzeslo przychodzil i probowal sie wdrapac,pozniej juz tylko wzrokiemmowil, ze chce by sie go wzielo. W swoj ostatni dzien... gdy wrocilam z pracy is zlam spac, wzielam go, nie mial sily nawet porzadnie sie ulozyc. Mimo to staral sie mruczec, jakby chcial powiedziec, zebym sie nie martwila... Zostala pustka...

Mój kot też zmienia się wraz z wiekiem - na początku był bardziej dziki i nieufny,teraz gdy ma już ok.9-10 lat,jest,jak to Iras trafnie określiła,bardziej " przylepny " ;) - potrafi spać w dużym pokoju na zegarze ;).u siostry na łóżku,na fotelu i u mnie na łóżku a w nocy czasami śpi u mnie wraz z psem,pies rozwala się na całe łóżko a kot włazi mi na poduszkę nad głowę ;)
bardzo często kot włazi mi pod koc i rozkopuje mi w ten sposób całe posłanie na łóżku ;)

Tak sobie myślę, że ludzie z wiekiem stają się bardziej nieznośni, a zwierzęta wprost przeciwnie... ;) Im starsze, tym słodsze :)

Iras, widać, że kochałaś Sziraka... :tuli:

Z tym IBDG zarówno u ludzi, jak i u zwierząt zapewne nie ma reguły. Iras przepiękna historia o kocie Sziraku z ważnymi akcentami etologicznymi.

Chciałbym stworzyć mały przewodnik internetowy opisujący polskie jak i zachodnie organizacje ekologiczne, oraz to czym się zajmują. Często bowiem ludzie gubią się w gąszczu tych organizacji oraz w ich działalności.

Organizacje ekologiczne część 1.

Moje wywody zacznę od organizacji, która zajmuje szczególne miejsce w mym ekologicznym sercu. Chodzi o Care 2. Prawdę mówiąc nie jestem ścisły nazywając i umieszczając Care 2 wśród organizacji ekologicznych. To może bardziej społeczność internetowa niż organizacja ekologiczna. Chociaż z drugiej strony (hm?). Nie jest to jednakże w tym momencie tak bardzo istotne.
Społeczność Care 2 liczy obecnie 14 milionów,763 tysiące, 685 członków. Przyznacie, że jest to doprawdy imponująca liczba, która ciągle rośnie. Care 2 ma zasięg światowy. Wśród naszych członków są ludzie z Iranu, państw afrykańskich, Indii czy nawet Wysp Bahama. Najwięcej jest członków z USA. Bardzo smuci i niepokoi mała ilość użytkowników z Polski.
Czym się zajmujemy? Szeroko pojętą ekologią, zdrowym stylem życia, prawami zwierząt i człowieka. Pomagamy bezdomnym psom i kotom, wspieramy działalność Jane Goodall Institute, klikamy bezpłatnie dla wielkich kotów, wilków, oceanów, redukcji gazów cieplarnianych. Zanotowaliśmy wiele spektakularnych sukcesów, które stanowią o naszej sile.
Zresztą przekonajcie się sami www.care2.com   

Między nami gatunkami część 4.

Omówiłem w sposób bardzo skrótowy kontakty ludzi ze zwierzętami domowymi. Przejdę teraz do interakcji Homo sapiens z dzikimi zwierzętami. Bohaterami tej części moich gawęd będzie naukowiec Geza Teleki i stado szympansów (rzecz ujmując dokładnie jeden z nich). Geza Teleki pewnego dnia podglądał życie tych małp w Gombe. Nagle zgłodniał, chciał się więc posilić. Niestety pechowo nie zabrał ze sobą nic do zjedzenia. Spróbował kijem zrzucić z drzewa parę owoców. Jego wysiłki poszły na marne. Niedaleko ucztowało stado szympansów. Jeden z nich o imieniu Sniff zerwał kilka owoców, zeskoczył z drzewa i wręczył je Telekiemu. Kontakt międzygatunkowy? Jak najbardziej. Porozumienie między różnymi, choć bardzo blisko ze sobą spokrewnionymi gatunkami? Również. Jednak to zdarzenie jest czymś dużo ważniejszym. Mamy do czynienia z altruizmem w najczystszej postaci, przeczącym teorii samolubnego genu prof. Richarda Dawkinsa. Sniff przecież nie był krewnym Gezy Telekiego. Należał do innego gatunku, pomimo tego był zdolny do zachowania altruistycznego.

Organizacje ekologiczne część 2.

Kolejna opisywana przeze mnie organizacja jest także bardzo bliska memu sercu i duszy. Defenders of Wildlife bo o niej tu mowa, powstała w USA w 1947 roku pod pierwotną nazwą Defenders of Furbearers. W 2009 roku liczyła około 500 tys członków. Jest jedną z najbardziej znanych i zasłużonych amerykańskich organizacji ekologicznych. Moją wielką sympatię i szacunek zdobyła dzięki swojej walce przeciwko polowaniom na wilki z różnego rodzaju awionetek, samolotów, helikopterów itd. Wspiera ona czynną ochronę wilka w USA. Zajmuje się także innymi gatunkami zwierząt, a jej działalność daleko wykracza poza granice Stanów Zjednoczonych.
W tym miejscu pozwolę sobie na wymienienie paru przykładów: kolibry, słonie, delfiny, krokodyle, szympansy, kondory kalifornijskie, goryle, grizzly, mniszki hawajskie, jaguary, lwy, lamparty, kangury, oceloty, narwale, orangutany, orki, rysie, sokoły wędrowne, rekiny, lisy polarne. Te gatunki i wiele innych dzięki Defenders of Wildlife i innym organizacjom ekologicznym nie są pozostawione same sobie. 

Organizacje ekologiczne część 3.

International Fund Animal Welfare (IFAW) zostało założone w 1969 roku w miejscowości New Brunswick w Kanadzie. Powstało, by powstrzymać dochodowe polowania na kanadyjskie focze szczenięta. Obecnie posiada swoje lokalne biura w 16 krajach. Promuje obserwację waleni jako alternatywę dla polowań na nie. Ratuje oraz pomaga wielorybom, delfinom i morświnom zaplątanym w rybackie sieci. W dalszym ciągu zajmuje się problemami polowań na foki. W Wielkiej Brytanii było ważnym członkiem koalicji walczącej z polowaniami z wykorzystaniem psów myśliwskich.
W anglojęzycznej wersji Wikipedii znalazłem opis kontrowersji dotyczącej jednej z głównych postaci tej organizacji. Nie mając pewności co do wiarygodności tej informacji nie będę drążył tego tematu.

Pisałeś kiedyś Zoologu o Darwinie - właśnie oglądam dokument o rasizmie:
taka ciekawostka - dzieło Darwina utrwaliło i upowszechniło rasizm,gdyż wyznawcy prawa o doborze naturalnym uznali że przeżyją tylko najlepiej przystosowani i że tym samym rdzenni mieszkańcy Ameryki Północnej,Afryki czy Indii mają wyginąć - nazwano to " Darwinizmem społecznym ":
http://pl.wikipedia.org/wiki/Darwinizm_spo%C5%82eczny
ów pogląd socjologiczny miał dowodzić że narody rozwinięte są lepsze od innych i muszą one nadal prowadzić ekspansję własnego gatunku,narodu.
Dodam jeszcze że nie oskarżam o nic Darwina - chodzi tu o ludzi,którzy błędnie i fałszywie zinterpretowali Jego dzieło,wykorzystali je i dostosowali do własnych wyobrażeń i potrzeb,było ono wygodnym wyjaśnieniem ich teorii.

Między nami gatunkami część 5.

Jednym z najbardziej spektakularnych przykładów wzajemnych kontaktów międzygatunkowych jest Shaun Ellis i stado wilków. Sprawa jest niezwykle ciekawa z etologicznego punktu widzenia. Ellis przez pewien czas był przywódcą jednego ze stad wilczych. Wilki wiedząc, że nie jest Canis lupus słuchały go tak samo jak wilczego przywódcę stada. Zaufały człowiekowi i jego decyzjom. Jakie procesy myślowe przebiegały wtedy w ich mózgach? Cóż pytanie retoryczne. Po roli przywódcy stada Shaun Ellis spadł w hierarchii stada do najniższej pozycji społecznej. Rolą jego było łagodzenie napięć i konfliktów wybuchających w tymże stadzie. I znowu wilki zachowywały się jakby Shaun Ellis był jednym z nich. Musicie przyznać, że rzecz to niebywała.

Zimowy przysmak dla naszych skrzydlatych przyjaciół.

Zima w pełni, tak więc dobry czas na przedstawienie zimowego smakołyku dla wszystkich prowadzących ptasie stołówki. Jest to rarytas dla ptaków żywiących się w okresie lęgowym głównie owadami. Przepis na ten pokarm znalazłem w kwartalniku "Ptaki" 4/10 wydawanym przez Ogólnopolskie Towarzystwo Ochrony Ptaków.
Co nam będzie potrzebne:
-średniej wielkości miska
-kostka tłuszczu (nie może być solony!)
-orzechy i rodzynki
-dużo dobrych nasion (np.proso,słonecznik,len,mak,dynia,konopie,orzechy)
-troszkę startego żółtego sera

Sposób przygotowania
-pozostaw tłuszcz w ciepłym miejscu na około godzinę
-wsyp nasiona i inne składniki do miski w mniej więcej takich proporcjach: 3 (tłuszcz):2 (nasiona)
-następnie pokrój tłuszcz na małe kawałki i wymieszaj go równomiernie z resztą składników
-poszukaj kilka otwartych sosnowych albo jodłowych szyszek i wypełnij je przygotowaną masą
-powieś zimowy smakołyk na drzewie używając sznurka
Tak przygotowaną mieszankę można również uformować w kulki i umieścić w siatce po włoszczyźnie lub pojemniku po jogurcie czy też śmietanie.
 

Jak powstały psy domowe?

U żadnego ze zwierząt nie występuje takie bogactwo i rozmaitość ras jak u psa domowego. Mamy ich obecnie około 300, ciągle w wyniku krzyżówek między rasami i selekcji tworzone są nowe. Różnią się rozmiarami, wyglądem, zachowaniem oraz co bardzo istotne cechami psychicznymi.
Długo trwały spekulacje na temat, który z gatunków rodziny Canidae jest protoplastą psa domowego. Mówiono o lisach, szakalach, wilkach.
Dzisiaj posiadamy niezbite dowody wskazujące na pochodzenie psa domowego od wilka. Śmiało możemy zapytać: ile jest wilka w psie?
Wiemy również jak do tego doszło. Wilki z konkurenta prehistorycznego myśliwego stały się jego wielkim sprzymierzeńcem. Pomagały mu w polowaniach pełniąc rolę naganiaczy. Z czasem odważniejsze z nich zaczęły zbliżać się do ludzkich obozowisk. Dostawały od naszych przodków różne resztki z ich uczty. Stopniowo przebywały z nami coraz częściej i coraz bliżej. Ludzie preferowali wśród owych wilków odważne, spokojne, zrównoważone osobniki. To właśnie z nich zostały wyhodowane pierwsze psy domowe. W hodowli i selekcji ważną rolę odgrywały pewne, szczególne cechy, które były podtrzymywane. Mam tu na myśli szczekanie (dorosłe wilki bardzo rzadko szczekają), chęć do zabawy trwającą przez całe życie, oraz uległość wobec człowieka. Stąd bierze się pojęcie neotenii Canis lupus familiaris. Innymi słowy w pewnych aspektach swojego życia nie dorasta on nigdy, będąc wiecznym szczenięciem.

Trochę o labradorach.

Labki (tak nazywają te psy zakochani w tej rasie) występują w trzech odmianach barwnych. Dziedziczenie barw u labradorów jest skomplikowane, o czym miałem okazję się przekonać zainteresowawszy się tą łamigłówką genetyczną. W jednym miocie możemy mieć do czynienia ze wszystkimi formami barwnymi. Tak więc wyróżniamy labradory biszkoptowe (najpopularniejsze), czarne (często mylone z rottweilerami) oraz czekoladowe (najrzadsza odmiana barwna).
Labradory to wspaniałe psy rodzinne. Cechuje je wielka łagodność oraz ufność w stosunku do ludzi, psów i innych zwierząt. Opiekunowie labków w związku z tym na spacerach i w innych sytuacjach powinni uważać, żeby ich pupilowi nie stała się krzywda ze strony człowieka lub innego psa.
Labrador podbiegnie do każdego radośnie machając ogonem. Wielokrotnie byłem świadkiem takiego ich zachowania. Podziwiam te psy za ich przyjacielskość. Darzę je głębokim szacunkiem, również za nieocenione zasługi w pomocy nam ludziom. Labki świetnie sprawdzają się w roli psa-przewodnika niewidomych lub osób niepełnosprawnych. Przyniosą pantofle, telefon, gazetę lub zrobią dla swojego opiekuna coś jeszcze bardziej niebywałego. Swoje talenty odkrywają również po mistrzowsku wyszukując narkotyki.
Te psy kochają wodę, zdarza się im kąpiel nawet w dużej kałuży. Drugą ich psią pasją są piłeczki duże, średnie i te małe (uwaga na połknięcia, lub zablokowania nimi przełyku). Są bardzo aktywnymi psami, labrador z kontuzją łapy jest nieszczęśliwym labradorem.

Organizacje ekologiczne część 4.

W tym roku WWF skończy 50 lat! Przez pół wieku zapisało się ono diamentowymi zgłoskami w historii światowej ochrony przyrody. Dzięki WWF powstało 270 parków narodowych (sic!). Brało ono także udział w 12600 akcjach na rzecz ochrony środowiska.
WWF narodziło się 11.09.1961 roku. Pomysłodawcą jego utworzenia był dyrektor generalny UNESCO Sir Julian Huxley. Ową propozycję wsparli ornitolog Max Nicholson oraz wiceprezydent IUCN Sir Peter Scott- twórca logo WWF wszędzie rozpoznawalnej pandy.
WWF aktywnie działa również i w naszym kraju (patrz WWF-Polska). Profesjonalnie zajmuje się problemami ochrony dużych krajowych drapieżników. Pomaga bałtyckim fokom szarym w powrocie na ich dawne tereny występowania.

O wilkach część 1.

Do tego cyklu natchnął mnie film przyrodniczy Jamie i Jima Dutcherów "Prawda o wilkach". Polecam go wszystkim myśliwym oraz tym osobom, które nienawidzą, lub nie lubią wilków. Być może po jego obejrzeniu zmieni się ich sposób odbioru tych wspaniałych zwierząt. Niedawno spotkałem się z następującym stwierdzeniem: kochamy psy domowe, natomiast ich przodków (wilki) zaciekle tępimy. To niezwykle cenna i prawdziwa myśl, którą chciałbym rozwinąć. Mamy do czynienia bowiem z wyraźną dwoistością natury ludzkiej. Posłużę się teoretycznym przykładem. Myśliwy kocha swoje setery irlandzkie. Zrobiłby dosłownie dla nich wszystko. Gdy są chore, nie szczędzi czasu, a przede wszystkim pieniędzy na leczenie swoich psich przyjaciół. Równocześnie uwielbia polować na ich protoplastów-wilki. Dlaczego tak się dzieje? Przyczyny takiego stanu rzeczy są bardzo złożone. Wokół wilków narosło wiele mitów, legend oraz nie przystających do rzeczywistości poglądów. To utrudnia stworzenie przyjaznej aury dla Canis lupus. W następnych częściach będę starał się odczarować ten kamienny krąg. 

Organizacje ekologiczne część 5.

Jane Goodall Institute powstał w 1977 roku z inicjatywy Jane Goodall. Organizacja ta chroni małpy człekokształtne i ich siedliska. Ochrona wielkich małp jest połączona z edukacją. Te dwa elementy nigdy nie mogą być traktowane rozdzielnie. Działalność JGI opiera się na założeniu, że każdy człowiek jest zdolny do pozytywnej zmiany. Co bardzo ważne inną wartością wyznawaną przez działaczy JGI jest uczciwość i współczucie we wszystkim co robią i mówią. Dla mnie to jedna z modelowych zasad w ochronie przyrody. Osoby pracujące w JGI wierzą, że wiedza prowadzi do zrozumienia. Z kolei zrozumienie jest bodźcem do podjęcia działań. To również jedna z moich wielu dewiz życiowych.
JGI prowadzi wspaniały program o nazwie Roots and Shoots. Jego celem jest promocja obywatelskiej odpowiedzialności, odpowiednie zarządzanie dobrami środowiskowymi oraz krzewienie pokoju na świecie.
Na zakończenie uwaga natury informatycznej. JGI stworzył bardzo ciekawą stronę internetową. Zdecydowanie to jedna z moich ulubionych witryn w temacie: organizacje ekologiczne.

Niedawno spotkałem się z następującym stwierdzeniem: kochamy psy domowe, natomiast ich przodków (wilki) zaciekle tępimy. To niezwykle cenna i prawdziwa myśl, którą chciałbym rozwinąć.

Myślę że nie dotyczy to tylko wilków ale wszystkich dzikich psowatych - od lisa w Europie po kojota w USA

Mamy do czynienia bowiem z wyraźną dwoistością natury ludzkiej.

Nie tylko z dwoistością ale i  obłudą,hipokryzją i to nie tylko w stosunku do wilka i innych dzikich psowatych - bo nawet jeśli deklarujemy naszą miłość do psów i troskę o ich dobro to tę prawdziwą miłość i troskę przejawia tylko niewielka część społeczeństwa
niestety,spora część nie tylko nie ma nic przeciwko krzywdzeniu wilków i innych dzikich psowatych ale i naszych psów - inaczej nie byłoby tych wszystkich okropności z psami przywiązanymi do samochodu czy spalonymi w piecu ...
niestety,część normalnych obywateli w podejściu do zwierząt domowych nie różni się niczym od myśliwych tępiących wilki ...

Myśliwy kocha swoje setery irlandzkie. Zrobiłby dosłownie dla nich wszystko. Gdy są chore, nie szczędzi czasu, a przede wszystkim pieniędzy na leczenie swoich psich przyjaciół. Równocześnie uwielbia polować na ich protoplastów-wilki. Dlaczego tak się dzieje? Przyczyny takiego stanu rzeczy są bardzo złożone. Wokół wilków narosło wiele mitów, legend oraz nie przystających do rzeczywistości poglądów. To utrudnia stworzenie przyjaznej aury dla Canis lupus.

Ja też nie mogłem zrozumieć tego że myśliwy niby kocha swojego psa myśliwskiego ( lub psy ) a jednocześnie potrafi zabijać inne psowate - ba,potrafi zabijać je przy pomocy tychże psów ( norowanie ) i szkolić na nich psy do skuteczniejszego zabijania ( konkursy norowania ).
Myślę że ważną rolę gra tu nastawienie człowieka i magiczne słowo: " szkodnik łowiecki " - dobrze to widać chociażby na przykładzie Skandynawii,gdzie pomimo dużej lesistości i obfitości zwierzyny drapieżniki takie jak wilk czy lis nie mają prawa bytu: wilk tylko w ograniczonej ilości a lis traktowany jest jako " śmieć ".
Jeśli zaś chodzi o nastawienie ludzi do wilków to kluczowym pojęciem jest tutaj niewiedza: ludzie nie znają wilków,łatwo wyzwolić w nich myślenie stereotypowe - a nawet ci którzy coś tam powinni wiedzieć ( myśliwi ) wykazują się niewiedzą na temat biologii i ekologii tego drapieżnika
dla jednych wyjściem jest edukacja,innym już ona nie pomoże.

Nagroda Nobla z biologii?

Przyznawane są Nagrody Nobla z fizyki, chemii, literatury. Jest także pokojowa oraz ustanowiona w latach 80-tych XX wieku ekonomiczna Nagroda Nobla. Nie ma natomiast Nobla z biologii, co czyni moim zdaniem dużą pustkę. Wprawdzie istnieje Nobel z fizjologii i medycyny, lecz wiele wiekopomnych odkryć biologicznych nie pasuje oraz nie mieści się w tym zakresie. Bardzo dobrym tego przykładem jest odkrycie przez Jane Goodall używania narzędzi przez szympansy.
Kto moim zdaniem powinien otrzymać Nobla z biologii? Podam parę propozycji. Dian Fossey, Jane Goodall, prof. Bernhard Grzimek, Vitus B.Droscher. Ciekaw jestem Waszych kandydatur.

O wilkach część 2.

W tej części pozwolę sobie na garść wspomnień. Opisywane wydarzenie miało miejsce w czasie praktyk studenckich odbywających się w Białowieży. W tamtejszym rezerwacie pokazowym w klatce mieszkał sobie pewien wilk. Stracił swoich rodziców w zastawionych wnykach. Został uratowany przez ludzi dobrej woli i umieszczony w rezerwacie. W czasie jednej z wycieczek odwiedziliśmy ten teren. Klatkę wilczą otaczał niezbyt wysoki płotek. Jeden z moich kolegów przeskoczył go, otworzył klatkę i wszedł do środka. Do dzisiaj pamiętam przestrach w oczach moich koleżanek i okrzyki w rodzaju: "Co robisz!". Kolega podszedł śmiało do wilka i zaczął go głaskać, oraz drapać za uszami. Zwierzę łasiło się do niego. Widać było, że pieszczoty sprawiają mu wielką przyjemność. Po kilku chwilach przyszły biolog opuścił siedzibę Canis lupus dołączając do nas. Żegnało naszą grupę żałosne i tęskne wycie wilcze. Przyznaję, że tej przygody nie zapomnę do końca swojego życia. Pokazuje ona, że porozumienie Homo sapiens i Canis lupus jest możliwe i wykonalne.
Na przekór i wbrew różnego rodzaju poglądom wygłaszanym przez osoby kompletnie nie rozumiejące wilków. 

Pokazuje ona, że porozumienie Homo sapiens i Canis lupus jest możliwe i wykonalne.
Na przekór i wbrew różnego rodzaju poglądom wygłaszanym przez osoby kompletnie nie rozumiejące wilków. 

Myślę że nie tylko możliwe jest porozumienie na linii wilk - człowiek ale także każdy psowaty i człowiek a także - psowaty i inne zwierzę
ostatnio natknąłem się na taki oto fragment dłuższego tekstu zamieszczonego na łamach pisma " Przyjaciel Pies ":

Kumpel z rogami, trąbą, dziobem...


O tym, że pies potrafi być wspaniałym i niezwykle wiernym przyjacielem człowieka, nikogo nie trzeba przekonywać. Jak się jednak okazuje, czasem ciepłe uczucia szczekające czworonogi kierują w stronę zwierząt innego gatunku. Znane są przypadki silnych więzi emocjonalnych pomiędzy psem i kotem, szpakiem, dzikiem, a nawet słoniem!

Pies jest zwierzęciem stadnym i w jego naturze leży tworzenie różnych relacji między przedstawicielami swojego gatunku. Dzikie psie sfory wybierają samca alfa, który pełni funkcję przywódcy i przewodnika i ma pewne przywileje: pierwszy je, pierwszy kryje suki, ale też pierwszy broni współbraci przed napastnikiem. Niemniej zaskakują silne więzi łączące psy z przedstawicielami zupełnie innych gatunków świata fauny.

Przyjacielskie predyspozycje

- Przyjaźnie psów ze zwierzętami innych gatunków tworzą się spontanicznie między konkretnymi osobnikami - mówi zoopsycholog Antonina Kondrasiuk. - Mogą być autentyczne i długotrwałe, ale nie należą do repertuaru ich naturalnych zachowań.

Nie każdy pies jest w stanie zaprzyjaźnić się z domowym kotem, królikiem czy chomikiem, nie mówiąc już o zwierzętach dzikich, których zapach jest zupełnie inny niż tych żyjących wśród ludzi. W nawiązywaniu międzygatunkowych relacji nie bez znaczenia jest też rasa.

Cały artykuł dostępny jest w marcowym numerze "Przyjaciela Psa".

Od jakiegoś czasu czytuję też blog osoby opiekującej się liskiem srebrzystym,który mieszka z Nią i z Jej suczką rasy labrador - opiekunka liska pisze że to w jaki sposób oba zwierzaki się dogadują i to jak lisek próbuje naśladować psa jest niesamowite - oto Jej wpis pod owym artykułem:

Aktualny temat miesiąca jest mi szczególnie bliski. Moja labradorka, oprócz własnych szczeniąt wychowała małego liska srebrzystego. Quest - bo tak ma na imię nasz maluch nadal jest z nami i tak już zostanie. Nauczony bawić się z psami i podchodzić do ludzi - nie dałby sobie rady na wolności. To jak wzajemnie się dogadują, to jak lis nauczył się porozumiewać z psami... do tej pory jest dla mnie zadziwiające. Nie mniej zdumiewający jest też temat miesiąca, który pokazuje, że psy nie tylko z innymi psowatymi potrafią współżyć.
   

http://www.pies.pl/kumpel-z-rogami-traba-dziobem_328_a2485.html

tak więc myślę że psy,wilki jak i inne psowate zdolne są do jeszcze wielu rzeczy o których my nie mamy nawet bladego pojęcia ;)

Organizacje ekologiczne część 6.

Dian Fossey Gorilla Fund powstał w 1978 roku. Pierwotnie nosił nazwę Digit Fund (od imienia ukochanego podopiecznego Dian Fossey). Celem jego powstania było zachowanie i ochrona goryli górskich. Dian Fossey Gorilla Fund promuje badania tych wielkich małp człekokształtnych. Prowadzi także edukację mówiącą o wielkiej roli goryli górskich we współczesnym świecie.
Stan liczebny tego podgatunku goryla wynosi obecnie mniej niż 800 osobników. Organizacja ta niesie pomoc gorylom górskim na wiele różnych sposobów. Śledzi i walczy z kłusownikami. Prowadzi programy przygotowujące uratowane goryle z rąk kłusowników do powrotu na wolność. Przyczynia się do polepszenia warunków zdrowotnych i życiowych osobom będącym sąsiadami goryli górskich.

Rozważania na temat długości życia psów.

Rozpatrując to zagadnienie, należy pamiętać o dwóch nadrzędnych zasadach rządzących długością życia u Canis lupus familiaris. Pierwsza z nich mówi, że psy wielorasowe żyją dłużej niż rasowe. Wynika to między innymi z większej odporności wielorasowców. Druga zasada dotyczy rozmiarów ciała (czyli wielkości) poszczególnych psich ras. Im pies jest mniejszy, tym dłuższe będzie jego psie życie. I tak jamnik, lub yorkshire terier mogą przeżyć spokojnie 15-18 lat. Natomiast wielkie dogi dożywają zaledwie 7 lat. Wszystkim psom niezależnie od rasy i pochodzenia powinniśmy zapewnić w okresie starości odpowiednie ćwiczenia mózgu.
Zminimalizują one ryzyko wystąpienia psiej demencji.
Ciekaw jestem jak przedstawia się długość życia u Waszych czworonożnych, szczekających przyjaciół?
Aha jeszcze jedno. W świecie dzikich zwierząt nie obserwujemy takiego przełożenia mniejszych rozmiarów ciała na długość życia. Słoń indyjski żyje wszakże dużo dłużej niż mysz leśna, a finwal znacznie przewyższa pod tym względem fizjologicznym chomika europejskiego.

Ciekaw jestem jak przedstawia się długość życia u Waszych czworonożnych, szczekających przyjaciół?

Jeden z moich psów odszedł w wieku 16 lat, poprzedni miał 12 i pożyłby na pewno jeszcze kilka lat, ale miał chorą prostatę... Toffiś ma około 16 lat, brałam go ze schrona jako 7-latka, po dwu miesiącach wet odjął mu 2 lata, w u nas jest już 11 lat... Były też takie, które żyły króciutko, bo zabrała je choroba... Na szczęście Toffiś jest zdrowy i silny, mam nadzieję, że jeszcze długo z nami będzie...

Pogłaszcz ode mnie IBDG Toffika. Życzę Wam jeszcze wielu wspaniałych chwil spędzonych razem.

O wilkach część 3.

Wilk pojawia się w wielu bajkach i legendach jako budzące grozę zwierzę, straszące dzieci. Dość wspomnieć naszą bajkę o Czerwonym Kapturku. Tak więc już od najmłodszych lat u naszych milusińskich zostaje utrwalony stereotyp tego zwierzęcia. Towarzyszą mu negatywne skojarzenia i określenia. Czy tak jednak być musi? Nie i istnieje potrzeba zmiany tego status quo. Tak właśnie czyni WWF-Polska, które swego czasu opracowało wspaniałe wilcze bajki dla dzieci. Są one jakże różne od tych, które znamy powszechnie. Przedstawiany jest w nich prawdziwy wizerunek Canis lupus. Właśnie jaki jest Canis lupus? Nie przypomina w niczym wilka z Czerwonego Kapturka. W stadzie wilczym są miejsca na przyjaźń i miłość wilczą. Osobniki, które się przyjaźnią po długim okresie nie widzenia witają się czule i wylewnie. Wilki troszczą się o słabszych członków stada. Karmią i otaczają opieką chore i ranne wilki.
Wyrzućmy z naszych umysłów i serc wilka czyhającego na Czerwonego Kapturka. Spójrzmy na niego w sposób, jaki na to zasługuje.

Pogłaszcz ode mnie IBDG Toffika. Życzę Wam jeszcze wielu wspaniałych chwil spędzonych razem.

Dziękujemy :)

Jesli chodzi o dlugosc zycia psow to trzeba brac tu pod uwage kilka kwestii - opinia, ze wielorasowe sa zdrowsze i zyja dluzej - bierze sie chociazby stad, ze ma tu najczesciej miejsce selekcja naturalna.

Mialam kiedys mieszanca sredniej wielkosci (okolo 15 - 18 kg) ktory zyl zaledwie 13 lat, podobnie - ale jednak dluzej bo 13,5 zyla moja pseudorottka - mozna powiedziec, ze zabil ja brak selekcji hodowlanej. Dostala lekkiego wylewu po ktorym stracila czycie w jednej z przednich lap - po okolo tygodniu leczenia czucie wrocilo do normy... ale dysplazja zrobila swoje i nie miala juz szans by stanac na nogach...

Jesli chodzi o moje file to tu dlugosc zycia poszczegolnych wygladala bardzo roznie - 3,4,5, 8 - skrety zoladka; 1 i 8 - niewydolnosc krazenia; 8, 10 - pierwsze nowotwor kosci, drugie - watroby.

W wiekszosci literatur jest napisane, ze file zyja 8 - 10 lat. U nie w tej chwili sytuacj wyglada tak, ze najmldszy ma lat 8 - pomijajac "szczegol" pod postacia skretu zoladka , ktory mial miejsce okolo 1,5 roku temu  - jest w bardzo dobrej kondycji, problemow zdrowotnych brak. druga z kolei ma lat 12 - glownym problemem zdrowotnym u niej sa zwyrodnienia w kregoslupie. Dwie pozostale file w sierpniu skoncza lat 13 - jeden przez dluzszy czas byl BARDZO otyly i nie moglam mamusce wytlumaczyc, ze to fatalnie wplywa na jego zdrowie - aktualnie ma zwyrodnienia w kregoslupie (nic szczegolnego) ale przez otylosc doszly nabyte zwyrodnienia w stawach, przez co miewa problemy z chodzeniem. ostatnia w ogolnej kondycji jest dobrej, miewa jedynie incydenty z niestrawnoscia (wymioty) na co pomaga kuracja oniprazolem.

Dziękuję Iras za cenne uzupełnienie moich refleksji tyczących się długości życia psów.

Ile gatunków zwierząt żyje na Ziemi?

Tak naprawdę tego nie wiemy i wątpię czy kiedykolwiek się dowiemy. W latach 80-tych XX wieku corocznie odkrywano 22 gatunki ssaków, 40 gatunków ptaków i 2 gadów. Swoją drogą ciekawe jak obecnie kształtują się te liczby. Nie ulega wątpliwości, że ciągle odkrywane są nowe gatunki zwierząt. Badacze angielscy w bardzo śmiałych przypuszczeniach podają, że liczba gatunków owadów może sięgać nawet 40 milionów! W moich skromnych rozważaniach oceniam ją na około 5 mln. O czym jednak świadczy zjawisko poznawania nowych zupełnie nie znanych nauce gatunków zwierząt? O tym, że tak naprawdę o świecie zwierzęcym naszej planety wciąż wiemy jeszcze niewiele.
Co mnie jednak w tej kwestii martwi, niepokoi,bulwersuje. Mianowicie niektóre gatunki zwierząt w wyniku naszej działalności wymierają przed nadaniem im nazwy gatunkowej. Nie mówię już o opisaniu ich budowy,fizjologii,ekologii,funkcji jakie pełnią w ekosystemach. Pozostają bezimiennymi białymi kartkami zoologii. A przecież żyły, rozmnażały się, istniały. Wiemy o nich tylko tyle, że były nieznane nauce. I takimi niestety pozostały.

Smacznego psy!

Od dawna ścierają się ze sobą dwie szkoły żywienia psów. Według pierwszej z nich psy powinny jeść gotowe, suche karmy. Druga szkoła propaguje gotowanie naszym pupilom smacznych i zdrowych posiłków. Oczywiście takich odpowiednich dla układu pokarmowego psów i ich potrzeb żywieniowych. Jestem zwolennikiem tej drugiej szkoły. Dlaczego? Wiele tanich, suchych karm nie zawiera odpowiednich dla psa składników odżywczych. Mało tego mogą one być dla psów szkodliwe przyczyniając się do schorzeń wątroby, trzustki, żołądka oraz nerek (ciekawi mnie zdanie Iras w tej kwestii). W związku z tym decydując się na podawanie psu suchej karmy kupujmy, tylko takie z tzw.wysokich półek.
Przykładem wspaniałego posiłku gotowanego może być oddzielone od kości (bardzo starannie, uwaga na kości-igły) mięso drobiowe plus ryż albo makaron plus marchewka drobno posiekana.

Zoologu, w 'Psach' mamy całe wątki na temat suchych karm... I każdemu, kto pisze o Pedigree, Chappi, itp. tłumaczymy, że te karmy należy omijać z daleka... Sama kiedyś o tym nie wiedziałam... :roll:

A co do gotowanego, Toffikowi i Maczkowi gotuję na zmianę kurze udka, serduszka, żołądki, wątróbki, ozory, ogony... Makuś (to jamnik mamy) chętnie je z ryżem, kaszą czy makaronem, Toffiś już nie tak ochoczo... Woli samo mięso ;)

Ja za to nie jestem zwolennikiem gotowania psom jedzenia. Chętniej podaję surowe mięso i warzywa, bez żadnych wypełniaczy typu ryż (chyba ze w wypadku biegunki - wtedy ryżyk świetnie się sprawdza, ma właściwości wiążące). Mimo wszystko do tego ich układ trawienny jest bardziej przystosowany (chociaż oczywiście - nie wolno takiej diety wprowadzić nagle). Oprócz tego karma sucha - Taste of the Wild. Tę karmę mogę spokojnie polecić każdemu... Chociaż nie jest to karma na każdą kieszeń. Ale coś za coś.

O wilkach część 4.

Wilk zamieszkuje olbrzymie tereny Ameryki Północnej, Europy oraz Azji. Możemy go spotkać w bardzo różnych siedliskach życia od tundry poprzez lasy, góry oraz pustynie. Najchętniej poluje na duże zwierzęta kopytne: jelenie, sarny, daniele, bizony. Jednak w razie wielkiego głodu żywi się ślimakami, żabami, drobnymi ssakami, jaszczurkami, jajami, a nawet owadami. Widzimy więc jak wielkimi zdolnościami przystosowawczymi cechuje się ten największy gatunek Canidae.
Pomimo tego w skali światowej posiada najwyższą kategorię (E) zagrożenia wyginięciem. Nigdy bowiem nie przystosuje się do kul myśliwych, sideł, trucizn oraz wnyków.
Drodzy myśliwi na całym świecie pamiętajcie o tym dopóki jeszcze nie jest za późno. W imieniu wilków apeluję o zaprzestanie polowań oraz tępienia Canis lupus.

Jira z tego co wiem surowe mięso wieprzowe wywołuje u psów mogącą okazać się śmiertelną chorobę Aujeszky.

Surowe mięso samo samo w sobie nie wywołuje chorób. Skąd w ogóle taka wiedza?
Choroby moga wywołać bakterie i pasożyty z mięsa. Przed podaniem zawsze na kilka dni takie mięso zamrażam. Jest to również obróbka termiczna, ale nie zabiera tylu walorów mięsa.

Poza tym - mało kto daje psom wieprzowinę. Ja tak samo. Jeśli już się zdarzy, to raczej maleńki kawałek jako przekąskę.

Zgadza się, że samo mięso nie wywołuje choroby. Zastosowałem być może bardzo niefortunny skrót myślowy. Wirusy będące przyczyną choroby Aujeszky nie giną w niskich temperaturach. Owszem zapewne bardzo niski procent opiekunów psów karmi je surowym mięsem wieprzowym. Uważam jednakże, że edukacji kynologicznej nigdy dość.

Knut wypchanym eksponatem muzealnym?

Jak zapewne wiecie niedawno zmarł Knut najsłynniejszy obok Flocke niedźwiedź polarny na świecie. Na razie nie wiadomo co było przyczyną śmierci Knuta. Pojawił się pomysł wypchania zwierzęcia i wystawienia w muzeum. Na takie zamierzenie odezwały się głosy sprzeciwu, do których dołączam także ja. Knut niebagatelnie przyczynił się wszakże do poznania przez szersze kręgi problemów nękających ten gatunek drapieżnych.
Zasługuje na pamiątkowy nagrobek usytuowany w pobliżu swojego wybiegu oraz godny pochówek. Tak sobie myślę, że Thomas Dorflein nie chciałby widzieć swojego wielkiego przyjaciela w postaci eksponatu muzealnego.

Zasługuje na pamiątkowy nagrobek usytuowany w pobliżu swojego wybiegu oraz godny pochówek. Tak sobie myślę, że Thomas Dorflein nie chciałby widzieć swojego wielkiego przyjaciela w postaci eksponatu muzealnego.

Słyszałem, że Knut pozostawił po sobie testament w którym napisał, że po śmierci chce być przerobiony na dywanik i w ten sposób wspomóc finansowo zoo, ale to tylko pogłoski. 

Grzesiek 89 to ironiczny dowcip na dodatek w złym guście. Ogólnie rzecz traktując kawały, nawet te z wysokiej półki, w których bohaterami są zwierzęta nie zaliczam do moich ulubionych.

Jira z tego co wiem surowe mięso wieprzowe wywołuje u psów mogącą okazać się śmiertelną chorobę Aujeszky.

choroba aujeszkiego jest zwalczana z urzedu i jest choroba dosc rzadka. Dodatkowo nie wywoluje jej mieso ieprzowe, a wirus, ktorego nosicielami moga byc swinie. Smiertelnosc 100%+ koszty ewentualnej kwarantanny i badania. (choroba aujeszkiego rozni sie szczegolami od wscieklizny - pewnosc co do tego ktora to choroba mozna zyskac tylko na podstawie badania mozgu)

Grzesiek 89 to ironiczny dowcip na dodatek w złym guście.

de gustibus non est disputandum

Słyszałem, że Knut pozostawił po sobie testament w którym napisał, że po śmierci chce być przerobiony na dywanik i w ten sposób wspomóc finansowo zoo, ale to tylko pogłoski. 

Grzesiek, to jest Forum Miłośników Zwierząt, przebywanie tu osób spoza tego kręgu nie jest obowiązkowe. Zachowujesz się, jakbyś do nas nie należał, więc może pójdziesz pogadać z blokersami oko w oko... Rozładujesz napięcie i przestaniesz bredzić...

Rottweilery część 5.

Pozwolicie, że wrócę raz jeszcze do mojej ukochanej rasy psów. Niedawno będąc w księgarni przypadkiem natrafiłem na poradnik dotyczący tej rasy wydany przez Galaktykę. Znalazłem w nim takie oto stwierdzenie:rottweiler jest psem nieprzekupnym. Specjalnie wytłuściłem je w tej opowieści. To bowiem bardzo ważna oraz słuszna uwaga. Rottki mogą szczycić się posiadaniem tej cechy.
Jeżeli mówimy już o poradnikach tyczących się rottweilerów, to dla mnie kultowym bestsellerem z tego zakresu jest dzieło Jana Borzymowskiego "Rottweiler". Wielokrotnie zresztą wznawiane co świadczy o jego ponadczasowości. Jan Borzymowski to wspaniały przyjaciel i obrońca dobrego imienia rottweilerów. Nieśmiało marzę, abym o sobie usłyszał lub przeczytał takie same słowa.
Na jednym z for internetowych poświęconych tej rasie, jedna z użytkowniczek umieściła taki oto podpis:Rottweiler jest jak Media Markt, nie dla idiotów. Jakże proste i niezwykle prawdziwe. Pies ten w odpowiedzialnych rękach i mózgu jest wspaniałym,nieocenionym przyjacielem. Takim o którym pamiętamy przez całe życie.
Niektórym nie podobają się rottweilery z ogonami, wolą wygląd rottka z kopiowanym ogonem. Mnie wręcz przeciwnie, tym bardziej, że ta część ciała psa spełnia bardzo ważną rolę w jego życiu emocjonalnym.
Zapewne nie będzie to ostatnia część cyklu o rottweilerach. 

