Szare Szeregi*
Prolog
- …Szary mundur, mały mundur, na łokciach parę łat…
Szary mundur, pod mundurem 12 tylko lat…
Szary mundur, wielka duma i wielki serca żar,
Szary mundur pod mundurem, 12 tylko lat!…**
Krystian słuchał w napięciu każdej zwrotki, czy refrenu piosenki Ewy. A harcerka śpiewała ładnym, przejrzystym tonem, lecz smutno. Druga wojna światowa dopiero się zaczęła, ale Grupy Szturmowe*** Szarych Szeregów nie dawały za wygraną. Musieli wygrać.
- Coś się tak zasłuchał, Krystian? – zanuciła Ewka.
- Ano… jakoś tak wyszło… - podrapał się po głowie Krystian. Ewa się zaśmiała, a potem chwyciła pistolet.
Pistolet – marna to była broń, ale zawsze się przydawała. Trzynastka była jedyną drużyną ze szczepu, której udało się uciec. Ale mundury połatane, chusty postrzępione… Jurek zgubił lilijkę****.
- Dobra, chodź. Musimy przecież wysadzić ten most – uśmiechnęła się doń Ewa.
Krystian niechętnie wstał z wilgotnej trawy i rzucił parę kamieni w wodę. Nagle zauważył duży, biały kamień i narysował na najbliższym drzewie duże „P” ze strzałeczkami, co miało oznaczać „Polskę Walczącą”*****.
- Dla świętego spokoju – powiedział i zabrał swój karabin maszynowy.
Kiedy doszli leśną ścieżką nad rzekę, do mostu, ujrzeli to, co zostało z trzynastki – kilka chudych dziewcząt i niewiele więcej chłopaków. Każdy coś majstrował. Minutę potem uciekali już widząc, jak most idzie z dymem w powietrze.
- Cóż za udana akcja! – pisnął Jurek, najmłodszy, który miał tylko siedemnaście lat.
Wszyscy przytakiwali, ale Ewa niespokojnie patrzyła ponad głowy innych… gdzie jest Krystian?
Pokochała Krystiana. Kilka razy się dla niej poświęcił. Kiedyś umiał rozwiązać dobrze każdy jej problem. Znali się od dziecka. A teraz jak na złość go nie było!
Odwróciła się. Zauważyła szary mundur, czerwień krwi…
- Krystian! – zawołała i wróciła się do niego.
Jeszcze żył. Oddychał z trudem. Miał dwie rany – koło nerki i nieco wyżej. Otworzył oczy i powiedział:
- Ewa? Dbaj o siebie… wiedz, że cię kocham i będę kochać… w przyszłości. Przeżyjesz… wierzę w ciebie. Pamiętaj o mnie… to pa…
- NIE! Krystian, błagam… nie opuszczaj mnie!
- Uciekaj!… Ratuj się!…
A potem zauważyła na jego bladej twarzy strach, lekki uśmiech i… śmierć. Odbiła się butami od ziemi. Jakiś Niemiec, który miał w ręku broń, a który cudem uszedł z życiem, strzelił w jej stronę, ale chybił. A potem wszystko już znikło…
* - Harcerze, podczas II Wojny Światowej
** - Fragment piosenki harcerskiej "Szary Mundur"
*** - "Grupy Szturmowe" to Harcerze po 17-stce, którzy uczestniczyli w bitwie
**** - Lilijka jest, gdy ktoś nie ma krzyża harcerskiego.
***** - "Polska Walcząca" to inaczej znak "Walki pod Arsenałem", znak, że Polska żyje i będzie żyć, że jeszcze wygra.