Rottweiler jest jak Media Markt, nie dla idiotów.

Niesamowicie mi się spodobało to stwierdzenie, brawo dla autorki za trafne porównanie.
Niestety takiego psa bez rodowodu może nabyć każdy 'idiota'... Szczerze - wątpie by w przykrych historiach o których się czyta miały udział psy z dobrych hodowli, w których hodowca starannie wybiera komu sprzeda szczeniaki.

Tych strasznych historii coraz więcej, bo coraz więcej psów z pseudohodowli jest w rękach idiotów, niestety... A dla przeciętnego człowieka, nie interesującego się tematem, pies 'w typie' to to samo, co pies rasowy... Nie rozumieją różnicy, zresztą goniący za sensacją dziennikarze najmniej uwagi zwracają na szczegóły, choćby zmieniały one obraz całej sytuacji... I zaczyna się nagonka i panika... I znów cierpią psy...
Wczoraj czytałam, że jeden z psów, które ostatnio rzuciły sie na dziecko, od małego był bity przez... hmm... no nie opiekuna, raczej oprawcę... i zamykany w ciemnej łazience... Jak tak traktowany pies ma być zrównoważony i jak ma być przyjacielem człowieka, skoro to sam człowiek ustawił się w pozycji największego wroga...

Dopóki idioci będą mieli prawo mieć psy, dopóty będą cierpieć i zwierzęta, i ludzie z otoczenia idiotów... Czyli jeszcze dłuuugo nic się nie zmieni :/

Ataki na dzieci to zawsze wina człowieka," opiekuna " - ostatnio słuchałem trochę o tym,że dzieci nie powinny się zbliżać do nieznanego psa,a dzieci małe tym bardziej - dziecko takie,poruszające się na czworaka jest na wysokości psa i pies może się przestraszyć,uznać niektóre zachowanie za atak,zagrożenie - pies może zaatakować nie ze złości i agresywności a właśnie ze strachu.

Rottweiler jest jak Media Markt, nie dla idiotów.

Niestety- do MM wpuszczają wszystkich i rottweilera może mieć każdy.

Myślę, że wszyscy, którym leży na sercu dobro rottweilerów czekają z niecierpliwością na zmiany w tym względzie.

O wilkach cześć 5.

Niektórzy negują bezbłędną selekcyjną rolę wilków. Tymczasem jest ona faktem niezbitym oraz udowodnionym ponad wszelką wątpliwość. Wataha wilków mając do wyboru pogoń za silnym i zdrowym, lub słabym oraz chorym zwierzęciem kopytnym wybierze zawsze tą drugą alternatywę. Każdy drapieżnik bowiem chce upolować zdobycz tracąc przy tym jak najmniej energii organizmu. Jest to dla niego korzystniejsze z punktu widzenia gospodarki energią życiową.

Wczoraj też czytałem że rola wilka jako selekcjonera to mit - według myśliwego najsilniejsze byki ( samce jelenia ) z największym porożem mają problemy z ucieczką przed wilkiem,zaplątują się w gałęzie i padają ofiarą wilka - z ucieczką nie mają problemu osobniki młode i ze słabszym porożem i dlatego wilk wybija," wyżyna " najlepsze,najsilniejsze jelenie i dlatego trzeba na nie / wilki / polować ...
niestety,myśliwym bardzo trudno jest coś wytłumaczyć,oni zawsze wiedzą lepiej.

Myślę, że wszyscy, którym leży na sercu dobro rottweilerów czekają z niecierpliwością na zmiany w tym względzie.

O wilkach cześć 5.

Niektórzy negują bezbłędną selekcyjną rolę wilków. Tymczasem jest ona faktem niezbitym oraz udowodnionym ponad wszelką wątpliwość. Wataha wilków mając do wyboru pogoń za silnym i zdrowym, lub słabym oraz chorym zwierzęciem kopytnym wybierze zawsze tą drugą alternatywę. Każdy drapieżnik bowiem chce upolować zdobycz tracąc przy tym jak najmniej energii organizmu. Jest to dla niego korzystniejsze z punktu widzenia gospodarki energią życiową.

Oczywiście, naturalnie, istotnie dziś wtorek. Wilki pomagają bacą w selekcji owiec dzięki temu łoscypki są takie dobre.

Grzesiek, mam wrażenie, że przestałeś pijać pod mostem, a pijesz przed kompem... :roll:

Grzesiek89: kto żyje dłużej w Bieszczadach i w Tatrach - wilk czy baca?

w ludzkim myśleniu najbardziej wkurza mnie wiara w dominującą rolę naszego gatunku i w to,że to nam się wszystko należy:

ludzie mieszkający na terenach zalewowych nie mają obowiązku ubezpieczyć się na wypadek powodzi - winne powodzi są bobry
kierowcy wcale nie jeżdżą za szybko - winne wypadkom są jelenie,sarny i łosie - zabijać je
hodowcy owiec nie maja obowiązku chronić swoich stad przed wilkami - zabijać wilki
rolnik nie ma nawet prawa ubezpieczyć się na wypadek szkód wywołanych przez dzika zwierzynę - mają go chronić myśliwi wybijając zwierzęta
Państwo nie ma obowiązku płacić za szkody wyrządzone przez dziką zwierzynę,bo ludzi na to nie stać - zabijamy zwierzęta

zawsze myślimy tylko o sobie i o własnym interesie,będziemy go bronić za wszelka cenę,nie dostrzegając nawet cienia własnej winy.

Lisie nie nakręcaj się tak z tym wybijaniem wszyskiego :) I co z tego, że wilk był wcześniej w górach niż baca. W tej chwili człowiek jest gatunkiem dominującym na Ziemi i to on aktualnie ustala zasady.
A co do selekcjonerskich zdolności wilka, to akurat w przypadku jeleni nie jest to takie oczywiste, szczególnie widać to zimą, kiedy to wilki potrafią wyrżnąć całą chmarę po zapędzeniu jej na zamarnięty akwen wodny, bez zwracania uwagi, który osobnik jest w lepszej, a który w gorszej kondycji.

Mój powyższy post jest troszeczkę przerysowany aby naświetlić ogólny trend w rozumowaniu niektórych ludzi - zresztą,czytając niektóre wypowiedzi rolników czy kierowców mam wątpliwości czy wszystko to co opisałem jest aż tak przerysowane - specjalnie dla Ciebie zmienię jednak kontekst wypowiedzi.

W tej chwili człowiek jest gatunkiem dominującym na Ziemi i to on aktualnie ustala zasady.

No tak,wszystkowiedzący i wszystkomogący człowiek - pan całego świata ...

A co do selekcjonerskich zdolności wilka, to akurat w przypadku jeleni nie jest to takie oczywiste, szczególnie widać to zimą, kiedy to wilki potrafią wyrżnąć całą chmarę po zapędzeniu jej na zamarnięty akwen wodny, bez zwracania uwagi, który osobnik jest w lepszej, a który w gorszej kondycji.

Mimo wszystko istnieje istotna różnica przejawiająca się w motywacji; wilk poluje żeby przetrwać,myśliwi aby wykonać plan,nacieszyć się polowaniem i napchać troszeczkę Państwową kasę.

No tak,wszystkowiedzący i wszystkomogący człowiek - pan całego świata ...

Pan jednej planety, póki co... ;) I to kiepski pan, patrząc na efekty naszych poczynań... Jakby nas nawiedzili kosmici, kto wie, może i my stalibyśmy się jednym z 'odnawialnych zasobów przyrody'... Bo niby czemu nie? ;p

Jakby nas nawiedzili kosmici, kto wie, może i my stalibyśmy się jednym z 'odnawialnych zasobów przyrody'... Bo niby czemu nie? ;p

Życzę miłego oczekiwania na kosmitów.

No tak,wszystkowiedzący i wszystkomogący człowiek - pan całego świata ...

No tak wszechwiedzący wilk- pan całego świata.

Życzę miłego oczekiwania na kosmitów.

A pewnie, że ma być miło... Tyle naszego, póki co... ;) A czy czekamy, czy nie, nie ma żadnego znaczenia...

Thorgal dobrze byłoby, gdyby Homo sapiens ustalał zasady harmonijnego i przyjacielskiego współżycia z przyrodą. Jest ich we współczesnym świecie zdecydowanie za mało. O takim zachowaniu wilków nie słyszałem, czy mógłbyś podać źródło tej informacji?

Mohr 2 poleca część 1.

W tym nowym cyklu, będę starał się przedstawiać Wam moim zdaniem rzeczy godne polecenia, wartościowe, mające dużą wartość edukacyjną, poznawczą. Czasami wyjdę poza obszary zwierzęce i popularnonaukowe.
Animal Planet emituje dwie wspaniałe serie o naszych pupilach: Dogs 101 oraz Cats 101 (w polskim tłumaczeniu "Wszystko o psach" i "Wszystko o kotach".) Przez całą ich dokumentalną treść przebija szacunek dla psów i dla kotów także. Jestem tym głęboko zbudowany. Serie te charakteryzuje ciekawa konstrukcja i często niekonwencjonalne typowo amerykańskie ujęcie tematu. Można się naprawdę dowiedzieć dużo ciekawego. Silną stroną programów są wspaniałe zdjęcia oraz wypowiedzi ekspertów.

Oglądam, również polecam. :)

O wilkach część 6.

Pisałem już o różnorodności środowisk życia wilków. Równie urozmaicone jest umaszczenie Canis lupus. Jest ono uzależnione od stref klimatycznych.
Może ono być białe, kremowe, rudawe, szare, oraz czarne. Szczególnie pięknie i dumnie wyglądają czarne wilki spotykane np. w USA.
W Polsce najwięcej mamy wilków szarych (w rzeczywistości to połączenie włosów białych, czarnych, szarych i brązowych).
Podobnie jak w przypadku maści, tak samo sytuacja przedstawia się, kiedy rozpatrujemy osobowości poszczególnych osobników. Wilk wilkowi nierówny pod względem psychicznym. Swoją drogą ciekawe czy prowadzono w tym zakresie jakieś badania naukowe?

Rottweilery część 6.

W moich wywodach tyczących się rottków nie poruszałem jeszcze tej kwestii. Dopiero niedawno bowiem z siłą wodospadu, jak mówiła jedna z telewizyjnych reklam dotarło do mojego umysłu to przemyślenie. Widziałem setki rottweilerów czy to na żywo, czy w książkach, lub na Youtube. Teraz uświadomiłem sobie, na co nie zwracałem należytej uwagi. Chodzi mi o oczy oraz spojrzenie rottków. Ich migdałowo-orzechowe oczy są porażająco piękne. Ale to przecież nie wszystko i nie cała prawda. W oczach tych psów można dostrzec jakąś magiczną i eteryczną moc. Lśnią one swoim tajemniczym blaskiem. Nie jestem w stanie tego doznania wytłumaczyć racjonalnie oraz naukowo. Tym niemniej coś w tym jednak jest.

O wilkach część 7.

W celu rzucenia właściwego, obiektywnego światła na wilki, przedstawiam taką oto historię.
Louis Dorfman jest etologiem oraz opiekunem rezerwatu International Exotic Feline Sanctuary znajdującym się w miejscowości Boyd w stanie Teksas. Przez 15 lat dzielił swoje życie z kanadyjską szarą wilczycą. Oprócz tego miał psa, owczarka niemieckiego. Był on niezastąpionym psim przyjacielem wilka. Kiedy zmarł, samica wilka powąchała go, następnie siadła i zaczęła wyć w sposób tak żałosny, którego nigdy przedtem, ani potem Dorfman nie słyszał.
Pewnego dnia wilczyca ciężko zachorowała. Nie była w stanie nawet unieść głowy. Było tylko jedno humanitarne i empatyczne wyjście- uśpienie drapieżnika. U weterynarza nadszedł czas pożegnania. W czasie, gdy weterynarz szykował się do zabiegu, wilczyca popatrzyła w oczy swojego człowieka i z niewiarygodnym wysiłkiem uniosła pysk, aby polizać Dorfmana po twarzy. To było wilcze podziękowanie, za to co czynił dla Jej dobra.
Jakże ta opowieść nie koreluje z rozpowszechnionym wizerunkiem wilka-bestii, krwiożerczego drapieżcy. Zupełnie jakby była mowa o dwóch różnych gatunkach zwierząt. 

Jakże ta opowieść nie koreluje z rozpowszechnionym wizerunkiem wilka-bestii, krwiożerczego drapieżcy. Zupełnie jakby była mowa o dwóch różnych gatunkach zwierząt. 

Żadne zwierzę nie jest bestią,zwierzęta działają instynktownie,nie ma w nich obłudy i hipokryzji,drapieżnik zabija żeby przeżyć,nie bawi się w kolekcjonowanie trofeów,itp.spotkałem się nawet z określeniem że zwierzęta zabijają w sposób " niewinny ",czysty .
Niestety,wiele relacji wypacza zachowanie zwierząt,np.bajki dla dzieci; często zajączki,króliczki,sarenki,itp.mają w nich bogate życie wewnętrzne,emocjonalne i rodzinne a drapieżniki to tylko maszyny do zabijania - wiele bajek dla dzieci przedstawia drapieżniki ( w tym wilki ) w bardzo złym świetle,nie pokazują ich innego oblicza,życia rodzinnego i czułości pomiędzy tymi zwierzętami.

A w kwestii relacji dzikich zwierząt z człowiekiem to ten przypadek pokazuje jak zwierzę może obdarzyć człowieka zaufaniem:
http://www.tvn24.pl/28377,1701032,0,1,dzika-milosc,fakty_wiadomosc.html

Niestety,wiele relacji wypacza zachowanie zwierząt,np.bajki dla dzieci; często zajączki,króliczki,sarenki,itp.mają w nich bogate życie wewnętrzne,emocjonalne i rodzinne a drapieżniki to tylko maszyny do zabijania - wiele bajek dla dzieci przedstawia drapieżniki ( w tym wilki ) w bardzo złym świetle,nie pokazują ich innego oblicza,życia rodzinnego i czułości pomiędzy tymi zwierzętami.

Albo np. te krzywdzące powiedzonka na temat dzików: Kto spotyka w lesie dzika ten na drzewo prędko zmyka.

O wilkach część 8.

Jak powszechnie wiadomo istnieje konflikt na linii wilk-hodowca trzody chlewnej czy też owiec. Straty w pogłowiu tych zwierząt spowodowane przez wilki podaje się jako jeden z argumentów przemawiających za możliwością ich odstrzału w Polsce. Tymczasem przeczą temu bardzo ciekawe wyniki obserwacji dokonanych przez organizację ekologiczną Defenders of Wildlife Canada. Okazuje się, że strzelanie do niektórych osobników z danej populacji wilczej nie daje żadnego efektu. Należałoby odstrzelić całą populację tych drapieżników. A to już jest bardzo niebezpieczne posunięcie ze strony człowieka. Spowodowałoby poważne zaburzenia w ekosystemie. Jakie jest więc wyjście? Bardzo proste czyli racjonalna ochrona stad zwierząt hodowlanych. Przeprowadzana z pomocą odpowiednio wyszkolonych psów pasterskich, pastuchów elektrycznych najlepiej wyposażonych w baterie słoneczne czyli ekologicznych oraz lam. Trzy bardzo rozsądne alternatywy do wyboru i rozważenia przez hodowców.

O wilkach część 9.

W czasie studiów byłem dość częstym gościem w chorzowskim ogrodzie zoologicznym. Spacerowałem alejkami obok wybiegów różnych stworzeń rozkoszując się ich obecnością. Pewnego dnia zatrzymałem się przy klatce w której mieszkał wilk. Stał blisko pręt klatki. Patrzył na mnie swoimi mądrymi oczami, a jego spojrzenie było przejmująco smutne. Zdawał się mówić: "pomóż mi, jestem samotny i nie zapewniono mi odpowiedniej przestrzeni życiowej oraz właściwych dla dorosłego wilka zajęć". Oczy studenta biologii odpowiedziały oczom wilczym: "bardzo mi przykro, ale nie mogę ci pomóc. Wybacz wspaniały wilku".
Reasumując oprócz właściwego żywienia zwierząt bytujących w ogrodach zoologicznych, niezwykle istotne jest stworzenie im właściwej przestrzeni do życia, oraz doznań psychicznych stymulujących tak jak na wolności ich mózgi.

Ja dosyć długo obserwowałem wilki w ogrodzie zoologicznym ale w Zamościu,miały tam nawet własną norę
z Chorzowskiego zoo ( czyli z najbliższego mi ) pamiętam tylko lisa bez łapy ...

Ja dosyć długo obserwowałem wilki w ogrodzie zoologicznym ale w Zamościu,miały tam nawet własną norę
z Chorzowskiego zoo ( czyli z najbliższego mi ) pamiętam tylko lisa bez łapy ...

A pamiętasz może dwa niedźwiedzie polarne (jeden z nich kulał) i ich klatkę, której nieodłącznym elementem była cieknąca woda z rury. Wszystko to zamiast wybiegu z prawdziwego zdarzenia z wbudowanym w jego tło zbiornikiem wodnym.

Niestety,w Chorzowskim ogrodzie Zoologicznym byłem dosyć dawno,jeszcze pod koniec lat 90-tych ( 96 lub 87 rok ) i największą uwagę zwracałem na psowate
w Zamojskim Zoo byłem już dużo dłużej,niestety,nie wiedziałem wcześniej ze moja ciocia ma tam znajomych bo mógłbym tam bywać częściej,czyli wtedy gdy byliśmy w Zamościu do którego przyjeżdżaliśmy raz na jakiś czas ( ok.2,3 godzin dojazdem dwoma autobusami z miejscowości gdzie spędzałem wakacje ),tam też największą uwagę zwracałem na wilki i lisy i pamiętam młode lisy całkowicie spanikowane obecnością człowieka,zapewne nikt ich nie przygotowywał od małego na kontakt z ludźmi,przynajmniej tak to wyglądało ... :roll:

O wilkach część 10.

Jamie i Jimowi Dutcherom niestrudzonym badaczom wilczych spraw zawdzięczamy wiedzę, co dzieje się w stadzie, gdy jeden z jego członków umiera. Samica omega o imieniu Motaka została zabita przez pumę. Wilki z jej watahy przestały się bawić. Zmienił się również ich sposób wycia. Stadne wycie przeistoczyło się w pojedyncze. Ułożenie ciał wilczych wskazywało na zwierzęcy smutek. Miały spuszczone głowy oraz ogony. Zmierzały do miejsca śmierci Motaki poruszając się powoli i miękko. Upłynęło długie sześć tygodni nim stado otrząsnęło się z tej wilczej traumy. 

Zanim do władzy doszła nowa omega.

Zanim do władzy doszła nowa omega.

Upraszczając i spłycając zagadnienie można, by tak stwierdzić. Moim skromnym zdaniem jednakże w życiu zwierząt występuje dużo większa złożoność.

W przypisywaniu ludzkich cech do zwierząt jesteście podobni do nazistów.

Oj,Grzesiek89 - pamiętam swoje konwersacje z myśliwymi,leśnikami i sympatykami łowiectwa,większość z nich uparcie twierdzi,że zwierzęta nie mają żadnych uczuć,że zwierzęta nie myślą,itp.itd. - że przypomnę taki oto " kwiatek ":

empatia to zdolność odczuwania doznań, uczuć lub sposobu myślenia innych ludzi, nie może dotyczyć zwierząt gdyż nie posiadają uczuć ani przemyśleń – czyli jednak wszystko opiera się o przypisanie zwierzętom ludzkich cech.

Twoja konkluzja wpisuje się w taki właśnie obraz zwierząt jako maszyn napędzanych instynktem i niczym więcej - a to nie jest takie proste.
Nikt nie mówi o tym aby przypisywać zwierzętom ludzkie cechy,chodzi o to aby dostrzegać głębię zwierzęcych uczuć,odczuć i emocji - tak,zwierzęta też mają uczucia i życie wewnętrzne.

W przypisywaniu ludzkich cech do zwierząt jesteście podobni do nazistów.

Tak, tak, oczywiście, istotnie dziś wtorek... :roll: 'Mein Kampf' to przecież nasza biblia, czytujemy ją codziennie w nabożnym skupieniu i czci dla naszego Wodza Adolfa, niczym Twoi ulubieńcy z Młodzieży Wszechpolskiej...

A poza tym, jeśli już musisz pisać bzdury, przyłóż się przynajmniej do formy... Zwłaszcza, że to tylko jedno, krótkie zdanie (i całe szczęście)... Tak trudno napisać je poprawnie?

W przypisywaniu ludzkich cech do zwierząt jesteście podobni do nazistów.

W moim przypadku trafiłeś przysłowiową kulą w płot, zresztą bardzo niecelnie. Jestem bowiem wielkim przeciwnikiem antropomorfizacji zwierząt. Doszedłem do takiego etapu życiowego, w którym spoglądam na świat zwierząt ich oczami przez pryzmat uczuć, miłości zwierzęcej, smutku, przerażenia, szczęścia, radości, panicznego strachu, bólu etc. 

To, ze zwierzęta nie stworzyly cywilizacji na miarę ludzkiej nie wynika z tego, ze mniej czuja od nas. Wynika to z nieumiejetnosci długofalowego planowania.
Palantem, ktorego poglady hołubią niektorzy ludzie , przekonani o własnej wyjatkowosci , był Kartezjusz , zwany takze maszynistą.
Twierdzil on , ze zwierzeta reaguja mechanicznie, instynktownie na bodźce , jak automaty. Kopal swoja suczke, ktora skowyczala, mowiąc , ze to nie cierpienie, tylko instynkt kaze jej skowyczec.
Wiwisekcja to tez nie bylo nic złego....
Szkoda, ze nadal , w XXI wieku są ludzie myślący podobnie....

Gdybym miał możliwość spotkania się z Kartezjuszem w cztery oczy, mielibyśmy sobie sporo rzeczy do wyjaśnienia.
Nie jestem pewny Diuno, czy zwierzęta są rzeczywiście niezdolne do długofalowego planowania.

umiejętnosć zrezygnowania z czegoś aby coś dostac jest planowaniem. Ale bardzo 'krótko falowym'. Na to nie przychodzi mi do głowy żaden przykład. Jeżeli zoologu twierdzisz że potrafią - może podaj jakiś?

Nie napisałem Jiro, że zwierzęta są zdolne do długofalowego planowania. Napisałem jedynie, iż nie jestem pewny czy są do tego niezdolne.

O wilkach część 11.

Jak wiadomo wilki polują na zwierzęta kopytne czyli sarny, jelenie oraz inne gatunki. Zwierzęta te są jednocześnie obiektem zainteresowania myśliwych. Występuje tu sprzeczność interesów i konflikt mamy gotowy. Zastanówmy się jednakże, kto ma większe prawo do pozyskiwania tych zwierząt: myśliwi czy też wilki? Wilki ewoluowały razem ze swoimi ofiarami, wspólnie z nimi są wpisane w odwieczny cykl życia i śmierci. Ich ofiary są równocześnie dla wilków pożywieniem, bez którego nie istniałyby jako żywy element ekosystemów.
Natomiast myśliwi strzelają do zwierząt kopytnych, wcale nie po to, aby przeżyć. Czynią to dla przyjemności, silnych wrażeń, rozrywki, możliwości spotkania się z przyjaciółmi etc. Innymi słowy polowania nie są dla nich sprawą życia i śmierci. Inaczej rzecz przedstawia się z wilkami. Jeżeli nic nie upolują zginą z głodu.

W kwestii wilka - czytałeś może, Zoologu już ten tekst?:

Kula dla wilka?

Nie przebrzmiała jeszcze sprawa odstrzału 42 łosi do celów badań naukowych, która oburzyła społeczeństwo i ruch obrońców przyrody. Myśliwskie zakusy czyni się tym razem na wilki, które w Polsce podlegają ścisłej ochronie gatunkowej i są zagrożone wyginięciem w skali Europy.

Więcej... http://supermozg.gazeta.pl/supermozg/1,91628,9732637,Kula_dla_wilka_.html?fb_ref=su&fb_source=home_multiline#ixzz1OVxpEu1B

Zastanówmy się jednakże, kto ma większe prawo do pozyskiwania tych zwierząt: myśliwi czy też wilki? Wilki ewoluowały razem ze swoimi ofiarami, wspólnie z nimi są wpisane w odwieczny cykl życia i śmierci. Ich ofiary są równocześnie dla wilków pożywieniem, bez którego nie istniałyby jako żywy element ekosystemów.
Natomiast myśliwi strzelają do zwierząt kopytnych, wcale nie po to, aby przeżyć. Czynią to dla przyjemności, silnych wrażeń, rozrywki, możliwości spotkania się z przyjaciółmi etc. Innymi słowy polowania nie są dla nich sprawą życia i śmierci. Inaczej rzecz przedstawia się z wilkami. Jeżeli nic nie upolują zginą z głodu.

wielokrotnie poruszałem ten temat z myśliwymi,ale to nie ma sensu ...
wilk / a także ryś i inne drapieżniki / to dla myśliwego " szkodnik " w " łowisku ",który poluje na " ICH " zwierzynę łowną
ostatnio,myśliwy oznajmił mi że człowiek musi polować nawet na gatunki chronione / żubr / a także w Parkach Narodowych,również tych w których występuje wilk i ryś,gdyż " człowiek jest równie istotnym drapieżnikiem w biocenozie "
równocześnie podkreślił iż prof. Okarma był przeciwnikiem całkowitej ochrony wilka w Polsce
ogólnie,myśliwi są za ochroną poprzez " racjonalne użytkowanie " / wilk,łoś,może i ryś / a mówią nie ochronie dla samej ochrony
moja konkluzja jest taka,że myśliwi nigdy nie zrozumieją tego,że zwierzyna jest dla wilka,rysia,itp.
chyba przekracza to ich pojęcie.

Homo sapiens nie jest drapieżnikiem, ponieważ zgodnie ze swoją ewolucyjną przeszłością jest gatunkiem wszystkożernym. Zmiany w ludzkich poglądach są możliwe i często nas zdumiewają. Dla przykładu były myśliwy swój dom oraz jego okolice (patrz Alaska) uczynił przyjaznymi dla niedźwiedzi i stał się ich wielkim przyjacielem. Inny przypadek jest znany z Afryki. Były kłusownik został wielkim obrońcą słoni afrykańskich.

Dla przykładu były myśliwy swój dom oraz jego okolice (patrz Alaska) uczynił przyjaznymi dla niedźwiedzi i stał się ich wielkim przyjacielem. Inny przypadek jest znany z Afryki. Były kłusownik został wielkim obrońcą słoni afrykańskich.

Ale do tego człowiek musi sam dojrzeć... Sam musi poczuć, że nie chce żyć tak, jak dotychczas, stwiedzić, że źle postępował... Musi się zmienić... Dlatego nadal uważam, że rozmowy Lisa z myśliwymi są stratą czasu... Można go znacznie lepiej wykorzystać z 'namacalnym' pożytkiem dla zwierząt... I nie tylko dla nich ;)
Ludzie, którzy z chęcią zabijają, gadkę o odczuciach zwierząt czy o ich naturalnym prawie do polowania mają tam, gdzie skowronek ma ogonek... :P

Ja jednak pozostanę przy swoim - łowiectwie. Przynajmniej nie jestem hipokrytą, który przedewszystkim dba o prawa i uczucia drapieżników, a roślinożercom pozostawia jakże "przyjemną" dla nich rolę - pożywienia dla mięsożercy. Co z uczuciami saren i jeleni zagryzanych przez wilki? Wszystkie zwierzęta są równe, ale niktóre są równiejsze!?   :hmmm:

Co z uczuciami saren i jeleni zagryzanych przez wilki? Wszystkie zwierzęta są równe, ale niktóre są równiejsze!?   :hmmm:

Z tym pytaniem do Boga, jeśli jesteś wierzący. Ja nie jestem, wiec nie pytam, tylko godzę się z tym, na co nie mam wpływu. Nie zmienię praw natury, więc... Czy to hipokryzja? :hmmm:

Ooo, widzę, że w kwestii podejścia do boga jesteśmy zgodni. Co do meritum, to nadal obstaję przy swoim - że jest to hipokryzją, ponieważ zwierzętom posiadającym uczucia, różnicy nie robi, kto je zabija - strach przed śmiercią jest taki sam. Potepianie mysliwego i zarazem gloryfikowanie wilka jest samo w sobie sprzeczne.

Odpowiem Ci w 'myśliwych', nie chcę podpaść Zoologowi zbytnim mieszaniem w jego wątku ;)

Odpowiem Ci w 'myśliwych', nie chcę podpaść Zoologowi zbytnim mieszaniem w jego wątku ;)

IBDG w Mohr 2 opowiada bardzo mile widziana jest dyskusja.
Thorgal ewolucja ukształtowała drapieżniki w taki sposób, że muszą żywić się mięsem. Niestety nie ma takiej opcji, aby wilki przerzuciły się na dietę roślinożerną smacznie zajadając liście i trawę. Nie gloryfikuję Canis lupus, moim marzeniem jest odbiór społeczny wilków w sposób jak najbliższy rzeczywistości zoologicznej. Emocje sarny lub jelenia są dla mnie równie ważne jak emocje wilka, rysia czy jaguara.

Dziękuję serdecznie za ten wątek. Z ogromnym zaciekawieniem przeczytałam wpisy i będę uważnie śledzić kolejne.

Dziękuję Cut za bardzo miły komplement.

Dinozaury wciąż żywe?

Ostatnie dinozaury wymarły w kredzie około 65 mln lat temu. Czy jednak nie spotykamy się z nimi codziennie? Wszakże potomkami dinozaurów są ptaki (Aves). Gdyby do tego jeszcze dodać systematykę grup siostrzanych niemieckiego zoologa Henniga śmiało można by twierdzić, że dinozaury ciągle istnieją. Hennig uważa, że skoro z gadów wyewoluowały ptaki, oraz ssaki powinny one być zaliczane do gromady gadów (Reptilia).
Osobiście widzę te zawiłości taksonomii inaczej od niego. Jednakże inne rzeczy są tu niezwykle interesujące. Dla mnie niesamowity jest fakt wielkiego rozwoju ptaków z przodków-gadów. Przecież gromada Aves liczy obecnie około 9 tys gatunków i po rybach jest najliczniejszą gromadą kręgowców. Zachwyca nas ona rozmaitością barw, kształtów, zachowań, rozmiarów. Od strusia po kolibra i od kruka po mysikrólika. Tak zdumiewająca jest moc i działanie ewolucji. Ewolucji, której często nie dostrzegamy i o której niewiele, lub wcale nie chcemy wiedzieć.

Labradory a kolonoskopia.

Znane są potwierdzone medyczne doniesienia o psach wykrywających nowotwory skóry. Teraz nadchodzi moment nowych rozwiązań w przypadku raka jelita grubego. Kolonoskopia choć obecnie wykonywana jest w większości przypadków w znieczuleniu miejscowym stanowi zabieg nieprzyjemny. Zdarza się, że mimo niepokojących objawów, pacjenci odwlekają, lub w ogóle nie poddają się temu badaniu. Tymczasem czas, gdy mówimy o raku jelita grubego jest niezwykle istotny.
Nadzieję w tym względzie przynosi doniesienie, na które natrafiłem w magazynie "XXI wiek" z lipca tego roku. Stwierdzono, że psy są w stanie rozpoznać nowotwory jelita grubego u chorych nawet we wczesnych stadiach. Japońscy naukowcy z zespołu Hideto Sonoda z Wydziału Medycznego Uniwersytetu w Fukuoce sądzą, że psy mogłyby stale współpracować ze szpitalami oraz zastąpić kolonoskopię. Jak wynika z artykułu, a także z charakterystyki psychicznej rasy wspaniale do tego celu nadają się labradory. Mam nadzieję, że jest to zapowiedź przełomu w diagnostyce tej podstępnej choroby.

O złośliwym pawianie oliwkowym Nicku.

Historię wyczynów Nicka znamy dzięki profesorowi Robertowi Sapolskiemu. W tym miejscu chciałbym przedstawić Wam dwie szczególnie moim zdaniem spektakularne małpie złośliwości. Zdarzyło się, że Nick ciężko poranił w bójce innego pawiana noszącego imię Reuben. Został on przez niego zmuszony do wystawienia tylnej części ciała w górę. W mowie gestów pawianów jest to równoznaczne z uległością i kapitulacją. Na tym jednak nasz Nick nie poprzestał. Użył swoich kłów w celu kaleczenia tyłka swojego przeciwnika.
Kiedyś prof. Sapolsky zaaplikował Reubenowi lek usypiający w ramach badań fizjologii zachowania. W momencie, gdy Reuben powoli zasypiał, zbliżył się do niego Nick. Nick umieścił rękę na ramieniu Reubena, drugą położył na jego pośladku. Następnie odchylił się w tył wydając z siebie triumfalny okrzyk: "yahoo!!!". Postał tak przez chwilę po czym zniknął w zaroślach. 

Mohr 2 poleca część 2.

Tym razem w moich opowieściach garść oryginalności i zapewne pewnego zaskoczenia. Otóż gorąco rekomenduję Wam chorwacką muzykę pop. Dla bliższego jej poznania podaję kilka nazwisk wykonawców: Ivan Mikulic, Tomislav Ivcic, Mladen Grdovic, Drazen Zecic, Marina Tomasevic, Miso Kovac.
Szczególnie bliskie memu sercu i duszy są utwory pierwszej trójki. Gdy rozbrzmiewają te zachwycające melodie znikają wszelkie troski, a zza ciemnych, deszczowych chmur wygląda słońce. Słychać szum Adriatyku i odgłosy chorwackiej przyrody.
Dlaczego jednak piszę o tym tutaj? Po pierwsze piosenki chorwackie często opiewają piękno tego bałkańskiego kraju. Z tym pięknem nierozerwalnie łączy się przyroda: rośliny, zwierzęta i krajobrazy.
Po drugie chorwacka muzyka rozrywkowa jest częścią mnie, podobnie jak biologia, miłość do zwierząt oraz szacunek dla innych istot żywych.

:-) Dziękuję za rekomendacje! Chętnie zapoznam się z podanymi wykonacami. Zwłaszcza, że ogromnym sentymentem darzę muzykę bałkańską.

Moj syn marzy o kupnie domu w Chorwacji i przeprowadzeniu sie tam :) Myslę,ze kiedys zrealizuje to marzenie :)

Zoologu - a kojarzysz Gorana Bregovica?
jeżeli chodzi o tamte rejony świata to ja kojarzę tylko tego muzyka,kompozytora muzyki filmowej,zajmuje się on,min.muzyką etniczną,nagrywał też z polskimi góralami i muzykami ( Kayach,Krzysztof Krawczyk ).

Coś bliżej nas http://www.youtube.com/watch?v=K7O7koLSAw4

uwaga- uzależnia!

Goran Bregovic jest Lisie Serbem. Diuno, mnie się marzy domek letniskowy w okolicach Splitu lub Dubrownika otoczony palmami.

Mohr 2 poleca część 3.

Patriotyzm lokalny stanowi ważną część tożsamości narodowej. Do jego elementów zaliczyć można "Przyrodnika Ustrońskiego". Wydawany jest on przez tutejsze koło Polskiego Klubu Ekologicznego. Niewątpliwymi mocnymi stronami tego rocznika są: przepiękna szata graficzna oraz zajmujące artykuły z zakresu ochrony przyrody, geologii, klimatologii, rolnictwa, zoologii, botaniki czy też związków człowieka ze zwierzętami. Na łamach periodyku znajdziemy ku zaskoczeniu moją twórczość. Spotkamy w nim wspomnienia o Mohrze Mendogu wkomponowane z moim widzeniem rottweilerów. Pierwowzorem tego artykułu były odpowiednie części tematu Mohr 2 opowiada. W tym roku jubileuszowy 10 numer "Przyrodnika Ustrońskiego" stał się rzeczywistością. Dostępny jest on w Nadleśnictwie Ustroń i w Wydziale Ochrony Środowiska Urzędu Miejskiego.
Nieoficjalnie wiadomo mi, że pojawi się w Centrum Dziedzictwa Przyrody Górnego Śląska w Katowicach.

muza - bomba, zachwycilam sie i ...uzaleznilam :)

Goran Bregovic jest Lisie Serbem.

Wiem o tym,Serbia graniczy z Chorwacją,dlatego pisałem o " tamtych rejonach świata "  :)

Pamięci Vitusa B. Droschera.

Parę minut temu przeglądałem Internet i nagle.... Przeczytałem, że mój Nauczyciel zachowań zwierzęcych Vitus B. Droscher zmarł 9 listopada 2010 roku. Temu wielkiemu uczonemu, ale przede wszystkim przyjacielowi wszystkich stworzeń, latających, biegających, skaczących oraz pływających chciałbym poświęcić parę słów pożegnalnych. Był On, jest i będzie wybitną postacią światowej etologii i zoologii. Jego pisarstwo zachwyca, nie ukrywam, że staram się na nim wzorować o rezultatach tych prób nie wspominając. Pisze z taką lekkością, jednocześnie z pasją i kompetencją o zachowaniach zwierząt. Potrafi wspaniale zainteresować czytelnika. Do dziś pamiętam swój pierwszy kontakt z Jego książką. Była to "Reguła przetrwania". W trakcie lektury miałem wrażenie, że uczestniczę w wielkiej przygodzie etologicznej i dokonuję wielu wiekopomnych odkryć. Taka potężna siła tkwi w twórczości Droschera. Jest autorem 30 książek popularnonaukowych. Wiele z nich stało się bestsellerami. W Polsce jeżeli dobrze policzyłem zostało ich wydanych 11. Nie ulega wątpliwości, że czas na wydanie wszystkich Jego dzieł.
Całkiem prywatnie mój Mistrzu możesz liczyć na to, że w Dniu Wszystkich Świętych oraz w rocznice śmierci będę zapalał Tobie wirtualne świeczki.
Jestem bowiem Twoim wielkim dłużnikiem.
Rest In Peace Vitus B. Droscher.   

O wilkach część 12.

Rzut okiem na historię polowań na wilki w Polsce, przede wszystkim ku przestrodze, żeby nigdy więcej do takich sytuacji nie dochodziło. W 1954 roku nastąpiło wyłączenie tego gatunku z polskiego prawa łowieckiego. Było to równoznaczne z przyznaniem temu gatunkowi statusu szkodnika. Nadeszły czasy planowanego tępienia tego drapieżnika. W czasie II wojny światowej oraz w pierwszych latach po wojnie zwierzęta te uległy znacznemu rozmnożeniu. W związku z powyższym stały się problemem dla gospodarki łowieckiej. W 1955 roku powstały specjalne funkcje komisarzy do sprawnego zarządzania wilczą akcją. Na mocy uchwały Nr 75/55 Prezydium Rządu z dnia 29 stycznia 1955 roku ustalono, iż prezydia wojewódzkich rad narodowych rozpoczną natychmiast działania zmierzające do wytępienia Canis lupus poprzez obławy oraz inne dozwolone metody. W latach 1954-1963 z 4072 polskich wilków zastrzelono 2579. Średnia roczna wynosiła wtedy 258 wilków. W 1965 roku Canis lupus występował jedynie we wschodniej części kraju i kilku odizolowanych stanowiskach na Pomorzu, Kujawach i w Puszczy Kampinoskiej. W latach 1964-1972 polska populacja wilcza liczyła do 1153 osobników. Z tej liczby 737 sztuk zastrzelono przy średniej rocznej wynoszącej 82 wilki. Opierając się na danych ankietowych w 1976 roku w naszym kraju było 45 gniazd wilczych, a w 1977 roku tylko 27.
Według materiałów Polskiego Związku Łowieckiego w latach 1982/1983 stan populacji to 522 osobniki, z nich zabito 125. Ilość żyjących wtedy wilków mogła być jednakże zawyżona.
W kwietniu 1995 roku gatunek ten stał się chronionym za wyjątkiem województw: krośnieńskiego, nowosądeckiego i suwalskiego. Należy przypomnieć, wielkie zasługi w tej mierze Pracowni na Rzecz Wszystkich Istot i innych organizacji pozarządowych. W 1998 roku Minister Ochrony Środowiska rozszerzył status ochronny wilka na obszar całej Polski.   

Moje ulubione drzewa.

Czy zastanawialiście się kiedykolwiek, które z nich należą do Waszych ulubionych? Ja tak i mogę udzielić odpowiedzi na to pytanie. Do moich ulubionych drzew należą brzozy. Kocham je za ich delikatność, nie dość powiedzieć kruchość oraz niezwykle oryginalną i ciekawą korę. Żadne z polskich drzew nie może się poszczycić taką strukturą kory jak właśnie brzozy. Kocham również dęby zarówno bezszypułkowe i te szypułkowe podziwiając moc i siłę tych drzew. Odczuwam wielką sympatię do klonów i ich skrzydlatych nasion. Podziwiam budowę robinii akacjowych, zachwycam się naszymi sosnami, lubię pomarzyć sobie w cieniu kasztanowca.
Parę słów muszę poświecić pewnej roślinie umieszczanej wśród krzewów. Jestem bowiem zakochany w rododendronach, z którymi wiążą się moje bardzo osobiste wspomnienia i emocje. Natomiast nie czuję tak silnego wzruszenia, gdy patrzę na azalie.
A jak jest w tym względzie z Wami?

O tak, brzozy są piękne... Bardzo lubię patrzeć na ich delikatne listki, poruszane wiatrem i połyskujące w słońcu...
Lubię też wierzby, choć są takie... nostalgiczne... Jedna rośnie pod oknami mojej mamy. Kilka lat temu z jakiegoś powodu (a miała już wtedy sporo lat) ścięto ją, pozostawiając tylko pień. Smutno mi się zrobiło, bo tak fajnie było popatrzeć na nią z okna... Na szczęście odrosła i znów cieszy oczy :VoV:
Lubię też wszelkie iglaki no i uwielbiam zapach rozgrzanej słońcem żywicy... Ach, lato, las, świergot ptaków, stukanie dzięcioła, szelest poruszanych wiatrem liści, piaszczysta ścieżka zalana słońcem, koniki polne, cykające w trawie... :kocham:

Niedaleko nas rosnie dziwny chyba klon - z wierzchu liście są ciemnozielone , a od spodu bordowowisniowe .
I widzialam ptaka dzis - dość spory - caly oliwkowozielony- czyzby to papuga komuś uciekła ?

Diuno to zapewne klon z jakiegoś obcego dla naszej flory gatunku. BTW ptaka, czy dysponujesz jego zdjęciem, lub mogłabyś go dokładniej opisać?

Mohr 2 poleca część 4.

Pisałem o muzyce chorwackiej. Nie mogę nie napisać o chorwackich parkach narodowych stanowiących wielkie dziedzictwo przyrodnicze, historyczne, kulturowe oraz geograficzne Chorwacji. Na jej terenie znajduje się 7 parków narodowych.
Park Narodowy Brioni o powierzchni 2700 ha leży na obszarze gminy Pula, a jeszcze dokładniej na Wyspach Briońskich. Powstał w 1984 roku w celu ochrony 680 gatunków rosnących tam roślin. Niestety nie miałem przyjemności go odwiedzić.
Park Narodowy Kornati (30200 ha) znajdziemy na terenie gmin Szybenik oraz Zadar. Tworzy go część ze 125 wysp i wysepek wchodzących w skład archipelagu Kornati. Został utworzony w 1980 roku. Płynąłem pomiędzy nimi kutrem rybackim przerobionym na statek wycieczkowy. Wrażenia były niezapomniane.
Park Narodowy Mljet (3100 ha) rozciąga się na wyspie o tej samej nazwie. Data jego założenia to 1960 rok. Atrakcją tego parku są dwa słone jeziora: Veliko jezero i Malo jezero dla których łącznikiem jest kanał.
Park Narodowy Paklenica (3617 ha) powołany do życia w 1949 roku. To właśnie tutaj kręcono jugosłowiańsko-niemiecką wersję przygód dzielnego Winnetou. Należą do niego dwa skalne wąwozy czyli Velika Paklenica i Mala Paklenica. Na obszarze parku żyje sęp białogłowy. Na moje nieszczęście spacerując po nim nie spotkałem tych ptaków.
Park Narodowy Jeziora Plitwickie (19479 ha) prawdopodobnie jest najbardziej znanym i rozpoznawalnym chorwackim parkiem narodowym wśród polskich turystów. Utworzony w 1949 roku jest zwiedzany w skali roku przez prawie pół miliona osób. Niepowtarzalnego piękna tego parku nie da rady zatrzymać ani na zdjęciach, ani na filmach, ani na papierze, również nie w umysłach odwiedzających go osób. Wyjście jest tylko jedno: koniecznie należy go zwiedzić i to nie w ciągu jednego, lecz co najmniej kilku dni. Byłem tam gościem i pojechałbym nieskończoną ilość razy w każdej chwili swojego życia. Park ów stanowi 16 jezior połączonych 92 wodospadami. Jest on wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.
Park Narodowy Risnjag (3014 ha) obejmuje kilka szczytów górskich powyżej 1000 m.n.p.m leżących w Gorskim Kotarze.
Park Narodowy Krka (14200 ha) to dla mnie kolejne kultowe miejsce w Chorwacji. Nie należy go mylić z wyspą Krk. Powstał w 1985 roku. Znajdziemy w nim 7 wspaniałych wodospadów o pięknie brzmiących nazwach: Bilusic buk, Prljen buk, Manojlovac, Rosnjak, Miljacka slap, Roski slap oraz największy z nich Skradinski buk. Stanowi on dolny bieg rzeki Krka.       

Psia miłość część 1.

Stosunkowo łatwo odpowiedzieć na pytanie z jakich powodów kochamy psy. Zdecydowanie trudniej stwierdzić dlaczego psy kochają nas. Zanim przejdę do konkretnych przypadków psiej miłości i wierności spróbujmy zastanowić się nad jej przyczynami. Czy dzieje się tak dlatego, że dajemy naszym pupilom jedzenie i wodę? Nie. Czy psia miłość wynika z faktu, że chętnie się z nimi bawimy? Również mało prawdopodobne. Więc może dlatego, że psy uwielbiają nasze pieszczoty? Wątpliwe. Miłość psów do ludzi moim zdaniem zawiera w sobie wiele elementów powstałych w ciągu bardzo długich związków ludzko-psich. Dużo rolę odgrywa tutaj udomowienie psa, oraz jego ewolucja. Dziś niezwykle trudno odpowiedzieć na postawione przeze mnie pytanie. Jedno wszakże jest pewne poświęcenie psów dla swoich ludzkich przyjaciół i towarzyszy życia przeczy teorii samolubnego genu prof. Richarda Dawkinsa. Prywatnie mogę stwierdzić, że jestem przeciwnikiem owej teorii biologicznej.

Moze dlatego ,ze stanowimy dla nich rodzinę czyli stado ? A moze tez dlatego,ze są po prostu zdolne do tzw. uczuc wyższych , w przeciwienstwie do niektorych ludzi . Pies kocha takze takiego swojego czlowieka , ktory o niego nie dba.

Psia miłość część 2.

Gdy rozpatruję rozmaite aspekty psiej miłości muszę napisać o wielkim psim uczuciu Mohra Mendoga do mojej skromnej osoby. Mohruś traktował mnie z wielką estymą (to piękne słowo, rzadko dziś używane świetnie oddaje tok moich myśli). Codziennie byłem przez Mohra lizany: po twarzy, rękach,oczach,uszach. Czynił to wielokrotnie w ciągu dnia. W tym konkretnym przypadku oznaczało to psią miłość i szacunek. Muszę się Wam przyznać, że bardzo brakuje mi tych "lizaków miłości". Kocie języki zupełnie się do tego nie nadają będąc zbyt szorstkimi.
Mohr Mendog nawet w dniu swojej śmierci czuł się w obowiązku polizać mnie po ręce. Tak jakby dziękował mi za wspólnie przeżyte chwile.
Dziś zastanawiam się dlaczego Mohr tak bardzo mnie kochał?
Diuno ciekawa interpretacja psich uczuć. To mogłoby wyjaśniać ludzko-psie zależności.

Sceptycy by powiedzieli,ze brakowlo mu soli w organiźmie :) Ale ja tak nie uwazam , mysle,ze tak pies wyraża swoję przywiazanie i oddanie - czyli uczucie :)
A co do kotow to mam takiego jednego co to jeździ mi tym szorskim jezorem po rekach i po twarzy z wielkim zapamiętaniem - i musze to znoscic :) Moze uwaza ,ze niedokladnie sie umylam ? :)

Diuna, on Ci peeling mechaniczny robi, czyli dermabrazję ;p Ciesz sie, że za friko gładką skórkę zawsze mieć będziesz :D

Toffiś, kiedy jeszcze był w schroniskowym boksie i nawet nie zapadła decyzja, ktorego psa bierzemy, zaczął lizać mojego TZ-ta po rękach... Nie szczekał, jak inne psy, tylko najpierw stał spokojnie i patrzył, a potem podszedł do siatki i lizał... Może chciał powiedzieć "jeśli mnie weźmiecie, będę wam wierny i posłuszny"... I taki właśnie jest :kocham:

Teraz lubi liznąć Tomka w nogę po skończonej wspólnej kolacji, jakby mówił "dziękuję, dobre było", ale też znienacka dopada z językiem i chlaszcze zawzięcie... Pół biedy, jeśli zaraz idę się kąpać, gorzej, gdy napada po kąpieli... Wtedy już nie pozwalam :P

Dodatkowo mam tajski masaż łapkami z wysunietymi koncami pazurków :)
 A to lizanie po kapieli to nawilzanie skory po naszej chlorowanej wodzie - więc nie broń sie za bardzo :)

Widocznie kocha Cię Diuno :VoV:

Mohr 2 poleca część 5.

W tej części o zapomnianych i dawno nie wznawianych książkach autorstwa Herberta Wendta. Uważam, że zasługują one na uwagę.
"Szukałem Adama" opowiada o historii odkryć dotyczących ewolucji Homo sapiens. Czyta się ją jak porywającą lekturę, gdyż jest pozycją popularnonaukową wielowątkową. Moim zdaniem jest najlepszym dziełem z tej dziedziny nauki.
 "Śladami Noego" porusza wydarzenia związane z odkryciami zoologicznymi. Znajdziemy w niej opis historii odkrycia i uznania dziobaka za realnie istniejący gatunek. Także spotkamy na jej kartach wyczerpujące opowiadanie o odkryciu i wytępieniu alki olbrzymiej.
Z kolei "Przed potopem" omawia historię paleontologii.

Wielki przyjaciel zwierząt.

Tą część moich opowiadań należy traktować jako swoistego rodzaju manifest mojej skromnej osoby. Tak jak w tytule jestem bowiem przyjacielem zwierząt (na marginesie w poczcie głosowej mej komórki brzmią również te magiczne słowa). Każdy gatunek zwierzęcy jest dla mnie ważny i każdy z nich darzę biologicznym szacunkiem. Nie ma dla mnie znaczenia czy jest nim dżdżownica, kleszcz czy też bocian biały. Gdy widzę na swojej drodze ślimaka tak stawiam nogi, aby w żadnym wypadku na niego nie nastąpić. Tak samo czynię z mrówkami oraz innymi owadami. Nie zabijam much domowych, kleszczy pastwiskowych ani też czyhających na moją pożywną krew samic komarów. Nie jeżdżę po zwłokach przejechanych kotów, oraz innych zwierząt zabitych na naszych drogach. Kiedyś będąc dzieckiem na wakacjach spędzanych w pięknej węgierskiej krainie ratowałem biedronki wyciągane prawie spod stóp letników.
Walczę o lepszą przyszłość moich zwierzęcych przyjaciół, niestety w 95% za pośrednictwem globalnej sieci. Tym niemniej udaje mi się uzyskiwać małe (dla przyrody wielkie) sukcesy z których niezwykle się cieszę. Obecnie myślę nad przekształceniem struktury swojego ogrodu w bardziej przyjazną dla ptaków. Planuję posadzić niezwykle urokliwe i ważne dla ptaków jarzębiny. Dzięki przyrodzie i zwierzętom jestem tym kim jestem (dopuszczalne w tym przypadku masło maślane). To one oprócz moich ukochanych Rodziców mnie ukształtowały. Czasami zastanawiam się jak będzie wyglądać stan światowej przyrody za powiedzmy 100,200,300 lat. Z drugiej jednak strony medalu nie chciałbym oglądać lasów, łąk, pól i wód bez gatunków, które znam osobiście, lub z filmów przyrodniczych i zdjęć.

Obrazki sobie będą mogli nasi potomkowie poogladac lub spleśniale rogi na scianach bo " po nas choćby potop".....

Długo zastanawiałem się Diuno w jaki sposób odpowiedzieć na Twój post.
Gdyby moje środowisko (patrz ekologowie) myślało tak jak Ty nasza działalność i wypływająca z niej nadzieja na uratowanie zagrożonych gatunków nie miałyby sensu.

Psia miłość część 3.

Jednym z najbardziej znanych i wzruszających do łez przykładów psiej miłości i wierności jest historia, która miała miejsce w Japonii. Głównymi postaciami tej opowieści są pies rasy akita Hachi-Ko oraz wykładowca Ueno Uniwersytetu Cesarskiego w Tokio. Każdego wieczoru Hachi-Ko zmierzał w kierunku stacji kolejowej Shibuya. Oczekiwał na niej przyjazdu swojego ukochanego opiekuna. Ale pewnego wieczoru w 1925 roku wszystko się zmieniło. Pies czekał na swojego pana daremnie. Zmarł on w tym dniu w pracy na atak serca. Nadszedł następny zmierzch, a akita pojawił się na stacji dając dowód swojej wierności. Niedługo znalazł nowy dom. Pomimo tego, pomimo uciążliwego wraz z upływem czasu reumatyzmu, pies przez 10 lat codziennie patrzył w dal torów kolejowych prowadzących do Shibuya. Przyjeżdżało 10 razy 365 pociągów, ale nie było w nich Ueno. Nasz psi bohater umarł mając 12 lat. W dniu śmierci Hachi-Ko ogłoszono żałobę narodową. Natomiast rasa, której przedstawicielem był pies została uznana żyjącym pomnikiem. Posąg dzielnego akity stoi po dziś dzień na zewnątrz dworca Shibuya.

Moje stwierdzenie bylo odpowiedzia na Twoja troske co będzie dalej jesli się nic nie zmieni.
 Herberta Wendta mam w domowej bilblioteczce od wielu lat - bardzo ją lubie to "Śladami Noego " :)

Gdyby moje środowisko (patrz ekologowie) myślało tak jak Ty nasza działalność i wypływająca z niej nadzieja na uratowanie zagrożonych gatunków nie miałyby sensu.

Mimo wszystko nie mamy wpływu na to,co będzie za 100,200,300 lat,gdyż nawet bez naszego udziału świat,cała planeta się zmienia,my pewne zmiany przyspieszamy ale nie możemy im do końca zaradzić - np.takie zmiany klimatu,miały one miejsce już wieki temu,z ich powodu ginęły całe cywilizacje / nie pamiętam już,Inkowie czy Majowie /,ba!,w historii świata był nawet taki okres gdy cała kula ziemska wyglądała jak jedna,wielka śnieżka :P gdyż zmiany klimatu,ocieplenie i oziębienie to zmiany cykliczne,a my jesteśmy ponoć na skraju kolejnej zmiany / ponoć bardziej oziębienia niż ocieplenia /.

W kwestii ekologicznego życia,jako przyjaciel zwierząt: ja też nie zabijam komarów,much czy pająków,mimo że nie przepadam za owadami,delikatnie rzecz ujmując ;),otwieram okno,niech sobie wylecą,one i tak krótko żyją - jak widzę to zbieram ślimaki z drogi w parku,od niedawna wspieramy rodzinnie finansowo WWF / wilki i rysie /,ale nie utożsamiam się ze wszystkimi poglądami ekologów i z ich wszystkimi działaniami: nie popieram zabijania zwierząt w celu pomocy innym gatunkom,nie rozumiem jak można być ekologiem i twierdzić,że w Rosji było lepiej gdy przemysł zanieczyszczał rzeki,bo było mniej bobrów,nie rozumiem aprobaty dla wybicia miliona wielbłądów w Australii aby zatrzymać zmiany klimatyczne / o których pisałem wyżej /,ogólnie nie popieram wszystkich ekologów i ich wszystkich działań,staram się wspierać tylko te działania,które są zgodne z moim sumieniem i z wartościami,które wyznaję - i choć często na różnych forach spotykam się z niezrozumieniem,krytyką i inwektywami ze strony niektórych osób uważających siebie za ekologów,to użyję tu ciekawego zdania,które ostatnio wpadło mi w oczy: " nadajemy na różnych skalach empatii i wrażliwości ".

użyję tu ciekawego zdania,które ostatnio wpadło mi w oczy: " nadajemy na różnych skalach empatii i wrażliwości ".

Ja Ci to samo pisałam nieraz... Trzeba pogodzić się z tym, co nieuniknione, a nieuniknione jest zróżnicowane podejście ludzi do zwierząt i przyrody. Gadanie z tymi, którzy są po przeciwnej stronie, to jak zawracanie kijem Wisły... Szkoda czasu i atłasu... Lepiej zrobić coś konkretnego dla jakiegoś zwierzęcia, niż trawić czas na netowe dysputy :P

Historia Hachi-Ko wzruszająca... Mam nadzieję, ze jedo wierność zaowocowała czymś więcej, niż tylko pomnikiem... Że takie przypadki zmieniają podejście niektórych ludzi do zwierząt, każą im się zastanowić, czy to 'tylko' zwierzę, czy 'aż'...

Ja przyznaję się bez bicia komary i muchy to jedyne istoty ktore zabijam i to bez litości - uważam,ze mam prawo się bronic / zawsze jestem pogryziona,ze wygladam jakbym miala tyfus/
I mam prawo żądac aby zadna mucha nie srala do mojego obiadu.

Ja Ci to samo pisałam nieraz... Trzeba pogodzić się z tym, co nieuniknione, a nieuniknione jest zróżnicowane podejście ludzi do zwierząt i przyrody. Gadanie z tymi, którzy są po przeciwnej stronie, to jak zawracanie kijem Wisły... Szkoda czasu i atłasu... Lepiej zrobić coś konkretnego dla jakiegoś zwierzęcia, niż trawić czas na netowe dysputy :P

IBDG - myślę że " gadanie z tymi,którzy są po przeciwnej stronie " a pogodzenie się ze zróżnicowanym podejściem do zwierząt to dwie,różne rzeczy ;)
gadać nie trzeba ale walczyć o zmianę podejścia do zwierząt trzeba na każdym kroku,bo inaczej wszystko nie miałoby sensu i nadal tkwilibyśmy w epoce kamienia łupanego
nawet jeśli część ludzi żyje z amputowaną empatią,wrażliwością,itp.to trzeba walczyć o dobre prawo,o jego przestrzeganie,o to,aby sądy nie kierowały się właśnie ową amputowaną empatią i nie wyrokowały na korzyść niewrażliwców,itp.itd.

Moje stwierdzenie bylo odpowiedzia na Twoja troske co będzie dalej jesli się nic nie zmieni.
 Herberta Wendta mam w domowej bilblioteczce od wielu lat - bardzo ją lubie to "Śladami Noego " :)

Teraz w pełni zrozumiałem Twoje przemyślenia Diuno dotyczące moich refleksji. Jestem mile zaskoczony, że posiadasz w swoim księgozbiorze Herberta Wendta.
Lisie widzę, że pojmujemy to o czym pisałem inaczej.   

Droschera tez mam "Cenę Miłosci " i "Gniazdo Rodzinne" :)

" Cenę miłości " to i ja czytałem z 15 lat temu i pamiętam ten fragment o tym,jak psy dobierają się w pary,tzn,suki z innymi samcami spędzają czas,bawią się,a inne dopuszczają do siebie w okresie rui.

Lisie widzę, że pojmujemy to o czym pisałem inaczej.   

Tzn.co konkretnie? :mysli:

Konkretnie Lisie chodziło mi o nasz wpływ na to, co będzie za 100,200,300 lat.
Jestem Diuno jeszcze milej zaskoczony, że posiadasz w swojej bibliotece "Cenę miłości" i "Rodzinne gniazdo". Jakie wrażenia z lektury tych etologicznych cudów pisarskich? Gorąco zachęcam do sięgnięcia po inne książki Vitusa B. Droschera wydane w naszym kraju.
BTW much, można je polubić, wpierw obejrzawszy tzw. muchy metaliczne (terminologia własna). Mają tułów w barwach zielonych lub granatowych (różne gatunki). Szczególnie przepięknie wyglądają w promieniach słonecznych.

Mohr 2 poleca część 6.

24 maja 1998 roku miało miejsce wydarzenie bez precedensu. Mianowicie aż siedem tytułów ze słynnej serii Balsamów dla Duszy znalazło się na liście bestsellerów prestiżowego "New York Timesa".
Jestem zakochany w tych książkach miłością czytelniczą wielką oraz silną.
W czasie lektury śmieje się, a po kilkunastu minutach czuję napływające łzy do oczu. Taka oto potęga i magia tkwi w tych wszystkich wziętych z życia opowieściach. Oj myślę sobie chciałbym tak pisać jak ich autorzy. Obecnie Balsamy to ponad 140 tytułów, czyli w sumie ponad 100 mln egzemplarzy! wydanych w 47 językach.
I tak możemy zachwycać się między innymi "Balsamem dla Duszy miłośnika psów", "Balsamem dla Duszy miłośnika kotów", "Balsamem dla Duszy miłośnika koni", "Balsamem dla Duszy na Boże Narodzenie", "Balsamem dla Duszy romantycznej", "Balsamem dla Duszy zakochanej", "Balsamem dla Duszy dziewczyny", "Balsamem dla Duszy samotnej".

Nie słyszalam o tych pozycjach . Zajme się szukaniem i zakupem co poniektorych :)

Sporo Balsamów można znaleźć Diuno w Internecie.

Moje marzenia część 1.

Każdy z nas powinien mieć jakieś marzenia, nieważne duże, średnie czy też małe. Są one bowiem niezbędne dla naszej psychiki. Marzenia są dla mnie klejnotami naszych umysłów.
Jednym z moich wielkich marzeń jest możliwość obserwacji w warunkach naturalnych, któregokolwiek z gatunków należących do rzędu waleni (Cetacea). Od wielu bowiem lat pasjonuje się tą grupą zwierząt, ich ewolucją, etologią, oraz problemami ochrony tych niezwykłych morskich ssaków. A wszystko zaczęło się w dzieciństwie, w czasie pewnych ferii zimowych. Miałem wówczas 8 lat. Polska telewizja emitowała film rysunkowy "Przygody delfina Uma" (wspominałem już o tym w mych opowieściach).
Szukałem delfinów w czasie moich wojaży chorwackich. Niestety nie było mi dane je spotkać. Na marginesie w rejonie wysp Cres i Losinj żyją delfiny z gatunku Tursiops truncatus (butlonosy). Jeżeli się uda, z pewnością się w tych okolicach pojawię (odpukuję, aby nie zapeszyć).
Również nie miałem okazji podziwiać bałtyckich morświnów. Jest to bardziej uzasadnione, gdyż w Morzu Bałtyckim są one gatunkiem krytycznie zagrożonym wyginięciem.
To jeszcze nie wszystko. Marzę o spotkaniach z olbrzymami mórz i oceanów jak finwale, sejwale, płetwale błękitne, kaszaloty. Aha zapomniałbym przecież o bardzo inteligentnych i fantastycznych orkach.
A jakie są Wasze marzenia (oczywiście pytam o takie, które możecie publicznie wyjawić)?

Ja chcialabym zobaczyc na wlasne oczy Wielki Kanion :) Teoretycznie moglabym sie gdzies zapożyczyc i pojechac go zobaczyc, ale o czym bede wtedy marzyc ?  ;p
No jeszcze konia przewalskiego też chcialabym zobaczyc na wlasne oczy i okapi , o ile jeszcze istnieją....i usłyszec spiew wieloryba , póki jeszcze istnieją....

Okapi i konie Przewalskiego ciągle Diuno są żyjącymi gatunkami kopytnych.

Mohr 2 poleca część 7.

Skoro była już mowa o rozkoszach dla ucha tyczących się chorwackiej krainy oraz o rozkoszach dla oka, to garść informacji o rozkoszach dla podniebienia.
Wspaniałe dla przykładu są chorwackie lody (czyli sladoled) o niebo lepsze od polskich i dwa nieba lepsze od włoskich (wypróbowane na własnym języku). Na chorwackich plażach możemy zajadać się słynnymi ciastkami z serem. Myliłby się ten, kto myślałby o ich podobieństwie do naszych kołaczy serowych. Przy pierwszym kęsie jesteśmy totalnie zaskoczeni. Są one bowiem słone, co dodaje im kulinarnego uroku.
Bardzo ciekawą chorwacką potrawą jest pecenica Stubica ("pieczeń Stubica"). Składa się na nią mięso wieprzowe, farsz śliwkowy, wino oraz śliwowica. Moim ukochanym daniem są jednakże cevapcici. Jest to przysmak o pochodzeniu typowo bałkańskim. Od 1992 roku w Chorwacji unika się podawania nietradycyjnych, niechorwackich potraw, ale cevapcici przetrwało. Przygotowuje się je na ruszcie, podstawę stanowi siekane mięso wieprzowe oraz baranie podawane z cebulą i kwaśnym mlekiem.
Z zup smakujemy zagorska juha od krumpira (czyli po prostu zagorską zupę ziemniaczaną). Dodatkiem do niej są grzanki i drobno pokrojone parówki.
Smacznego!

Jak  moj synek kupi dom w Chorwacji może będę miala przyjemnośc skosztowac tych smakolykow :)

W którym rejonie Chorwacji Diuno Twój syn planuje kupno domu?

Moje marzenia część 2.

Pozostańmy w obszarze moich marzeń, ponieważ wyjątkowo przyjemnie i łatwo pisze mi się o tych sprawach.
Bodajże największym osobistym marzeniem jest, aby już żaden gatunek rośliny czy zwierzęcia nie wymarł w sposób bezpośredni, lub pośredni z naszej winy. Patrząc na obecne tzw. wielkie wymieranie, niestety ku mojemu wielkiemu bólowi ducha i nieszczęściu pozostaje to tylko nierealną ułudą. Może kiedyś? Gatunek bowiem jest dla przyrody wartością nadrzędną, inaczej formułując moje przemyślenia rzekłbym naczelną. Bez gatunków nie istniałby żaden ekosystem na kuli ziemskiej.
Mało tego każdy z gatunków jest wartością unikalną i niepowtarzalną. Wszystkie z nich mają za sobą krótsze, albo dłuższe okresy ewolucji. Ewolucji, która trwa wraz z życiem gatunków nadal. To przepiękne i niemalże mistyczne uczucie, spoglądając dla przykładu na kosa i wiedząc jak długą drogę ewolucyjną przebył, by stać się tym, kim jest obecnie.
Dlatego tak bardzo mnie boli wymieranie gatunków z powodu Homo sapiens. Z wymieraniem z przyczyn naturalnych jestem za pan brat, natomiast z tym drugim nigdy, przenigdy się nie pogodzę.
Zawsze również będę walczył o zachowanie bioróżnorodności. 

Ja życzyłbym sobie żeby walka o ową bioróżnorodność nie odbywała się kosztem innych zwierząt,na zasadzie; zabijamy jedne zwierzęta,chronimy inne.

Życzyłbym sobie,żeby sprawy zwierząt były należycie nagłaśniane przez media: ostatnimi dniami ważyły się losy ważnej nowelizacji ustawy o ochronie zwierząt,posłowie zrobili w tej sprawie niezły cyrk,niektórzy protestowali,że zwierzętom nie należy się określenie " bezdomność " i " adopcja ",tłumaczono że trzymanie psów na łańcuchu to kwestia praktyczna a nie etyczna i że zabijanie psów i kotów jest konieczne,bo to szkodniki - sprawą nie interesowały się należycie media,zwłaszcza tv,gdzie widziałem tylko dwie relacje ww tej sprawie.

Życzyłbym sobie też,żeby lis przestał być postrzegany jako " ścierwo " i " śmieć ",a także żeby kwestia dobrostanu zwierząt,nie tylko tych domowych bardziej interesowała ludzi,żeby zwierzę nie było postrzegane tylko jako tusza,poroże,skóra,futro,na których można zarobić.

Ot,takie małe marzenia,zapewne nierealne.

Moje marzenia... Aby ludzie byli przyjaźni sobie nawzajem, ale także całemu światu, szanowali zwierzęta, rośliny, nie zadawali cierpienia bez absolutnej konieczności... Aby nikt nie uważał drugiego człowieka za gorszego z powodu innego światopoglądu, koloru skóry czy orientacji seksualnej. Chciałabym, by wszelka odmienność (poglądów, sposobu życia) była traktowana jako coś naturalnego i nie wzbudzała pogardy ani nienawiści. Oczywiście wszystko w granicach zdrowej tolerancji... Marzy mi się świat pełen ludzi rozumnych, o szerokich horyzontach myślowych, życzliwych, uczynnych, bezinteresownych, szczerych, taktownych, empatycznych...
W takim świecie warto byłoby się urodzić... 

Też jestem człowiekiem otwartym,na wszelkie inności,inne wyznania,inne poglądy,inną orientację seksualną,nie jestem zwolennikiem konserwatyzmu,także myślowego,ale nie jestem też gorącym orędownikiem pełnego liberalizmu,tego,że wszyscy mogą robić wszystko tylko dla tego,że mają prawo do swojej odmienności - wszak corridę i wiele innych okrutnych zachowań,tradycji można również wytłumaczyć innym sposobem życia,inną kulturą,obyczajowością,itp.

IBDG zgadzam się z Tobą. Mi też marzy się świat pełen mądrych ludzi,którzy wiedzą co to empatia. Chciałabym żeby było mniej egoizmu, a więcej tolerancji. Za dużo jest ludzi o zaściankowych poglądach,którzy uważają że jeżeli ktoś np ma inny kolor skóry, nie może być wartościowym człowiekiem. Wogóle chciałabym żeby ludzie byli sobie przyjaźni, bo przecież każdy z nas jest inny i każdy jest wyjątkowy na swój sposób. Chciałabym żeby ludzie żyli w zgodzie ze sobą i ze zwierzętami, żeby zrozumieli, że zwierzę też ma uczucia. 

Na mojej lodówce umieszczony jest piękny magnes, na którym mogę codziennie czytać jeszcze piękniejsze słowa: "Nigdy nie zapominaj, że jesteś kimś wyjątkowym podobnie jak każdy inny człowiek". To świetne podsumowanie przemyśleń Malinowej Mamby oraz IBDG.

Krótka rozprawa o monogamii naszego gatunku.

Jak bezspornie wynika z ewolucji, a także z biologii rozwoju Homo sapiens jesteśmy istotami monogamicznymi. Nie dajcie się zwieść różnego rodzaju teoriami i poglądami twierdzącymi o poligamicznej naturze człowieka.
Nie są one zgodne z realnym stanem rzeczy. Jednym z czynników, który zadecydował o powstaniu związków monogamicznych jest relatywnie bardzo długi okres opieki nad potomstwem. Dojrzałość psychiczną i fizyczną osiągamy przecież dopiero w 18 roku życia. Tak to wygląda, nie od kozery wtedy wkraczamy w trudną, pełną życiowych zakrętów i skomplikowaną, ale jakże fascynującą dorosłość.
Dlaczego zatem w naszym życiu uczuciowym zdarzają się zdrady? Przyczyn jest bezwzględnie wiele. Mogą one wynikać z problemów pojawiających się we wspólnym życiu. Często odskocznią od nich są właśnie owe nieszczęsne "skoki w bok". Innym przypadkiem jest wypalenie płomienia miłości pomiędzy partnerami. Niedawno jeszcze się tlił, obecnie już go nie ma. W związku z tym należy ten magiczny płomień podsycać (pamiętając o tym zawsze). Musi bowiem palić się uczuciem przez całe życie spędzane u boku ukochanej osoby (a i po śmierci też).
Zdarza się także tak, że szukamy nowych wrażeń dopuszczając się zdrady. Niejednokrotnie potem tego niezwykle żałujemy. Niestety jest już za późno, a czasu cofnąć się nie da.
Tak więc bądźmy wierni bo naprawdę warto!

Moim zdaniem faceci to zdobywcy. Po prostu taki mają instynkt no i jak wszyscy dobrze wiedzą są wzrokowcami, choć nie przyznają się do tego. I kiedy pojawia się kryzys w związku szukają sobie kochanki. A kobiety zdradzają,ponieważ szukają ciepła. Często są zaniedbywane. Mężczyzna widzi w nich żonę, a nie kobietę. 

A ja nie widzę, ani w sobie , ani w innych ludziach nic wyjątkowego . Wyjątkowe są osoby pokroju Leonarda da Vinci, Einsteina, Kopernika itp......

Każdy jest wyjątkowy na swój sposób. Może dla Ciebie inaczej wygląda definicja człowieka wyjątkowego. Dla mnie wyjątkowa osoba to taka, która potrafi słuchać, współczuć,cieszyć się cudzym szczęściem i nie dba tylko o siebie. A niestety niewielu jest takich ludzi. W dzisiejszych czasach każdy dba o swoje interesy. Człowiek może być wyjątkowy chociaż nie jest sławnym astronomem. Mówi się że tytuły naukowe nie zawsze świadczą o inteligencji człowieka. Tak samo jest z wyjątkowością     

Nie mówię o tytułach tylko o geniuszu. A to co Ty nazywasz czlowiekiem wyjątkowym to dla mnie czlowiek normalny i calkiem zwyczjany.
Przekonanie o własnej wyjątkowosci deprawuje i niszczy całe narody. Czasem doprowadza je nawet do bankructwa.
Ja sie cieszę,ze jestem po prostu zwyczajna :)

A dla mnie właśnie tak wygląda wyjątkowość, bo ciężko teraz spotkać takiego człowieka. Nie zgadzam się z tobą, bo to nie jest tak że myślę "jestem super wyjątkowa. Jestem lepsza od innych". Jeżeli każdy jest wyjątkowy to ja też. Dlatego wszyscy ludzie są równi. Myślę że każdy powinien znać swoją wartość.

Może tak: każdy z nas jest inny,na swój sposób wyjątkowy / bo nie ma dwóch jednakowych ludzi pod kątem psychiki,inteligencji,zdolności,itp. /,ale pośród tłumu innych ludzi na ulicy jesteśmy po prostu zwyczajni,jesteśmy zwyczajnymi,szarymi ludźmi.

Właśnie to miałam na myśli Lisie

W sprawie wyjątkowości ludzi mam podobne poglądy jak Malinowa Mamba. Od niedawna szukam jej wśród nas i na szczęście znajduję :VoV:
Lisie tłumy ludzi nie są szare i zwyczajne, są różnobarwne wiekiem, pochodzeniem, poglądami życiowymi, urodą, kwestiami  politycznymi, stosunkiem do zwierząt etc.
Malinowa Mambo stanę w obronie mężczyzn. Etykietka "mężczyzny-zdobywcy" jest według mnie mylną i nieprawdziwą. Bardzo wielu z nas poszukuje miłości jedynej i niepowtarzalnej, więzi z ukochaną silniejszej od wszelkich przeciwności losu, nawet śmierci. Gdy raz się zakochamy, kochamy tę jedyną zawsze i wszędzie. Takiego spojrzenia nauczyła mnie lektura "Balsamu dla Duszy. Historie miłosne".

No a mnie wykłady z psychologii przekonały do tego że mężczyzna to zdobywca i taka jest jego natura. Nie uważam że każdy zdradza. Na zdradę ma wpływ wiele czynników psychologicznych, nie tylko męska natura. Niektórzy potrafią się związać na stałe,są wierni. Inni nie. Wszystko zależy od człowieka i od jego psychiki.     

...nie jestem też gorącym orędownikiem pełnego liberalizmu,tego,że wszyscy mogą robić wszystko tylko dla tego,że mają prawo do swojej odmienności - wszak corridę i wiele innych okrutnych zachowań,tradycji można również wytłumaczyć innym sposobem życia,inną kulturą,obyczajowością,itp.

No, to oczywiste, żadna tradycja czy obyczajowość nie może być usprawiedliwieniem dla okrucieństwa. Granicą tolerancji jest dobro innych, także zwierząt.

Nie mówię o tytułach tylko o geniuszu. A to co Ty nazywasz czlowiekiem wyjątkowym to dla mnie czlowiek normalny i calkiem zwyczjany.

Człowiek normalny i zwyczajny, czyli taki, jakim powinien być... A ilu ich jest? Czyżby tych złych było mało, tylko działają intensywnie? Coś mi się zdaje, że normą nie jest już to, co powinno... Zresztą, czy kiedykolwiek było? :/

A z tymi 'facetami-zdobywcami' to może jest tak, że niektórzy dali sobie wmówić, że chcąc być prawdziwymi mężczyznami powinni zdobywać na prawo i lewo... Przywlec do domu upolowaną sarenkę, zaliczyć panienkę... ;) Co komu pasuje, byle tak się dobrać z partnerką, żeby potem tragedii nie było.

IBDG Twoja teoria dotycząca "zdobywania kobiet" potwierdza moje przemyślenia przedstawione w poprzednim poście.
Malinowa Mambo słusznie zauważasz, że na zdradę ma wpływ wiele czynników. Należy zastanowić się, co jest silnym środkiem skutecznie jej przeciwdziałającym. To prawdziwa miłość, zaufanie, przyjaźń, sympatia pomiędzy partnerami. Magiczne chwile spędzane razem, codzienność w której bez drugiej połówki nie jesteśmy w stanie funkcjonować. Wszystko powyższe składa się na niezwykle skuteczną "zaporę przeciwko zdradom".

Cóż,ja uważam że my,ludzie jesteśmy za bardzo przekonani o tej swojej " wyjątkowości " i rozpychamy się łokciami,bo nikt nie jest w stanie pokazać nam właściwego miejsca w szeregu
i nie mówię tu o jednostkach,wyjątkowości poszczególnych ludzi,ale o cechach całego naszego gatunku.

No własnie o tym usilowalam powiedziec :)
Nie dośc ,ze jestesmy Wyjatkowym , rozumnym gatunkiem, to jeszcze kazda jednostaka uwaza się za tak wyjatkowa ,ze musi studiowac zarzadzanie, psychologią albo dziennikarstwo.
Mozolna praca dzięki ktorej wszyscy z nas egzystuja - jest malo wyjątkowa . Mało wyjątkowa jest tez zwykla codzienność dlatego wyjatkowi ludzie szukaja wyjatkowych podniet, zamiast po prostu docenic tą zwykłość .... I malo wyjątkowy jest nasz stosunek do istot od nas uzaleznionych , albo nie dysponujących mozliwościa obrony czy ucieczki....

Wydaje mi się że stanowisko pracy, czy kierunek studiów nie ma nic do rzeczy. Każdy robi to do czego ma predyspozycje. Nie studiuje żadnego z tych kierunków, więc to obiektywna ocena

Totez nie mówia o Tobie , tylko co kogo nie zapytam to chce zarządzać......

No taka już ludzka natura. Każdy chciałby być ponad innymi. Moc dyrygować. Dowartościować się tym, że inni muszą go słuchać. Jak ktoś nie potrafi wyrobić sobie szacunku ludzi w inny sposób to przynajmniej zmusi ich przez to że muszą być posłuszni

No własnie o tym usilowalam powiedziec :)
Nie dośc ,ze jestesmy Wyjatkowym , rozumnym gatunkiem, to jeszcze kazda jednostaka uwaza się za tak wyjatkowa ,ze musi studiowac zarzadzanie, psychologią albo dziennikarstwo.
Mozolna praca dzięki ktorej wszyscy z nas egzystuja - jest malo wyjątkowa . Mało wyjątkowa jest tez zwykla codzienność dlatego wyjatkowi ludzie szukaja wyjatkowych podniet, zamiast po prostu docenic tą zwykłość .... I malo wyjątkowy jest nasz stosunek do istot od nas uzaleznionych , albo nie dysponujących mozliwościa obrony czy ucieczki....

Widzę Diuno, że w zupełnie różny sposób rozumiemy pojęcie wyjątkowości człowieka. To właśnie wyjątkowi ludzie doceniają, czasami szarą codzienność życia. Dla nich każda przeżyta chwila jest ważna i posiada jakieś uzasadnienie. Nie licząc na jakiekolwiek zyski pomagają bezinteresownie innym ludziom i zwierzętom. Wierzą, że tak właśnie należy czynić i innej drogi dla nich nie ma.

Mi osobiście chodzi o inną " wyjątkowość " człowieka - o wywyższanie się naszego gatunku ponad inne,o przeświadczenie o swojej wielkości a przy tym o pogardzie dla innych gatunków
gdy słucham i czytam wypowiedzi,przemyślenia wielu ludzi,w tym tych u władzy o ich stosunku do zwierząt,o tym że zwierzętom nie należy się określenie " bezdomność " i " adopcja ",że interes zwierząt nie może być stawiany na równi z interesem człowieka,itp.to coraz mocniej wierzę w tzw." gatunkowizm " czyli w szowinizm gatunkowy.

Dla mnie  takie wywyższanie się to nic innego tylko egoizm, brak empatii i jakiegokolwiek współczucia. Wrażliwość w dzisiejszych czasach dla większości ludzi = słabość. Dla mnie to nie jest celne porównanie. Człowiek który współczuję, dostrzega krzywdę innych nie jest słaby a szlachetny. Świat i ludzie zmieniają się w zastraszającym  tempie. I to wcale nie jest zmiana na lepsze. Więc może warto zastanowić się nad sobą i nad własnym zachowaniem.   

To nie tyle egoizm,brak empatii,co kwestia mentalności
empatia,współczucie,wrażliwość to w dzisiejszych czasach oznaki słabości,braku profesjonalizmu - na forach przyrodniczych a nawet i tu zarzucano mi emocjonalne podejście do zwierząt,co jest właśnie przejawem braku obiektywizmu i profesjonalizmu,bo " prawdziwy " przyrodnik nie kieruje się emocjami,tylko merytoryką
coraz częściej widać podział,podział na tle zwierzęcym
podział na wieś,gdzie stosunek do zwierząt jest ponoć " normalny ",praktyczny,nie emocjonalny,bo ludzie tam żyjący wiedzą że zwierzę jest po to,żeby je zabić - i na miasto,gdzie ludzie wykazują ponoć przesadną dbałość o zwierzęta,o ochronę przyrody,itp.
podział widać też w tv,na stacje pro zwierzęce / TVN / i te,że tak powiem,mniej / Polsat /
dla coraz większej grupy ludzi zwierzęta stają się ciężarem,kłopotem,przeszkodą: rolnicy chcieliby już zwalczać dzikie zwierzęta / dziki,jelenie,sarny / napalmem,ciągle mało im śmierci,byleby się nie ubezpieczyć,myśliwi chcą mieć jak najwięcej zwierząt żeby było do czego strzelać,miastowi nie są naprawdę aż tak bardzo pro zwierzęcy,jedno mówią a drugie myślą,prawda jest taka,że wyrażają oni swoją " miłość " do zwierząt na odległość,lub opierając się tylko na swoim stosunku do domowych pupilków a tak naprawdę mają zwierzęta gdzieś - często swoje,także.

Cały ten świat idzie w złym kierunku jeśli chodzi o nasz stosunek do zwierząt i obawiam się że będzie coraz gorzej: ludzi przybywa,miejsca brakuje,coraz częściej myśląc o zwierzętach będziemy mówić " szkodnik ",a to wszystko po to,żeby zachować coraz wyższy komfort własnego życia.

Ja wychowałam zająca,ponieważ psy rozszarpały jego matkę,adoptowałan psa,znalazłam psa,którego znalazłam w ogrodzie. Karmiłam go butelka. Wstawałam jak do dziecka w nocy,masowalam mu brzuszek bo z początku go bolał. Kiedy oglądam jakieś reportaże o zwierzętach które są głodzone albo katowane łzy cisną mi się do oczu. Potrafię współczuć, ale nie jestem przez to słaba psychicznie. No ale skoro mentalność ludzi ze wsi ma coś z tym wspólnego to dużo czasu spędzałam w dzieciństwie u dziadków. Wychowałam się wśród zwierząt. Myślę że współczucie to jeden ze zwykłych objawów człowieczeństwa. To że kierują mną jakieś ludzkie odruchy nie świadczy o tym że jestem słaba psychicznie. Wręcz przeciwnie. Jestem bardzo wytrzymała i odporna   ie to jeden ze zwykłych objawów człowieczeństwa. To że kierują mną jakieś ludzkie odruchy nie świadczy o tym że jestem słaba psychicznie. Wręcz przeciwnie. Jestem bardzo wytrzymała i odporna   

Widzę Diuno, że w zupełnie różny sposób rozumiemy pojęcie wyjątkowości człowieka. To właśnie wyjątkowi ludzie doceniają, czasami szarą codzienność życia. Dla nich każda przeżyta chwila jest ważna i posiada jakieś uzasadnienie. Nie licząc na jakiekolwiek zyski pomagają bezinteresownie innym ludziom i zwierzętom. Wierzą, że tak właśnie należy czynić i innej drogi dla nich nie ma.

Tak , rzeczywiscie inaczej - bo ja uważam,ze taka powinna być zwyklośc i  nią nalezy się cieszyc.
Czy ja jestem wyjątkowa, dlatego ,ze nie czerpię przyjemnosci z zabijania zwierzat ? Nie , jestem zwykla i to mogłby być standard .
Jak każdy bedzie się uwazal za wyjątkowego to mu woda sodowa w koncu dynię rozsadzi.
 I tacy wyjątkowi ciągle się dziwią,ze caly świat im brawa nie bije.....

Też wychowywałem się na wsi i stosunek do zwierząt najlepszy tam nie był: wiele psów na łańcuchach przy budzie,psy karmione chlebem i mlekiem,dla moich dziadków liczyły się tylko te zwierzęta,z których można było czerpać korzyść / mięso,jaja,mleko / pies był darmozjadem,ale szczekał i pilnował obejścia,kot łapał myszy - myślę ze to jest właśnie kwestia mentalności i wychowania.

Mój dziadek jest tzn był leśniczym to może dlatego...a w moim rodzinnym domu chociaż w mieście nauczono mnie szacunku dla zwierząt i ludzi. I jestem  za to wdzięczna rodzicom

A ja sobie ciągle zadaję pytanie w jaki sposob pies na łańcuchu moze byc skutecznym strozem i jak dotychczas nie znalazlam zadowalającej odpowiedzi.....
Wiesz, przejechalam cale Czechy i nie spotkalam ani jednego psa na łancuchu....to samo w Niemczech, choc podobno tam się to jeszcze czasem zdarza.
Moja babcia miala bernardyna i on byl czlonkiem rodziny ,  mimo,ze to dzialo się przed wojną . Ale w miescie , wiec moze dlatego.

Moi dziadkowie mieli jednego psa. Żył na wolności...nie na łańcuchu. Poszedł na pole i został zastrzelony przez myśliwych. Miał 17lat 

Piszecie o wywyższaniu... Zauważyłam, że skłonność do tego mają ludzie mali... Mali duchem, intelektem... Prawdziwie wielki człowiek nie ma takiej potrzeby, choć miałby podstawy do wywyższania się, zachowuje skromność. A niedojda jedna z drugą ma o sobie wieeelkie mniemanie... :roll: Spotkałam już takich ludzi, naprawdę nie mieli żadnych podstaw do uważania się za lepszych od innych, a jednak... Bardzo to żałośnie wygląda, jak taki człowiek patrzy z pogardą na innych, którym, być może, pod wieloma względami do pięt nie dorasta... Ale myśli, że jest lepszy... :roll:

Czym innym jest wywyższanie się jednostek z różnych powodów,wielkość czy małość poszczególnych ludzi,a czym innym jest mentalność całego społeczeństwa,społeczeństw,ludzi ogólnie
pal licho,gdyby małość,bylejakość dotyczyła jednostek,gorzej że szowinizm względem zwierząt wykazują całe narody - myślę że ludzie nie doceniają należycie zwierząt i ich roli w naszym życiu,a przecież nie żylibyśmy gdyby zwierzęta nie ginęły po to,żebyśmy mieli co jeść
ludzie tak przyzwyczaili się do przedmiotowej,konsumpcyjnej roli zwierząt,że odmawiają im wiele praw,które uznają za swoje i tylko swoje,ciężko jest budować świadomość,jeżeli już dzieci nie przejawiają szacunku dla zwierząt / Diuna w innym temacie wspomniała o dziecku,które mówiło,iż psów trzeba się pozbyć bo zarażają ludzi nosówką /,a i dorośli lepsi nie są - dziś czytałem,że trzeba wybić gołębie w miastach,bo te " latające szczury " tylko roznoszą choroby i niszczą swoimi odchodami budynki,a pożytku z nich żadnego - tutaj też odzywa się mentalność podobna tej prezentowanej przez część ludzi mieszkających na wsi,że tylko pożyteczne gatunki mają prawo do życia.

Lisie - to "dziecko" mialo na oko ze 20 lat.... I nie wyglądalo na niewyksztalconego tłuka. TYm smutniejsze jest jakie bzdurne zabobony w społeczenstwie egzystują.

Ale społeczeństwo to zbiór jednostek, jeśli te są kiepskie, to i całość do bani... Hitler nie miałby pola do popisu, gdyby inni (masowo, nie jednostkowo), nie uwierzyli w swoje 'nadczłowieczeństwo'... Gdyby wyśmiano jego chore teorie, byłby tylko kiepskim malarzem z politycznymi, niespełnionymi rojeniami i szkodziłby swiatu co najwyżej własnymi bohomazami... Ale ludziom nietrudno wmówić, że są lepsi od innych, bo mają 'lepszy' kolor skóry, wyznają słuszniejszą religię, są przedstawicielami wyższej rasy... :roll: A nawet, jeśli ktoś ma wątpliwości, to i tak, dla własnej wygody, nie będzie sobie nimi zaprzatał głowy. Skoro ktoś mówi, ze jestem 'nad', to czemu nie? Nic już nie trzeba robić, niczym szczególnym się wykazać, by być ponad wieloma innymi... Jakie to fajne, zero wysiłku, a z urodzenia ma się przewagę... I skwapliwie się ją wykorzystuje, a że cudzym kosztem? Przecież jestem lepszy, więc mam prawo...
A skąd biorą się wszelkie młodzieżowo-wszechpolskie zapędy, jak nie z przekonania, że 'tamci' są gorsi, choć może mądrzejsi, uczciwsi, bardziej utalentowani, przyzwoitsi ode mnie? Ale ja jestem 'normalny', a oni nie... Więc idę z tą swoją durną łysą pałą ryczeć na 'pedałów' i pokazywać własną rzekomą wyższość... Im bardziej, w głębi ducha, zdaję sobie sprawę z faktycznej przewagi tamtych nade mną, tym bardziej chcę ich pogrążyć, skupiając się na jednym aspekcie życia, w którym, jak mi się roi, jestem lepszy... Akurat.
To samo dotyczy stosunku do zwierząt. Jestem człowiekiem, mam duszę :roll: zwierzęta mają mi służyć, być poddane... No to wybić te, ktore mi przeszkadzają (a jak rozumu brakuje, to się wybije np. wszystkie wróble, jak swego czasu w Chinach i potem się z głodu kona, bo szarańcza zjadła plony). Nawet, jeśli jest inne wyjście, dumny posiadacz duszy nie będzie sobie głowy zaprzątał, wszak jest panem wszelkiego stworzenia... A że często głupim, to i rezultaty jego 'panowania' opłakane... Także dla niego samego.

Hitler nie miałby pola do popisu, gdyby inni (masowo, nie jednostkowo), nie uwierzyli w swoje 'nadczłowieczeństwo'... Gdyby wyśmiano jego chore teorie, byłby tylko kiepskim malarzem z politycznymi, niespełnionymi rojeniami i szkodziłby swiatu co najwyżej własnymi bohomazami...

Myślę że można to podzielić na dwie,odrębne kwestie:

po pierwsze,w każdym społeczeństwie znajdzie się miejsce dla radykałów,odszczepieńców,konserwatystów,ludzi o ciasnych horyzontach myślowych - przykładem tego jest niedawny zamach w Norwegii,czyli w niby otwartym i liberalnym społeczeństwie ( pełnym broni palnej ) co świadczy o tym,że nie da się jednak budować wspólnej,jednej wielkiej świadomości,bo zawsze będą ludzie myślący inaczej.

Po drugie,myślę że nie doceniamy roli samego Hitlera - mógł być on doskonałym mówcą i wizjonerem,do tego stopnia,że ludzie nie musieli wierzyć w to,w co On wierzył,wystarczała im jego wiara,tak jest zawsze łatwiej,prościej,podążać za kimś kto wie lepiej,rozumie więcej i wszystko potrafi
Hitler mógł sprawiać wrażenie takiej osoby i mógł omamić tym wrażeniem miliony ludzi - inną kwestią jest to,że omamy Hitlera trafiły na podatny grunt,gdyż Niemcy mordowali ludzi innych narodów,wyznań,prowadzili na nich eksperymenty a nawet stosowali selekcję na własnym narodzie / chorzy,niepełnosprawni / - ale to tylko potwierdza fakt,że w każdym społeczeństwie jest miejsce na radykalizm,wystarczy pozwolić mu dojść do głosu.

To samo dotyczy stosunku do zwierząt. Jestem człowiekiem, mam duszę :roll: zwierzęta mają mi służyć, być poddane... No to wybić te, ktore mi przeszkadzają

Najgorsze jest to,że takie myślenie jest coraz częstsze,nie tylko w naszym społeczeństwie ...

Diuno wyjątkowi ludzie cechują się skromnością ponad wszystko. Tak więc o żadnych wybuchach wody sodowej nie może być mowy.
Lisie w Twojej analizie stosunku ludzi do zwierząt powiało strasznym pesymizmem. Tymczasem wiatr optymizmu jest coraz silniejszy. Gdzie w dawniejszych czasach mówiło się o sterylizacji i kastracji bezpańskich kotów.
Nie było budowanych przejść dla zwierząt pod autostradami i drogami szybkiego ruchu. Nie istniała chwalebna akcja "Zerwijmy łańcuchy". Współdziałanie organizacji broniących praw zwierząt było dużo słabsze, mało tego jeszcze dawniej  nie istniały one wcale.
W USA nie działał Great Ape Legal Project. W Afryce nie spotykało się rezerwatów (nie dla myśliwych) prowadzących projekty rozmnażania i zwracania przyrodzie rzadkich zwierząt.
Nie twierdzę, że jest wspaniale, świetnie, idealnie. Twierdzę jedynie, że pojawiają się nieśmiałe "jaskółki" zmian. Zbyt wolno jak dla mnie to prawda. Nie możemy jednakże zaprzeczyć ich istnieniu.
Ustosunkuję się jeszcze do poruszanego przez Ciebie jak go nazwałeś szowinizmu gatunkowego. Widzisz Lisie świat ludzi jest niezwykle różnorodny i niejednoznaczny. W związku z tym pojęcia, tego moim zdaniem nie należy rozciągać na cały ludzki gatunek. Cierpieliby na tym ci wielcy ludzie, którzy poświęcają zwierzętom wszystko. A jest ich na kuli ziemskiej wcale nie tak mało. Ciągle jednakże o wiele za mało. Ale to już inna historia.

Lisie w Twojej analizie stosunku ludzi do zwierząt powiało strasznym pesymizmem. Tymczasem wiatr optymizmu jest coraz silniejszy. Gdzie w dawniejszych czasach mówiło się o sterylizacji i kastracji bezpańskich kotów.
Nie było budowanych przejść dla zwierząt pod autostradami i drogami szybkiego ruchu. Nie istniała chwalebna akcja "Zerwijmy łańcuchy". Współdziałanie organizacji broniących praw zwierząt było dużo słabsze, mało tego jeszcze dawniej  nie istniały one wcale.
W USA nie działał Great Ape Legal Project. W Afryce nie spotykało się rezerwatów (nie dla myśliwych) prowadzących projekty rozmnażania i zwracania przyrodzie rzadkich zwierząt.
Nie twierdzę, że jest wspaniale, świetnie, idealnie. Twierdzę jedynie, że pojawiają się nieśmiałe "jaskółki" zmian. Zbyt wolno jak dla mnie to prawda. Nie możemy jednakże zaprzeczyć ich istnieniu.

To że istnieją tacy ludzie i takie inicjatywy nie znaczy że jest tak różowo,że jest ok - zauważ,że inny stosunek do zwierząt,ich ochrony i roli mają ludzie zaangażowani przyrodniczo ( a i tu są spory ) i miłośnicy przyrody i zwierząt,a inny tzw.zwyczajni ludzie,ludzie którzy z problemami zwierząt nie mają nic wspólnego,lub których to w ogóle nie obchodzi
myślę że takich ludzi jest właśnie najwięcej i coraz więcej,niestety
wystarczy poczytać wypowiedzi ludzi na różnych forach,w komentarzach pod artykułami - wypowiedzi o złych " zielonych ",obrońcach zwierząt,których jest za dużo,które tylko jedzą,niszczą,brudzą i z których nie ma pożytku,zwierzęta które powodują wypadki,szkody na polach,szkody na stawach,szkody w miastach,itp,,itd.
można by to ignorować,gdyby nie ilość takich wpisów i brak podstawowej,fundamentalnej wiedzy na temat zwierząt,ich biologii,zachowań,itp.

Masz rację Zoologu że coraz częściej mówi się o sterylizacji,kastracji zwierząt domowych,o trzymaniu ich na łańcuchu,znęcaniu się,itp.itd.,ale dotyczy to przede wszystkim środowisk miejskich,nie dochodzi do do społeczności wiejskich ( choć na pewno zmienia się to za sprawą internetu ) ale co z tego że problemy te są poruszane,skoro ludzie u władzy prezentują bardzo radykalne poglądy ( zwierzętom nie należą się pewne określenia,trzymanie ich na łańcuchu to kwestia praktyczna,itp.itd. ) - na leśnym forum myśliwi i sympatycy łowiectwa pisali mi,że wizja zachipowanych psów to wizja sf,piękny,futurystyczny plan,ale tak naprawdę nic się nie zmieni,nic się nie da zrobić,bo ludzie się nie zmienią ... ja cały czas dążę do zmian ale taki pesymizm nie pomaga.

Zostaje jeszcze kwestia dzikich zwierząt,bo tu jest bardzo różnie - najczęściej miastowi lubią dzikie zwierzęta na odległość lub w zoo,ewentualnie na Animal Planet,natomiast ludzie mieszkający na wsi w przeważającej liczbie traktują dzikie zwierzęta jako " szkodniki " i " zło konieczne ",a jak to się mówi " chłop żywemu nie przepuści ",z tego bierze się też spór na linii: myśliwi vs rolnicy: ci pierwsi chcą żeby zwierząt łownych było jak najwięcej,twierdzą że saren,itp.jest za mało,ci drudzy uważają że zwierząt jest za dużo i to ich kosztem i ze powinno się ich jak najwięcej wybić.

Ustosunkuję się jeszcze do poruszanego przez Ciebie jak go nazwałeś szowinizmu gatunkowego. Widzisz Lisie świat ludzi jest niezwykle różnorodny i niejednoznaczny. W związku z tym pojęcia, tego moim zdaniem nie należy rozciągać na cały ludzki gatunek. Cierpieliby na tym ci wielcy ludzie, którzy poświęcają zwierzętom wszystko. A jest ich na kuli ziemskiej wcale nie tak mało. Ciągle jednakże o wiele za mało. Ale to już inna historia.

Powtórzę jeszcze raz: praca,wysiłek i stosunek do zwierząt tej nielicznej grupy ludzi zaangażowanych nie przekłada się na stosunek do zwierząt całego społeczeństwa czy całej ludzkości - społeczeństwo jako takie ma zupełnie inny pogląd / niestety /,coraz częściej spotykam się z poglądem,że wszyscy tzw.miłośnicy zwierząt bronią ich kosztem ludzi i ich dobrobytu a od czasu doliny Rospudy na wzmiankę o ekologach czy też miłośnikach zwierząt słyszy się; " a,to ci,którzy biorą w łapę za oprotestowanie kolejnej ważnej dla nas inwestycji " - jak widać,bycie pro zwierzęcym lub pro przyrodniczym nie jest zbyt modnym a na dodatek kojarzy się z ograniczaniem praw i przywilejów ludzkości a także ze spadkiem dobrobytu.

Nie kazdy wyjątkowy jest skromy, ale wielu z nich nie okresli siebie jako wyjątkowych :)
Jesli ktos twierdzi - jestem wyjatkowy to znaczy,ze musi się dowartosciowac .
Tak jak niektorzy strzelając do bezbronnych zwierząt .
I ten i ten ma problem ze sobą.

Ktoś wyjątkowy nigdy Diuno nie powie o sobie :"jestem wyjątkowy". Tak mówią o nim inni.
Lisie w związku z tym co piszesz, dlatego należy promować (może niewłaściwe słowo) zwierzęta, oraz ich życie wśród ludzi nie interesujących się nimi. Każdy skuteczny sposób jest w tym przypadku wskazany i mile widziany. Ja natomiast obserwuję odwrotne zjawisko, bycie pro-zwierzęcym staje się coraz bardziej popularnym zjawiskiem społecznym.
Nigdzie nie napisałem, że jest różowo etc. Wskazałem jedynie na fakt pojawiania się "jaskółek zmian". Doskonale znam bolączki naszego gatunku w związkach ze zwierzętami. Od 30 lat interesuję się bowiem tymi problemami.

Psia miłość część 4.

Niektóre psy są w stanie zaryzykować swoim życiem, by do końca wiernie pozostawać przy swoich ludzkich przyjaciołach. Tak też było z psem Reubena Richardsa z angielskiego miasta Bolton. Personel karetki pogotowia stwierdził, iż nie żyje on od co najmniej dwóch tygodni. Czternastoletnia suczka Beauty pilnowała swojego opiekuna. Początkowo myślano, że pies także nie żyje. Beauty była niezwykle wycieńczona, lecz żyła. Bardzo długo trwało zanim odzyskała w pełni siły.
Zdumiewający to i wyciskający z naszych oczu łzy przykład psiej wierności i oddania.

Ktoś wyjątkowy nigdy Diuno nie powie o sobie :"jestem wyjątkowy". Tak mówią o nim inni.

 Dokladnie to samo napisalam powyżej :)

 A wiernosc tej suczki jest tym bardziej wzruszajaca, ze ostatnio zapanowala moda ,ze oddaje się starego rodzica do szpitala przed wyjazdem na wakacje i jak najdluzej się go nie odbiera. Czasem nawet mozna się wyprowadzic w międzyczasie....

Psia miłość część 5.

W 1975 roku zmarł Philip Friedman. W czasie, gdy jego rodzina uczestniczyła w ceremoniach pogrzebowych, zaginął pies zmarłego- owczarek niemiecki o imieniu King. Zniknął z domu na Brooklynie i nie wiadomo było co się z nim stało. Minęły trzy tygodnie. Wówczas jeden z krewnych Philipa rozmawiał o Kingu z dozorcą cmentarza. Wielce zaskoczony usłyszał od niego, że King codziennie od właśnie trzech tygodni o drugiej po południu pojawia się na cmentarzu. Cichutko wyjąc, kładzie się na grobie swojego opiekuna.
Pozostaje wielką niewiadomą w jaki sposób dowiedział się, gdzie leży jego pan.
Czy więc słuszną jest teoria dra Ruperta Sheldrake mówiąca o parapsychologicznych więzach łączących psy z ich opiekunami?

Miłość od pierwszego spojrzenia.

Gdy zapytamy ludzi o opinię na temat takiego zakochania się, otrzymamy dwie przeciwstawne sobie odpowiedzi. Jedni z nas wierzą w miłość od pierwszego kontaktu wzrokowego, inni zdecydowanie nie. Zapewne interesuje czytających te rozważania mój pogląd na omawiane zjawisko. Jestem niepoprawnym romantykiem i gorąco wierzę w miłość od pierwszego spojrzenia. Jestem także przekonany, że rozważywszy wszystkie obiektywne przesłanki ona istnieje rzeczywiście. Spoglądamy w oczy drugiej osoby i czujemy to coś (właśnie tylko co?). Czasami nawet jesteśmy pewni, że właśnie z tą osobą weźmiemy ślub i przeżyjemy całe życie w szczęściu i miłości pokonując rafy losu.
W swoich przemyśleniach pójdę jeszcze dalej. Otóż istnieje możliwość zakochania się w zdjęciu jakiejś osoby (miłość od pierwszego zdjęcia) lub głosie (miłość od pierwszego głosu). Z autopsji znam dwa przypadki zakochania się w twarzy widocznej na fotografii. Oba zakończyły się niezwykle szczęśliwymi związkami trwającymi przez całe życie (patrz "Balsam dla Duszy romantycznej" oraz "Balsam dla Duszy. Historie miłosne").
Jestem bardzo ciekawy Waszych opinii w tym temacie.

Nie wierzę w miłość od pierwszego spojrzenia. Według mnie żeby kogoś pokochać trzeba go poznać. Na podstawie zdjęcia lub spojrzenia na kogoś można ocenić tylko atrakcyjność. Ale może się mylę, bo po prostu nie doświadczyłam czegoś takiego.   

Zoolog coś dużo ostatnio o miłości pisze... Cos się za tym kryje chyba... ;p

W miłość od pierwszego wejrzenia nie bardzo wierzę, co innego zauroczenie, zakochanie... Widzimy kogoś, kto wygląda jak ucieleśnienie naszych marzeń i zaczyna w nas buzować... A potem poznajemy się bliżej i okazuje się, że facet to wyłącznie dekoracyjny pacan... :P Innym razem spotykamy człowieka, na którym oka nie chce się zawiesić, a po bliższym poznaniu okazuje się super gościem i zaczyna nam się podobać :D
Głos faktycznie potrafi zauroczyć, zaintrygować... Tyle, że czasem po spotkaniu oko w oko ten fascynujący głos nie pasuje do naszego wyobrażenia o jego właścicielu... Czasem to 'niedopasowanie' ma znaczenie, a czasem nie... Mnóstwo czynników składa się na wybór konkretnej osoby... A to, że ktoś zakochał się w fotografii i skończyło się to związkiem na całe życie... Cóż, bardzo nietypowy i rzadki sposób poznania przyszłego partnera :D Wszystko może się zdarzyć, nawet to, w co nie wierzymy... ;)

Niezwykle spodobało mi się Twoje IBDG określenie: "dekoracyjny pacan". Rzeczywiście masz rację, że ostatnio dużo kreślę słów o miłości. Całkiem prywatnie bowiem od pewnego czasu studiuję naturę miłości zarówno ludzkiej jak i zwierzęcej. Zakochanie w fotografii to moim zdaniem wyjątkowo romantyczny sposób poznania swojej drugiej połówki.

Moje marzenia część 3.

Z całego serca, duszy i umysłu marzę o odwiedzeniu jedynego w swoim rodzaju niemieckiego miasta Rottweil. Zapewne domyślacie się z jakiej przyczyny. To tam zaczyna się wszakże historia rasy rottweiler. Tyle wieków minęło od tego czasu, a rottweilery ciągle zachwycają, zadziwiają i zdumiewają ludzi mających z nimi styczność.
W centralnej części miasta stoi pomnik rottweilera. Jego historia splata się w tym miejscu z historią rasy. Rottweil z całą pewnością stanowi magiczne miejsce dla wszystkich miłośników rottweilerów.

Ja też muszę się tam wybrać z moim killerem. Bardzo drażni  mnie podejście większości ludzi do tej rasy. Ostatnio poszłam  zaszczepić mojego psa. W poczekalni u weta usiadł obok mnie pan,który kazał mi odsunąć trochę psa, ponieważ ma ranę na nodze a  słyszał że  kiedy rottweiler poczuje krew, wpada w szał i zabija

Trzeba było powiedzieć, że zabija tylko wtedy, kiedy wyczuje, że człowiek się go boi :P

Chyba pan pomylił psa z rekinem... :roll:

Mówiłam mu że to nie Edward ze Zmierzchu tylko pies, ale chyba nie zrozumiał o co mi chodzi. Nie wiem skąd ludzie biorą takie pomysły

Ja tam tez jestem ostrożna w stosunku do ras bojowych .
Nie uwazam ich oczywiscie za mordercow z urodzenia, ale geny plus nieodpowiednie prowadzenie mogą skutkowac negatywnie. Fakt,ze to moze dotyczyc i innych ras , a takze mieszancow .
U bojowych agresja niekoniecznie musi byc ukierunkowana na czlowieka ale często się zdarza ,ze jest ukierunkowana na zwierzęta - a ja moje psy bardzo lubię :)

Jeśli mam być szczera to  w moim domu jamnik jest bardziej agresywny niż rottweiler. Jestem spokojną osoba i myślę że to pomogło mi w wychowaniu rottweilera. Są jednak pewne rzeczy których on nie znosi. Ludzi pod wpływem alkoholu i krzyków. Jak usłyszy kłótnie u sąsiadów strasznie się denerwuje. A inne psy akceptuje. Oby były mniejsze, bo jeżeli trafi się jakiś większy pies to wtedy jest bardzo ostrożny. Mam wrażenie że myśli że mały pies nie jest dla niego żadnym zagrożeniem. Nie skrzywdziłby nikogo. Kocha ludzi. Nie mam z nim kłopotów kiedy przyjdzie ktoś obcy, ale wiem też że mi nigdy nie pozwoliłby zrobić krzywdy.

Gwoli prawdy kynologicznej Diuno rottweiler należy do psów obronnych, nie zaś bojowych.

Jeśli mam być szczera to  w moim domu jamnik jest bardziej agresywny niż rottweiler.

O tak, po doświadczeniach z Makusiem twierdzę, że kilka jamników naraz i niech się rotek chowa... ;) Nec Hercules contra plures... Zwłaszcza, jeśli 'plures' to bojowe jamniczki właśnie :D

Gwoli prawdy kynologicznej Diuno rottweiler należy do psów obronnych, nie zaś bojowych.

Słuszna uwaga :)

W ogole fajną psychike ma ten Twoj rotek , Mambo :)

Nie mam z nim kłopotów, ale dużo pracy mnie to kosztowało. Najważniejsze żeby nie dać się zdominować. Jednak gdzieś popełniłam błąd, bo gdy mnie nie ma to mój pies uważa że moich rodziców nie należy aż tak bardzo słuchać. A szefem psów w moim domu jest jamnik. Karmie psy w tym samym pomieszczeniu o tej samej porze i czasem jamnik zamiast do swojej miski trafi do jedzenia rottweilera a ten czeka spokojnie aż jego miejsce się zwolni. Mój szczeniak gryzie go za nogi, skacze do niego i ciągnie go za te wiszące wargi. Jak pierwszy raz to zobaczyłam to aż mnie sparaliżowało, ale killer cierpliwie znosi wszystkie fanaberie malca 

Takie są właśnie te wspaniałe rottweilery. Malinowa Mambo najczęściej jest tak, że rottweiler słucha, tylko jednego z członków swojego ludzkiego stada.

Zgadzam się z Tobą Zoologu. To wspaniałe zwierzęta, jednak w rękach nieodpowiednich ludzi to bardzo niebezpieczna "broń",

Zgadzam się z Tobą Zoologu. To wspaniałe zwierzęta, jednak w rękach nieodpowiednich ludzi to bardzo niebezpieczna "broń",

Dokładnie zważywszy na ich dużą odporność na ból, wspaniale rozwiniętą muskulaturę oraz niezwykle silne szczęki.

Są odporne na ból, przez to są mało delikatne. Nawet łapę podają ze sporą siłą. Coraz więcej słyszy się o wypadkach z udziałem zwierząt. Nikt nie obwinia właścicieli. Uważam że testy psychologiczne dużo by pomogły.

Malinowa Mambo na podstawie moich doświadczeń z rottweilerami twierdzę, że są one delikatne, gdy wymaga tego konkretna sytuacja. Mohr Mendog dla przykładu brał z ręki drobne kawałki bezcukrowych sucharków niezwykle ostrożnie, aby nie zahaczyć zębami o skórę dłoni.

Moje ulubione kwiaty.

Opowiadałem już o ukochanych drzewach. Wypada więc przedstawić Wam czytelnikom mój profil kwiatowy. Jednymi z drogich memu sercu kwiatów są róże. Występują w tysiącu odmian, kształtów i kolorów. Róże białe, żółte, czerwone, prawie czarne, miniaturowe,duże, pnące etc. I pomyśleć, że powstały one drogą selekcji z niepozornej dzikiej róży czyli głogu.
Choć nie jestem Holendrem kocham tulipany. Kojarzą mi się z najpiękniejszym miesiącem w roku czyli majem. Również występują w niezliczonej liczbie odmian barwnych.
Z kwiatów polnych uwielbiam chabry bławatki i maki polne (niestety GMO jest dla nich śmiertelnym zagrożeniem). Moimi ulubionymi kwiatami są również niezapominajki ze względu na niebieski kolor.
A jakie są Wasze ukochane kwiaty?

Najbardziej lubię polne kwiaty. Zielona trawa, pełna krwistoczerwonych maków...Chabry... Bardzo lubię też kwitnące pod koniec lata wrzosy... Leśne, fioletowe dzwoneczki... Ale nie zrywam kwiatów, tylko patrzę i podziwiam :kocham:

A ja lubię krokusy...kojarzą mi się z wiosną, a to pora roku która bardzo lubię. Podobają mi się również lilie oraz kwiaty które wiosną kwitną w lasach :fiołki,zawilce,sasanki,  itd.

Zapomniałam napisać o niezapominajkach :D Też je bardzo lubię, są takie delikatne, śliczne :kocham:

Najbardziej lubię polne kwiaty. Zielona trawa, pełna krwistoczerwonych maków...Chabry... Bardzo lubię też kwitnące pod koniec lata wrzosy... Leśne, fioletowe dzwoneczki... Ale nie zrywam kwiatów, tylko patrzę i podziwiam :kocham:

Za ostatnie zdanie Twojego postu IBDG należą Ci się wielkie podziękowania ode mnie. Drzemie bowiem we mnie także dusza botanika z zacięciem ochroniarskim.

Nie mam potrzeby zabierania do domu tego, co mnie urzekło, bo wiem, że miejsce rośliny/zwierzęcia jest w naturze, a nie w moim wazonie czy jakimś akwarium. Jeśli chcę je podziwiać, muszę iść do nich w gości, popatrzeć, powąchać, co najwyżej delikatnie musnąć palcami płatki, a nie wyrywać i patrzeć, jak umierają w moim domu. Co prawda, kiedy znajomi przyniosą mi kwiaty, miło czuć ich zapach, ale... Ja zostawiam je tam, gdzie ich prawdziwe miejsce.

To zaiste godne naśladowania ze wszech miar :VoV: Właśnie o takim świecie marzę.
A teraz muszę wprowadzić aneks do mojego opowiadania o chorwackiej muzyce pop. Parę dni temu zupełnie przypadkowo odkryłem wspaniały głos równie wspaniałej piosenkarki chorwackiej młodego pokolenia. Nazywa się Lidija Bacic (przepraszam za polską, nie chorwacką pisownię), a Jej karierę warto śledzić z uwagą i wzruszeniem. Piosenki w wykonaniu Lidiji są jedyne w swoim rodzaju. Interpretuje je niezwykle dojrzale i porywająco.
Zapraszam do słuchania!

http://www.youtube.com/watch?v=l88ARAHkC00
 :)

To wspaniale IBDG, że umieściłaś link do jednej z piosenek Lidiji Bacic. Podziękuję Ci po chorwacku hvala lijepo :VoV: Swoją drogą jestem bardzo ciekaw Waszych opinii dotyczących tych fascynujących utworów.

Kobietka ma dobry głos, miło się słucha :)
http://www.youtube.com/watch?v=9vnAIw6Tdeg&feature=related

A poza tym jest zjawiskowo piękna.

Ballada prozą o ludziach, dla których psy są niezwykle ważne.

Tak wiele ludzkość zawdzięcza psom. Patrząc na to z drugiej strony psim okiem i umysłem, tak wiele zawdzięczają psy wspaniałym ludzkim przyjaciołom. Ratują oni rottweilery, mopsy, labradory, golden retrievery, oraz wszelakiej maści i rozmiarów psy wielorasowe. Znajdują je w schroniskach, adoptują, leczą, wyszukują dla nich nowych, odpowiedzialnych opiekunów. Walczą z okrutną praktyką trzymania psów na łańcuchach. Ocieplają budy psów żyjących na polskich wsiach. Organizują zbiórki karmy dla schronisk. Ich czyny rozświetlają jak gwiazdy w nocy czarne smutki psiej niedoli.
Stawiam tym wszystkim cudownym osobom pomnik ze słów wdzięczności, podziwu i mojego gorącego serca!   

Masz rację Zoologu... To co robią ci ludzie jest naprawdę godne podziwu. Większość ludzi traktuje zwierzęta przedmiotowo. Mam nadzieję że z czasem wzrośnie liczba osób które zdecydują się na adopcję zwierzaków i schroniska nie będą przepełnione tak jak teraz 

Schroniska nie będą przepełnione, kiedy skończy się bezmyślna 'produkcja' szczeniąt dla kasy, dla rzekomego zdrowia suki czy tez ze zwykłej obojętności dla losów zwierząt. Kiedy zacznie się obowiązkowe sterylizowanie i czipowanie (z prowadzeniem bazy danych), karanie tych, ktorzy je porzucają, katują, zaniedbują... Tylko dotkliwa kara (głównie finansowa) i zakaz posiadania zwierząt sprawi, że nie trzeba będzie odbierać skrzywdzonych czworonogów i upychać je w przepełnionych schronach...

Już jako dziecko wiedziałam, że żyję na świecie, na którym psów nie wolno rozmnażać...

No niestety nie brakuje bezmyślnych ludzi ani pseudohodowców. Ludzie traktują zwierzęta przedmiotowo, wyrzucają je kiedy im się znudza,albo kupują psy ponieważ podobają im się z wyglądu, a o charakterze danej rasy nikt nie myśli. Schroniska pełne są psów obronnych, bojowych... Jeżeli pies zaczyna sprawiać kłopot to najprościej wyrzucić na ulice.

Moje ulubione ptaki.

Jednymi z ptaków, które budzą moją sympatię są krukowate (Corvidae). Zachwycam się ubarwieniem sójki, podziwiam falisty sposób latania sroki, zdolność łączenia się w olbrzymie stada gawronów. Zimę umila mi widok wron siwych. Raz w życiu miałem okazję spotkać się z oryginalną orzechówką. Nie widziałem na żywo największego z wróblowców (do nich należy bowiem rodzina Corvidae) czyli kruka nad czym bardzo boleję.
Niezwykle lubię obserwować krzątające się wokół gałązek sikory bogatki i modre. To bardzo sympatyczne ptaszki. Takie same odczucia wywołuje we mnie kowalik skwapliwie poszukujący owadów w szczelinach kory drzew.
Wiosną poziom mojego samopoczucia zdecydowanie podwyższa śpiew kosa w połączeniu z jego czarnym, dostojnym upierzeniem.
Jestem miłośnikiem bocianów białego oraz czarnego, którego miałem wielką przyjemność raz w swym przyrodniczym życiu obserwować.
Do moich skrzydlatych ulubieńców należą także łabędzie nieme, których wierność partnerowi jest doprawdy zadziwiająca i symboliczna. Serce mi drży na widok fotografii żurawi pospolitych (niestety ich nie widziałem, jedynie słyszałem klangor). To samo mogę rzec o orle przednim i bieliku.
Natomiast na czyżyki dawnymi czasy spoglądałem często, szczególnie na ich duże stadka przy karmniku. Napatrzyłem się również na przesympatyczne gile i odważne grubodzioby.
A jak wygląda Wasz ptasi świat?
I jeszcze sprawa natury technicznej. Czy istnieje możliwość przyklejenia tego tematu? Szybciej docierałbym do pisania w nim, a także mam taką nadzieję jego popularność uległaby zwiększeniu.

Niestety, przyznaję, że na ptakach się nie znam... Niewiele z nich rozróżniam... :oops: Już kiedyś pisałam, że bardzo lubię najzwyklejsze wroble, takie podskakiwacze i wiercipiętki zabawne :jupi2: I baaardzo lubię słyszeć stukanie dzięciołka, bo to znaczy, ze jestem w lesie ;p

IBDG wielkie dzięki za przyklejenie tego tematu.
Mały aneks do Lidiji Bacic. Zapraszam do wysłuchania moich ukochanych Jej piosenek-klejnotów muzycznych takich jak: "Pisma nas vezala", "Gospe od żalosti", "Ako te ikad izgubim". Czekam na Wasze opinie.

Moje ulubione ryby.

Darzę wielkim szacunkiem rekiny. Są to jedyne z kręgowców, które nie zapadają na zmorę naszych czasów czyli nowotwory. Dlaczego tak się dzieje? Wciąż nie znamy odpowiedzi na to fascynujące naukowo pytanie.
W związku z tym co napisałem powyżej, z całych sił walczę o dobry los tych ryb chrzęstnoszkieletowych. Na marginesie dodam, że spośród bezkręgowców wolne od nowotworów są wrotki (Rotatoria). Mają one jednak stałą liczbę komórek i to całkowicie inna historia zoologiczna.
Czuję estymę do bojowników syjamskich wspaniałych ryb, których samych samców nie możemy trzymać w akwarium. Konieczna jest obecność samicy. Bardzo interesujące dla mnie są brzanki sumatrzańskie pływające w warunkach naturalnych z wielką gracją. W akwarium moi drodzy czytelnicy to już nie jest to samo (czyli jak w reklamie prawie robi wielką różnicę).
Chciałbym zwrócić uwagę na fakt, iż wiele gatunków ryb zagrożonych jest wyginięciem właśnie w wyniku legalnego i nielegalnego odłowu do hodowli akwaryjnych. Jest to jeden z bardzo poważnych i palących problemów ochrony ryb świata.

http://www.youtube.com/watch?v=dqPQbldxHoE
http://www.youtube.com/watch?v=mqKqrfKi1e8
http://www.youtube.com/watch?v=dtmUDMAp_MA

Wprawdzie to nie mój ukochany rodzaj muzyki ;) ale miło się słucha :)

Nie mam ulubionej ryby... A akwaria... :/ Żadnej nie życzę pływania w kółko i obijania się o szyby.

Hvala lijepo IBDG za umieszczenie linków do moich ukochanych piosenek Lidiji Bacic. Sprawiłaś mi wielką radość :VoV:

Zrobiłam to z przyjemnością :)

O Chorwacji część 1.

Rozpoczynam nowy cykl opowiadań poświęcony temu magicznemu miejscu na kuli ziemskiej jakim jest Republika Hrvatska.
Powierzchnia Chorwacji wynosi 56 tys 538 km kwadratowych (drodzy Czytelnicy dla ciekawości możecie ją porównać z powierzchnią naszego kraju). Chorwacja graniczy z Węgrami, Serbią, Czarnogórą, Bośnią i Hercegowiną (i tu ciekawostka w tym kraju językiem urzędowym jest chorwacki), Słowenią oraz Włochami (morska granica na Adriatyku, niestety jego włoska część pod względem czystości pozostawia wiele do życzenia).
Chorwaci na Adriatyk powiedzą Jadran. Średnia jego głębokość to 252 m (kto porówna z naszym Bałtykiem?). Wody chorwackiej części Adriatyku są wzorcowo czyste jak dla mnie ekologa, oraz zachwycające swoim kolorytem. Ich barwa oscyluje pomiędzy jasnym, a ciemnym szmaragdem. Cóż to za niebiańskie uczucie spoglądać na nie bez końca! Jadran jest silnie zasolony oraz ciepły (średnia temperatura wody na otwartym morzu to 22-25 stopni Celsjusza). Jakie spotkamy wzdłuż jego wybrzeża plaże?
Kamieniste, skaliste, żwirowe oraz rzadko występujące piaszczyste. W przypadku trzech pierwszych typów plaż najlepiej na nich odpoczywać siedząc w wygodnym leżaku. Przemysł stoczniowy doskonale prosperuje w Chorwacji. Głównymi portami Chorwacji są: Rijeka, Split, Szybenik, Zadar, Dubrownik oraz Pula. Największe stocznie spotkamy w Rijece, Puli i Splicie.

Chorwaci na Adriatyk powiedzą Jadran. Średnia jego głębokość to 252 m (kto porówna z naszym Bałtykiem?).

Uuuu, dawno nie byłam na geografii i nie pamiętam ani w ząb... ;p

Widzę, że kochasz Chorwację... Często tam bywasz?

Marzenie mojego syna o domu w Chorwacji chyba sie nie spelni. Niemcy masowo tam kupuja nieruchomosci co znacznie podbilo ich ceny :(((((((

IBDG zdecydowanie o wiele rzadziej niżbym chciał, pragnął i marzył. Byłem tam jedynie trzy razy. Wirtualnie jestem prawie codziennie. Masz rację, zakochałem się w Chorwacji od pierwszego spojrzenia. 

O Chorwacji część 2.

Najdłuższymi chorwackimi rzekami są: Sawa (562 km) oraz Drawa (505 km). Oczywiście przez Chorwację przepływa także Dunaj, którego wody mają do pokonania w tym kraju odległość 188 km.
Największy łańcuch górski stanowią góry Velebit mające długość 165 km. Warto wspomnieć, że od 1981 roku są one rezerwatem biosfery UNESCO o światowym znaczeniu.
Najwyższym chorwackim szczytem jest Dinara (1830 m n.p.m). Znajduje się on w łańcuchu gór o takiej samej nazwie.
Chorwacja słynie z wysp oraz wysepek, w tym kraju liczba ich wynosi aż 1185! Jedynie 66 z nich jest zamieszkanych. Największymi z nich są: Krk (410 km kwadratowych), Cres (404 km kwadratowych).
Największym chorwackim półwyspem jest słynna Istria (4016 km kwadratowych).
Ciekawostkę stanowi fakt, iż Chorwacja zajmuje drugie miejsce w Europie po Norwegii gdy mówimy o urozmaiceniu linii brzegowej.   

O Chorwacji część 3.

Chorwackimi złotówkami są kuny, natomiast groszami lipy (prawda, że to pięknie brzmiące nazwy). Flagę narodową tworzą trzy równej szerokości poziome pasy w kolorach (licząc od góry): czerwonym, białym oraz niebieskim. W środku flagi umieszczone jest chorwackie godło, które stanowi tarcza z szachownicą 13 czerwonych i 12 białych (srebrnych) pól. Pierwsze z pól znajdujące się w lewym, górnym rogu jest czerwone. Nad tarczą z szachownicą rozlokowanych jest 5 mniejszych tarcz symbolizujących historyczne herby chorwackie. Licząc od lewej są to: najstarszy znany herb Chorwacji, herb Republiki Dubrownickiej, Dalmacji, Istrii, oraz Slawonii.
Chorwackim hymnem narodowym jest pieśń Lijepa nasa domovino ... ( Piękna nasza ojczyzno...). Stanowią go cztery zwrotki pieśni Antuna Mihanovicia Hrvatska domovina (Chorwacka ojczyzna) stworzonej w 1835 roku. Muzykę do hymnu napisał w 1846 roku Josip Runjanin.
Muszę wspomnieć, iż będąc w Chorwacji obserwowałem wielki szacunek do barw narodowych. Uczmy się tego Polacy od nich!

Moje marzenia część 4.

Od pewnego czasu w moim umyśle narodziło się takie oto marzenie. Mianowicie chciałbym napisać autobiografię (tylko kto by ją wydał i czytał?). Nie ulega wątpliwości, że byłaby to gruba książka licząca około 600 stron (oczywiście zawierałaby ciekawe zdjęcia rodzinne, także w kolorze sepii, oraz uzupełnienia dotyczące tych lat życia, które jeszcze przede mną). Oprócz typowych dla tego rodzaju pozycji czytelniczych, których zawartość jest przewidywalna znalazłyby się w niej moje przemyślenia i refleksje związane z wieloma zagadnieniami biologicznymi. Na jej kartach pojawiliby się wspaniali ludzie, którzy tak wiele dla mnie znaczą i którym niezwykle dużo zawdzięczam.
Z tym co wyłuszczyłem powyżej wiąże się drugie podobne w swojej formie marzenie. Pragnąłbym znaleźć się jako współautor na stronach jednego z "Balsamów dla Duszy". Niestety poważnie limituje mnie w tym zakresie znajomość języka angielskiego (kłania się lekceważenie mądrych rad mojego Taty).

Moje ulubione ssaki.

Dużo by opowiadać o moich ulubionych gatunkach tych najwyżej uorganizowanych kręgowców. Wybrałem zatem specjalnie dla Was te ssaki, które fascynują mnie w szczególnym stopniu. I tak wśród nich są wszystkie gatunki waleni. Są one dla mnie niezwykle ważne z etologicznego punktu spojrzenia. Ich zachowania intrygują i skłaniają do zoologicznych przemyśleń.
O mym zachwycie wilkami zapewne doskonale wiecie. Stado polujących lub wyjących wilków jest kwintesencją dzikiego życia. Podobnie rzecz ma się z lwami- jedynymi w pełni stadnymi kotami. Uwielbiam oglądać je jako głównych bohaterów filmów przyrodniczych. Szybkość osiągana przez geparda jest dla mnie jednym z najciekawszych zjawisk przyrodniczych, również gdy spoglądam na nią ewolucyjnie. Szanuję także tygrysy, jaguary i pumy. Poraża moje serce majestat i biel niedźwiedzi polarnych.
Spośród ssaków naczelnych podziwiam szympansy i goryle górskie. Nie może w tej krótkiej rozprawce zabraknąć miejsca dla słoni. Będąc dzieckiem w czasie zwiedzania śląskiego ogrodu zoologicznego nieodmiennie w kierunku ich wybiegu zmierzały moje kroki.   

Mohr 2 poleca część 8.

Mojego Dziadka po kądzieli, oraz Tatę trudno było nazwać romantykami. Jeżeli chodzi o mnie to należę do niepoprawnych romantyków. Prawdę mówiąc romantyczna dusza niewątpliwie przeszkadza w ochronie przyrody. W tej dziedzinie biologii liczy się bezwzględny pozytywizm. Jak zapewne zauważyliście odszedłem trochę od meritum sprawy.
Zastanawiacie się pewnie co w tej opowieści chciałbym Wam polecić. Może się zdziwicie, ale jestem zagorzałym widzem kanału telewizyjnego Romance TV. Emitowane są tu ekranizacje powieści Rosamunde Pilcher (mistrzostwo świata romantyzmu), Barbary Wood, Charlotte Link i innych pisarek. Możemy obejrzeć słynne na całym świecie telenowele, oraz komedie romantyczne. Wspaniałe zdjęcia, krajobrazy, posiadłości, wielkie miłości, skomplikowane losy głównych bohaterów- nic więcej do szczęścia romantycznego widza nie jest potrzebne. Zresztą przekonajcie się sami.

Moje ulubione płazy.

Jako dziecko spoglądałem z wielką sympatią na salamandry plamiste. Pozostało mi to do dnia dzisiejszego. Niestety w mojej okolicy są one obecnie znacznie rzadsze niż w latach mojego dzieciństwa.
Równie interesującymi płazami ogoniastymi są traszki: grzebieniasta, karpacka i górska. Pierwszą z nich miałem ogromną przyjemność raz w swym życiu spotkać.
Dla innych wstrętne i obrzydliwe, a dla mnie ropuchy są jednymi z najciekawszych i najważniejszych w swoich funkcjach jakie pełnią w ekosystemach płazów bezogonowych. Tylko one bowiem są zajadłymi amatorkami ślimaków nagich, które tak często stanowią plagę dla ogrodników i sadowników. Z powyższego wynika, że powinny one być w tych miejscach mile widzianymi i oczekiwanymi zwierzęcymi gośćmi. Sprawy jednak często w tym temacie nie wyglądają tak różowo.
 

Moje marzenia część 5.

Odkrywając przed Wami swoje marzenia pragnę napisać o jednym z najświeższych i najważniejszych.
Odbiegając trochę od głównego nurtu, plan marzeń każdego z nas nie jest stały. Zmienia się, rzec by można ewoluuje. Niektóre z nich przestają być marzeniami, inne tracą na swym znaczeniu, a jeszcze inne pozostają stałe, lub wręcz przybierają na sile. Są wreszcie i takie, które po prostu się spełniają.
Ale wróćmy do tematu tej opowieści. Otóż bardzo chciałbym (zbyt słabe emocjonalnie słowa) zobaczyć na żywo koncert Lidiji Bacic. Najlepiej oczywiście w Chorwacji. Tam bowiem panuje niepowtarzalna atmosfera stanowiąca idealne tło dla piosenek Lidiji. Jestem pod wielkim wrażeniem Jej osobowości muzycznej. Na scenie przedstawia się niezwykle naturalnie, w przeciwieństwie do niektórych wykonawców, którzy nie mają pojęcia jak poruszać się i zachowywać artystycznie na swoich występach.
Swoją drogą zastanawiam się ile osób przyszłoby na koncert Lidiji Bacic w naszym kraju? Nie jest niestety w Polsce popularna. Dlatego postawiłem sobie za cel życiowy popularyzację w skali mikro tej chorwackiej piosenkarki.

Jeśli będzie kiedyś koncertować we Wrocławiu, pójdę i znajomych zabiorę... Skoro tak babeczkę zachwalasz... Od razu wyczułam, że jesteś pod wielkim wrażeniem ;)

No i życzę spełnienia marzenia :)

W tym roku można było posłuchać Lidiji np. w Njivicach. Masz absolutną rację IBDG, jeszcze nigdy żaden artysta nie wywoływał u mnie tak silnych, pozytywnych emocji i wzruszeń muzycznych jak Lidija Bacic. A nasłuchałem się ich w swym życiu już sporo, oj sporo.

I w dodatku jest bardzo ładna  ;p

To Zoolog już dawno zauważył... Jakby nie była, nie marzyłby tak o spotkaniu na żywo... ;p

A pisze tylko o wzruszeniach muzycznych  :jupi2:

A między wierszami pisze o reszcie... ;)

O Chorwacji część 4.

Nieoficjalnie mogę o sobie powiedzieć, że jestem "małym Chorwatem" (uświadomiła mi to pewna osoba o złotym sercu dokonując w tym względzie niezwykle trafnej analizy). Muszę przyznać, że pisanie o Chorwacji sprawia mi wielką radość. Pociągnijmy więc dalej ten wątek, tym razem sięgając do historii tych ziem i to bardzo odległej.
W 1899 roku w miejscowości Krapina położonej w pobliżu Zagrzebia wykopano szczątki oraz narzędzia przodków naszego gatunku pochodzące z plejstocenu (Homo crapiniensis). Inne wykopaliska mówią nam o wysokim stopniu rozwoju społeczności bytujących na terenach dzisiejszej Chorwacji. Przykładowo na wyspie Hvar dokonano odkrycia osiedla z czasów neolitycznych, a epokę brązu i wczesnego żelaza stanowi osada znajdująca się na Istrii w pobliżu Puli.
W starożytności na chorwackich ziemiach mieszkały plemiona iliryjskie. Od jednego z tych plemion Dalmatów wywodzi się nazwa Dalmacja. Około 400 r.p.n.e. Dalmacja została podbita przez Celtów. W tym samym czasie była ona objęta kolonizacją grecką. Od I wieku p.n.e. rozpoczął się czas panowania rzymskiego.

Moze mi sie uda tam kiedys pojechac :)

O Chorwacji część 5.

I i II wiek to okres świetności Cesarstwa Rzymskiego na Bałkanach. Wśród ludności iliryjskiej następowała stopniowa romanizacja. Jednakże niektóre z jej plemion, oraz miasta greckie opierały się temu procesowi pozostając autonomicznymi. Po Rzymianach na ziemi chorwackiej ostały się średniowieczne miasta ze wspaniałymi zabytkami. Jednym z nich są ruiny rzymskiego amfiteatru Arena w Puli, która to budowla stanowiła kunsztowne dzieło rzymskiej myśli architektonicznej. Powstała w I wieku za rządów cesarza Wespazjana. W owym amfiteatrze walki gladiatorów mogło oglądać 23 tys. widzów.
Natomiast po cesarzu Dioklecjanie pozostał niezwykle urokliwy pałac. Został wybudowany na przełomie III i IV wieku obok Salony (obecna nazwa Solin) stanowiąc podwaliny miasta Aspalathos (obecny Split).
W 437 roku Dalmacja weszła w skład Cesarstwa Wschodniorzymskiego. W IV i V wieku chorwackie ziemie najechały plemiona Hunów, oraz Gotów pustosząc je niemiłosiernie.

Moje marzenia część 6.

Istnieją takie, które nigdy się nie spełnią, rzecz wiadoma i jasna z różnych względów. Jest to prawidłowe zjawisko, które zgodnie z prywatną teorią piszącego te słowa stanowi jeden z elementów definicji marzeń.
Takim właśnie marzeniem, jeżeli chodzi o mnie jest możliwość badania życia umysłowego psów. Psy w tym względzie są jednymi z najtrudniejszych obiektów badawczych. Tym niemniej wgląd pośredni w ich psychikę jest pasjonującym naukowo, oraz wyzwaniem dla każdego etologa.
Muszę w tym miejscu nadmienić, iż stan poznania psychiki naszych największych przyjaciół jest niedostateczny, a wiele jego aspektów czeka jeszcze na odkrycie. Może ktoś z czytających te słowa zdecyduje się podążyć śladami Charlesa Darwina, Marca Bekoffa, Stanleya Corena, Alexandry Horowitz czy Patricii Mc Connell. To moje kolejne marzenie. 

Lidija Bacic raz jeszcze.

W ramach promocji tej wspaniałej piosenkarki obdarzonej niepowtarzalnym głosem pełnym magii, od czasu do czasu będę umieszczał informacje z nią związane.
Dotychczas Lidija zdobyła 17 nagród na 11 festiwalach, co zważywszy na długość trwania Jej kariery jest ewenementem w skali światowej.
Na Youtube można odszukać występ Lidiji Bacic w słowackiej telewizji. Serdecznie zapraszam do obejrzenia, gdyż stanowi on prawdziwą ucztę dla ucha i oka. Tak samo uważam o video do piosenki Lidiji noszącej tytuł "Martina".
Przepięknie prezentuje się oficjalna strona internetowa Lidiji www.lidija-bacic.com. Odznacza się subtelnością, oraz wysmakowaną szatą graficzną, która doprawdy urzeka. Nie ulega dla mnie wątpliwości, że jest to najlepsza strona w Internecie z tych poświęconych konkretnemu wykonawcy.

Rozważania o miłości część 1.

Jak wynika z tytułu ten cykl tematyczny będzie zawierał przemyślenia natury filozoficznej tyczące się tej najwspanialszej i jednej z najsilniejszych emocji wyższych (osobiście uważam, że miłość jest czymś o wiele większym znaczeniowo, psychologicznie itd. niż emocja). Filozofia bowiem wbrew pozorom ma coś wspólnego z miłością. Już sama nazwa tej nauki przetłumaczona z klasycznej greki brzmi przecież: "umiłowanie mądrości".
Kochamy zasadniczo mózgiem, chociaż powszechnie przyjęło się uważać za organ miłości-serce. Mnie wielkiemu romantykowi ten drugi element naszego ciała zdecydowanie bardziej odpowiada jako symbol miłości.
Wyróżniamy miłość romantyczną, platoniczną, od pierwszego spojrzenia etc. Mamy także do czynienia z miłością, która początkowo istnieje jedynie w podświadomości człowieka. Po pewnym okresie czasu dłuższym lub krótszym to uczucie dociera do naszej świadomości. Nagle zdajemy sobie sprawę, że jesteśmy zakochani i to do końca naszych dni. Co więcej w tym momencie olśnienia już wiemy, że od samego początku byliśmy w tej osobie zakochani i odnosimy wrażenie, iż znamy ją od zawsze.
Dla filozofii miłości to bardzo ciekawe naukowo doświadczenie.
 

W ramach uzupełnienia do Lidiji Bacic zapraszam do wysłuchania na YouTube Jej piosenki pod tytułem "Zarobljeno vrijeme" z występu w konkursie w miejscowości Suncane Skale w roku 2010 w Bośni i Hercegowinie (koniecznie tej wersji). Widać na tym filmie jak na dłoni mistrzostwo wykonania tego utworu przez Lidiję. Obserwować możemy także perfekcję ruchów scenicznych, jakże dojrzałą i przemyślaną.

Rozważania o miłości część 2.

Swego czasu Jennifer Rush śpiewała "The Power of Love". Rzeczywiście potęga miłości to olbrzymia siła, która nie zna granic. Odnoszę wrażenie, że nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego faktu. Spójrzcie i zastanówcie się drodzy Czytelnicy. Miłość przenika przez rasy ludzkie, różnice kulturowe, społeczne, wieku czy wykształcenia.
Czasami ponosi porażkę i różnice okazują się zbyt wielkie. W tych przypadkach należy stwierdzić, że jej moc i magia były zbyt słabe. Dodam, iż sama siła miłości często nie wystarcza, wskazane jest odpowiednie pielęgnowanie uczucia i podsycanie palącego się płomienia miłości.
Miłość wygrywa również w starciu ze swoją najgroźniejszą rywalką czyli śmiercią. Niemożliwe, naiwne? A jednak możliwe i wzruszające do łez i bólu serca. Ukochana osoba umiera, już nie ma jej z nami, a my ją nadal bardzo kochamy. Nikt i nic nie jest w stanie tego zmienić.   

Dla leniwych, którym się poszukać nie zechce ;)
http://www.youtube.com/watch?v=sNXtNiCbel8&feature=related

IBDG hvala najlepsa (zgodnie z regułami fonetyki chorwackiej nad literą s powinien znajdować się odpowiedni znaczek) za umieszczenie linku do tej piosenki. Jestem w tym względzie Twoim wielkim dłużnikiem.

Przecież to drobnostka... :) Ja też lubię posłuchać dobrej muzyki :wink:

Rozważania o miłości część 3.

We wszelkiego rodzaju opracowaniach naukowych i popularnonaukowych podkreśla się, że miłość to nic innego jak chemia zmysłów. Wskazuje się więc na jej podłoże chemiczne (patrz hormony). Ja natomiast mam inne zdanie na ten temat. Dla mnie fundamentem miłości jest psychologia i procesy psychiczne zachodzące w mózgach zakochanych.
To, że patrzymy ukochanej osobie z rozrzewnieniem w oczy, trzymamy się za ręce, przytulamy, całujemy, tęsknimy sprawia właśnie psychologia, nie zaś chemia. Procesy chemiczne nie mają takiej mocy. Nie są w stanie i nie mogą poruszyć naszych serc, dusz, a przede wszystkim umysłów.
Do tego zdolne są jedynie procesy psychiczne będące naszymi myślami, emocjami, wrażeniami, wspomnieniami, marzeniami.
Tak więc uczucia kształtuje psychika, hormony bez niej nic nie znaczą stanowiąc tylko złożone wzory chemiczne.
Ciekaw jestem Waszych opinii drodzy Czytelnicy na temat moich dywagacji.

Póki co, tylko na szybko się powymądrzam, bo mam psa pod kroplowką i pisać za bardzo nie mogę :P

Dywagacje to od zawsze były długie i nudne rozważania nie na temat, pojęcia nie mam, skąd moda na używanie tego określenia w całkiem innym znaczeniu... :hmmm:

Życzę Toffikowi dużo zdrowia. BTW dywagacji IBDG marny ze mnie literat, publicysta (nie wiem jak najlepiej określić moje pisanie) skoro użyłem w tak niefortunny sposób tego określenia.

Dzięki za życzenia, bardzo się przydadzą staruszkowi...

No co, nikt tu zakochany nie jest? ;) Bo ja kompletnie nie mam nastroju do opowieści o miłości, ale chętnie poczytałabym, co inni sądzą...

No i nie ma zakochanych, a może pisać im się nie chce ;)
 
Powiem tylko jedno, zanim poddacie się tym psychicznym procesom i zrobicie krok za daleko, policzcie do... tysiąca ;) Od kiepskiego ulokowania uczuć lepsza już samotność...

W komentarzu do piosenki Lidiji Bacic "Dvi Lipe Rici" pochodzącej z finału festiwalu w Splicie z roku 2010 jeden z użytkowników Yotube napisał: "Lidija Bacic Poland loves You". Popieram tą wypowiedź w całej rozciągłości. Niestety to jeden z jakże nielicznych przykładów znajomości twórczości tej piosenkarki w kraju nad Wisłą. Co tu dużo mówić Lidija jest w Polsce praktycznie nieznana. Ja dla przykładu bardzo pragnąłbym usłyszeć jedną z Jej piosenek (obojętnie jaką) w Polskim Radiu. Napisałem nawet list internetowy do wyżej wymienionej instytucji kulturalnej w tej sprawie. Na razie nie otrzymałem na niego odpowiedzi.

No i jest o miłości  8)

Zapraszam do oglądania Lidiji Bacic i Jej piosenek na Yotube w trybie pełnoekranowym. To dopiero są silne wzruszenia i emocje muzyczne!

O Chorwacji część 6.

W VI i VII wieku mieliśmy do czynienia z tzw. wielką wędrówką Słowian. Półwysep Bałkański został wówczas zasiedlony przez plemię Chorwatów. Przybyli oni w te tereny z tzw. Białej lub Wielkiej Chorwacji zajmując zachodnią część Półwyspu Bałkańskiego. Tak samo jak inne plemiona słowiańskie podporządkowało ich sobie silne państwo Awarów. Razem z nimi walczyli Chorwaci przeciwko Bizancjum.

Chętnie poczytam co dalej :)

Diuno dla piszącego to jeden z najmilszych komplementów :VoV:

O Chorwacji część 7.

Awarom mocny cios zadał Karol Wielki. Od momentu ich klęski Chorwaci stali się zależni od państwa Franków. Pierwszymi panującymi władcami tych ziem byli Borna i Viseslav w Chorwacji Dalmatyńskiej. W czasach tego drugiego w 800 roku Chorwaci przyjęli chrześcijaństwo (166 lat przed nami). W Chorwacji Posawskiej rządził natomiast Ljudevit Posavski. Wyżej wymienieni starali się uniezależnić od Franków. W 819 roku Ljudevit Posavski przygotował powstanie przeciwko ciemiężcom, lecz zakończyło się ono wielkim niepowodzeniem. W pierwszej połowie IX wieku na arenę historii wkroczyła dynastia Trpimirowiczów. Ziemie chorwackie uległy wpływom Bizancjum.

Bardzo fajnie się to czyta, bo w zasadzie historia tej części Europy, i to tak odległa , jest malo znana , przynajmniej jesli chodzi o mnie :)

Bardzo fajnie się to czyta, bo w zasadzie historia tej części Europy, i to tak odległa , jest malo znana , przynajmniej jesli chodzi o mnie :)

Nie tylko o Ciebie ;)

Hvala najlepsa IBDG i Diuno.
Lidiji Bacic można posłuchać we wszystkich chorwackich stacjach radiowych. Tymi słowami przedstawił tę wielką osobowość muzyczną prezenter słowackiej telewizji przed Jej koncertem w jednym z programów.
Tym bardziej przykro, że rozsiadłszy się wygodnie w fotelu, oraz będąc całkowicie odprężonym włączamy nasz ukochany program radiowy i nie usłyszymy w nim Lidiji. Wielka to szkoda, ponieważ magia i czar Jej piosenek mają niezwykłą moc.   

O Chorwacji część 8.

W 879 roku Chorwacja zrywa swoje związki z Bizancjum. Dokonuje tego książę Branimir. Po nim rządzą tym krajem Mutimir, następnie Tomislav (910-928). Tomislav otrzymuje w 925 roku od papieża Jana X tytuł króla. Dokonuje zjednoczenia wszystkich chorwackich ziem, odnosząc sukcesy w wojnach z Węgrami i Bułgarami. Za jego czasów Chorwacja była potężnym i liczącym się w ówczesnej Europie państwem. Kolejni władcy z dynastii Trpimirowiczów usilnie zabiegali o utrzymanie niezależności i spoistości ziem chorwackich, lecz nie było to prostym zadaniem. O Chorwację Dalmatyńską zabiegali Bizancjum oraz Wenecja.
W 1074 roku odbyła się koronacja bana Chorwacji Zvonimira na króla. Papieżem, był wtedy Grzegorz VII. W gruncie rzeczy oznaczało to zwierzchnictwo papieskie w kraju lawendy. Wraz z końcem dynastii Trpimirowiczów kończy się także chorwacka niezawisłość i samodzielność (879-1090). Rozpoczyna się okres węgierski w historii tych ziem.
Unia personalna z Węgrami staje się faktem w 1102 roku. Czy możecie sobie wyobrazić, że utrzyma się ona aż do roku 1918! Znawcy historii Polski doskonale wiedzą, że podobna unia Polski z Litwą trwała znacznie krócej. Po koronacji w Biogradzie (miałem wielką przyjemność przebywać w tym przepięknym mieście) chorwackim władcą został węgierski król Koloman. Po upływie czasu jego panowanie zostało rozszerzone również na miasta dalmatyńskie, będące do tej chwili składnikami Bizancjum.
     

Bardzo to ciekawe co piszesz. Nie moge doczekac sie ciagu dalszego :)

Dziękuję Diuno za tak miłe słowa skierowane pod moim adresem :VoV:

O Chorwacji część 9.

W pierwszych latach unii węgiersko-chorwackiej ten magiczny kraj cieszył się pewną niezależnością. Mianowicie koronacje królów chorwackich miały miejsce osobno, a ich władza była podporządkowana chorwackiemu prawu stanowionemu przez tzw. Sabor (instytucja stanowa). Chorwaci posiadali także własne wojsko. Z upływem czasu, jednakże te obszary niezależności ulegały redukcji. W czasach dynastii Arpadów nie odbywały się już oddzielne koronacje. Namiestnikiem króla węgierskiego stawał się ban Chorwacji (tytuł ów przynależał zastępcy króla i głównemu sędziemu w królestwie). W kraju oliwek rozpoczynał się okres feudalizmu. Związane są z nim prawie zawsze bunty chłopskie. Nie inaczej było i w tym przypadku.
Największym z tych zrywów było powstanie antyfeudalne w latach 1572-1573 pod przywództwem Matiji Gubeca.
W XVI wieku ziem chorwackich nie ominęły tureckie podboje. W 1526 roku na tronie węgierskim-chorwackim pojawili się Habsburgowie. W rzeczywistości teren ich władzy stanowił jedynie obszar wokół Zagrzebia zwany banowiną (od urzędu bana). Reszta należała do potęgi tureckiej. W starciach z nimi odegrała niebagatelną rolę osoba chorwackiego bana Nikoli Subicia Zrinskiego biorącego udział w obronie wraz ze swym wojskiem Szigetvaru. Jego wrogiem, był turecki sułtan Sulejman I, a rzecz działa się w roku 1566.
Z okazji Sylwestra chciałbym złożyć moim drogim Czytelnikom najserdeczniejsze życzenia Szczęśliwego Nowego 2012 Roku z samymi słonecznymi dniami w umysłach oraz sercach i wypełnionego, tylko pozytywnymi myślami, wrażeniami, przeżyciami i chwilami.
W 2012 roku szykuję dla Was szereg niespodzianek i mam nadzieję na wzruszające momenty w czasie lektury moich opowieści. 

Jako wierna czytelniczka dziękuję za życzenia i również życzę szczęścia, zdrowia i wszelkiej pomyślności w Nowym Roku :VoV: Niech Ci się spełnią marzenia, Zoologu :jupi2:

No i czekam na niespodzianki i wzruszenia... ;)

A ja czekam na dalszy ciag XVI wieku na Bałkanach  :jupi2:
 A ja już wiem kogo mi Lidja B. przypomina :
http://www.youtube.com/watch?v=qKe4zSbeO1A&feature=related

Dziękuję IBDG i Diuno z całego serca za wszystkie miłe słowa i życzenia :VoV:
Diuno masz rację, rzeczywiście Lidija Bacic i Romina Power są w pewnym stopniu do siebie podobne. Jeżeli miałbym porównywać ich głosy, to na całej linii wygrywa oczywiście Lidija Bacic. Swego czasu zresztą byłem wielkim fanem duetu Al Bano and Romina Power. Jako ciekawostkę podam fakt, iż Romina Power jest córką znanego amerykańskiego aktora lat 50-tych i 60-tych Tyrona Powera.
Zgodnie z sylwestrową obietnicą rozpoczynam Nowy Rok 2012 od pierwszej z niespodzianek dla Was czyli:
Dyskografia Lidiji Bacic z prywatnym komentarzem małego Chorwata część 1.

Przyznaję, że tytuł nowych opowieści jest przydługi, lecz z różnych względów, tylko taki może funkcjonować i takowym pozostanie.
Moją wędrówkę po piosenkach Lidiji zobowiązany jestem rozpocząć od utworu DVI LIPE RICI ( przyjmuję powyższą pisownię tytułów piosenek za niezmienną). Od tej piosenki bowiem wszystko się zaczęło tzn. wspaniała przygoda muzyczna z twórczością Lidiji Bacic, oraz moje zainteresowanie tą niezwykle ważną dla Chorwacji i nie tylko piosenkarką (po chorwacku pjevacica).
DVI LIPE RICI pod względem formalnym należy do grupy piosenek romantycznych, a więc szczególnie bliskich memu sercu i duszy. W tekście piosenki możemy natknąć się na taki oto fragment: "Ty przed świtem rękę mi dałeś" (własne tłumaczenie, swoją drogą mile widziane byłoby przetłumaczenie na język polski wszystkich utworów Lidiji).
Istnieje w Internecie całkiem sporo interpretacji tej perły chorwackiej muzyki rozrywkowej. Osobiście najbardziej podoba mi się wykonanie z finału festiwalu odbywającego się w 2010 roku w Splicie. Jest ono pełne ekspresji. Przepiękną muzykę do tego utworu skomponował Marko Tomasovic, autorem słów jest Robert Pilepic, natomiast aranżacją zajął się z wielkim powodzeniem Aleksandar Valencic. W owym wykonaniu Lidiji towarzyszy klapa Grobnik (w języku chorwackim klapa oznacza zespół).     

Myslałam własnie o typie urody obu piosenkarek .
A co do reszty , poprosze o linki :)

Niestety Diuno z umieszczaniem linków do YouTube nie wygląda u mnie najlepiej (kiedyś próbowałem takowy umieścić, a potem nie było odpowiedniego dostępu). IBDG wspaniale uzupełniała linkami moje gawędy o Lidiji Bacic, ale nie wiem czy teraz się zgodzi?

O Chorwacji część 10.

Nikola Subic Zrinski występuje w wielu chorwackich poematach jako bohater narodowy.
Chorwackie Pogranicze Wojskowe (Vojna krajina) zostało utworzone w XVI wieku na terenach odzyskanych przez Habsburgów od Turków. Stanowił je obszar ziemi przygranicznej (granica chorwacko-turecka). Zwierzchnikami tych ziem w początkowym okresie byli ban oraz Sabor chorwacki. Następnie ziemie te należały do austriackich władz wojskowych z siedzibą w Grazu, potem w Wiedniu. Z upływem czasu Chorwackie Pogranicze Wojskowe uległo podziałowi na trzy części: północno-zachodnie tereny Slawonii (np. Varazdin, Krizevci), obszar leżący na południe od Zagrzebia (np. Sisak, Slunj) oraz odcinek ziem nadmorskich (np. Rijeka, Otocac).
Pogranicze Wojskowe zamieszkiwali uskokowie, nazywani także graniczarami, lub krajisnikami. Byli oni najczęściej prawosławnymi Serbami, którzy uciekli z tureckiego terytorium. Ich obowiązki stanowiły: służba wojskowa, a także praca na rzecz państwa i wojska. Obszarów przygranicznych chroniły twierdze i grody obronne. Koniec Chorwackiego Pogranicza Wojskowego wyznacza rok 1881. Wtedy to w całości zostało ono przyłączone do Chorwacji.   

No to słuchamy:
http://www.youtube.com/watch?v=L4i-PPC0Oi8
 :D

Bardzo ciekawie opisujesz historie tych miejsc Zoologu :)
IBDG - dzięki za kolejna fajna piosenke Lidii, ale Klapa Grobnik to mnie troche rozbawilo  :jupi2:

A mnie troszkę rozbawiła "pjevacica"... ;)

Hvala najlepsa IBDG za umieszczenie linku oraz hvala lijepo Diuno za kolejny wspaniały komplement.
Piszecie o swoich wrażeniach związanych z językiem chorwackim, skreślę więc kilka słów o własnych. Mianowicie, gdy tylko usłyszałem pierwsze wyrazy wypowiedziane w tym języku, zakochałem się w nim bezgranicznie.
Planuję temu językowi poświęcić spory fragment mych chorwackich opowieści.

A ja planuje przeczytac :)

Bardzo się w związku z tym cieszę Diuno  :VoV:

Dyskografia Lidiji Bacic z prywatnym komentarzem małego Chorwata część 2.

W tej części o piosence noszącej tytuł KISA (z przykrością muszę stwierdzić, iż nie wiem co oznacza to słowo po chorwacku, nad literą S powinien znajdować się odpowiedni symbol fonetyczny).
Nieodmiennie, gdy słucham tego utworu odpływam myślami do słonecznej chorwackiej krainy. Dla mnie KISA już jest kultowa, a co będzie dalej?
Właśnie w tej piosence widać jak na dłoni niezwykłe możliwości wokalne Lidiji Bacic. Śpiewa ją w sposób mistrzowski i zachwycający. Tak sobie myślę, że żaden inny artysta nie dorównałby Lidiji wykonując ten utwór.
Moja ulubiona interpretacja KISY pochodzi z festiwalu Suncane Skale, który odbył się w miejscowości Herceg Novi leżącej w Czarnogórze. Jak zapewne przypuszczacie,( nie mogło przecież być inaczej) KISA zdobyła na nim 2 miejsce i nagrodę (srebrena plaketa). Natomiast na Zagrebfest 2008 otrzymała Grand Prix. Sądzę, iż ta piosenka ma zapewnione należne jej miejsce w historii chorwackiej muzyki rozrywkowej. Tekst napisał Mario Simunovic, muzykę skomponował Marko Tomasovic.

http://www.youtube.com/watch?v=fgU_bKwVoSo&noredirect=1

Hvala Diuno za umieszczenie tego wspaniałego linku  :VoV:

O Chorwacji część 11.

Od 1526 roku władcami Chorwacji była dynastia Habsburgów. Chorwaccy magnaci oraz szlachta czynili wysiłki, aby odzyskać tereny stracone na korzyść tureckiego imperium. Wielką rolę w tych staraniach należy przypisać banowi chorwackiemu Nikoli Zrinskiemu (potomkowi bohatera narodowego spod Szigetvaru). Nikola Zrinski zapisał się w kartach historii Chorwacji, także z innego powodu. Mianowicie był przywódcą zakończonego niepowodzeniem spisku wymierzonego przeciwko Habsburgom. Jego towarzyszami zrywu narodowościowego byli Petar Zrinski i Fran Krsto Frankopan. Po klęsce spiskowców otrzymali oni wyroki śmierci i zostali straceni w Wiedniu. Zaczęły się austriackie represje ludności chorwackiej. Nastąpiła silna jej madziaryzacja.
Wielka gloria Jana III Sobieskiego pod Wiedniem w 1683 roku wyznacza początek powrotu ziem chorwackich i węgierskich anektowanych przez Turków. Powrotu, ale do kogo? Otóż Austria i Wenecja brały udział w wyścigu, które z nich zdobędzie dla siebie jak największą ilość tych terenów.   

Oto kolejna zapowiadana niespodzianka dla moich miłych i wiernych Czytelników.

Poezja zoologa część 1.

Zachód słońca w Chorwacji.

Nad chorwacką krainą słońce powoli zachodzi
Nieśmiało odbijają się jego promienie
W Adriatyku fal powodzi
Siedzę nad brzegiem morza i wsłuchuję się w odgłosy przyrody
W kraju lawendy zawsze czuję się młody
Tu słońce ma blask złota
A w Jadranie lśni jego barwna pozłota
Do mych uszu dociera śpiew cykady
Widzę przelatujące nad wodą mew gromady
Tu jestem niezwykle szczęśliwy
Gdyż los jest dla mnie życzliwy
Czytających te rymy zapewne nie zdziwi, iż jestem Małym Chorwatem
Tej magicznej ziemi
wielkim przyjacielem, miłośnikiem i słowiańskim bratem.

Jestem bardzo ciekaw Waszych komentarzy, wrażeń oraz konstruktywnej krytyki po lekturze tego płynącego z serca i duszy wiersza.   
 

Widać, że jesteś zakochany w Chorwacji :) Może masz jakieś zdjęcia, chętnie popatrzylibyśmy na złote słońce nad Jardanem...

Ja chce tam byc :)

Heh, ja wolałbym jednak zwiedzić bardziej tradycyjne kraje, jak W.Brytania ( Anglia, Szkocja ) czy Francja, a to ze względu na mnogość średniowiecznych katedr, zamków, ruin, itp. a jeśli już chciałbym zobaczyć jakiś kraj ze względu na piękno przyrody, to zdecydowanie USA, Kanada i Nowa Zelandia, śladami twórców filmowego " Władcy Pierścieni " :P.

Moim marzeniem byl Wielki Kanion w USA, ale w takim kraju jak Chrowacja moglabym zamieszkac :)

Lisie nie bardzo kojarzę, co rozumiesz pod pojęciem "bardziej tradycyjne kraje". Jeżeli masz na myśli tradycję historyczną i kulturową, to Chorwacja nie ma się czego wstydzić i w tych wyznacznikach zajmuje z całą pewnością jedno z czołowych miejsc na świecie.
IBDG niestety zdjęcia z moich pobytów w Chorwacji mam w albumach, a nie posiadam skanera.

Poezja zoologa część 2.

Gdy Lidija Bacic śpiewa.

Gdy Lidija Bacic śpiewa
Moja dusza ulatuje do nieba
Mój umysł staje się czysty
I dla wszystkich pozytywnych myśli przejrzysty
Wtedy znikają wszelkie smutki
A największy problem
Staje się tak malutki
Jak bakteria
Uwierzcie mi to z mojej strony żadna kokieteria
Tak wielka w Jej piosenkach tkwi potęga
Która do najdalszych gwiazd sięga
Dziękuję tekstu ich autorom
Dziękuję melodii kompozytorom
Ale przede wszystkim ślę ukłony wykonawczyni
Tej chorwackiej i światowej muzyki rozrywkowej mistrzyni.

Drodzy Czytelnicy co o tym sądzicie?

Uważam,ze Lidja bardzo by sie ucieszyla czytajac taki pean na czesc jej talentu :)

Lisie nie bardzo kojarzę, co rozumiesz pod pojęciem "bardziej tradycyjne kraje". Jeżeli masz na myśli tradycję historyczną i kulturową, to Chorwacja nie ma się czego wstydzić i w tych wyznacznikach zajmuje z całą pewnością jedno z czołowych miejsc na świecie.

Chodzi mi o sztukę, literaturę, ja akurat jestem miłośnikiem literatury brytyjskiej, francuskiej, twórców takich, jak Tolkien, Barry, Kipling, Scott, cenię sobie okres średniowiecza, czasy Wypraw Krzyżowych, z którymi łączy się jedna z moich ulubionych legend, a mianowicie legendą o Robinie z Sherwood, a także legendy Arturiańskie - niestety, Chorwacji za dobrze nie znam, więc tamte kraje są mi po prostu bliższe.

A jeżeli chodzi o wiersze: J.R.R.Tolkien - podróżna piosenka Bilba ( z pamięci ):

A droga wiedzie wprzód i wprzód
gdzież się zaczyna?, tuż za progiem
i w dal wyprzedza mnie na wschód
a ja wciąż za nią, tak jak mogę
skorymi za nią stopy w dal, nim w szerszą się rozpłynie drogę
gdzie strumień licznych dróg już wpadł, a potem dokąd? - rzec nie mogę.

R. Kipling - Nocna Pieśń Dżungli:

Już pada cień szary na dżungli obszary
sęp Chill i Mag wampir, noc wiodą
mrok spływa a z mrokiem na świecie szerokim, my rządzim z triumfem, swobodą
niech w chlewach śpią trzody, my pędzim w zawody, pazurów, kłów, szponów brzmi sława
kto dzielny i zdrowy, hej, dalej, na łowy - lecz pamiętaj, byś dżungli czcił prawa.

Uważam,ze Lidja bardzo by sie ucieszyla czytajac taki pean na czesc jej talentu :)

Nooo, powinna się dowiedzieć, jakiego ma wielbiciela :) Zakładaj fan club Lidii, Zoologu :)

To jest bardzo dobry pomysł  8)

Rzeczywiście to jest świetny pomysł Diuno :VoV: Staram się promować Lidiję Bacic w naszym kraju w miarę moich skromnych możliwości na wszelkie sposoby.
Lisie gorąco zachęcam z całego serca i umysłu do bliższego przyjrzenia się Chorwacji.

Poezja zoologa część 3.

Czterdziestoletni człowiek

Skończyłem w maju lat czterdzieści
Młodość mnie już tak nie pieści
Ciągle jednak cieszę się z życia
Bo wiele mam nadzieję
Przed sobą chwil do przeżycia
Dla pięknych momentów warto żyć
I w centrum ich być
Rozkoszować się pięknem przyrody
Odgłosami lasu, łąki, strumyka
Śpiewem ptaków
Zapachem kwiatów

O spójrzcie tam ku dolinie rączy jeleń umyka
Tu znowu głuszec w miłosnym zapędzie oczy zamyka
Myśliwcze powstrzymaj swą strzelbę
W tych rymach życie się toczy
A nie śmierć krwią broczy.

Robi wrazenie- radosny i troche nostalgiczny :)

Hvala najlepsa IBDG za pomysł z założeniem fanklubu Lidiji Bacic. Wielkie dzięki Diuno za tak pozytywne podsumowanie mojego ostatniego wiersza.

Dyskografia Lidiji Bacic z prywatnym komentarzem małego Chorwata część 3.

ZAROBLJENO VRIJEME to moim zdaniem jedna z najpiękniejszych piosenek romantycznych w skali światowej muzyki rozrywkowej. Charakteryzuje ją niezwykle inteligentny tekst. Osoba nawet nie znająca języka chorwackiego z łatwością zorientuje się w tematyce utworu. Wykonanie tej piosenki zaprezentowane na festiwalu o wdzięcznej dla ucha nazwie Suncane Skale jest doprawdy porywające. Ile w nim ekspresji, dynamiki i życia! Zwróćcie uwagę w jak mistrzowski sposób Lidija Bacic porusza się na estradzie. Jej ruchy są idealnie dopasowane do przesłania muzycznego.
Nie można zapomnieć o możliwościach wokalnych Lidiji, które w tym utworze rozkwitają w swej pełnej krasie. To dla mnie kochającego muzykę po prostu coś genialnego, przekraczającego wszelkie granice dotyczące śpiewu.
Posłuchajcie, naprawdę gwarantuję Wam mili Czytelnicy niezapomniane wrażenia artystyczne.

http://www.youtube.com/watch?v=sNXtNiCbel8

Trzeba przyznać, że Lidja śpiewa całym sercem i duszą...

Niezwykle trafne spostrzeżenie IBDG :wink: Co tu dużo mówić w każdej piosence Lidija Bacic daje z siebie wszystko. W Jej utworach unosi się dusza muzyczna i bije serce o wielkim głosie. Hvala lijepo IBDG za wklejenie tego przepięknego linku.

O Chorwacji część 12.

Marii Teresie Chorwaci zawdzięczają włączenie do swoich ziem Sławonii. Jej jednostkami administracyjnymi były wówczas żupanie (patrz województwa, taki podział posiadali Węgrzy). Ich nazwy to: Virovitica, Pozega oraz Srijem. Wraz ze Sławonią Chorwacja powiększyła się o takie miasta jak: Rijeka, Bakar i Kraljevica. Za rządów Marii Teresy kraj Jadranu podlegał administracji węgierskiej. Jej następca Józef II miał ambitne plany germanizacji Węgier i Chorwacji. Ostro przeciwstawili się mu zarówno feudałowie chorwaccy jak i węgierscy.
Zaczynał się nowy, bardzo ważny okres w dziejach historii Chorwacji. Mam tu na myśli bój o język narodowy. Ruch ów zwany był iliryzmem (lata 30 i 40-ste XIX wieku). Osobę nierozerwalnie związaną z iliryzmem przedstawiał Ljudevit Gaj. Jego wielką zasługę stanowiło przypomnienie o świadomości narodowej wszystkim Słowianom południowym, czyli Chorwatom również. Iliryzm zawdzięcza swoją nazwę Ilirom- pierwszym mieszkańcom Półwyspu Bałkańskiego.

Jak zwykle czytam z przyjemnoscia i czekam na dalej :)

Ja też, ja też :D

Wielkie dzięki IBDG i Diuno :VoV:

O Chorwacji część 13.

W skład utworzonych przez Napoleona w latach 1809-1814 Prowincji Iliryjskich wchodziły między innymi: Dalmacja, Istria z Triestem i Rijeką, Chorwackie Przymorze, część terenów od Sawy do Uny, a także fragment Pogranicza Wojskowego.
Pomysł powołania do życia Wielkiej Ilirii zakładał zjednoczenie wszystkich narodów południowosłowiańskich. Mało tego, śmiałe plany propagatorów iliryzmu szły jeszcze dalej. Marzono o jednym narodzie iliryjskim, mówiącym oczywiście w języku iliryjskim.
W 1848 roku na Zgromadzeniu Narodowym w Zagrzebiu zakomunikowano o powstaniu Trójjedynego Królestwa Dalmacji, Chorwacji i Slawonii, które miało pozostać składową monarchii Habsburgów. Banem wybrano Josipa Jelacica. Jednocześnie Chorwaci zlikwidowali wszelkie zależności łączące ich z Węgrami. Ban Josip Jelacic stojąc po stronie Habsburgów doprowadził do upadku powstania węgierskiego wymierzonego przeciwko Austrii. Działo się to również w pamiętnym roku 1848.
W 1868 roku doszło do ugody pomiędzy Węgrami, a Chorwacją. W wyniku ustaleń Chorwacja uzyskała szeroką autonomię wewnętrzną.     

Dyskografia Lidiji Bacic z prywatnym komentarzem małego Chorwata część 4.

Utwór GOSPE OD ŻALOSTI wart jest szczególnej uwagi z wielu względów. Ta piosenka to prawdziwy diament wśród światowych przebojów muzyki rozrywkowej. Na mojej liście hitów wszechczasów zajmuje pierwsze miejsce w pełni jej należne. Mogę słuchać owej piosenki n-razy i zawsze urzeka mój umysł, duszę i serce. Istnieje zjawisko znudzenia jakimś fragmentem muzycznym. W tym przypadku jednakże taka sytuacja nigdy nie będzie mieć miejsca.
GOSPE OD ŻALOSTI wygrała Splitski Festival 2011 otrzymując nagrodę ZA NAJBOLJU INTERPRETACIJU. Spiker zapowiedział jej sukces mniej więcej w następujący sposób: "konkurencja była mocna (silna), ale zwyciężczyni jest tylko jedna, Lidija Bacic z piosenką GOSPE OD ŻALOSTI".
Nie ukrywam, że jestem niezwykle ciekaw Waszych opinii o tej perle muzyki pop.

http://www.youtube.com/watch?v=Ls-b1ytR2GU

Hvala najlepsa Diuno za ten link :VoV:

Poezja zoologa część 4.

Wędrówka po Alasce.

Na Alasce biel wokoło
Bielik amerykański zatacza w swym rewirze koło
Wypatruje smakowitej ryby
Nagle spada w dół i zarzuca szpony
W skórę szamocącej się ofiary niczym dyby
Ze swego polowania jest wielce zadowolony
Patrzę na to widowisko z zachwytem
Wszak jestem przyrody wielkim miłośnikiem

Spotykam na krze lodowej niedźwiedzia polarnego
Z gatunku skrajnie zagrożonego
Staram się tego ssaka ratować
Lecz sam niewiele mogę zdołać
Tu potrzeba wysiłku całej ludzkości
Aby zachować go dla potomności

Do brzegów Alaski podpływają wieloryby
Zastanawia zoologa co to za gatunek?
Niestety nie mam pojęcia
Ale do wszystkich waleni czuję głęboki szacunek

Zapada zmierzch i jasno świecą gwiazdy
Nad tym kawałkiem ziemi, który bywa nieprzyjazny
Mimo tego jest dla zwierząt schronieniem
Oraz pożywieniem
Och bardzo mi zimno
Czyż nie mam racji
Iż czas wracać do ukochanej mej Chorwacji!

Czekam moi drodzy na Wasze komentarze. 

Jednak Chorwacja górą... :D A byłeś na Alasce, czy tylko z wyobraźni piszesz? ;) Muszę przyznać, że jest w takich surowych miejscach coś, co mnie fascynuje...

Na Antarktydzie mieszkalabym chyba tylko za kare, a w Chorwacji- chetnie, ale koniecznie nad morzem :)

IBDG nigdy nie byłem na Alasce. Teraz przyszła mi do głowy pewna ciekawostka. Mianowicie Karol May nigdy nie postawił nogi na Dzikim Zachodzie. Tymczasem stworzył o nim piękne książki, dziś niestety praktycznie zapomniane. Jego dokładność geograficzna jest w nich porywająca i zasługująca na wielki szacunek. Pisząc swoje powieści przygodowe korzystał z różnych map.
Diuno ja mógłbym mieszkać w każdym miejscu chorwackiej ziemi  :VoV:

Dyskografia Lidiji Bacic z prywatnym komentarzem małego Chorwata część 5.

Piosenkę DAJ DA NOCAS POLUDIMO zaliczyłbym do tzw. utworów dyskotekowych. Możemy je podzielić na beznadziejne, takie sobie, średnie, z wyższej półki i genialne. Do ostatniej kategorii należy DAJ DA NOCAS POLUDIMO. To jednocześnie wielki przebój Lidiji Bacic.
Idealnie nadaje się do przedstawienia bawiącym w naszych klubach-disco. Szczególnie w ponure i długie, zimowe wieczory. Wspaniale rozgrzewa dużo lepiej od wszelakich używek i cudownie poprawia nastrój.
Chciałbym wrócić w tym momencie do sprawy jakże nikłej (prawie zerowej) popularności Lidiji Bacic w Polsce. To dla mnie, małego Chorwata rzecz bolesna, przykra i smutna. Omawiana kwestia ma jednak szerszy zasięg. Chodzi o całość chorwackiej muzyki rozrywkowej. Gdzie w Polsce możemy kupić płytki CD z piosenkami chorwackimi? Nie znam takiego miejsca. A szkoda ponieważ uważam, iż istniałoby zapotrzebowanie (oj nieładne sformułowanie) na taki rodzaj muzyki. Coś należałoby w tym względzie zmienić.
A może Wy drodzy Czytelnicy znacie takie sklepy muzyczne?

Nie twierdzę, że chętnie zamieszkałabym na Antarktydzie, ale tak sobie pobyć krótko... W dobrym odzieniu, rzecz jasna i mając przytulną bazę ;)

No to jeszcze raz:
http://www.youtube.com/watch?v=9vnAIw6Tdeg&feature=related

Baaaardzo fajnie się tego słucha :tak:

Zorze polarna moge ogladac w TV . Piosenka super, lubie takie gorace rytmy :)

Wszystkich doznań przez TV nie odbierzesz... Pewnie, fajnie choćby popatrzeć przez szybkę, ale ja bym wolała być na miejscu, a potem piecuchom pokazywać fotki ;)

Wielkie podziękowania IBDG za ten link  :)

Poezja zoologa część 5.

Pamięci Dian Fossey

Z całego serca i duszy goryle górskie kochałaś
Zawsze im pomagałaś
Z największych opresji je wydobywałaś
Były Twoim marzeniem
Szczęściem i naukowym spełnieniem
Niestety nie zaznałaś ludzkiej miłości
Twój kochanek nie dochował Ci wierności
Powracając do żony

Pamiętają o Tobie ekolodzy
A także prymatolodzy
W Twym rodzinnym San Francisco
W rocznicę śmierci słońce świeci i pada deszcz
Aby oddać wielkiej uczonej cześć !

Dyskografia Lidiji Bacic z prywatnym komentarzem małego Chorwata część 6.

Zastanawialiście się może kiedyś drodzy Czytelnicy, który z języków świata jest najbardziej romantycznym? Teraz poznacie moje zdanie w owej materii. Nie jest nim dla mnie język francuski. A może włoski? Także nie. Hiszpański-pomyłka. A więc polski, pudło. Nie będę Was dłużej trzymać w niepewności i napięciu intelektualnym. Dla mojej skromnej osoby najromantyczniejszym językiem jest chorwacki.
Wiem o tym od momentu wysłuchania piosenki Lidiji Bacic noszącej tytuł TISINA. Porywającą muzykę skomponował do tego utworu Marko Tomasovic, niezwykły tekst przelała na papier Sandra Baschiera. Ach móc pisać takie perełki (westchnienie znad komputera).
Zwróćcie uwagę na niektóre zwroty tekstu na przykład: "zaboli me stara rana", "da mi se srce sledi". To właśnie one są jedną z podstaw osobistego stwierdzenia, które padło wyżej. Wspomniany utwór wspaniale wycisza i redukuje stres.

http://www.youtube.com/watch?v=vSKbovZjGHk


 Ja lubie melodie języka węgierskiego :)
 Piekny pean o Dianie zoologu :)

Hvala najlepsa Diuno za link do TISINY oraz za wspaniały komplement tyczący się wiersza o Dian Fossey :)
Z ciekawostek z języka węgierskiego: utepites to roboty drogowe.

O Chorwacji część 14.

Za moment powstania pierwszych chorwackich partii politycznych należy uznać drugą połowę XIX wieku. Ugrupowania te bardzo różnie widziały przyszłość Chorwacji. Chorwacka Partia Prawa doprowadziła do powstania narodowego, jednocześnie ogłaszając niepodległość ziem chorwackich.
Zryw Chorwatów został niestety szybko ugaszony. Partia Unionistyczna zwana także madziorańską opowiadała się za odrębnością Chorwacji w ramach Królestwa Węgierskiego. Partia Narodowa proponowała federalizm chorwacko-węgierski.
Początek XX wieku przyniósł narodowi chorwackiemu chorwacką-serbską koalicję. Miała ona za swój cel połączenie wszystkich chorwackich terenów, a także otrzymanie samodzielności finansowej i swobód demokratycznych w kraju nad Jadranem. Była ona najsilniejszym ugrupowaniem sejmowym do roku 1918.
W 1914 roku został założony Komitet Jugosłowiański. Jego przedstawiciele dążyli do wspólnoty Chorwatów, Serbów i Słoweńców.
20 sierpnia 1917 roku na wyspie Korfu ów Komitet oraz rząd serbski doprowadzili do podpisania słynnej, wspólnej deklaracji. W wyniku niej narodziło się państwo Słoweńców, Chorwatów i Serbów. Jego strukturą miała być monarchia konstytucyjna pod berłem serbskiej dynastii Karadzordzewiczów. 

W ogóle nie znalam tej dynastii ... :(

O Chorwacji część 15.

6 października 1918 roku ukonstytuowała się w Zagrzebiu Rada Narodowa (Narodno Vijece) Słoweńców, Chorwatów i Serbów. Celem tego organu było złączenie owych narodowości w obrębie Austro-Węgier. Koniec monarchii austro-węgierskiej przyspieszył oficjalny początek niezależnego Królestwa Słoweńców, Chorwatów i Serbów (w skrócie SHS). Najważniejszą osobą w Królestwie został Aleksander I Karadzordzewicz. Miało to miejsce 1 grudnia 1918 roku. I tak Chorwacja stała się członkiem nowej struktury państwowej.
Już od samego początku w Królestwie mamy do czynienia z polityką centralizmu i wielkoserbskiego nacjonalizmu. Walczyły z tym partie chorwackie takie jak: Chorwacka Partia Prawa oraz założona przez Stjepana Radicia Partia Chłopska. Radic pragnął równouprawnienia narodów wchodzących w skład Królestwa (do SHS należały także Bośnia i Hercegowina, Czarnogóra oraz Macedonia). Niestety zginął tragicznie w 1928 roku podczas obrad belgradzkiego parlamentu.
Król Aleksander na powyższe fakty odpowiedział w najgorszy z możliwych sposobów: dyktaturą.
W 1929 roku nastąpiła zmiana nazwy państwa na Królestwo Jugosławii. 

Poezja zoologa część 6.

Wyznania romantyka

Zachód Słońca
Blask Księżyca
Piosenki romantyczne
Dobrze kończące się filmy melodramatyczne
Szum morza
Polarna zorza
Tęcza na niebie
Wiara w siłę miłości
Nieustające pokłady radości
Skaczące w dal delfiny
Mijające zbyt szybko szczęścia godziny
Porywy serca i duszy
I umysł biologa, którego nawet robak wzruszy
To dla mnie romantyka
Najpiękniejsza życia muzyka.

Jak zwykle czekam na Wasze opinie i komentarze.

Czytam wszystko, co piszesz, Zoologu, ale kompletnie nie mam teraz romantycznego nastroju... Toffik odszedł... :(

Niezwykle mi miło IBDG, że czytasz wszystkie moje przemyślenia, refleksje, notatki itd.
Trzymaj się dzielnie, choć to niesamowicie trudne. Mnie również z tego powodu jest bardzo przykro i smutno. Gdy odchodzi wspaniały pies, który kochał całym sobą i był kochany sercem i duszą płaczą wszyscy przyjaciele tych wspaniałych zwierząt.

Dyskografia Lidiji Bacic z prywatnym komentarzem małego Chorwata część 7.

Omawiałem już jedną z piosenek dyskotekowych Lidiji Bacic. Przyszła kolej na następny utwór z tego zbioru tematycznego. Jest nim HALJINICA OD SATENA. Dla mnie stanowi muzykę disco z najwyższej półki. W Internecie natkniemy się także na krytyczne uwagi na temat tej piosenki. Ja jednak będę bronił owego utworu każdą cząstką swojej duszy, która po części przynależy do Chorwacji.
Piosenki dyskotekowe bowiem rządzą się innymi prawami, niż fragmenty muzyczne należące do innych kategorii np. piosenki aktorskie, dające do myślenia itd. Ich tekst powinien być prosty, czytelny, a melodia musi łatwo wpadać do ucha odbiorców. W związku z tym wskazane jest, aby krytyka takich piosenek biegła innymi torami niż odrębnych od nich grup tematycznych. W innym przypadku bardzo łatwo kogoś skrzywdzić.
Widzimy więc jak różnorodna jest dyskografia Lidiji Bacic, a przedstawiłem Wam przecież dopiero 7 Jej piosenek. Świadczy to o jednym: genialnym talencie tej piosenkarki oraz niepowtarzalnej osobowości artystycznej.

http://www.youtube.com/watch?v=ZLba0wyO-BU

Fajne gorące rytmy :)
 A Twoj wiersz zoologu jest jak egzotyczny obraz , milo sie patrzy, tęskni, marzy ....

Hvala najlepsa Diuno za link do piosenki, oraz za komplement z najwyższej półki  :)

O Chorwacji część 16.

Główny Zarząd Chorwackiej Partii Prawa wręczył Ante Paveliciowi upoważnienie do przedsięwzięcia wszelkich poczynań w celu utworzenia niezależnego państwa chorwackiego. Taki był początek terrorystycznej organizacji ustaszy, która przedstawiała chorwacki ruch wyzwoleńczy (Ustasa, hrvatski oslobodilacki pokret). Powstała ona na emigracji. Jej manifestem programowym była całkowita niepodległość Chorwacji, ku której można zmierzać zdaniem ustaszy stosując wszelkie metody.
W 1934 roku w Marsylii zgodnie z poleceniem ustaszy został zabity król Aleksander. Następca Aleksandra na tronie Pavel z tej samej dynastii negocjował z chorwackimi partiami.
W wyniku owych negocjacji 26 sierpnia 1939 roku podpisano porozumienie serbsko-chorwackie (Sporazum). Podpisy złożyli ze strony rządowej premier Dragisa Cvetkovic, a ze strony chorwackiej przywódca Partii Chłopskiej Vlatko Macek. Powstała autonomiczna Banowina Chorwacka. W jej skład wchodziły tereny zamieszkane przez ludność chorwacką. 

Poezja zoologa część 7.

Pochwała wilka.

Właśnie wataha wilków atakuje
I ekosystem swój ratuje
Nie są one żadnymi krwiożerczymi bestiami
Tylko z krwi i kości zwierzętami
Które kochają, tęsknią i czują
Oraz dla dobra przyrody polują
Nie ich wina, że są drapieżnikami
Tymczasem dla niektórych z nas bywają śmiertelnymi wrogami

Porzućmy o nich mity
Wznieśmy obiektywne zachwyty
Nad ich przyjaznym wyciem
Rodzinnym życiem
Nad stadną koordynacją
Również zwierzęcą demokracją.

Wiersz nastrojowy jak z książek Curwooda... Co prawda byl on mysliwym, ale nikt tak wstrzasająco nie pisal o życiu wilkow jak on ....Zresztą, w jego czasach zwierzaki mialy wiecej szans na przezycie niz przy dzisiejszych, kurczacych sie terenach łowieckich i nowoczesnym sprzecie do zabijania....
I dzięki za dalszą część o Chorwacji :)

To z mojej strony przesyłam Tobie Diuno wielkie podziękowania za wszystko. Wracając do książek Jamesa Olivera Curwooda, moimi ulubionymi są: "Łowcy wilków", oraz "Łowcy złota" (trzecią część owego cyklu czyli "Łowców przygód" napisał Jerzy Marlicz- tłumacz Curwooda).

O Chorwacji część 17.

Zaledwie 5 dni po tych wydarzeniach rozpoczyna się II wojna światowa. 5 września 1939 roku następuje ogłoszenie przez rząd w Belgradzie neutralności. W pierwszym etapie wojny Jugosławia odmówiła współpracy w ramach tzw Paktu Trzech (Niemcy, Włochy i Japonia). Naciski, a także obawa przed wojną do której nie była przygotowana zrobiły jednak swoje i 25 marca 1941 roku przystąpiła do tego paktu.
Z 26 na 27 marca w Belgradzie odbył się przewrót we władzach. Nadrzędną rolę w państwie przejął Petar-syn króla Aleksandra. Gdy dowiedział się o tym Hitler zarządził przygotowania do wojny z Jugosławią. Tymczasem z 5 na 6 kwietnia w Moskwie doszło do podpisania paktu o przyjaźni i nieagresji między Jugosławią, a Związkiem Radzieckim.   

To juz historia troche bardzij mi znana , choc dosc powierzchownie....
Zoologu- kto dzis czyta Londona i Curwooda...., a szkoda....

Tak samo Diuno kto dzisiaj czyta Julesa Verna?

O Chorwacji część 18.

6 kwietnia Niemcy nie wypowiadając wojny zbombardowali Belgrad. Hitler doskonale zdawał sobie sprawę z dążeń Chorwacji ku niepodległości. Ten fakt stanowił powód jego zgody na utworzenie chorwackiego państwa. Przywódcą Chorwackiego Niezależnego Państwa (Nezawisna Drzava Hrvatska NDH) został Ante Pavelic. 15 kwietnia 1941 roku Pavelic razem z 250 ustaszami wmaszerował do Zagrzebia i zaczął organizować nowe państwo Chorwatów.
Należy podkreślić z całą rozciągłością, że nie spełniło ono nadziei wielu Chorwatów marzących i śniących o jakże innej Chorwacji. Zaczęto w nowym państwie eksterminować ludność żydowską, serbską oraz cygańską.
Wysiedlenia były na porządku dziennym, natomiast terror ustaszowski można spokojnie porównać z niemieckim. Prawosławni Serbowie niezwykle cierpieli z powodu masowych rzezi (byli uważani za zserbizowanych Chorwatów). Zmuszano ich do przejścia na wiarę katolicką. Aby przeprowadzane przez ustaszy czystki etniczne usprawnić w miejscowości Jasenovac powstał obóz koncentracyjny. Straciło w nim życie wielu Serbów, Żydów i Cyganów. Prześladowania dotknęły także komunistów i antyfaszystów.

Heh, Verna to ja czytywałem w młodości: " Tajemnicza Wyspa ", " 20 Tysięcy Mil Podmorskiej Żeglugi ", " Dzieci Kapitana Granta ", " W 80 Dni Dokoła Świata ", itp. ;)

O Chorwacji część 19.

W Serbii odpowiednikami chorwackich ustaszy byli czetnicy. Na ich czele stał Dragoljub (Draza) Mihajlović. Czetnicy oczekując na powstanie Wielkiej Serbii walczyli tak z ustaszami, jak i z komunistami. Po kapitulacji Jugosławii Komunistyczna Partia Jugosławii, której przewodził Josip Broz-Tito rozpoczęła działalność partyzancką przeciw niemieckiemu okupantowi. Efektem tego było powstanie narodowowyzwoleńcze na całym obszarze Jugosławii.
Z komunistycznej partyzantki powstała silna armia (od marca 1945 roku nosiła nazwę Jugosłowiańskiej Armii Ludowej). Brała ona udział w wyzwalaniu coraz to nowych terenów (patrz słynne bitwy II wojny światowej czyli bitwa nad Neretvą w marcu 1943 roku oraz nad rzeką Sutjeską w czerwcu 1943 roku). Już wtedy myślano o kształcie i strukturach przyszłego, wspólnego państwa. W 1943 roku został powołany do życia tymczasowy rząd tzw. Narodowy Komitet Wyzwolenia Jugosławii.       

Dyskografia Lidiji Bacic z prywatnym komentarzem małego Chorwata cześć 8.

Istnieją piosenki, które na zawsze pragniemy zachować w naszych duszach, łaknących wspaniałej muzyki. Każdy z nas nosi w duszy inny, charakterystyczny tylko dla siebie zbiór takich utworów. Dla mnie taką właśnie pieśnią jest MARTINA. Utwór ten jest bardzo bliski memu sercu, również ze względu na tytuł o niezwykle podobnej strukturze do imienia, które z dumą noszę (czy zgadniecie jak mam na imię?).
W MARTINIE fascynująca jest melodia, w której zawarte zostało wszystko co najważniejsze dla tego dzieła muzycznego.
Genialne wykonanie MARTINY zostało zaprezentowane przez Lidiję Bacic w czasie ZAGREBFESTU 2011 w wersji orkiestrowej. Coś niebywałego i ekscytującego!

http://www.youtube.com/watch?v=nQ5Qgu5-4CY

Rzeczywiscie piekna piosenka - Marcinie :)

Znowu wielkie dzięki Diuno za umieszczenie tego linku :) Wracając jeszcze do odgadniętego przez Ciebie mojego imienia, jego geneza jest rzymska. Oznacza ono: "pochodzącego od Marsa".

Poezja zoologa część 8.

O psach na wesoło.

Rottweilery są odważne
Jamniki jak najbardziej zabawne
Mopsy niezwykle poważne
Owczarki niemieckie często przerasowione
Zaś labradory na punkcie piłeczek i wody bardzo przewrażliwione
Owczarki szkockie collie wszystkich zaganiają
Golden-retrievery swą inteligencją nieodmiennie zachwycają
Husky uwielbiają na psie maratony chodzić
Szpice natomiast żałośnie zawodzić
Leonbergery są kudłate
Dalmatyńczyki z kolei pięknie łaciate
Yorki w upały z trudem ziają
Ludzie każdego bernardyna pochwalą
Lecz nie tylko one zasłużyły się ludzkości
Każdy pies potrzebuje naszej wielkiej miłości
Kochajmy je więc z wzajemnością
Gdyż zasługują na to swoją niesamowitą wiernością
I po zabraniu ze schroniska psią wdzięcznością.

Jestem niezwykle ciekaw opinii psiego eksperta Diuny po przeczytaniu tych rymów.   

Heh, Verna to ja czytywałem w młodości: " Tajemnicza Wyspa ", " 20 Tysięcy Mil Podmorskiej Żeglugi ", " Dzieci Kapitana Granta ", " W 80 Dni Dokoła Świata ", itp. ;)

Ja też, a także Karola Maya... Ach, ten Winnetou... Pierre Brice... ;)

Każdy pies potrzebuje naszej wielkiej miłości
Kochajmy je więc z wzajemnością
Gdyż zasługują na to swoją niesamowitą wiernością
I po zabraniu ze schroniska psią wdzięcznością.

O tak, my ciągle myślimy i mówimy o Toffiku, ale w domu od dwu tygodni mamy następnego psiaka ze schroniska... Tak jest trochę łatwiej, śmierć jednego przyniosła chociaż tyle dobrego, że inny pies ma dom... A właściwie, AŻ tyle...

Czyli - waleczny z Ciebie człowiek :
IBDG - pokaż swojego nowego przyjaciela :) Na pewno Tofik przyslal go do Was w swoim zastepstwie . One zawsze tak robią  :tuli:

IBDG - pokaż swojego nowego przyjaciela :) Na pewno Tofik przyslal go do Was w swoim zastepstwie . One zawsze tak robią  :tuli:

Moja mama i TZ też tak mówią... A oto Piegusek, czyli Pigi:

(http://images47.fotosik.pl/1380/5faf748acd055edfm.jpg) (http://www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/5faf748acd055edf.html)

Ma 7 lat, tyle samo, ile miał Toffiś w chwili adopcji... O ile można wierzyć w schroniskowe szacunki na podstawie zębów...

Piegusek IBDG jest przepiękny. Diuno trudno nazwać mnie walecznym, poza jednym aspektem-ochroną przyrody i staraniami o dobro wszystkich zwierzaków.

O Chorwacji część 20.

29 listopada 1945 roku powstała Federacyjna Ludowa Republika Jugosławii. Jej części stanowiło 6 republik. Jedną z nich była Chorwacja. Najważniejszą osobą w rządzie został marszałek Josip Broz Tito. W 1948 roku Jugosławia zerwała swoje zależności komunistyczne z ZSRR (patrz Stalin). Cóż jednak z tego, skoro sam Tito był wielkim dyktatorem. Jego służbą porządkową była jugosłowiańska tajna policja czyli UDBA ( Uprava drzavne bezbednosti). Słynny Goli Otok leżący niedaleko wyspy Rab stał się obozem dla niepokornych.
Dopiero w 1990 roku odnaleziono zbiorowe groby jeńców wojennych- Chorwatów i serbskich przeciwników komunizmu bestialsko zamordowanych w 1945 roku przez oddziały jugosłowiańskiego Stalina w miejscowościach Kocevska Reka, Kocevski Rog oraz Sosice (patrz mapa Słowenii).   

Dzięki za wszystko co piszesz  zoologu.

IBDG - toz to legalny szpicek , jeszcze troche smutku w oczach jest, ale jak Was juz pokocha - to na smierc i życie.....

Dzięki za wszystko co piszesz  zoologu.

I ja dziękuję :tak: Także za pochwałę szpicowatego ;) Pieguska... Niedługo porobimy mu fajniejsze zdjęcia i powklejamy do "Kundelkomaniaków".

Pochwała to mało powiedziane :) Jestem nim absolutnie ZACHWYCONA :) Niecierpliwie czekam na fotki  :jupi2:

To ja powinienem Wam IBDG i Diuno z całego serca podziękować za wszystko.

O Chorwacji część 21.

Po roku 1971 czyli po tzw. Chorwackiej Wiośnie (Hrvatsko proljece) Chorwatom w Jugosławii nie było łatwo. Zbieżność owej daty rocznej z pewnym wydarzeniem w moim życiu, którego nie pamiętam nie jest zapewne przypadkowa. Ale dajmy spokój prywatnym wynurzeniom i skoncentrujmy się na historii Chorwacji. Mianowicie pojęciem Chorwackiej Wiosny określamy masowy ruch polityczny, w którym między innymi inteligencja oraz studenci metodami demokratycznymi domagali się przyznania Chorwacji większych praw.
Ludzi, którzy zaczęli rozumować i czuć po chorwacku, a nie po jugosłowiańsku zwalniano z pracy, proponowano wyjazdy emigracyjne, a nawet zamykano w więzieniach (Lepoglava, Stara Gradiska).
Wbrew tym faktom chorwacka gospodarka kwitła szczególnie w takich jej gałęziach jak: turystyka, hotelarstwo, przemysł okrętowy i naftowy.
Ten boom gospodarczy trwał do lat 80-tych. Wówczas cała Jugosławia pogrążyła się w kryzysie. Wiosną 1981 roku, krótko po śmierci marszałka Tity zapanował niepokój w Pristinie- stolicy Kosova. 

To ja powinienem Wam IBDG i Diuno z całego serca podziękować za wszystko.

O Chorwacji część 21.

Po roku 1971 czyli po tzw. Chorwackiej Wiośnie (Hrvatsko proljece) Chorwatom w Jugosławii nie było łatwo. Zbieżność owej daty rocznej z pewnym wydarzeniem w moim życiu, którego nie pamiętam nie jest zapewne przypadkowa. Ale dajmy spokój prywatnym wynurzeniom i skoncentrujmy się na historii Chorwacji. 

Ty to potrafisz podrecic nastrój, teraz będe się cala noc zastanawiala co się wtedy stalo....I jak to- nie pamietasz ?

Ty to potrafisz podrecic nastrój, teraz będe się cala noc zastanawiala co się wtedy stalo....I jak to- nie pamietasz ?

Noo, malutki wtedy był... ;) Świeżo urodzony :D

Zgadza się IBDG 22 maja 1971 roku przyszedłem na świat w czasie burzy.


Poezja zoologa część 9.

Chciałbym przedstawić Wam najważniejszy w mojej twórczości poetyckiej wiersz.

Do Złotych Serc.

Złote Serca istnieją wśród nas
Opiekują się nami cały czas
Ja również doświadczam ich dobroci
Tymi skromnymi rymami ślę do Was dozgonne podziękowania
Ciesząc się jak dziecko na nasze wspólne spotkania
Jestem Waszym wielkim dłużnikiem
Przyjacielem i rozmów powiernikiem
Nie przejmujcie się złymi osobami
Pokonacie je z łatwością swymi gorącymi duszami
Jesteście niezwykłe, jesteście wspaniałe
W szlachetności charakterów doskonałe
Chciałbym Wam wszystko co najlepsze ofiarować
Lecz mogę jedynie ten wiersz podarować
Patrząc na jego pisma linie
Wspomnijcie czasem z łezką wzruszenia w oku o Marcinie. 

Nie wierzę w tą łatwośc bo własnie kolega Aka pojawil sie na forum, chyba,zeby o wszach pogadac i ciutke zamieszac  :idea:

E tam, Diuna... Różni ludzie chodzą po świecie, trzeba się uodpornić na niektórych... I cieszyć z tych, na myśl o których cieplej się robi na sercu... :VoV: Bywa, że czlowiek, którego nigdy się nie spotkało w realu, jest bliższy, niż ten widywany na co dzień... Lepiej rozumie, podobniej czuje... Ech, jak dobrze, ze jest net... :D

Pewnie,ze dobrze, ale nie przecenialabym go bo w necie latwiej udawac kogos innego, albo... łatwiej się odkryc :)
Nic jednak nie zastapi przyjaciela w realu :)

Ale w realu nie znajdziesz tylu "nawiedzonych" na ten sam temat, prędzej na inny... ;) I dogadaj się tu... Mam znajomych, których cenię, wiem, że są porządnymi ludźmi, ale o zwierzakach z nimi nie pogadam... Czasem z grzeczności zagadują, ale wiem, ze tak naprawdę nic ich ten temat nie obchodzi, nie rozumieją...

Ja juz prawie nie mam takich znajomych  8) Owszem mam wielu z netu, ale z wieloma poznalam sie i w realu :) Sptykamy się od czasu do czasu, robimy psie zloty :)

Fajniusio :D

We wrzesniu planujemy kolejny zlot szpicowy- zapraszamy Ciebie IBDG - dołączylas do grona milośnikow szpicow i szpicowatych :)
W dodatku mieszkasz niedaleko :)

A, to w wątku Zoologa jest zaproszenie... :) Dzięki, dzięki... ;)

Ten wiersz powstał również jako podziękowanie dla moich wielkich przyjaciół o złotych sercach w realu.

Dyskografia Lidiji Bacic z prywatnym komentarzem małego Chorwata część 9.

Koniecznie muszę wspomnieć, iż w latach 1997-2003 Lidija Bacic pełniła rolę głównego wokalu splitskiego zespołu dziecięco-młodzieżowego o pięknej nazwie PERLE (czyli po prostu PERŁY). Jej przygoda z PERŁAMI rozpoczęła się, gdy miała 12 lat. Występowała z nimi do 17 roku życia.
I właśnie z tego okresu muzycznego Lidiji pochodzi piosenka TI I JA. Mam problem w jaki sposób ją Wam zarekomendować i opisać. Zapewne zapytacie dlaczego? Ponieważ ten utwór powinno się i bezwzględnie należy traktować w samych tylko superlatywach i słowach zaczynających się od naj. Nie ma w nim słabych punktów są tylko najmocniejsze.
Głos nastoletniej Lidiji jest głosem dojrzałej, perfekcyjnej wokalistki o randze światowej. Brzmi w zestawieniu z melodią doprawdy anielsko. Tak zresztą też się czuję słuchając tego brylantu nad brylantami wśród piosenek.   

http://www.youtube.com/watch?v=FfzQRhKdH84

 8)

Hvala i jeszcze wiele razy hvala Diuno 8) Jestem niezwykle ciekaw Waszych opinii i wrażeń związanych z tym utworem.

Co tu duzo mówić - po prostu PERŁA  :VoV:

Poezja zoologa część 10.

Rymy dla lingwistów

Różne są języki świata
Każdy z nich stanowi wartość bezcenną
Jest bowiem dla kultury narodu żyłą drogocenną
Niemiecki z długimi zdaniami
Angielski z rozbudowanymi czasami
Polski z ciekawymi słowami
Czeski bardzo brzmieniowo interesujący
Hiszpański dla miłośników południowych akcentów zajmujący
Włoski kuzyn łacińskiego
Portugalski brat hiszpańskiego

A ja moi drodzy jestem nieodrodnym fanem chorwackiego
Być może zapytacie cóż w nim takiego fantastycznego?
Odpowiedź sama ciśnie się na usta
Słyszę w nim jakże romantyczne dźwięki
Które w mojej duszy wyzwalają przepiękne wspomnienia
O tej krainie powstałej z oliwki, lawendy i kamienia
Jego słowa działają na mnie kojąco
Zawsze urzekająco
W każdej chwili życia porywająco
Taki właśnie jest język chorwacki
Mowa bratniego tożsamościowo Polsce kraju
Który prowadzi nas do lingwistycznego raju.

Dyskografia Lidiji Bacic z prywatnym komentarzem małego Chorwata część 10.

Kolejna piosenka z "perłowego" okresu muzycznego Lidiji Bacic nosi tytuł NEMIRNA RIJEKA. W moim jakże ułomnym przekładzie oznacza to mniej więcej niespokojną, nieprzyjazną rzekę.
Utwór ten jest wart naszej uwagi ze względu na możliwość obejrzenia i podziwiania grupy PERLE w całej swojej okazałości. Lidija jak zresztą zawsze w swoich piosenkach jest zachwycająca i godna najwyższych słów uznania.
Ostatnio porównuję polską muzykę rozrywkową (patrz jej poziom i kondycja) z chorwacką. Być może jestem stronniczy, ale szala przechyla się w mojej opinii na korzyść hrvatskiej glazby.
Jakie są Wasze refleksje związane z przedstawionym przeze mnie poglądem? 

http://www.youtube.com/watch?v=3Pwi4Wq5lFw

Hvala Diuno 8)

O Chorwacji część 22.

Związek Komunistów Jugosławii uległ rozpadowi. W 1986 roku 16 członków Serbskiej Akademii Nauk i Sztuk stworzyło memorandum ostro krytykujące konstytucję z 1974 roku, która nadawała większe uprawnienia poszczególnym republikom. Memorandum odnosiło się także do polityki władz, określając ją jako antyserbską. W połowie lat 80-tych przywódcą Serbskiego Związku Komunistów został Slobodan Milosević. Wróciły jak bumerang marzenia Serbów o utworzeniu Wielkiej Serbii. Reakcją na to był głos Chorwackiej Wspólnoty Demokratycznej pod wodzą Franjo Tuczmana (niestety nie jestem w stanie inaczej zapisać tego nazwiska, za przekręcenie przepraszam) o niezawisłości Chorwacji.
Na początku lat 90-tych Jugosławia zbliżała się wielkimi krokami ku swemu definitywnemu rozpadowi.   

Dosłownie z ostatniej chwili: podróżując przez świat chorwackiej muzyki rozrywkowej odkryłem bardzo ciekawy głos i osobowość artystyczną. Nazywa się Antonija Sola i jest piosenkarką, autorką tekstów i aktorką.
Muszę jednak zaznaczyć, że jestem wiernym fanem Lidiji Bacic i już na zawsze będzie Ona dla mnie numerem jeden  światowej muzyki rozrywkowej. Zachwycam się także Jej urodą, która stanowi dla mojej osoby ideał kobiecego piękna.

O Chorwacji część 23.

W kwietniu 1990 roku w Chorwacji przeprowadzono pierwsze, demokratyczne wybory. Zakończyły się one wielkim sukcesem Chorwackiej Wspólnoty Demokratycznej (Hrvatska demokratska zajednica HDZ). Na swoich pierwszych obradach chorwacki parlament zebrał się w maju 1990 roku. Ustalono na nich zniesienie wszystkich symboli socjalistycznych i zastąpienie ich chorwackimi. 22 grudnia 1990 roku nastąpiło uchwalenie nowej chorwackiej konstytucji. W konstytucji Serbom nadano status mniejszości narodowej. Spowodowało to ich gniew, sprzeciw oraz oburzenie. Pojawiły się liczne prowokacje w których Serbów wspierała Jugosłowiańska Armia Ludowa (Jugoslovenska narodna armija JNA), a także co zrozumiałe Serbia. Natomiast Chorwaci burzyli się przeciwko obecności wojska w republice. 

Nie miałem pojęcia, że istnieje chorwacka wersja słynnej "Pszczółki Mai" (patrz Antonija Sola). Urocze!

Pčelica maja :D
http://www.youtube.com/watch?v=PwTAoBqRGWc

Hvala najlepsa IBDG 8)

Poezja zoologa część 11.

Moja rozmowa z rottweilerami

Jesteście bardzo odważnymi psami
Tudzież wspaniałymi, niezwykłymi
Kynologicznie doskonałymi
Etologicznie wzorcowymi
Wielu ludzi Was się boi
Lecz przecież to im nie przystoi
Gdyby wiedzieli ile dobra dla człowieka czynicie
Utonęliby we wstydzie i zachwycie
Już dawno apelował Jan Borzymowski
Który spędzał Wam z powiek wszelkie troski
Nieśmy przed rottkami chorągiew prawdy
Ponieważ swymi czarnymi duszami zasługują na to w pełni doprawdy

Jestem tych psów mecenasem
Obrońcą, miłośnikiem, przyjacielem i z innego gatunku bratem
Walczę na wszystkich polach o rottweilerów dobre imię
Nie chcę, by spoczywało na Was nienawiści i gniewu brzemię
Czarne mordy patrzą na mnie
Każdy rottweiler do mych rąk lgnie
Pragnie polizać mą twarz
Aby wyraz swej wdzięczności dać
I pozytywną psią energię zoologowi oddać
Tak już będzie do końca moich dni
Bowiem w moim sercu płomień miłości do czarnych mord gorąco się tli.

I co o tym sądzicie drodzy Czytelnicy?   

Wyobrażam sobie, ile miłości dostał od Ciebie Mohruś... :tuli:

Wyobrażam sobie, ile miłości dostał od Ciebie Mohruś... :tuli:

O wiele więcej IBDG Mohr Mendog dawał swojej miłości dla mnie. W każdej sekundzie psiego życia, nawet będąc umierającym. Gdy piszę te słowa łza spływa po moim policzku (Chorwaci mówią na ten stan tak pięknie: "suza broczy po mym licu").
Wielkie dzięki za wspaniały komentarz.

O tak, miłość naszych zwierzaków... Warto za nią zapłacić tęsknotą i bólem... Choć to tak trudne... :(

O Chorwacji część 24.

9 maja 1991 roku Prezydium Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii opracowało dokument, którego celem było rozwiązywanie punktów zapalnych między poszczególnymi republikami i narodowościami.
12 maja odbyło się referendum wśród ludności serbskiej mieszkającej w północno-zachodniej Chorwacji. Wynik był łatwy do przewidzenia, 90% biorących udział w referendum zagłosowało za włączeniem tych ziem do Serbii, a także za integralnością z Jugosławią. Zaczęło powoli wrzeć. Już w maju doszło do pierwszego starcia zbrojnego Serbów z Chorwatami w miejscowości Borovo Selo pod Vukovarem.
W Chorwacji również przeprowadzono podobne referendum jak opisane przeze mnie powyżej. I w nim wyniki łatwo odczytać. Za utworzeniem samodzielnego, suwerennego państwa skreśliło swój podpis 94% uprawnionych do głosowania Chorwatów (przy 60% frekwencji). Rzecz miała miejsce 19 maja. 25 maja 1991 roku Chorwacja i Słowenia ogłosiły niepodległość. Już 26 maja rząd Jugosławii stwierdził, iż proklamowanie przez Chorwację i Słowenię niepodległości jest niezgodne z prawem.
W wyniku tego wojska Jugosłowiańskiej Armii Ludowej najechały na Słowenię, a następnie Chorwację. Było to prawdziwe bezprawie, w odróżnieniu od powyższego wyimaginowanego.

O Chorwacji część 25.

W lipcu 1991 roku mamy do czynienia z brutalnym najazdem Jugosłowiańskiej Armii Ludowej na Chorwację. Użyto do niego piechoty, lotnictwa, marynarki, a także wszystkie rodzaje wozów pancernych. Pojawiły się również oddziały czetników z długimi, czarnymi brodami.
Wiele miasteczek i wsi uległo zniszczeniu lub spaleniu, część z nich dosłownie zrównano z ziemią. Najbardziej ucierpiały takie miasta jak: Osijek, Slavonski Brod, Vinkovci, Sisak, Szybenik, Dubrownik. Obraz wielkiego smutku, rozpaczy i bólu przedstawiał jednak Vukovar. Jego oblężenie trwało od sierpnia do listopada 1991 roku. W tym okresie dopuszczono się tam przerażających zbrodni.
Ogólnie rzecz traktując w czasie walk w Chorwacji zginęło około 10 tysięcy ludzi! Pamiętajmy o tym i nigdy nie zapomnijmy.       

O Chorwacji część 26.

W październiku 1991 roku działania wojenne dotknęły również stolicę Chorwacji- Zagrzeb. Wojna nie ominęła także niezwykłego, fascynującego chorwackiego miasta czyli Dubrownika.
2 stycznia 1992 roku nastąpiło podpisanie porozumienia w Sarajewie. Zgodnie z jego wytycznymi Chorwacja i inne republiki związkowe byłej Jugosławii zgodziły się na przyjęcie planu wysłannika Wspólnoty Europejskiej Cyrusa Vansea. Przypomnijmy, że osobą bardzo zaangażowaną w przywrócenie pokoju i spokoju na Bałkanach był Tadeusz Mazowiecki.
W połowie 1992 roku zawieszono potyczki wojenne, a w Chorwacji pojawili się żołnierze sił pokojowych ONZ ( UNPROFOR czyli United Nations Protection Force). Do ich zadań należało rozbrojenie serbskich oddziałów paramilitarnych, wprowadzenie nowego porządku zgodnie z obowiązującym prawem oraz pomoc dla wracających do swoich domów chorwackich uchodźców.
W styczniu 1993 roku Chorwaci wyzwolili następujące obszary: Novsko zdrilo, tereny wokół Zadaru i zaporę w miejscowości Perucac. W maju 1995 roku powróciła do Chorwacji Zachodnia Slawonia. Z jej terenów wyjechało kilkanaście tysięcy Serbów. Dokonał się drugi najazd Serbów na Zagrzeb. W konsekwencji zginęło kilka osób, wiele było rannych.
W sierpniu 1995 roku miała miejsce operacja wojskowa o nazwie Chorwacka Oluja (Burza). Jej efekt to powrót do Chorwacji Krajiny wraz z Kninem.
Z tego terytorium uciekło wtedy ponad 150 tys. Serbów, pomimo namów rządu chorwackiego do zostania w swych domach.
Dopiero w 1995 roku nastał kres działań wojennych na chorwackich ziemiach.   

O Chorwacji część 27.

Wojna o niepodległość (jakże należną) Chorwacji przyniosła tak wiele nieszczęść ludzkich, tragedii i dramatów. Dotknęła także to państwo w sensie materialnym zapewne szacowanym w miliardowych sumach.
Niemcy uznały Chorwację w grudniu 1991 roku, 13 stycznia 1992 roku uczyniła to Stolica Apostolska, 15 stycznia kraje Wspólnoty Europejskiej, a 7 kwietnia Stany Zjednoczone. Członkiem ONZ Chorwacja została 22 maja 1992 roku (znowu niesamowita zbieżność z moją osobą).
W pierwszych niepodległych chorwackich wyborach niezaprzeczalnie zwyciężyła Chorwacka Wspólnota Demokratyczna (HDZ). Prezydentem został Franjo Tuczman, który był nim, aż do śmierci w 2000 roku.
Jego następca Stjepan Mesic 29 czerwca 2000 roku gościł w Senacie RP.

Poezja zoologa część 12.

Ustrońska wiosna

W Ustroniu odgłosy wiosny
Już słychać śpiew kosa radosny
Owady budzą się do życia
Rozkwitły przebiśniegi
A mrówki rozpoczęły w mrowiskach szaleńcze biegi
Pojawiły się pierwsze motyle
Ich skrzydła połyskują w słońcu jak najpiękniejsze diamenty
W przyrodzie wielkie poruszenie
Wśród ludzi natomiast wieczne zauroczenie
Tylko ja wciąż jestem wolny stanem
Czekając na Panią swojego serca i duszy
Z którą spędzona każda chwila zawsze mnie wzruszy
Która będzie mym sterem i okrętem
Mą nadzieją, radością i w momentach trudnych łagodnym zakrętem
Pragnę, by zawsze mnie kochała
Podziwiała, szanowała, rozumiała
Czy znajdę taką drugą połówkę?
Pytanie retoryczne za kun stówkę.

Wyjaśnienie dla niewtajemniczonych kuny to chorwackie złotówki, nie zaś drapieżniki z rodziny łasicowatych (Mustelidae).

Nie no, żeby taki fajny facet się marnował... :roll: Gdzie te baby, gdzie? ;p

Szukają machos , a potem łzy...
Zoologu pieknie dziękuję za nowe wspaniale wrażenia :) I za wiedzę :)
Masz teraz jakiegos psa ? Bo wiesz, kazdy przysyla zastepcę...

Ja też dziękuję :)

Kiedyś już "podduszałam" Marcina, żeby psiaka przygarnął, ale się nie dał...

Jak mozna nie przygarnąć zastępcy ? Popraw się Marcinie, a będziesz szczęśliwszy :) Jakis pies też :)

IBDG i Diuno hvala najlepsa za tak miłe i wielkiego kalibru komplementy.
Niestety uwarunkowania obiektywne i subiektywne sprawiają że nie mogę być psim opiekunem. Nigdy bowiem nie dopuszczę do sytuacji, aby jakikolwiek pies z mojego powodu odczuwał dyskomfort psychiczny.
A teraz z innej beczki. W tym roku na wakacje wybieram się do Chorwacji, z czego niezmiernie się cieszę. Punkt docelowy stanowi urocze miasteczko Novi Vinodolski położone w rejonie Kvarner. Jest to jedno z nielicznych miejsc w kraju oliwki, gdzie spotkamy się z piaszczystą plażą (patrz sztuczny, nawieziony piasek).

O Chorwacji część 28.

Zakończyłem już omawianie chorwackiej historii. Teraz przejdziemy do małego wykładu dotyczącego języka chorwackiego.
Na początek chciałbym przedstawić Wam drodzy Czytelnicy mini-słowniczek.

Cesta-droga
Trg- plac
Broj- liczba, numer
Lijevo- lewo
Desno- prawo
Pravo- prosto
Koliko je sati?- Która jest godzina?
Jadran- Adriatyk
Ljekarna- apteka
Bolnica- szpital
Radionica- warsztat
Molim- proszę
Kruh- chleb
Sladoled-lody czyli w tłumaczeniu słodki lód
Kiselo- kwaśne
Viljuszka- widelec
     

No z tym prosto, prawo, to mozna się pogubić.
Moj syn tez sie wybiera , jak zwykle, do Chorwacji - juz nigdzie indziej nie chce spedzac wakacji :)
Jesli nie mozesz wziąść jednago psa bo masz malo czasu- to jest wyjscie, trzeba miec dwa  :jupi2:

Jesli nie mozesz wziąść jednago psa bo masz malo czasu- to jest wyjscie, trzeba miec dwa  :jupi2:

:tak:

Czyli po wakacjach możemy liczyć na fotki? :prosze:

Niestety z bólem serca muszę przyznać, że w omawianej materii nie zmieniłem zdania. Tym bardziej, że w swoich progach goszczę dwa koty.
Diuno jeżeli można wiedzieć, gdzie Twój syn wybiera się do Chorwacji?

Filozoficznie o piosenkach chorwackich.

Od długiego czasu słucham w bardzo dużych dawkach rozmaitych piosenek z kraju lawendy i skał. Nie mogę napisać, że jestem znawcą muzyki pop chorwackiej (byłoby to z mojej strony niczym nie uzasadnione chwalenie się).
Natomiast na podstawie przemyśleń mogę stwierdzić, iż piosenki chorwackie różnią się zasadniczo od piosenek pochodzących z innych krajów np. francuskich, angielskich, amerykańskich, polskich, włoskich etc.
Są one jedyne w swoim rodzaju, zarówno pod względem warstwy muzycznej, jak i tekstu (oczywiście na tekst tych piosenek patrzę intuicyjnie, gdyż moja znajomość chorwackiego w skali od 1 do 10 wynosi 1). Gorąco zachęcam do weryfikacji tych słów i zaznajomienia się bliżej z chorwacką muzyką pop.
A może już teraz drodzy Czytelnicy macie jakiś pogląd na wyłuszczoną kwestię? 

Jeszcze nie wiem, ale podrzucilam mu nazwę miejscowosci z piaszczystą plażą, ktorą podałes :)
Poprosze o fotki kotow:)
Co do muzyki to mam podobne odczucia :)

Niezwykle cieszę się, że Forum Zwierzaki znowu działa :VoV: A straciłem już prawie nadzieję. Diuno z fotkami kotków będzie problem, ponieważ nie mam skanera. Poza tym umieszczanie zdjęć w Internecie stanowi dla mnie czarną magię.
W czasie gdy Nasze Forum było unieruchomione, dużo działo się u mnie w sensie rzekłbym muzycznym. Odkryłem nowy, wspaniały, przecudowny głos (pewnie pomyślicie, iż pochodzący z mojej ukochanej Chorwacji). Tymczasem nie. Anita Kralj jest bowiem Słowenką urodzoną w 1989 roku w Mariborze (dla zainteresowanych to drugie miasto pod względem liczby mieszkańców w Słowenii). Zakochałem się bez pamięci w piosence Anity pod tytułem "Pravlijcna noc". Gdy słucham tego utworu odlatuję w marzeniach daleko, bardzo daleko. Niestety jestem zdruzgotany liczbą wyświetleń w serwisie You Tube tego diamentu wśród piosenek w porównaniu z kompozycjami sygnowanymi nazwiskiem Doroty Rabczewskiej czyli Dody.
Jestem wielce rad Diuno, że podzielasz moją opinię w sprawie hrvatskiej glazby.

Nooo, ja też się stęskniłam troszkę... ;)

http://www.youtube.com/watch?v=ZXsJoacHJUo&feature=relmfu

A tu młodziutka jeszcze Anita w piosence, ktorą śpiewała kiedyś Eleni (pamiętam, że ją też lubisz):
http://www.youtube.com/watch?v=vmgh3pQiGuo&feature=relmfu

Hvala najlepsa IBDG za umieszczenie tych linków :VoV: Gorąco pragnąłbym, aby przyczyniło się to do większej popularności Anity Kralj.
Może ten wiersz też coś da czyli

Poezja zoologa część 13.

Wizyta na pewnym koncercie w Słowenii.

Bez dwóch zdań
Anita Kralj
Jest najwspanialszą piosenkarką Słowenii
I wraz z Lidiją Bacic
Niepodzielnie króluje na całej muzycznej ziemi
Gdy słucham Jej piosenek
Moje serce bije jak oszalałe
A umysł myśli poznać Anitę byłoby wspaniale
Śnię na jawie o wysłuchaniu na żywo Jej koncertu
Aby me męskie serce jak wosk stopiło się do szczętu
Prześliczna Słowenka na scenie
Porusza się jak ulotne marzenie
Głos Anity wywołuje za Bałkanami tęsknotę
A delikatna postać do tańca z Nią ochotę
Choć wielce kiepski ze mnie tancerz
W podrygach z Anitą Kralj porzuciłbym wstydu pancerz.   

Cóż, Zoologu, nie pozostaje mi nic innego, jak tylko życzyć Ci "bezwstydnego" podrygiwania z Anitą :D

Wielkie dzięki IBDG, być może dzięki Twojemu życzeniu to marzenie stanie się rzeczywistością.

O Chorwacji część 29.

Od 1991 roku urzędowym językiem w kraju Jadrana jest oczywiście chorwacki. Język serbsko-chorwacki był językiem sztucznym. Można by go porównać do czysto teoretycznego języka polsko-rosyjskiego. Serbski bowiem oparty jest na głagolicy, chorwacki natomiast na alfabecie łacińskim.
Język chorwacki należy do grupy języków południowosłowiańskich. W jego obrębie występują trzy podstawowe dialekty: kajkawski, czakawski, oraz sztokawski (dla ciekawych język słoweński posiada ich aż 46! czyli najwięcej na świecie).

Aby Was nie zanudzić zawiłościami chorwackiego czas na dalszą część słowniczka.

Ljubav- miłość
Sretna- szczęśliwa
Nesretna- nieszczęśliwa
Kisza- deszcz
Hitna pomoć- pogotowie ratunkowe
Ulje- olej
Dobro doszli- witamy
Dobar tek- smacznego
Dan- dzień
Godina- rok

Głos i uroda - robia wrażenie, choć tą piosenke wole w wykonaniu Eleni.

A ja z kolei Diuno zdecydowanie wolę ten utwór w wykonaniu Anity Kralj  :kocham:

O Chorwacji część 30.

To już 30 odcinek moich chorwackich rozważań. Tak więc małe świętowanie moi Drodzy Czytelnicy czas rozpocząć  8)
Dialekt kajkawski możemy spotkać np. na terenach Chorwackiego Zagorja i Gorskiego Kotaru. Występuje on również w okolicach Zagrzebia.
W dialekcie czakawskim mówią mieszkańcy Istrii, północnej części Chorwackiego Przymorza, wysp Kvarneru, oraz dalmatyńskich wysp do Lastova.
Dialekt sztokawski niepodzielnie rządzi w Slawonii, Lice, Dubrowniku i okolicach.
W chorwackim istnieją dwie wymowy wyrazów: ijekawska i ikawska (mleko w tych wymowach odpowiednio brzmi mlijeko i mliko).
Urzędowy język chorwacki oparty jest na dialekcie sztokawskim i wymowie ijekawskiej.

Słowniczka ciąg dalszy
Nogomet- piłka nożna
Baka- babcia
Djed- dziadek
Teta- ciotka
Brat- brat
Dijete- dziecko
Majka- matka
Otac- ojciec
Roditelji- rodzice
Obitelj- rodzina
Sestra- siostra
Ujak- wujek
Zet- zięć
Unuk- wnuk
Unuka- wnuczka
Stric- stryj
Sin- syn
Snaha- synowa.

W obronie krajowych ryjówek.

Często mylone z myszami, lub nornicami i zbyt pochopnie zabijane. Polskie ryjówki mało znane i niesamowicie żarłoczne. Są one wielkimi sprzymierzeńcami naszych ogrodów i sadów. Spełniają w ich ekosystemach niezwykle istotną funkcję, także dzięki swojemu nienasyconemu apetytowi.
Tak więc nim zabijemy jakąś mysz zastanówmy się po trzykroć czy nie jest ona przypadkiem ryjówką aksamitną. Tą ryjówką, która staje w obronie naszych drzew owocowych zjadając szkodliwych dla nich lokatorów.
Zastanówmy się tym bardziej, ponieważ wszystkie polskie ryjówki objęte są prawną ochroną gatunkową. A tak zupełnie na marginesie to bardzo miłe z nich zwierzątka.

Proszę się zapoznać, coby nie pomylić :D
http://ryjowka-aksamitna.zwierzeta.ekologia.pl/

Znalazłam kiedyś taka martwą w naszym ogrodzie... Moim zdaniem trudno ja pomylić z mysza przez charakterystyczny pyszczek. I strasznie malutka jest.

Ja też uważam, że trudno je pomylić... Ale jak ktoś wpadnie w panikę, bo mysz ujrzał... :roll:

Wielkie dzięki IBDG za ubarwienie moich ekologicznych gawęd fotografiami  :VoV:

Dyskografia Lidiji Bacic z prywatnym komentarzem małego Chorwata część 11.

Powiedziałbym, że piosenka Lidiji "NE MOREN KONTRA SEBE" to wzorcowy utwór tej uroczej pod każdym względem piosenkarki. Istnieje wiele, wiele wykonań "NE MOREN KONTRA SEBE". Rzecz jasna i zrozumiała każde z tych wykonań różni się w mniejszym lub większym procencie od drugiego. I to jest właśnie w muzyce rozrywkowej wspaniałe. Ten sam fragment muzyczny, a tyle możliwości jego interpretacji. Interpretacji dokonanych przez jedną osobę.
"NE MOREN KONTRA SEBE" jest wielkim chorwackim hitem (dzisiejsza młodzież powiedziałaby hiciorem, ja jako purysta językowy bardzo nie lubię tego słowa). Piosenka ta jest przesiąknięta romantyzmem jak żywa gąbka np.nadecznik wodą.

No to słuchamy i tańczymy :D
http://www.youtube.com/watch?v=wZqwCE8s5Bo

IBDG chorwacka muzyka rozrywkowa i ja jesteśmy Twoimi wielkimi dłużnikami.
Dosłownie z ostatniej chwili: pewna piosenka Anity Kralj poruszyła i wzruszyła do głębi me serce. Mowa o utworze IGRA SRCA MOG (wersja chorwacka), w wersji słoweńskiej tytuł to IGRA MOJEGA SRCA. Dwie cudowne interpretacje, obie przejmujące delikatnością przekazu i romantyzmem.

O Chorwacji część 31.

Akcent w chorwackim jest ruchomy, ale w wyrazach wielosylabowych nigdy nie przypada na ostatnią sylabę. Jest akcentem muzycznym (czyż mogłoby być inaczej?). Rozróżniamy cztery jego rodzaje: dwa akcenty krótkie i dwa długie. Zarówno jedne jak i drugie posiadają intonację rosnącą, lub opadającą. Pisownia chorwacka należy do fonetycznych, czyli mówiąc prościej jest zgodna z wymową.

Dalsza część słowniczka.

Bog- cześć
Glumac- aktor
Odvjetnik- adwokat
Arhitekt- architekt
Diplomat- dyplomata
Novinar- dziennikarz
Frizer- fryzjer
Rudar- górnik
Vodoinstalater- hydraulik
Konobar- kelner
Tajnica (bardzo podoba mi się to słowo)- sekretarka 
Postolar- szewc
Radnik- robotnik
Medicinska sestra- pielęgniarka
Redatelj- reżyser

O Chorwacji część 32.

Chorwatów cechuje wielka dbałość o swój język ojczysty. Podobnego stosunku do mowy rodzimej oczekuję w naszym kraju. Niestety ciągle na próżno. Z języka chorwackiego znikają wszelkie naleciałości, które były efektem istnienia jakże nieudanego języka serbsko-chorwackiego. Chorwacki stale ewoluuje. Przykładem tego zjawiska jest pomysł nazwania telefonu po chorwacku brzoglasem. Brzo po polsku oznacza szybko, a glas to po prostu głos. Czyli szybki głos. Urocze i inteligentne!

Jakos byloby głupio dzwonic do Ciebie szybkogłosem. Niektore slowa sa po prostu uniwersalne - to tez ewolucja . Gorzej jak się mowi pol zdania po polsku a pol w innym języku.

Jakos byloby głupio dzwonic do Ciebie szybkogłosem.

;p

Gorzej jak się mowi pol zdania po polsku a pol w innym języku.

Mnie najbardziej złości, gdy ludzie, ktorzy powinni być wzorem pod względem poprawności językowej, popełniają szkolne błędy... Dziennikarze, prezenterzy telewizyjni... Jak potrafią pleść, zgroza ogarnia... :roll: Kiedy słyszę np. "w dwutysięcznym dwunastym roku" gorąca krew mnie zalewa... "W dwa tysiące dwunastym", czy to takie skomplikowane?" :Oo:

Też mnie takie rzeczy rażą IBDG. A zoologowi Diuno szybkogłos niezwykle się podoba. Zwróć uwagę również na kwestię przekładu. 

Jakbyśmy wyrzucili z naszego języka ojczystego wszelkie zapozyczenia- niewiele by zostalo:) A przetransponowanie powszechnie uzywanych slów nie zawsze brzmialby szczęsliwie :)

Wszelkie Diuno jak najbardziej nie. Te, które są zapożyczeniami powiedziałbym z głową zostawiamy. Natomiast często modne słowa angielskie i wzięte z innych języków bez żadnego krytycyzmu nijak pasujące do języka polskiego niech wracają tam skąd przybyły. "Polacy nie gęsi, iż swój język mają".

Anita Kralj w mojej duszy.

Jak zapewne wiecie poświęcam dużo miejsca w mych gawędach Lidiji Bacic. Anita Kralj niewątpliwie zasługuje na taką samą objętość wypowiedzi co przepiękna Chorwatka.
Zastanawiałem się z jakiego powodu i dlaczego tak mnie zainteresowała. Już teraz wiem. Po pierwsze jest piękna. Po drugie dysponuje niezwykle rzadko spotykanym rodzajem wdzięku osobistego. Gdy śpiewa rozkwita Jej dusza muzyczna. Dla wnikliwego obserwatora jest to jakże widoczne.
Jej głos jest tak charakterystyczny, iż nie sposób pomylić go z żadnym innym. Gdyby zmiksować piosenki najróżniejszych wykonawców i umieścić wśród nich Anitę Kralj, rozpoznałbym ten głos natychmiast. Dosłownie po sekundzie śpiewu. Tymczasem popularność Anity Kralj w Polsce jest jeszcze mizerniejsza niż Lidiji Bacic. Dlaczego? Hm....
Zapraszam do słuchania wielkiej duchem Słowenki :kocham: 

...często modne słowa angielskie i wzięte z innych języków bez żadnego krytycyzmu nijak pasujące do języka polskiego niech wracają tam skąd przybyły. "Polacy nie gęsi, iż swój język mają".

Są jeszcze twory typu "piłkoszał"... "Piłkarskie szaleństwo" za długie do reklamy, trzeba skracać, scalać słowa...  "Wielka wyprz"... Byle szybciej, a że jakoś dziwolągowato... :roll:

A tu Anita w młodszym wydaniu ;)
http://www.youtube.com/watch?v=PYJ-nC3mlnU&feature=relmfu

Tak się jakoś złożyło IBDG, że umieściłaś link do jednej z moich ukochanych piosenek Anity Kralj jako nastolatki. Wielkie dzięki 8)

O Chorwacji część 33.

Literatura chorwacka jest nieznaną dla szerszego kręgu odbiorców. Chciałbym więc przybliżyć pokrótce jej wielkich twórców w ujęciu historycznym. Zaczynajmy!
Marko Marulić urodził się w 1450 roku w Splicie. Tamże zmarł w roku 1524. Był pierwszym znanym poetą chorwackiego renesansu. Napisał poemat epicki "Judyta", w którym korzystając z motywu biblijnego wysłał żyjącym w jego czasach przesłanie. W czasach współczesnych Maruliciowi Splitowi zagrażali Turcy. Natomiast w historii biblijnej wrogami Izraelitów byli Asyryjczycy. "Judyta" to pierwsze chorwackie dzieło autorskie stworzone w języku narodowym.

Pragnąłbym zwrócić Waszą uwagę Drodzy Czytelnicy na piosenkę Anity Kralj noszącą tytuł "GLASBA JE KOT MAVRICA". Naprawdę coś wspaniałego muzycznie, a teledysk do tego utworu to dopiero poezja. Prawdę powiedziawszy z tak wysmakowanym, subtelnym oraz inteligentnym teledyskiem jeszcze się nie spotkałem (pomijając Lidije Bacic w tym względzie). Nasi twórcy tych filmów mogą się od Słoweńców i Chorwatów wiele dobrego i ciekawego nauczyć.

Poezja zoologa część 14.

Zwrotki In Memoriam Vitusa B. Droschera.

Byłeś prawdziwym wszystkich zwierząt przyjacielem
Bezkręgowców i kręgowców
Strunowców i fiszbinowców
Wszystkożerców, roślinożerców
Także najwspanialszych drapieżców
Nauczyłeś mnie patrzeć po zwierzęcemu
Nie zaś po człowieczemu
Przemierzyłeś wszystkie kontynenty
Aby relacjonować społeczeństwu zwierząt etologiczne akcenty
Stawałeś w obronie słoni
Nikt tego co dla nich uczyniłeś
Już gardą niepamięci nie zasłoni
Twoje książki osiągnęły niebotyczne nakłady
Wyzwalając w ludziach pozytywne pro-zwierzęce pokłady
Pisałeś w nich mądrze i ciekawie
Uświadamiając wszystkim, że zachowania zwierząt
Nie służą ku gawiedzi zabawie
Są ich życiem
Cierpieniem, miłością i zachwytem
Rymy te oddaję Twej wieczności od Polaka
Twojego etologicznego sprzymierzeńcy i zoologicznego rodaka
Spoczywaj w pokoju
Niech nad Twoim grobem krążą motyle i zagrożone gatunki
W nieśpiesznym spokoju. 

Vitus Droscher byłby szczęśliwy, gdyby mógł przeczytać ten wiersz...

A tu Anita :)
http://www.youtube.com/watch?v=FZp_lKDjb3M

Hvala, hvala najlepsa IBDG za ten wspaniały komplement, oraz za promocję Anity Kralj i słoweńskiej muzyki rozrywkowej :VoV:
Zastanawiam się jakby brzmiał ten wiersz w przekładzie na język niemiecki, lub angielski. W takich językach Vitus B. Droscher mógłby go przeczytać.
Czy rymy zostałyby zachowane?   

Rymy pewnie nie, ale klimat i szacunek dla wielkiego naukowca na pewno... A to przecież najważniejsze :)

Bardzo mądrze to ujęłaś :wink:

Poezja zoologa część 15.

Dlaczego piszę wiersze?

Po jakie licho tworzę wiersze
Aby wyrazić w poezji
Wszystko co dla mnie najważniejsze
Składam więc rymy o ukochanej Chorwacji
I wilczej stadnej demokracji
O skończeniu lat czterdziestu
I romantyzmie w moim wydaniu wielkiego gestu
O poszukiwaniu życiowej partnerki
Bez której czuję się jak pozbawiony prawej ręki
O wiośnie w Ustroniu
Która daje mi siły do pokonania życia znoju
O zaklętych w dobru złotych sercach
Tak ważnych jak wieczna miłość
O psach dających tyle radości
Niwelujących nieodzowne w życiu przykrości
Wiecie już dlaczego?
Tak więc studiujcie czasem te zwrotki
Ty droga koleżanko i Ty miły kolego.

Studiujemy, studiujemy i życzymy znalezienia prawej ręki :D

A może już teraz drodzy Czytelnicy macie jakiś pogląd na wyłuszczoną kwestię?

Mnie osobiście, wszystko co ma w nazwie POP doprowadza do womitacji :)
Jednak jako narkoman uzależniony od muzyki folk z całego świata.. uważam że muzyka z tej części świata chyba najbardziej pasuje do mojej duszy.. (no oprócz beduinów z synaju, tunezji, pustyni nubijskiej, indonezji itd  :lol:)...
Bardzo lubię taki zespół z polski (Dikanda), który wzoruje się także na muzyce "bałkańskiej" ( pewnie zaraz oberwę w łeb od jakiegoś muzykologa za takie uproszczenie)... jest to coś ala neo folk, jak np. Warsaw Wilige Band... wpada w ucho.

Niestety strasznie trudno znaleźć cokolwiek w mainstreamowych mediach. Nie tak dawno w TVN Kinga Rusin miała wywiad z Zakopower... że oni na świecie rozsławiają polski folk.. no miałem ochotę kapciem w tv rzucić.. (ale szkoda, jeszcze raty płacę :) )
wyżej wymieniony WWB na całym świecie zbiera nagrody.. a tutaj.. bez ujmy dla " chodzących boso"..

Koniec końców jest taki że chomikuj czy torrenty... smutne ale prawdziwe. Jedziesz do jakiegoś kraju. Jak od razu nie pomyślisz i nie kupisz płyt z ich muzyką .. to masz problem.

Zmienię trochę temat.. poszukajcie w necie płytoteki Music of Islam. To zbiór płyt z muzyka folk ze świata arabskiego (przynajmniej Synaj, Nubia, Sumatra, Kair). Lub przynajmniej płyta Hosam Ramzy & Bil Thorton "Immortal Egipt" (takie nowoczesne przeróbki).. no ja wymiękam..

Prawdę mówiąc Galagodecodi moją pasją jest chorwacka i słoweńska muzyka pop, folkiem się nie zajmuję. Gdy słucham Lidiji Bacic i Anity Kralj jestem dosłownie w muzycznym raju.
Hvala IBDG za wszystko. Też sobie znalezienia drugiej połówki gorąco życzę. Czekam na nią, jednakże już tak długo, że mam coraz mniej nadziei w tym względzie.

O Chorwacji część 34.

Marin Drzić urodził się około 1508 roku w Dubrowniku, zmarł w 1567 w Wenecji. Był przedstawicielem dubrownickiej literatury renesansowej. Jego najsłynniejszymi utworami są dwie komedie pasterskie: "Wujek Maroje" ("Dundo Maroje") i "Skąpiec" ("Skup"). Bohaterami tych komedii są plebejusze używający czasami soczystych słów. Ciekawostkę niech stanowi fakt, iż "Wujek Maroje" był wystawiany w Polsce (gdzie i kiedy nie mam zielonego pojęcia).

Słowniczka ciąg dalszy

Celer- seler
Ribiz- porzeczki
Zelena salata- sałata
Repa- rzepa
Rotkvice- rzodkiewki
Vlasac- szczypiorek
Krumpir- ziemniaki
Orasi- orzechy włoskie
Leća- soczewica
Jagode- truskawki
Dunja- pigwa
Masline- oliwki
Kelj- kapusta włoska
Kupus- kapusta zwykła
Dinja- melon
Krastavac- ogórek
Hren- chrzan
Cikla- buraki
Limun- cytryna
Koraba- kalarepa
Borovnice- jagody   

Czekam na nią, jednakże już tak długo, że mam coraz mniej nadziei w tym względzie.

Troszkę aktywniej może trzeba? Samo czekanie to za mało... ;) Tak sobie żartuję, nie twierdzę, że siedzisz w domu i czekasz, aż zapuka do drzwi... ;)

"Dunja- pigwa" My na Pieguska mówimy Pigi, Piga, Pigwa... Czyli mamy Dunję, też ładnie :D

Rzeczywiście IBDG przestawię swoją aktywność poszukiwania na jeszcze wyższy poziom :) Natomiast mój poziom podrywania lokuje się w bardzo niskich wartościach. Innymi słowy kiepski ze mnie podrywacz.

A teraz kolejna niespodzianka dla moich Wiernych Czytelników czyli:

Cytaty mojej Duszy część 1.

Jest taki cytat psi, który poruszył do głębi mą psychikę. Stanowi mój ukochany z tych poświęconych szczekającym czworonogom.
Oto on: "Dobry pies nigdy nie umiera, zostaje na zawsze. Idzie koło ciebie w rześkie jesienne dni, kiedy pola pokrywa szron i zima jest coraz bliżej, a głowę zawsze ma przy twojej ręce, jak dawniej"  Mary Carolyn Davies. 
Wzruszające, piękne i mądre!
 

Jak trafisz na tę właściwą osobę, sama Cię poderwie ;) Tak czy siak, trzymam kciuki za powodzenie :ok:

A cytat piękny, ale ja bym troszkę inaczej to ujęła... Pies, który miał dobrego opiekuna, nie umiera nigdy... Zostaje przy nim na zawsze... I to prawda... Tym bardziej żal tych, które odeszły nigdy niekochane i nie zostały w niczyjej pamięci i sercu... :(

To chyba jest z KAŻDYM życiem na tej planecie. Ze mną idą moje mysoskoczki, chomiki, szynszyle, papużki, koty, psy, rybki.. znam każde z imienia.
Ze mną idzie też mnóstwo ludzi... ba.. nawet parę roślin, które latami uprawiałem w akwarium, i które zyskały miejsce w moim sercu ...
Serce człowieka to pojemna rzecz..
Do nas należy tylko to by to całe stado... chciało z nami iść :)

IBDG i Galagodecodi niezwykle mądre, prawdziwe i wzruszające słowa płyną z Waszych złotych serc (wyszło jak przemowa Indianina, ale nie szkodzi).
Aha IBDG z tym podrywaniem mojej skromnej osoby bardzo pozytywnie mnie zaskoczyłaś. 8)

Cytaty mojej Duszy część 2.

Pozostańmy jeszcze na długo przy psich cytatach.
"Posiadanie psa jest jak tęcza. Szczenięta są radością na jednym jej końcu. Stare psy są skarbem na drugim." Carolyn Alexander
"Szczęśliwy ten, kto zaskarbił sobie miłość starego psa" Sydney Jeanne Seward
Wrócę jeszcze do poprzedniego cytatu tyczącego się dobrego psa. Dokładnie tak właśnie jest ze mną i Mohrem Mendogiem.

 

PRI SVETI TROJICI SEM DOMA LIVE 2009

Ta piosenka Anity Kralj zasługuje na osobną część moich opowieści. Video do piosenki umieszczone na You Tube, a pochodzące z roku 2009 jest niezwykłe. Widzimy na nim kompilację w duecie (tak bym to określił). Już tłumaczę o co chodzi. Otóż podziwiamy śpiewającą Anitę Kralj będącą nastolatką w duecie z Anitą jako dorosłą piosenkarką. Rozwiązanie wyśmienite! A sam utwór?
Dla mnie jest porywającym, wielbiącym piękno Słowenii. Gdzie w Polsce spotkamy taką piosenkę. Ja przyznaję szczerze na podobną się nie natknąłem. A może Wy macie jakieś propozycje?
Zapraszam do słuchania, podziwiania Anity Kralj i może marzeń o Słowenii?
Traktując sprawę marginesowo w tym odcinku, choć wcale takowej nie stanowi, zadziwia bardzo mała liczba wyświetleń piosenek Anity na You Tube. Tak cudowny, wzruszający głos zasługuje na coś dużo, dużo większego. Prawdę mówiąc pokaźna liczba odsłon pochodzi zapewne ode mnie, wielkiego miłośnika piosenki chorwackiej i słoweńskiej.
Jakkolwiek nieskromnie to zabrzmi (czego staram się z całych sił uniknąć) jestem powoli specjalistą takiej muzyki. Móc prowadzić program w Polskim Radiu poświęcony tym utworom (ach te górnolotne marzenia, które nigdy się nie ziszczą).     

"Posiadanie psa jest jak tęcza. Szczenięta są radością na jednym jej końcu. Stare psy są skarbem na drugim." Carolyn Alexander
"Szczęśliwy ten, kto zaskarbił sobie miłość starego psa" Sydney Jeanne Seward

O tak, staruszeczki są takie wzruszające...

Anita :D
http://www.youtube.com/watch?v=jT2H-1QcpBA

Kłaniam się Tobie pięknie po słoweńsku IBDG, na pewno wiesz z jakiego powodu.

Cytaty mojej Duszy część 3.

"Więź z psem jest tak silna, jak tylko silne mogą być więzi na ziemi". Konrad Lorenz. Ten słynny austriacki etolog miał absolutną rację pisząc te słowa.
"Nasi idealni towarzysze zawsze mają cztery łapy". Colette   

A czy Lidija wie,ze ma rywalkę?  ;p

Co do KL to uwielbiam go od dziecka :)

A czy Lidija wie,ze ma rywalkę?  ;p

Co do KL to uwielbiam go od dziecka :)

Również bardzo szanuję Konrada Lorenza, poza jednym. Mianowicie nigdy nie odciął się od swojej nazistowskiej przeszłości.
Tak Diuno Lidija Bacic wie o tym dzięki telepatii. Jednakże się tym nie przejmuje, ponieważ popiera tak wielkie i cudowne głosy oraz wspaniałe osobowości z czym mamy do czynienia u Anity Kralj.
Przeciwnie jest z tego niezwykle zadowolona. 

Zartowalam :) Co do KL to z zapartym tchem czytywalam jego teorie i przezycia ze zwierzetami, wyobraź sobie- kiedys w  przekroju.
Mam tylko 1 jego książke / zaraz sprawdzę tytul, chyba,ze komus pozyczylam na wieczne nieoddanie.../

Ode mnie tez  8)

(http://i48.tinypic.com/14sz2ux.gif)

IBDG i Diuno naprawdę się wzruszyłem. Jesteście wspaniałe :)
BTW Diuno Lidiji Bacic ja także żartowałem. Jestem ciekaw, którą z książek Konrada Lorenza masz w swojej biblioteczce?

Również wszystkiego naj z okazji urodzin  :) :tort: :soczek: :toast:

Wielkie dzięki Lisie :VoV:

Cytaty mojej Duszy część 4.

"Za pieniądze można kupić wspaniałego psa, ale tylko miłością można sprawić, że zamerda ogonem". Richard Friedman Wielkie i wspaniałe słowa.
"Pies to pies, dopóki nie staniesz z nim oko w oko. Wtedy to jest Pan Pies". Przysłowie haitańskie Nic dodać nic ująć.
"Dla swojego psa jesteś najwspanialszym, najmądrzejszym i najmilszym człowiekiem, jaki kiedykolwiek chodził po ziemi". Louis Sabin Ja również uważam podobnie.

Posiadanie psa jest jak tęcza.Szczenięta są radością na jednym jej końcu. Stare psy są skarbem na drugim.-Carolyn Alexander

Jednak mialam, nie mam- Opowiadania o zwierzetach.

Tu mnie Diuno zastrzeliłaś etologicznie, ponieważ nie znam tej książki Konrada Lorenza.
Wracam znowu do Anity Kralj, aby zarekomendować Jej piosenkę LJUBEZEN IN MIR. Gdy jej słucham chodzę ulicami Mariboru, a nad moją głową roztaczają się dwie przecudowne tęcze. Nagle zatrzymuję się, gdyż spostrzegam jakąś uroczą, piękną dziewczynę, która obdarza mnie słodkim uśmiechem. Nie wierzę własnym oczom to Anita Kralj! Podaje mi rękę mówiąc w języku słoweńskim: "cześć zoologu". Potem udajemy się do uroczej kawiarenki położonej nad samym Adriatykiem, gdzie delektujemy się tutejszym winem, oraz tortem w słoweńskich barwach narodowych. Rozmawiamy o muzyce, Słowenii, Chorwacji, psach, zoologii czyli prawie o wszystkim. Przerywnikami naszej dysputy są najpiękniejsze słoweńskie piosenki w tym oczywiście utwory mojej rozmówczyni. Nasze spotkanie kończy spacer piaszczystą plażą przy rozgwieżdżonym niebie i świecących trzech księżycach. Na jednym z nich można spostrzec nasze godło narodowe, na drugim widnieje godło Chorwacji, a na trzecim godło Słowenii. W czasie spaceru podziwiamy skaczące w falach Adriatyku delfiny oraz krążące nad nami mewy. Czule się żegnamy, nie mogąc się już doczekać na następne spotkanie.
Ach ale się rozmarzyłem. A tak wracając z bólem do rzeczywistości jakie są moi Drodzy Wasze opinie na temat tej piosenki?   

O ile pamietam pisze tam o swojej suczce Stasi- mieszance Owczarka niemieckiego i chow chow/ bardzo sobie cenił te 2 rasy/ , o swoich ptakach, szczególnie o gęsiach. Gdzieś tez czytalam o jego psie Rudolfie, ktory, po wypadku mial tylko 2 łapy po jednej stronie ciala i calkiem niźle sobie z tym radzil.

http://www.youtube.com/watch?v=Oxsl_pabe1A

Piękna piosenka, i pięknie zaśpiewana... Tak delikatnie, leciutko, nie wiem, jak to ująć, ale działa kojąco... Można się rozmarzyć :marzy:

Serdecznie dziękuję po słoweńsku Diuno 8)
IBDG niezwykle trafna refleksja dotycząca tego szmaragdu wśród piosenek. Ogólnie rzecz ujmując wszystkie wykonania piosenek w roli głównej z Anitą Kralj słyną z delikatności. Również za to Ją uwielbiam.
Wczoraj obchodziliśmy Dzień Matki. Niestety nie miałem tego dnia dostępu do komputera. Składam więc dzisiaj wszystkim dobrym Matkom najserdeczniejsze życzenia wraz z dwoma muzycznymi dedykacjami. Będą nimi moim zdaniem najpiękniejsze piosenki o matce w całej długiej historii muzyki rozrywkowej. Utwór pierwszy to MAJCINA LJUBAV Lidiji Bacic. Dedykacja druga: SRCE ZA MAMO Anity Kralj.

Cytaty mojej Duszy część 5.

"Nieważne, jak mało masz pieniędzy i dobytku- posiadanie psa czyni cię bogatym". Louis Sabin
"Na świecie jest tylko jeden najmądrzejszy pies i ma go każdy chłopiec". Louis Sabin

Lidija:
http://www.youtube.com/watch?v=_XdphtnalRk

i Anita:
http://www.youtube.com/watch?v=-iu_pQgHStU

:taniec:

Hvala najlepsa IBDG :)

Cytaty mojej Duszy część 6.

"W swoim domu każdy pies zamienia się w lwa". H.G.Bohn.
"Przygarniając psa, mamy niepowtarzalną okazję wybrać sobie krewnego". Mordecai Siegal.
"Psy łączą nas z niebem. Nie wiedzą co to zło, zazdrość czy niezadowolenie".
Milan Kundera.

"Przygarniając psa, mamy niepowtarzalną okazję wybrać sobie krewnego". Mordecai Siegal.

Świetne! :D

Cytaty mojej Duszy część 7.

"Dobry pies zasługuje na dobry dom" przysłowie.
"Jeśli uważasz, że psy nie potrafią liczyć, włóż do kieszeni trzy psie smakołyki, a Fido daj tylko dwa". Phil Pastoret Święta prawda.
"Powtarza mi tysiące razy, że jestem jego powodem do życia. Przez to, jak przytula się do mojej nogi, jak łupie ogonem na najmniejszy mój uśmiech".
Gene Hill
"Myślę, że psy to niesamowite stworzenia. Kochają bezwarunkowo. Dla mnie to wzorce osobowe dobrego życia". Gilda Radner  Dla mnie też.

"Dobry pies zasługuje na dobry dom" przysłowie.

Gdyby nie źli ludzie, nie byłoby "złych" psów...

Kazdy pies zasluguje na doibry dom  Mysle jak IBDG - to sa fakty.
Zaden pies nie rodzi się zły.

A ja rozumiem to przysłowie trochę inaczej. Każdy pies jest dobry, tak więc wszystkim należy się dobry dom.

Cytaty mojej Duszy część 8.

"Nawet najmniejszy pudel i ratlerek mają serce wilka". Dorothy Hinshaw Patent.
"Odkryłam, że kiedy jest się naprawdę zmartwionym, towarzystwo cichego, oddanego psa daje więcej niż cokolwiek innego". Doris Day.

A ja rozumiem to przysłowie trochę inaczej. Każdy pies jest dobry, tak więc wszystkim należy się dobry dom.

Chyba wszyscy myślimy to samo, tylko ubieramy to w inne słowa :)

"Nawet najmniejszy pudel i ratlerek mają serce wilka". Dorothy Hinshaw Patent.
"Odkryłam, że kiedy jest się naprawdę zmartwionym, towarzystwo cichego, oddanego psa daje więcej niż cokolwiek innego". Doris Day.

Sama prawda... :tak: No, może towarzystwo oddanego człowieka daje to samo, ale o wiernego człowieka trudniej, niż o wiernego psa... A bywa i tak, ze ludzka lojalność okazuje się ułudą... Z psami tego ryzyka nie ma...

Cytaty mojej Duszy część 9.

Przedstawiłem swoje ulubione cytaty o psach. Nadeszła kolej cytatów związanych z miłością. Zaliczamy ją do emocji wyższego rzędu. Ja postulowałbym utworzenie dla niej kategorii emocji nad emocjami. Jest bowiem wśród nich najpiękniejszą i najmocniejszą.
"Lecę jak spadająca gwiazda, która wreszcie znalazła swoje miejsce obok innej, w cudownej konstelacji, gdzie odtąd będą razem świecić na niebie".Amy Tan
 Gdy czytam te słowa moje serce mięknie.

Poezja zoologa część 16.

Epitafium dla Mohra Mendoga

Uwielbiałeś sztuczne kości
Zalizałbyś na śmierć naszych gości
Zajadałeś z psim smakiem sucharki
Umiałeś otwierać każde drzwi
Skacząc na ich klamki
Byłeś i zostałeś na zawsze wielkim mym przyjacielem
Obrońcą, powiernikiem mych smutków i radości
Mówiąc prostymi słowy psim opiekunem
Nie zaznałem nigdy od Ciebie żadnej przykrości
Nawet odchodząc z tego padołu
Dawałeś mi dowody swej nieskończonej miłości
Gdy umiera taki pies jak Ty
Już nie wystarczają same łzy
Świat staje się jakiś szary
I mniej kolorowe są sny
Coś się skończyło, coś we mnie umarło
Słońce wschodzi i zachodzi
A ma miłość do Ciebie czarny psie nie odchodzi
Będzie trwać wiecznie
Gdyż cenniejszą jest niż życiodajne powietrze.

Cytaty mojej Duszy część 10.

"Miłość niepodparta przyjaźnią jest jak pałac zbudowany na piaskach". Ella Wheeler Wilcox  Jakże trafne!
"Miłość nigdy nie stanie się różanym ogrodem, jeśli nie dosięgnie jej światło wiary, deszcz szczerości i sztuka namiętności". autor nieznany
"Sztuka miłości...jest w dużej mierze sztuką wytrwałości". Albert Ellis

Jutro (o godzinie 12.00) i w środę (prawdopodobnie o 9.00) zdaję bardzo ważny dla mnie egzamin, tak więc proszę moich Drogich Czytelników o trzymanie kciuków za Marcina-zoologa.

Ojej, pierwszy termin już przegapiłam (ostatnio mam malo czasu na kompa), ale jutro kciuki będą zaciśnięte :wink:

No i jak ważne egzaminy? Można gratulować, czy trzeba pocieszać? ;p

Za pierwszą część gratulacje, a za drugą pocieszenia. Wyniki ogłoszą w sierpniu. Hvala lijepo za trzymanie kciuków IBDG 8)
Wszystkim moim Drogim Czytelnikom, a w szczególności IBDG i Diunie chciałbym zadedykować piosenkę Lidiji Bacic i Mladena Grdovica "Dalmatinac i Dalmatinka". Po jej wysłuchaniu mile widziane wszelkiej maści komentarze.

http://www.youtube.com/watch?v=Cx9BgnOzIbs

Gorące rytmy z nutką romantyzmu :) I na czasie :)  Z nostalgią tez wspominam moje krótkie spódniczki :)))))
Trzymam kciuki za wyniki :)

Wielkie dzięki Diuno  :VoV:
Zapraszam serdecznie na stronę internetową Anity Kralj www.anitakralj.com Tak delikatną, romantyczną i zmysłową jak Ona sama i Jej wielkie przeboje.
Wracając zaś do Lidiji Bacic to ciągle mnie czymś wspaniałym oraz niezwykłym zaskakuje.

O Chorwacji część 35.

Ivan Gundulić- urodził się w 1589 roku w Dubrowniku, zmarł tamże w 1638 roku. Był najznamienitszym przedstawicielem dubrownickiej literatury barokowej. Pisywał wiersze, a także dramaty muzyczne. Jego najbardziej znany poemat to niestety niedokończony "Osman". Tym bardziej, iż gloryfikował w nim zwycięstwo Polski nad Turkami w bitwie pod Chocimiem.
W grze pasterskiej "Dubravka" Gundulić wychwalał swobody obywatelskie Republiki Dubrownickiej.
"Osman" w przekładzie J.Pogonowskiego został wydany w naszym kraju w 1971 roku (i znowu zbieżność mojej osoby z ukochaną Chorwacją).   

Gorące rytmy z nutką romantyzmu :) I na czasie :)

Nic, tylko tańczyć... Ale ja nastroju nie mam, zaginiona Bianka nie daje mi spokoju...
Zoolog, może masz znajomych we Wrocławiu? Zajrzyj do "Kundelków", poczytaj ostatnie strony, może mógłbyś kogoś poprosić o pomoc... :prosze:

Oczywiście gratuluję i pocieszam...  :tuli:

Niestety IBDG nie mam żadnych znajomych we Wrocławiu.

A teraz kolejna niespodzianka dla moich niezawodnych Czytelników czyli:

Mała internetowa encyklopedia altruizmu zwierzęcego część 1.

Altruizm wśród zwierząt to jeden z najciekawszych i najbardziej zajmujących tematów etologii kognitywnej. Dzielimy go na altruizm krewniaczy oraz altruizm, który nazywam nieegoistycznym. Pod pojęciem altruizmu krewniaczego kryje się pomoc pomiędzy spokrewnionymi ze sobą zwierzętami. Więzy krwi są w tym przypadku rozmaite, ale zwierzęta są zawsze ze sobą spokrewnione. O wiele bardziej złożonym zagadnieniem jest altruizm nieegoistyczny. Dotyczy pomocy występującej wśród osobników tego samego gatunku, lecz nie spokrewnionych w żadnym stopniu. Mało tego przekracza granice międzygatunkowe i obejmuje również pomoc pomiędzy różnymi gatunkami zwierząt. Zdumiewające i piękne zarazem!

A ponoć natura preferuje egoistów - jak widać nie zawsze i nie wszędzie :)

A teraz specjalna dedykacja dla polskiego weterynarza bez granic, czyli dla Venus (mam nadzieję, że odwiedzi jeszcze kiedyś to internetowe miejsce).
Anita Kralj i piosenka "LE S TEBOJ" Rogatec 2012. W podziękowaniu za Jej wielką i trudną służbę na rzecz dzikich zwierząt.

Cytaty mojej Duszy część 11.

"Miłość od pierwszego wejrzenia łatwo zrozumieć; dopiero gdy dwoje ludzi patrzy na siebie przez całe życie, staje się to cudem." Amy Bloom
"Nie musimy tak samo myśleć, aby tak samo kochać." Francis David
"Gdybym nigdy cię nie spotkała, nie polubiłabym cię. Gdybym cię nie polubiła, nie zakochałabym się w tobie. Gdybym się w tobie nie zakochała, nie tęskniłabym za tobą. Ale spotkałam cię, polubiłam i tęsknię."  autor nieznany Jaka szkoda, iż nie znamy autora tych słów.
"Najlepszej i najpiękniejszej rzeczy w życiu nie da się zobaczyć ani dotknąć, można ją tylko poczuć sercem." Helen Keller

Wielki z Ciebie romantyk Zoologu. Szkoda,ze takich już prawie nie ma....

To prawda Diuno. A wiesz co w tym jest najciekawsze? Mojego Dziadka ani Taty z całą pewnością nie można było nazwać romantykami. Czasami więc zastanawiam się skąd u mnie taki wielki romantyzm?

Cytaty mojej Duszy część 12.

"Każde z nas jest aniołem z jednym tylko skrzydłem. Wzlecieć możemy jedynie objęci." Luciano de Crescendo
"Pocałowałeś nie moje usta, lecz duszę." Judy Garland
"Nie kocha prawdziwie ten, kto nie kocha wiecznie." Eurypides
"Spotkanie ciebie było zrządzeniem losu, przyjaźń z tobą- wyborem, ale miłość zrodziła się bez udziału mojej woli." autor nieznany
"Czy jest coś wspanialszego dla ludzkich dusz od świadomości, że są połączone na całe życie- i, że będą trwały razem we wspomnieniach, których nie sposób opisać słowami?" autor nieznany 
"Tam, gdzie jest wielka miłość, zawsze zdarzają się cuda." Willa Cather

Wiadomości dosłownie z ostatniej chwili, nawet nie przedostatniej. Jak zapewne wiadomo do tej pory byłem zakochany w dwóch cudownych głosach. Obecnie jestem zauroczony, zachwycony i o wiele jeszcze więcej trzecim niezwykłym głosem. Mam tu na myśli Francoise Hardy. Zapraszam Was moi Drodzy do wysłuchania Jej piosenki noszącej tytuł "MESSAGE PERSONNEL".
Gdy słuchałem tego utworu moje serce najpierw zamarło, potem zaczęło bić w rytm melodii.

Cytaty mojej Duszy część 13.

"Człowiek ma tyle lat, ile jego serce." gwatemalskie przysłowie
"Nic nie sprawia większego bólu niż wspominanie szczęścia w chwili smutku." autor nieznany
"Miłość nigdy nie ginie. Jeśli jest nieodwzajemniona, wraca do nas, aby zmiękczyć i oczyścić nasze serca." Washington Irving

To posłuchajmy wspólnie... bicia Twojego serca :)

http://www.youtube.com/watch?v=5PK5c6ntpm8&feature=fvwrel

Merci Diuno, i jeszcze wiele razy merci :VoV:
Ostatnio wpadła mi w ręce książka Nicholasa Sparksa "Jesienna miłość". Na jej podstawie powstał słynny film "Szkoła uczuć". Przyznaję, że żadna powieść nie zrobiła na mnie tak wielkiego wrażenia i nie wzruszyła jak ta. Bogactwo sytuacyjne i językowe Nicholasa Sparksa jest doprawdy zdumiewające i godne najwyższego podziwu.
Aha byłbym zapomniał o bardzo ważnej rzeczy. Dzisiaj o godzinie 15.05 emitowany będzie na Romance TV mój ukochany film "Bo w niebie miłość jest inna". Kto ma dostęp do tego kanału telewizyjnego i lubi takie filmy niech obejrzy.

Poezja zoologa część 17.

Serenada o miłości

Miłość to magiczna siła
Która od kolebki się zaczyna
Trwa przez całe nasze życie
Pozostajemy w jej kręgu w szczęściu i zachwycie
Spójrzcie moi Drodzy w tamtym kierunku
Tam dwoje zakochanych trzyma się za ręce
Świadcząc o wielkiej jej potędze
On patrzy na nią czule
Ona świata poza nim nie widzi
I swoich najskrytszych pragnień
Przed ukochanym się nie wstydzi
Ach przeżywać takie głębokie uczucie
Doświadczając przyjemne strzałą Amora w serce ukłucie
Lecz miłość bywa także cierpieniem
Spotykając się ze śmiercią
Niczym nie uzasadnioną zazdrością i odrzuceniem
Te problemy odkładają się na jej jasnym świetle
Ponurym cieniem

Porozmawiajmy jednak o szczęśliwej miłości
Tej niewysłowionej radości
Jest czarodziejką, która za dotknięciem swej różdżki
Zmienia na jeszcze lepszych nas
I zatrzymuje w miejscu czas
Dzięki niej stajemy się psychicznie silni
Do końca swych dni jednej osobie wierni
Jak już pisałem bowiem prozą
Człowiek należy do zbioru monogamii
Nie wierzcie w bzdury mówiące o jego poligamii
W naszym przypadku jest to ewolucyjnie nieuzasadnione
I przez zoologa dla szczęśliwych zakochanych zabronione
Przynosi to tylko kłopoty
I wierna miłość nie ma potem nic do roboty
Tak więc bądźmy monogamiczni
Gdyż jedynie wtedy możemy być romantyczni
Zaś romantyzm jest wiernym strażnikiem miłości
O nim szerzej złożę rymy w następnej opowieści.

Poezja zoologa część 18.

Wykład z romantyzmem w tle

Obiecałem Wam nutkę romantyzmu
Tak więc ruszajmy z kopyta
Nie tracąc z oczu obiektywizmu
Czym dla mnie jest romantyzm?
To drżenie serc
Czułe pożegnania
I jeszcze wspanialsze spotkania
Namiętne pocałunki
Co tam wysokie za prąd i wodę rachunki
Nie kłócimy się o takie bzdury
Bo my się kochamy
Poza tym jesteśmy romantykami
I ludźmi wysokiej kultury
Romantyzm to też
Wspólnota duszy i myśli
Każde z partnerów w mig odgadnie co drugie pomyśli
Razem tańczymy na tęczowym niebie
I nikt nigdy nie odbierze mi Ciebie
Jesteśmy sobie przeznaczeni
Do życia wspólnego stworzeni
Zawsze odwzajemnioną miłością nienasyceni
Gdy patrzę w Twoje oczy
Widzę obraz tak uroczy
Iż moje serce śpiewa
Ten śpiew leci, leci jak skowronek do nieba

Romantyzm przedstawia sobą też piosenki
Nie francuskie
Nie hiszpańskie
Ani żadne inne
Lecz słoweńskie i chorwackie
Mamy filmy romantyczne
Dla mnie muszą się dobrze kończyć
Myślę, że czas ten wykład zakończyć
Czy chcecie dalej o romantyzmie słuchać?
Czy też wyjść na spacer i gdzieś w szczerym polu
Go poszukać?

I oto prawdziwa perła muzyczna polsko-chorwacka specjalnie dla Was. Goran Karan i Jacek Silski "Pokochaj mnie."

Poezja zoologa część 19.

Chorwackie wyznanie miłości

Są w Chorwacji miasta i miasteczka
Choć nie znam ich od dziecka
Zakochałem się na zabój w tym kraju
W Hrvatskiej Republice czuję się jak w raju
Tu wszyscy są dla mnie mili
Do pomocy życzliwi
Chorwaci powiadają "nie ma problema"
Uwierzcie mi to żadna ściema
W ziemi ojczystej Lidiji Bacic szemrzą złote wodospady
Ich wody kaskady
Niecierpliwie podążają ku Adriatyku
Hvala Hrvatska za wszystko!
Nie mogę powstrzymać głośnego okrzyku

Gdzie mógłbym się zaręczyć?
Tylko w Chorwacji na Plitvickich Jezerach
Gdzie chciałbym ukochanej pierścionek z sercem wręczyć?
Jedynie w Chorwacji tuż obok Pałacu Ślubów
W stolicy kraju Zagrzebiu
Tym centrum niepodległości zarzewiu
W kraju oliwki bowiem miłość
W swej pełnej krasie rozkwita
A człek człeka radośnie wita
Jestem na zawsze z tą ziemią złączony
Jej wspaniałością do głębi poruszony
Ruszajcie moi mili do Chorwacji
Nie zmarnujecie tam swych wakacji!   

Piękna piosenka :)
http://www.youtube.com/watch?v=GK1HEgCvYoI

Poezja zoologa część 20.

Słoweńskie rozmyślania

W Słowenii jasno świecą gwiazdy
Ku latarniom podążają ćmy
Już wiem, że jesteś mi przeznaczona Ty
Tylko kiedy Cię spotkam
I gorąco pokocham
Nie mogę się doczekać momentu
Gdy po raz pierwszy Twe usta pocałuję
Od tej chwili każdej spędzonej z Tobą sekundy
Nie pożałuję
Ty zaś patrząc mi w oczy
Powiesz: "zoologu jesteś inteligentny
Kochany i uroczy"
Powtórzę raz jeszcze
W którym miejscu świata jesteś
Moja dziewczyno
Proszę o ujawnienie
Nie chcę, abyś stanowiła ulotne marzenie

Zapytacie co z tymi rymami
Wspólnego ma Słowenia
Ano dużo ponieważ skryta jest
Za romantycznymi Julijskimi Alpami
Przedstawia krainę romansów
Oraz właściwych miłosnych konwenansów
Czyli odpowiednie podrywanie
Zauroczenie i zakochanie
Prośba o umiłowanej ręce
Srebrne łzy szczęścia za Jej tak w podzięce
Jak z bajki wspaniały ślub
Miłość po sam grób
A nawet więcej, dużo więcej
Goręcej, romantyczniej. 

Dla moich najwierniejszych Czytelniczek: IBDG i Diuny dwie piosenki- Sarah Brightman i Fernando Lima "LA PASION", oraz Antonija Sola "MRVA LJUBAVI". 

Ech, rozmarzyłam się... :marzy:
http://www.youtube.com/watch?v=7gtp3POWgB4
http://www.youtube.com/watch?v=aFOBfyv1gJw

A to dla Ciebie, Zoologu, za wszystko, za Twój romantyzm, za miłość do zwierząt, za przysłowia, za wiersze... :)
http://www.youtube.com/watch?v=Nl9WMIPzd6w&feature=related

Czasem na początku są reklamy, a czasem od razu występ...

Niezwykle się wzruszyłem IBDG. Jesteś wspaniała i hvala Teboj, hvala, hvala!
Jeszcze jedna niezwykła piosenka, stanowiąca również muzyczną zagadkę.
Strmina i utwór "NOCOJ BILA BI S TEBOJ". To słoweńska wersja pewnej, bardzo znanej piosenki. Otóż właśnie jakiej?
Trochę kolorów w wydaniu chorwackim.
Ljubiczast- fioletowy
Plav- niebieski
Maslinast- oliwkowy
Zlatan- złoty
Tamnoplav- granatowy
Siv- szary
Pepeljast- popielaty
Crven- czerwony.

Oto Strmina:
http://www.youtube.com/watch?v=6cocKqLN2y4

Jeśli ktoś nie chce sobie głowy łamać nad oryginałem, to tu ma odpowiedź:
http://www.youtube.com/watch?v=AIGGVIkcyWU

Widzę, że opalam się na maslinasto :lol:

Wielkie dzięki IBDG za linki  8)

O Chorwacji część 36.

Ivan Mazuranić- urodził się w 1814 roku w jednym z najbardziej urokliwych chorwackich miasteczek (patrz Novi Vinodolski). Zmarł w stolicy kraju w 1890 roku. Był najwybitniejszym poetą iliryzmu. Dokończył "Osmana" Gundulicia co mówi o Jego wielkim talencie literackim. Najbardziej wybitnym dziełem Mazuranica jest poemat "Śmierć Smail- agi Czengicia". Osią dzieła jest zemsta członków rodziny czarnogórskiego władyki na tytułowym bohaterze.

Słowniczka ciąg dalszy.

Temeljac- bulion
Bistra juha- rosół
Guska- gęś
Sarmice- gołąbki
Patka- kaczka (kto by pomyślał, że tak się zwie po chorwacku)
Odrezak- kotlet
Kosani odrezak- kotlet mielony
Pohovani odrezak- kotlet schabowy
Pile- kurczak
Jastog- homar
Lignje- kalmary
Griz- kasza
Pomfrit- frytki

Muszę kończyć, ponieważ zgłodniałem.....

Życzymy smacznego  :essen:

Hvala najlepsa!

Cytaty mojej Duszy część 14.

"Nade wszystko ceń miłość, którą dostajesz. Ona będzie trwać jeszcze długo potem, gdy całe twoje złoto i zdrowie znikną już na zawsze." Og Mandino
"Prawdziwa miłość pojawia się cicho- bez sztandarów, transparentów i świateł. Jeśli twoje serce dzwoni, daj sobie zbadać uszy." Erich Segal
"Smutek można znieść w samotności, lecz do szczęścia trzeba dwojga." Elbert Hubbard
"Stu mężczyzn może stworzyć obóz, ale żeby stworzyć dom, potrzebna jest choć jedna kobieta." przysłowie chińskie
"Kiedy lubisz dziewczynę w której jesteś zakochany to dodatkowa korzyść."
Clark Gable
"Miłość uszczęśliwia najbardziej." Louisa May Alcott
"Cały sens egzystencji jest magią, polegającą na tym, że jesteśmy potrzebni tylko jednej osobie." Vi Putnam

"Kiedy lubisz dziewczynę w której jesteś zakochany to dodatkowa korzyść."
Clark Gable

Noo, chłopaków to też dotyczy :D

Cytaty mojej Duszy część 15.

"Jeśli masz miłość nie potrzebujesz niczego więcej. Jeżeli jej nie masz, nie ma żadnego znaczenia, co jeszcze posiadasz." Sir James M. Barrie
"Idealna miłość jest prawdziwą rzadkością, gdyż bycie kochankiem wymaga, abyś nieustająco obdarzony był mądrością mędrca, elastycznością dziecka, wrażliwością artysty, zrozumieniem filozofa, akceptacją świętego, tolerancją uczonego oraz hartem ducha niczym nie zachwianej pewności." Leo Buscaglia
"Niech twoja miłość będzie silniejsza niż nienawiść czy gniew. Naucz się sztuki kompromisu, bo lepiej trochę się zgiąć, niż złamać." H. G. Wells

Kiedyś światowej klasy duet Al Bano i Romina Power śpiewał cudowną piosenkę "CI SARA". Teraz wyciągam specjalnie dla Was z mojej magicznej, muzycznej skrzynki ten sam utwór w wykonaniu Simony Weiss i Al Bana.

Poezja zoologa część 21.

List do zoologa

Płynie melodia od Jadrana
A ja jestem taka zakochana
Wybrankiem mego serca jest zoolog
Pokojowo walczący z niego ekolog
Całkiem niezły ornitolog
Podziwia moją figurę
Na piątkę zaliczone studia i maturę
Jest do bólu szczery
Kocha rottweilery
Wakacje pragnie spędzać, tylko w Chorwacji
Uwielbiam z Nim toczyć dysputy
Przy wykwintnej kolacji
Nigdy się nie kłócimy
Często o lepszym świecie wspólnie marzymy

Poznaliśmy się w Puszczy Białowieskiej
Prowadziłam tam eksperymenty wokalne nad wilkami
Zoolog zachwycał się matuzalemami- dębami
Nasze pierwsze spotkanie
Było jak pokrewnych dusz zapoznanie
Miałam na sobie niebieską sukienkę
Spoglądałeś w moją stronę
Jak na światowej klasy i urody modelkę
Twoje pierwsze słowa brzmiały:
"Przepraszam czy Pani prowadzi jakieś badania?"
Odpowiedziałam :"Tak czekam na wilka zawołania"
Wcale się nie oburzyłeś
Tym bardziej nie zdziwiłeś
Spojrzałeś głęboko w moje chabrowe oczy
Mówiąc: "Poczekam z Panią, wycie wilka to dla mnie dźwięk melodii uroczy"
Potem długo zapatrzyłeś się w moją postać
Wypowiadając słowa:
"Mógłbym tu z Panią na wieki zostać"
Nagle usłyszeliśmy przepiękne wycie
Które zapowiadało miłość nad życie

Następnego dnia spotkaliśmy się znowu
Idąc ostrym grzbietem tutejszego ostrowu
To tam właśnie pod stuletnim bukiem
Zoologu pierwszy raz moje wargi całowałeś
Gdy to czyniłeś cały z emocji drżałeś
Już wtedy doskonale intuicyjnie
Swoją drugą połówkę znałeś
Twoje pocałunki sprawiały
Iż me policzki kraśniały
A ciało płonęło
Jeszcze większych rozkoszy pragnęło

Trzecie spotkanie
W uroczej białostockiej kawiarence
O nazwie "Czułe przytulanie"
Przyczepił się do mnie miejscowy pijaczek
Obroniłeś mnie przed nim
Nie bicepsem
Ale intelektem
O zachodzie słońca
O rękę mnie poprosiłeś
Niezwykły pierścionek wręczyłeś
Z dwoma diamentami
Niczym połączonymi sercami
W środku widniały flagi:
Chorwacka, słoweńska i polska
Oraz sylwetka wilka wyjąca
Od tej chwili zostałam Twoją na zawsze
Do ostatniego tchnienia
I serc brzmienia
Pragnę ten list kontynuować
Lecz czy Tobie i Czytelnikom
Może się on podobać?

Powyższy wiersz moi Drodzy stanowi pewnego rodzaju eksperyment poetycki. Nie ukrywam, iż jest moim ukochanym wierszem. Tym bardziej więc liczę na Wasze opinie, komentarze i przede wszystkim krytykę.   

 

http://www.youtube.com/watch?v=fpUOzletsVg

Zoolog, a Ty nie za dużo wymagasz? Studia na piątkę, figura, chabrowe oczy i jeszcze miłość do zwierząt... No ja Ci życzę takiej wybranki jak najbardziej, ale może troszkę za wysoko poprzeczke stawiasz? ;)

Kontynuuj jak najbardziej, chętnie poczytam :tak:

IBDG ten opis mojej hipotetycznej (patrz wymarzonej) ukochanej to licencia poetica (istnieje bodajże taki termin literacki).
Następny bardzo ważny dla mnie utwór z magicznej skrzynki. Andreja i zespół Nova Legija i piosenka "LJUBEZNI POTI". Słoweńska muzyka rozrywkowa podobnie jak chorwacka różni się bowiem diametralnie od światowej muzyki rozrywkowej.

Cytaty mojej Duszy część 16.

"Bo tłum nie jest towarzystwem, twarze nie są niczym więcej, jak tylko galerią obrazów, a rozmowa pobrzękiwaniem cymbałów, jeśli nie ma miłości." Francis Bacon
"Mała dziewczynka po uroczystości ślubnej zapytała mamę, dlaczego panna młoda zmieniła zdanie. Co masz na myśli? dociekała mama. No bo do ołtarza przyszła z jednym panem, a odeszła z innym." autor nieznany
"Miłość leczy ludzi; zarówno tych, którzy ją dają, jak i tych, którzy ją dostają." Karl Menninger
"Słuchanie to pierwszy obowiązek miłości." Paul Tillich
"Prawdziwe historie miłosne nigdy się nie kończą." Richard Bach

Termin (licentia poetica) znam i czasem korzystam, klecąc wierszydło, ale raczej w sensie dopuszczalności błędnej odmiany słowa dla zachowania rymu i rytmu... Dzięki temu można szybciutko "wytrzepać" wierszyk z rękawa ;)

A tak w ogóle to już się nie czepiam... ;)

http://www.youtube.com/watch?v=yh9VOlFlY5M

IBDG jak najbardziej możesz zawsze się czepiać.
W ramach promocji tego co kocham jeszcze jedna piosenka Andreji i Novej Legiji pod tytułem "VALOVI MURE". Niech ciepły wiatr poniesie mój zachwyt nad nią do wspaniałej Słowenii pod rodzinny dom Andreji.

Cytaty mojej Duszy część 17.

Niezwykle polubiłem wyszukiwanie i umieszczanie cytatów dla Was, Drodzy Czytelnicy.

"Akceptuj rzeczy, które los stawia na twej drodze i kochaj ludzi, z którymi cię wiąże, ale rób to całym swoim sercem".   Marek Aureliusz 
"Kochać i być kochanym to znaczy czuć słońce z obu stron". David Viscott
"Wiek nie uchroni cię przed miłością, lecz miłość w pewnym stopniu uchroni cię przed wiekiem". Jeanne Moreau
"Od chwili gdy poruszysz czyjeś serce, ono już nigdy nie zamilknie". Louis Bourdaloue

http://www.youtube.com/watch?v=z2hHrAey5T0

Niezwykle polubiłem wyszukiwanie i umieszczanie cytatów dla Was, Drodzy Czytelnicy.

A my chętnie czytamy :tak:

Hvala najlepsa IBDG. Za umieszczanie linków do piosenek chorwackich oraz słoweńskich należy Ci się Wirtualny Order Przyjaciółki Muzyki Chorwackiej i Słoweńskiej 8)

Apel w sprawie Anity Kralj.

Dziś opowieść zupełnie inna od wszystkich. Można by śmiało rzec niezwyczajna i nowej jakości. Aby Was zbytnio nie zniecierpliwić przechodzę do konkretów. Mianowicie serce mnie boli, a dusza płacze, gdy widzę liczbę wyświetleń (patrz oglądnięć) piosenek Anity Kralj na słynnym You Tube.
Nie chcąc być gołosłownym podam parę przykładów:
PRAVLJICNA NOC   1424
POZDRAVLJEN MLADI PAR 827
ZAPOJ ZAPLESI Z MENOJ  5766
DRAGA MOJA BABI          510
MOJA PESEM TO SI TI      2246
LJUBEZEN IN MIR           251
SRCE ZA MAMO              1363
PRAVLJICNA NOC (LIVE)  1792

Dodam iż średnio około 10 wyświetleń na jedną piosenkę pochodzi od mojej skromnej osoby. I w tym momencie dochodzimy do sedna sprawy.
Moi Drodzy Czytelnicy oglądajcie i słuchajcie Anitę Kralj na You Tube jak najczęściej zwiększając w ten sposób te jakże skromne liczby. Jeżeli macie takie możliwości zwracam się do Was z wielką prośbą o promocję Anity i Jej piosenek wśród rodziny, przyjaciół, znajomych etc. Ja tak czynię.
Taki głos jakim dysponuje Anita zdarza się bowiem niezwykle rzadko, raz na (otóż to na ile?, wychodzą z moich obliczeń astronomiczne wyniki).
Jestem o tym przekonany i piszę te słowa z pełną odpowiedzialnością muzyczną.
Moi Kochani liczę na Was!

Za umieszczanie linków do piosenek chorwackich oraz słoweńskich należy Ci się Wirtualny Order Przyjaciółki Muzyki Chorwackiej i Słoweńskiej 8)

8) :D

Apel w sprawie Anity Kralj.

Nie ma sprawy, poklikamy i posłuchamy pięknych piosenek :)

Na razie tyle:
http://www.youtube.com/watch?v=nturCMwDfxU
http://www.youtube.com/watch?v=PW1JksG7Q_w&feature=b-vrec
http://www.youtube.com/watch?v=Uwu0ecwReqY
http://www.youtube.com/watch?v=DEFDRPbOxYI
http://www.youtube.com/watch?v=u9S9TP8P9Lk
http://www.youtube.com/watch?v=Oxsl_pabe1A
http://www.youtube.com/watch?v=-iu_pQgHStU
http://www.youtube.com/watch?v=ZXsJoacHJUo

Wzruszyłem się IBDG do głębi serca. Tym razem z magicznej skrzynki specjalnie dla Ciebie dwie piosenki Ivana Mikulicia: po angielsku "YOU ARE THE ONLY ONE" oraz w wersji chorwackiej "DAJESZ MI KRILA".

Cytaty mojej Duszy część 18.

"Młoda miłość jest płomieniem; ładnym, często bardzo gorącym i gwałtownym, lecz tylko świeci i migocze. Miłość starszego i zdyscyplinowanego serca jest jak węgiel; pali się głęboko i nie można jej ugasić." Henry Ward Beecher 
"Pocałunek tak zbliża dwoje ludzi, że nie są w stanie zobaczyć u siebie nawzajem żadnych wad." Rene Yasenek
"Pod dotykiem miłości każdy staje się poetą." Platon
"Miłość zdejmuje nam maski, bez których boimy się żyć. Równocześnie jednak wiemy, że nie możemy żyć z nimi." James Baldwin
"Która siła jest potężniejsza od miłości?" Igor Strawiński